ALLERKEI Vierde jaargang Nr 36. Prijs 6 centiemen. Gent, 21 Juli 1918. HOOFDREDACTIE : 'VROUWENSECRETARIAAT met medewerking van het Algemeen SECRETARIAAT en het werk der VOLKSBIBLIOTHEKEN « DE STRAAL ». * Weekblad voor ons Vlaamsche Volk. Beheeh : PEPERSTRAAT, 17. —«o»— ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,25 ZES MA AN DEN . . » 1,60 DR1J MAANDEN . i » 1,00 INHOUD : Het Huis van God. — Onze Vreugde. — Emmaus.— Johannes Jorgensen nog over Belgie. — De Zouaaf. — De Bloemen. — Vergelding (34° vervolg). — Luim. — Voordrachten en Lessen. Het Huis van God. Wanneer men de kerk naar haren uitwen-dige vorm aanschouwt, ziet men dat ze gewoonlijk een langwerpig vierkant uitmaakt, waarvan een der korte zijden rond of veel-hoekig is afgesloten. Zoo doende gelijkt de kerk veel op een schip en deze vorm werd reeds bij voorkeur genomen als zinnebeeld der ark van Noë en het schipje van Petrus. Vroeg-tijdig werd 00k reeds de vorm van een kruis toegepast : het Kruis is immers de grondsteen onzar Verlossing en de kruisvorm der kerk herinnert aan de geloovigen het Kruisoffer en de onbloedige hernieuwing ervan in het huis van God. Gewoonlijk is het koor der kerk naar het oosten gericht : gelijk de zon elken dag in het •oosten opkomt om aan de wereld licht en warmte te schenken, zoo 00k is Christus, ons licht, in het oosten verschenen, om de wereld van de duisternis en de schaduwen des doods te bevrijden : « Ik ben het Licht der wereld, zegde de Zaligmaker, en die Mij volgt, zal niet in de duisternis wandelen, maar het licht des levens hebben ». (Joan. 8-12.) Spitsvormig verheft zich hemelwaarts de toren ; van verre duidt hij aan de geloovigen het heiligdom aan, waar de Godmensch in het Allerheiligste Sacrament onder ons woont, en als een onbewegelijke vinger wijst hij ons naar het hemelsch Vaderland. Op den top prijkt het Kruis, het gezegende teeken onzer Verlossing, het wapen van de goddelijke zege, dat ons van uit de hoogte toeroept : « Christus heeft over de wereld en over de hel gezegevierd en ons door zijn Kruis tôt kinderen Gods en erfgenamen van het •eeuwige leven gemaakt. » De haan, die in vele plaatsen op het kruis prijkt is het beeld der waakzaamheid en herinnert aan de herders en aan de geloovigen dat zij moeten waken in den harden en arglistigen strijd des levens, om eens voor den Menschenzoon, den eeuwigen Rechter, te kunnen verantwoorden. In den toren worden de klokken gehangen, die ons dagelijks tôt het gebed roepen : 't zijn die stemmen,machtig en overal doordringend, voor welke niemand de ooren sluiten kan, die ons zoo dikwijls de woorden van den Psalmist herinneren : « Komt en laat ons den Heer aanbidden ». De klok is een gewijd voorwerp en hare bestemming is heilig : zij werd niet alleenlijk gezegend, maar gezalfd door den Bisschop, met de H. Olie en het H. Chrisma, gelijk de leden van den christen in het H: Doopsel gezalfd en gewijd werden, zooals de handen van den priester welke de H. Hostie moeten aanraken, gezalfd en gewijd worden. De bestemming der klok is heilig. De liturgie leert ons dat zij door den H. Geest geheiligd is, « opdat hare stem de geloovigen toeklinke als de stem der Kerk, hare kinderen oproepende, om in haren schoot te vergaderen ». De klok kondigde onze inleiding tôt het christelijk leven, onze plechtige Communie, ons Vormsel aan; zij luidt driemaal daags het Angélus, de herinnering aan 't goddelijke Verlossingswerk; zij meldt het slachtofferen van het Lam Gods op onze altaren; zij weent over