De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk

1281 0
close

Warum möchten Sie diesen Inhalt melden?

Bemerkungen

senden
s.n. 1918, 13 April. De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk. Konsultiert 29 März 2024, https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/de/pid/9w08w39n2b/
Text zeigen

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

©erde Jaargang, Nr i5. — i3 April 1918. Prijs : 1© cer ticmen. Derde Jaargang, Nr i5. — i3 April 1918. DE EENDRACHT Prijs per Jaargang fr. 5.20 » » drie maanden » i.3o Postchekrekening Nr 86. Weekbiad voor het Vlaamsche Volk Redaktie en Bureel : Lange Nieuwstraat, 108, ANTWERPEN. Personede if Reseis Unie. Alhoewel wij nogge'neel in het onzekere verkeeren betreffenda de wijze waarop deVredeskonferentie ovcr ons zal beschik-ken, schijnen toch zekere teekenen aan te wijzen welke oplossing van het Vlaamsche vraagstuk de meeste kans tôt slagen heeft. Terugkeer tôt de vroegere toestand schijnt om vele redenen uitgesloten. Meer en meer laat het zich aanzien dat de oorlog tôt het bittere einde zal worden uitgestreden, of ten minste, dat er geen vrede door overeenkomst zal worden gesloten waarbij aan België het status ,quo an te wordt opgelegd. Wat oolc de beslissing derVrcdeskonferentiezij, zal het niet mogelijk zijn in de verdere binnen-landsche politiek van ons land de gevol-gen van de aktivistisehe oorlogsbeweging eenvoudig te negeeren en te niet te doen. De geheel tegenovergestelde oplossing gedroomd door de Jong-Vlamingen, de soevereine Staat Vlaanderen, geheel los van Wallonie, met vernietiging van het staatkundig begrip België, behoort even-min tôt de waarscnijnlijkheden. Hetbewijs leveren de Jong-Vlamingen zelf, daar zij enkel aan hun programmapunt zoo hals-starig vasthouden orndat het hun ideaal is, maar xelf meest overtuigd zijn dat hun ideaal niet tôt werkelijkheid zal worden. De politiek der Jong-Vlamingen is, aan maximumeischen vast teliouden, zooals de Polen, op gevaar ai", evenals de Polen, eene volledige mislukking te moeten beleven. Meer dan de terugkeer tôt het statu quo of dan de vernietiging van het Belgisch Staatsverband, schijnt de toe-komst ons een federalistisch regiem bin-nen de grenzen van een hersteld België voor te bereiden. Dit federalisme kan er echter zeer verscheiden uitzien. Wij, die de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen uitgeroepen hebben, kunnen het federalisme aanvaarden onder vorm van personeele of van reeële unie. Het onderscheid tusschen deze twee vormen van statenverbinding hebben wii reeds vroeger besproken. (Zie ons nuixi mer van 12 Januari bl.) Wanneer twee staten, in casu Vlaanderen en Wallonië, door personeele unie verbonden worden, bestaat dit verband uitsluitelijk in de gemeenschappelijke heerscher. Voorbeelden van personeele unie zijn in de geschiedenis genoeg voorhanden. Allen zijn echter tôt stand gekomen toen de hoogste macht nog berustte bij de vorsten en het- heden-daagsche begrip « aile macht komt uit het volk » nog niet geboren was. Fei-telijk is eene zuivere personeele unie van grondwettelijke staten niet denkbaar. Zooals deCentrumsafgevaardigde Fehren-bach zich in de Rijksdagszitting van 17 Maart uitdrukte bij behandeling van het geval van Koerland : « eine Per-sonalunion unter konstitutionellen Staa-ten wird natiir-lich zu einer Realunion ». Dit is zoo waar dat sedert lang geen enkel geval van personeele unie meer bestaat. De statenverbinding Zweden-Noorwe-gen, die zich over enkele jaren oploste. kwam deze vorm zeer nabij. Toch had-den Zweden en Noorwegen, eene ge-lijkloopende buitenlandsche politiek er eene gemeenschappelijke vertegenwoor-diging naar buiten. Het feit dat deze vertegenwoordiging hoofdzakelijk in han den van Zweden was, noopte Noorweger het verband met Zweden te verbreken Eene nog bestaande statenverbinding. als personeele unie tôt stand gekomen is Oostenrijk-Hongarië. Deze heeft zief bepaald tôt eene reëele unie vervormd Benevens de gemeenschappelijke