Tweede Jaargang Nr 14 5 Centiemen Oent, 20 Febriiari 1916 ALLERLEI OPSTEL : ALGEMEEN SECRET ARIAAT OUDE HOUTLET, 34. WEEKBLAD BElHEE'K : VKOU WKNbJiCKJil A Kl A A1 PEPER^TRAAT, 17. INHOUD : Bij 't opruimen. — De Leer van Christus XII. — Verschil van nu en toen. — Weet ge 't al? — Mode en gezondheid. — Boven een op-gestuurd gedicht. — Uit de Kunstwereld : « Magda. » — Valsche Vroom-heid — Een Godsgericht in Albanie (6e Vervolg en Slot). — Aan... — Sociale Bedrijvigheid. Hieronder geven we een mooie, zeer mooie schets van den Hollander Justus Van Maurik. Bij nadere gelegenheid zuilen we wel een woordje meer zeggen over dezen volks-aeliefden schriiver. Bij 't Opruimen door JUSTUS VAN MAURIK — Nu ben je heusch een lieve man, dat je helpt opruimen, hoor ! — Wel zeker, vlei me maar ; je hebt nu immers je zin, Mina. — Maar 't was toch wel hoog noodig, dat je eens op-reddering hield in je kleerkast, Herman, en ik kan nu voort met den schoonmank — gebruik je dien ouwen hoed nog? — Hum, neen ! die is caduc — geef dien maar weg ! — Gunst ! wat ben je scheutig vandaag ; dat 's al 't vierde stuk waar je afstand van doet, — twee bottines, een broek, een vest... — Nu daar heb je er dan een jasje bij, lacht Herman en gooit zijn vrouw, die de afgedankte kleeren op een stoel, naast de tafel legt, een dikke, zware overjas toe, die voor haar op een grond valt. — Noem je dat een jasje? 't 1s een echte schanslooper. Goeie hemel ! wat is dat ding zwaar en wat is ie beschim-meld. Och heer! de kast zal toch niet vochtig zijn geworden. De zorgzame huisvrouw gaat de diepe muurkast in, voelt met haar blanke handjes langs de wanden en keert dan tôt de tafel terug met de overtuiging dat de kast gortdroog is. — Hè, daar schrikte ik van, zegt ze, — verbeeld je vocht in de kast, maar hoe komt die jas zoo uitgeslagen ? — Wel, Minalief, door 't lange hangen — ik heb 'em in geen drie jaar aan gehad... — O ! wat 'n verkwister ; die jas is nog wat best voor 's avonds. Och, 't ding zat me altijd onplezierig en was me te zwaar, daarom kocht ik een andere — en kijk eens, versleten is ie ook, aan de mouwen — maak er Dirk maar gelukkig mee, kind ! — Dirk de oppasser? Maar die verdrinkt in jou jas. vent. — Nu ! dan moet hij 'm maar laten verkleinen. — Dus — afgedankt, zonder genade! — Fort mid Schaden ! zegt Herman en bekijkt dan met aile aandacht een pantalon, die er zôô zôô uitziet — en hem daardoor, nu hij in een weggeefbui is, tôt overwegen stemt. Mina heeft intusschen een voor een de zakken van de oude overjas nagevoeld. — Er kon soms nog iets inzitten, Herman is niet van de netste, denkt ze en haalt achtereen-volgens een beschimmelde sigaar, een potloodje en een witten zakdoek te voorschijn. Lachend plaagt ze : Zoo meneer ! zorg jij voor je zak-doeken ? — 't 1s wat moois — en nog wel een linnen. — Wees maar blij dat je 'm terughebt, voel nôg maar eens, misschien zit er nog wel meer in, maar geen geld, daar pas ik wel voor op ! — 1k ben al bezig : dààr — 'n tramkaartje ook — terwijl zij de jas opvouwt en glad strijkt, voelt ze aan het ondereind iets hards tusschen de voering, dat haar doet zeggen : — Wat zit dààr? 't Is hard en... — Misschien een verloren rijksdaalder, Mina. Haal 'm er uit! — Hé, wat ben je toch een slordervos, in dien eenen zijzak is een heel gat, waarom zeg je zoo iets niet ; 't is een oogenblik werk om 't te repareeren — foei ! ik kan er met mijn heele hand door. — Ja, als je de boel openscheurt ! — Hé! — En ik hoort 't. Dat doet je nieuwsgierigheid, vrouwtje! — En ik heb 't nog niet eens, 't zit heelemaal onderaan, -maar wat is 't toch ? Heer, wat voelt 't raar en... kijk ! 't is een tinnen soldaatje, een ruitertje. Ze haalt een klein ietwat verbogen ruitertje te voorschijn en zet het midden op tafel. — Hoe komt dàt in je zak, Herman? Haar gelaat wordt ernstig, min of meer bleek en zachtjes zegt ze : — 't is een soldaatje van Kareltje. — Wat zeg je? Haar man komt bij de tafel, neemt het stukje speelgoed in de hand, bekijkt het met aandacht en zet het dan behoedzaam weer neêr, na 't wat recht te hebben gebogen, zoodat de ruiter zijn arm — de sabel ontbreekt — weêr dreigend vooruitsteekt. Even zuchtend zegt hij : — Ja 't is zoo ; van hèm. Beiden zwijgen en zien naar het kleine voorwerp op tafel. En in dat oogenblik komt eensklaps voor hen — als door

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.