Vierde jaargang Nr 26. Prijs 6 centïemen. Gent, 12 Mei 1918. HOOFDREDACTIE : VROUWEN SECRET ARIAA' met medewerking van het Algemeen SECRET ARI AA1 en het werk der^.— VOLKSBIBLIOTHEélp^ « DE STRAAL(|(V'^ ALLERLEI Beheer : PEPERSTRAAT, 17. —«o»— ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,25 ZES MAANK^^aYA » 1,60 DR1J MAAtîp^-r, -) » 1,00 Weekblad voor ons Vlaamsche Volk. INHOUD : Wie valt af ? — Ave Maria ! — De onechte Rubens. — De Houtspicht. — Zelfbeheersching. — Christus. — Voordeelen van gezonde Lucht. — Luim. — Ver-gelding (24e vervolg). — Voordrachten en Lessen. Wie yalt af? Wie valt af van de katholieke Kerk? Een ieverigeplichtgetrouwe katholiek verlaat zijne Kerk niet om in eene andere kerk beter God te kunnen dienen en zijne zaligheid te verzekeren. Zij die in hunne jeugd en in den bloei hunner jaren lauwe en flauwe katholieken waren, door den band hechten zich vaster, in het aangezicht des doods, aan hunne Kerk en aan hare genademiddelen. Hetklimmender jaren isvoor den geloovigen-mensch een heenklimmen naar God. De wereldsche zaken schijnen hem meer en meer als ijdel en zonder waarde; zijn 00g ziet klaar, -en het doel van zijn leven staat klaar voor zijne oogen. Het is nooit in deze oogenblikken, dat de katholieke twijfels opvat omtrent de waar-heid zijner Kerk, noch. neiging gevoelt, om ergens anders troost te gaan zoeken en hulp met het 00g op zijn aanstaande dood. Wie valt af van de katholieke Kerk? In de niet ontwikkelde volksklas worden er velen door onwetendheid onverschillig, en ver-laten de praktijkvan den godsdienst, om weldra de vrijdenkerij in handen te vallen. De reden van dezen afval is, behalve de onwetendheid en de onverschilligheid daaruit volgend, het bedrieglijk spel der volksverleiders, die voor de verbaasde en begeerige oogen der massa, be-loften opstapelen als gouden bergen. Doch waarom laten zich ontwikkelden van het doopxegister afschrijven, of gaan zij met voile kennis en bewustzijn plaats nemen in de rijen der zoogezegde vrijdenkers? De oorzaak is nooit eene ernstige bekomme-ring omtrent het hiernamaals : de oude moeder van Melanchton vroeg eens aan haren zoon, die een sluw ontwikkeld ketter was : zoon, zeg mij eens rechtuit welk is het waar geloof? Zijn antwoord was : « als protestant leven is gemak-kelijker, als katholiek sterven is zekerder ». « Dan sterf ik als katholiek », sprak de moeder. De oorzaak, dat ontwikkelden hun katholi-citeit verlooehenen, is doorgaans zeer commer-cieel, niet verheven noch diep. Wiens brood men eet, wiens woord men spreekt. Zeker mogen zij dat niet als een pluimken op hunnen hoed steken. Zij doen 'lijk de kat: om de wille van de smeer likt de kat den kandeleer. Hebt gij al ooit gehoord dat iemand die op sterven lag in eens zijn geloof verzaakte en vrijdenker werd? Neen! maar het tegenover-gestelde heb ik al dikwijls gehoord, dat een vrijdenker en een vrijlever op zijn sterfbed plots katholiek werd, dat wel. En dat zegt toch wel iets. Voor velen 00k is het wel wat schrik van de moeite en den last door de katholieke leer op-gelegd; voor velen de opvoeding, de lezing, het gémis aan steun, hoovaardij des geestes, voor allen nochtans is het een groot, zeer groot ongeluk. Want in den katholieken godsdienst, wel begrepen en trouwvervuld,ligt een kracht en een troost die aan het leven een groote beteekenis en een heilige waarde geven. Ave Maria! U te prijzen, U te loven, Reinste Bloem van 's Hemels hoven, Is mijn zaligste geneugt. U te dienen, U te minnen 't Hoogst genot van hart en zinr.en En één klank tuigt U dees vreugd, Ave Maria ! O dees écho uit het Eden, Is zoo vol bekoorlijkheden, Dat hij 't teeder minnend