keizer-koning, worden de buitenlandsche zaken het leger en de finantiën gemeenzaan beheerd, terwijl voor sommige ander< aangelegenheden, zooals handel en toi-wezeo, om de tien jaren «vereinbarun gen» (overeenkomsten) worden getrcffen Het verband Vlaanderen-Wallonië al: personeele unie tôt stand vvillen brengen zonder de bedoeling deze tôt eene reëli unie te la ten leiden, ware politischi onzin. Men zou om het sentimenteeL argument van het behoud van het vor stenhuis, — een argument dat feitelijl toch niet van overwegend belang is — eene onstandvastige statenverbinding to stand brengen. Dan ware de soeverein Staat Vlaanderen st'ellig te verkiezen wijl bij deze laatste de duurzaamheii van het staatswezsn beter gewaarborgi is en hij zich vrij in zijne buitenlandsch politiek kan bewegen. De beweegredenen der klaarziejjd' voorstanders der personeele unie zij s echter genoeg om ze niet zonder mee te verwerpen. Hunne redeneering kom op het volgende neer : Wanneer wij d reëele unie vragen, dan volgt daarui dat de voorwaarden der unie vastgeleg< worden bij haar ontstaan door de vre deskonferentie. Dit is in strijd met onz eisch van volledige zelfstandigheid ei met het zelfbeschikkingsrecht van on volk. Daarom moeten wij ons op lie standpunt stellen van de personeele unie aannemende dat deze toch fataal to de reëele unie leiden moet. Het essen tiëel verschil is echter dat alsdan d< gemeenschappelijke aangelegenheden vai de statenverbinding Vlaanderen-Wallonië vrijelijk in gemeen overleg worden vast-gesteld en naderhand naar gelang der omstandigheden kunnen worden gewij-zigd (stelsel der vereinbarungen). Wij hebben de reëele unie verdedigd omdat wij overtuigd zijn dat enkel deze in feite mogelijk is. De hierboven weer-gegeven redeneering lijkt ons echter zeer gegrond, in dezen zin dat de voorwaarden der verbinding ons niet eens en voor altijd mogen opgedrongen worden, maar dat zij zooveel als doenlijk door ons zelve moeten worden vastgesteld, terwijl tevens de mogelijkheid opengehouden zij, ze naderhand volgens onze nood-wendigheden te| wijzigen. Deze voorstelling bewijst dat tusschen de voorstanders van personeele en van reëele unie geen diepgaande meening-verschillen heerschen. 't Is veeleer eene kwestie van woorden en uitdrukkingen, zoodat een kritisch onderzoek beider standpunten voldoende is om eene werke-lijke overeenstemming van zienswijze te bevverken. I11 aile geval sluit de reëele zoowel als de personeele unie in zich, eigen wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Benevens de afzonderlijke Par-lementen en Regèeringen van Vlaanderen en Wallonië, zouden de gemeenschappa-lijke zaken, naar onze opvatting, beheerd worden door een weinig talrijke Bonds-raad, samengesteld uit «en gelijk aantal vertegenwoordigers van beide landen. De leden van den Bondsraad zouden aangesteld worden door de Parlementen van Vlaanderen en van Wallonië en tegenover deze voor de uitvoering van hun mandaat verantwoordelijk blijven. Aldus zou de zelfstandigheid van elken Staat niet ondergeschikt worden aan de soevereiniteit van de Statenverbinding, maar integendeel geheel gewaarborgd blijven. Deze oplossing van het Belgische vraagstuk achten wij dus geheel ten gunste van het Vlaamsche volk. Alleen wordt door de partijgangers van den Soeve-reinen Staat Vlaanderen opgeworpen dat aldus aan de, Walen de overhand in de buitenlandsche politiek zou worden ge-schonken, omdat dezen beter dan de Vlamingen de kunst verstaan het laken naar hunnen kant te trekken. Deze opvverping, die naar ons oordeel het belang niet heeft die men haar schenkt, beantwoorden wij eene andere maal. WÎLFRIED. Kimoiiikt viuBscis simeaieB. ii mm ion ! Ailes in Europa is gemolrliseerd... en strijdt. Volkeren staan tegenover volkeren «n heel de volkskracht wordt in de kanalen van du organisatie tegen den vijand uitgestort en uitgeplengd, Het Belgisch Franskiljonismus mobiliseerende ondor den deknaam van «Natio-naal (?) Komiteit voor Hulp en Voeding ■ en eigende zich op aanmatigende