onze afge-storvenen; zij jubelt de weldoende vreugden van den zondagdienst van onze groote kerke-lijkefeesten uit; zij vermengt haar gebed met de gebeurtenissenen aldevoornamegedenkdagen, blijde of droeve, van het vaderland. De' zegening der klokken is eene indruk-wekkende plechtigheid : men noemt ze gewoonlijk « het Doopsel der klokken », omdat zij zekere uitwendige gelijkenissen heeft met de plechtigheden van dit sacrament: de tegen-woordigheid van een peter en eene meter ; de naam van een heilige aan de klok gegeven ; hare afwassching met water gemengd met zout. Na de wijding en de zalving, trekken de dienaren der H. Kerk, de peter en meter aan de klepel om aldus door het voortbrengen der eerste tonen, als het recht van in werk-treding te verklaren. Gezegende klokken, mochten wij steeds uwe wonderbare stemmen aanhooren ; mochtet gij gansch ons leven lang tôt ons christen harte de taal des geloofs spreken en op den jongsten dag van ons aardsch verblijt mochten uwe droeve tonen de weergalm zijn van de smee-kende bede onzer Moeder de Kerk, die ons tôt het eeuwig leven geleidt ! Onze Vreuffde. Buiten Christus is de heilige blijdschap niet te vinden ; dan is het leven niets anders dan bittere teleurstelling en wreede ontgoocheling. * Wie Christus niet als zijn ideaal neemt, zoekt zijn geluk maar al te gemakkelijk in de nietswaardige genoegens dezer wereld : in korte bedwelming van schijngenot meenen zij rijkdommen van geluk te bezitten, doch weldra voelen zij hun volkomen armoede aan levens-blijheid. In Christus alleen ligt het geheim der echtf levensvreugde waarnaar men zoo luide en zoc aanhoudend roept. Emmaüs. De discipelen erkenden den Christu aan het breken des broods. Het avondkoel de aard' omving, De zon vlood in een kleurenkring, Aan d'hemelzoom. Twee kwamen uit Jeruzalem, En spraken. stil met sombre stem, En zuchtten loom. Een vreemde, eensklaps lcwam nabij, Hij ging met hen, in 't avondtij De maan reeds klom. En, toen ze naderden bun woon, « Blijf Heer ». smeekten z'op vuurgen toon, « 't Wordt nacht alom ». Hij ging ten disch, en nam het brood, En, als den avond vôôr zijn dood, Dankte zijn stem, En toen het hun werd toegereikt Had 00k zijn licht hun geest bereikt Z'erkenden Hem ! Blijf, Heer, want zie, de zwarte nacht Des kwaads verspreidt zijn reuzenmacht O veilig ons, De deugd is zonder u zoo zwak, En dra. drijft z'als een vlottend wrak, In 't aardsch geplons. Blijf... en breek ons uw levensbrood, Ons waarborg tegen zieledood, En heilsvergaan. En geef dat 00k bij 't liefdemaal, De oogen dooruw gloriestraal, Ons opengaan! ! Karakter is de diamant die eene insnijdin; maakt op iederen anderen steen. Johannes Jorgensen nog over België. II. — BRUSSEL — BRUGGE. Van het levendige, drukke Brussel naar het doode Brugge zooals Georges Rodenbach het heeft genoemd in zijn bekend boek.... Het levendige Brussel ! Ja, hoe leefde het dag en nacht, hoe schreeuwde en raasde het, hoe overweldigde het mij met gerucht, met licht en damp Het was ergens opdeNoord- laan, — eerst kwam men aan een venster, waar een stelsel van gele koper-stangen, bezet met electrische lampen, rondsloeg in de lucht boven de dwaas-onachtzameengedachtenlooze menigte. En vandaar uit onder een uitslaande lichtovergolving naar den ingang van een kinema. Volk werd gestuwd en krielde onder het verblindend licht. bleek en ellendig, of ge-poeierd en beschilderd. Op den steenweg toeterden de automobielen en belden de trams,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.