hart Weder noopt tôt ^oet verblijden, Als het zucht in bitter lijden, Deze beê verdrijft zijn Smart : Ave Maria ! Want al stichttet Gij uw tronen In de hoogste Hemelwonen, Gij, Maria, slaat mij gâ. Heb ik 's Hemels straf te duchten, 'k Zal vertrouwvol tôt U vluchten, Want één zucht brengt mij genâ : Ave Maria ! Schoon 00k de eeuwig juub'lende Englen Dezen groet in 't loflied menglen, Toch, o Hemelkoningin, Hoort Gij 't 00k met welgevallen Door het aardsche smeeklied schallen Als een blijk van teedre min : Ave Maria ! In de blijde Hemelzalen, Uit onze aardsche jammerdalen, Waar Ge Uw milde gunsten biedt En Uw rijke zegeningen; Moet het tôt Uw zetel dringen 't Dankbaar juichend jubellied : Ave Maria ! Wie zal ooit dien zang verhindren Op de lippen uwer kind'ren, Want, o Moeder van Uw God, 'k Groet U 00k als de Albehoeder Met dien zoeten naam van Moeder : Dies zing ik zoo vol genot : Ave Maria ! Een stukje broods geeft meerder lust In 't huis, waar vrede woont en rust, Dan al de spijs en lekkernij, Als twist en tweedracht daar zijn bij. De cnechte Kubens. EEN KUNSTHISTORISCHE SCHETS. Het vriendelijke, maar kleine dorp Perch, in Brabant, is wellicht slechts door weinigen onzer lezers bekend ; het heeft 00k ternauwer-nood iets aan te toonen dat de opmerkzaam-heid der toeristen zou kunnen tôt zich trekken. En toch zijn diegenen, welke de kunst lief-hebben, met zijne omstreken, zonder het te weten, zeer bevriend, want het kan zich op een groot man beroemen, die zijn gansch leven daar heeft doorgebracht, eenen der meest geliefde vlaamsehe schilders, wiens tafereelen in groot aantal in aile Kabinetten, Galerijen, Muséums en Collectiën verspreid zijn : den landschap- en genreschilder David Teniers, den jonge. Daar bewoonde hij een kasteeltje, dat om der wille zijns bouwtrants « het kasteeltje met de drie torentjes » werd genaamd. Dit kleine heerenhuis had David Teniers zich aangekocht en tôt een hoogst gerieflijk en lief werkhuis ingericht. Het was zijn lievelingsverblijf, waar hij het grootste deel van zijnen tijd door-bracht.De roem des meesters was in den tijd, waarmee onze vertelling in ver'oand staat, reeds in geheel de kunstwereld verbreid en lokte tôt hem talrijke leerlingen, voor wie het kasteeltje met de drie torentjes gastvrij zijne deuren opende. ^ In dit kasteeltje leidt ons dit vçrhaal in 1667. In eene ruime heldere zaal zaten 's meesters leerjongens en leerlingen, en daarneven had hij zich een kleinere, maar altijd nog gerieflijke kamer tôt zijne werkplaats ingericht, met hooge breede vensters. Hier vinden wij hem aan den schildersezel gezeten en eenige vrien-den bij hem. Een dezer, een lange dorre cavalier, was de voortreffelijke landschapschilder Joost Van Manper; de derde persoon in de werkkamer was een hoogstaltige heer, en wel geen geringer dan de toenmalige gouverneur deslands, Don Juan d'Austria, dejongere. Hij was een natuurlijke zoon van koning Philips IV van Spanje en de tooneelspeelster Maria Cal-» deren en door zijnen vader in i656 tôt stad-houder der Nederlanden benoemd geworden, Geestdriftige kunstliefhebber, liet hij zich, zoo dikwijls hij tijd had, door Teniers les in de schilderkunst geven. Zich eenige oogenblikken aan zijn werk onttrekkende, stapte Don Juan in de kamer rond en monsterde met kennersblik de talrijke schilderijen die in beide zalen de wanden ver-sierden. De meesten waren vanjTeniers eigen hand, doch 00k van andere meesters had hij voortreffelijke schilderijen door koop, ruil of geschenk in bezit gekregen. — Zeg eens, meester, zoo ving de prins aan, waar hebt gij dien schoonen Rubens hier ver-«

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.