wijze alleen het recht toe aan Vlaanderen niet enkel het brood des lichaams maar ook het brood des geestes te breken. Opgeri'cht met het geld der Bel-• gische kas, mild ondarsteund door het geld van de Entente, beschermd door heel de Vlaan-dersche plouto- en autokratie strekt het zijne kastijdende loodzware hand over heel Vlaanderen uit. Het beschikt over een leger van tiende-rang-intellektueelen voor zijne inspekties en voor zijn schrijfwerk, en voor lossen, laden en verkoopen stelde het in 't gelid kruideniers van de onderste laag, geduchte natiebazen, 1 beroepsschacheraars en het vliegend arbeiders-leger, de zwerm die den honing op afstand geriekt ! Alies is nationaal, Belgisch-nationaal, de waren en het opschrift, 't kapitaal en de i arbeid, de bazen en de knechten, tôt zelfs het : kaekebroecksch van «Zeg, Jean, qu'est-ce qu'il y a dans votre gazetteken » het edele vloeiende Fransch, dat men uit den mond der met Duitsche velo-passen begunstigde kaste ver-> nemen kan ! 1 Waar verzeil ik weer met mijne verstrooide gedachten ! Ik stel me voor te spreken ovei de mobilisatie, en dan nog over de mobilisatie van een heel klein legertje en daar val ik hais overkopesn komiteitwinkel binnen, metdezelfde voortvarenheid als Christus de kooplieden uil den tempel op het lijf viel. t Studenten van Vlaanderen en van Kempen-i land, van Brabant en Limburg, ontwaakt ui1 , den oorlogsslaap en reikt elkander de broeder 1 hand ! Hoort ge niet de stem van Gezelle, 1 welke u toeroept uit zijn graf : Men zegt dat 't Vlaamsch te niet zal gaan. 't En zal ! Dat 't Waalsch gezwets zal bovenslaan J 't En zal ! j. Dat zeggen en beweren wij, dat hopen, ja [dat zweren wi; j !t En zal ! 't En zal ! 't En zal ! 1 Over heel de wereld heeft de Belgische per; het verspreid ; in Italie, Engeland en Frankrijl 2 hebben de kornuiten van den Belgischen staa 1 triomfantelijk verkondigd dat Vlaanderen zijr 5 aard en taal verlooehenen zal om voortaan al: t ootmoedige voorwacht van Frankrijk den nede , rigen glansloozen roi te vervullen van uitkijk t en afweerpost tegen Germanië ! Maar niet aldu; verstaat het onze knapenschap en als de steir î van onze vaderen antwoordt da hare op der 1 noodkreet van ons vaderland : Vlaanderen, ik heb uw stem gehoord ! Het is een feit dat het groote deel van het Studentengild Vlaanderen trouw is gebleven; het is een feit dat de klamvaarts in vele Vlaan-dersche collèges hunne meening weten te doen eerbiedigen en het Vaandel weten hoog ta houden, maar het is ook een feit dat in vele hoeken van Vlaanderen slenter en lamlendig-heid het welig-groene gras hebben verdord. Waarom ? Omdat woorden wekken maar voorbeelden trekken. Daarom "weerom schouder aan schouder in 't gelid ! De studenten moeten weer hunne macht bewust worden en in hetbewust-zijn hunner macht nieuwe krachten putten voor de toekomst. Met de herjnrichting van hetAlgemeen Katho-liek Vlaamsch Studenteijverbond en van de gouwbonde. mag niet langer worden gedraald. De herinrichtings-mogelijkheden zijn verwezen-lijkt. De Vlaamsche Umversiteit van Gent i* het aangewezen centrum voor het vormen van een middenbestuur en van een bestendig Studentensekretariaat. Ik vind het zonderling dat de hoogstudenten van Gent het werk van de studentenleiding zoo verwaarloozen. Vooral de Oost-en Westvlaamsche studenten, dietalrijk en geestdriftig' zijn, moeten op dat gebied meer initiatief aan den dag leggen. Wat belet de wellicht meer dan honderd in getalsterkte katholieke Oostvlaamsche studenten het bestuur van den Katholieken Oostvlaamschen Studen-tenbond te vernieuwen — ik geloof zelfs dat het eigenlijk bestuur er voor de helft is ver-• tegenwoordigd. Het praahtige vaandel van den Katholieken Oostvlaamschen Studentenbond moet naar Gent worden overgebracht en op den hoogdag van il" J\ili moet het in Ant-werpen verschijnen. Er zijn reeds meer stu-dentenvaandels voor diijn dag toegezegd. In Oostvlaanderen vooral hoeft men op geen verzet vanwege de studenten beducht te zijn want er is maar ééne stem om te roepen : Het vaandel naar Gent ! De katholieke Oostvlaamsche Studentenbond plukt de vruchten van het onvermoeibaar or-ganisatiewerk, de laatste jaren voor den oorlog verricht. Dit werk is grootelijks aan den in-vloed van Eerw, Pater Calbrecht te danken. Is het geen wonder dat de vurigsten van voor den oorlog in het ltoele Noorden tôt het vries-punt atkoelen ? Nu, Paier Calbrecht mag fier wez'err ziju den oor log was er in Oostvla<|,nderen geen college of het had zijn bond «Vitra muros » het had zijn strijdschrift, zijne vergaderingen en zijne leuzen. Onder 't verlof weid het woelige diet in de gilden opgenomen en het vergaderde» feestte en reisde dat hooren en zien er bij vergingen. In Leuven hing de kaart van Oostvlaanderen opgespeld en was er een te groote leemte, waar geen dorp of stad met rooden inkt stond onderstreept, dan werd er bericht gezonden aan de naburige gilden en hulp toegezegd voor het aanstaande verlof. En het wicht dat met Paschen op de wereld kwam liep onder 't groot verlof reeds al juichendf onder zijne oudere broeders in 't gelid van de feestvierende gilden. En toen kwam de oorlog... Rechtuit gesproken : in Oostvlaanderen was het « Belgisch » standpunt een lang « uberwundener standpunkt » ; maar de eerste patriotismus-oplaaiïng werkte aanstekelijk, en al was een strijden aan de zijde van Frankrijk zeer bedenkelijk voor de toekomst. er werden er nog betrekkelijk velen gevonden die de studentenpet wilden voor den stormhelm en sneuvelden in de hoop of de... . wan-hoop dat Vlaanderen of Frankrijk bij hunnen dood zou kunnen gebaat zijn. Bijna allen staken nog een driekleurig lintje aan hunne leeuwedasspeld en meenden hiermee Vlaanderen en België verzoend te hebben. 't Duurde niet lang ; na weken en maanden kwam de reak-tie,.. Bedreigingen uit Havere en uit de lucht, oproepen tôt tegenweer. Er ontstond een hoo-geschoolbeweging : Algemeene verwarring op heel de lijn : Er werd bedreigd, moord en brand geschreeuwd. Wat zegden Van Cauwe-laert, Dosfel, Persijn ? Toen echter het nieuws over Vlaanderen verspreid werd dat Dosfel en Persijn te Gent zouden hoogleeraren was de eersto phase van den veldslag gewonnen. Principiëele bezwaren voelt een Oostvlaamsch katholiek plattelandsch student jegens de Vlaamsche Gentsche Hoogeschool niet. Maar... daar waren zoovele hinderpalen : Tegenstand van de lieele officieele wereld, laster, broodroof, geldnood... met een woord eene ontzettende vrees voor de toekomst. Eenige ijsbrekers ver-schenen op de opening : De Vlaamsche Wach-" ter bazuinde triomfantelijk uit dat er te Gent meer hoogleeraars dan leerlingen waren. Zijn vreugde was van korten duur : De twee- en derde rang durvers volgden. 't Mislukken van het Engelsch-Fransch offensief was een spoor-slag voor de meer vreesachtigen. Wat zal het uitschakelen van de vrees voor Havere dan niet meebrengen ! In Oktober zullen vele streken van Oostvlaanderen een pracht-oogst opleveren. Het ko-rit er thans op aan uit deze prachtig bewerkte gouw al het goede te trekken, dat er uit getrokken worden Itan. Daarom moet de organisatie en centralisatie zonder uitstel worden tôt stand gebracht. Er is veel goed te doen en het slagen is verzekerd. Ik laat het natuurlijk aan de Kath. Studenten ; over dit voorstel uit te voeren en naar hun zin te regelen. Er is een zaak waarop ze waken moeten. De katholieke studentenbeweging is altijd prat geweest op hare onafhankelijkheid. ; Inmenging van hooger hand vermindert het initiatief, versmacht de geestdrift, kortom fnuikt de krachten. Een treffend voorbeeld levert : daarvan op de Normaalschool van Si'nt Nicolaas Niettegenstaande al zijn pogen mocht het bestuur van den Katholieken Oostvlaamschen Studentenbond er niet in slagen de in schijn Lit zeer bloeiende afdeeling, welke in dit gesticht bestond, aan de al te strenge controol en al te ver gaande inmenging van de overheid te onttrekken. Het dient gezegd dat de Overheid van dit gesticht de meest vlaamschgezinde was van aile onderwijsinrichtingen van Oost-vlaanderan. En de uitslag ? Erbarmelijk. Niets is zoo treurig als de onverschilligheid van het overgroote deel onzer katholieke onderwij-zers voor de Vlaamsche Beweging. De' weinige onderwijzers die aan dien geest ontsnapten, zijn gevormd in de verlofbonden. De jongste generatie in de Staatsnormaalschool te Gent gevormd is heel wat kraniger. Daar kan eene beweging opbouwen. Laten we niet vergeten dat bij gebrek aan onafhankelijkheidsgeest eene generatie tôt laaghertige kruiperigheid gedoemd wordt. Geen gesticht is zoo door femelaars en kruideniers wegens zijn onafhankelijkheidsgeest beknibbeld als het Klein Serai" narie van Sint Nicolaas. En toch is er misschien geen in Oostvlaanderen waar dé jongste generatie zooveel vurigheid en standvastigheid aan den dag legt in het belijden van haar katholiek geloof, maar ook zooveel blijken geeft van Vlaamschen durf en daadkracht. De leerlingen van dit gesticht zijn den lof, welk Jef Rechts in zijne geschiedenis der Vlaamsche Beweging hunne voorgangers van vôôr 20 jaren toe-zwaaide, niet onwaardig geworden. De Katholieke VI. Studentenbeweging blijve onafhankelijk ! Ik steun er hier op omdat er zich hier en daar tijdens den oorlog noodlottige invloeden hebben laten gelden De organisatie kan daar korte metten mede maken. Met een paar degelijke strooibrieven en een gouwdag met Dosfel als spreker is heel Oostvlaanderen van Noord tôt Zuid eendrachtig strijdend akti-vistis«h. Zonder organisatie is in de meeste gewesten dezer gouw het aktivisme zegevierend. Studentenorganisatie veronderstelt een lei-dend tijdschrift. De K. V. Student in zijn huidigen vorm beantwoord niet aan deze ver-eischte. Een strijdschrift moet de uiting zijn van de strijdende leden eener vereeniging ; elke bond, elke gilde moet er toe bijdragen. Elk bemint met voorliefde datgene waaraan hij heeft meegewerkt. De K. V. Student is op dit oogenblik in veel te geleerde en veel te def-tige handen. De redaktieraad moet zijn kring verruimen en aile strijdende richtingen en aile gouwen in zijn schoot opnemen, Aan îikti-visme moet gedaan worden want aile — ik onderlijn aile — strijdende Vlaamsche studenten van voor den oorlog zijn aktivist, en al kunnen niet al de ouderen te Gent studeeren gaan, in Oostvlaanderen is het aktivisme een gewonnen zaak. In deze enkele gouw telt de beweging meer volgelingen dan het heele Katholieke Vlaamsche Studentenverbond er na de eerste jaren van zijne stichting ooit ge-teld heeft. . * , Katholieke hoogstudenten de handen uit de mouwen ! Ik hoop dat mijne stem niet de « vos clamantis in deserto » wezen zal HAROLD er53trayirX*»»J^1*WK'aDaKî6S«iaŒgHBK«t%^^ECSHM3œH*a^ii«32îfKtKWKT3l Raad van Vlaanderen De naam België. In ons verslag over de zitting van 28 Maart hadden wij best geoordeeld niet uittewijden over de incidenten die deze vergadering geken-merkt hebben. Wij wenschten deze voorvallen dood te zwijgen, omdat wij de overtuiging hadden dat zij geen gevolg zouden hebben en omdat wij het niet in het belang van de Vlaamsche zaak en van de eendracht onder de aktivisten achtten ze ruchtbaar te maken. Andere bladen hebben echter dezelfde terug-houding niet in acht genomen en n. m. onze kollega van den Raad, Raf. Verhulst, heeft in het « Vlaamsche Nieuws » van 2 April de kat aan de bel gehangen in zijn artikel « Paschen 1918 wentelt van Vlaanderen den zerk af ». De voorstelling van Raf. Verhulst lokte brieven uit'vanwege Prof. Dr. A. Claus en Dr. W. Tamm, twee leden van den Raad, waarop antwoord van Verhulst, een tweede brief van Claus en weder antwoord van Verhulst. Daarna heeft ook René de Clercq in de € Gazet van Brussel # van S dezer een artikel laten verschijnen, getiteld « Een gewichtig besluit », in hetwelk spraak is van een « aller-gewichtigst » besluit : de opruiming van den naam België. Ik zou liever mijn pen in honderd stukken breken dan een onvriendelijk gevoelen tegenover mijn kollega's van de Vlaamsche pers of van den Raad te koesteren. Maar ditmaal vind ik het niet gelukkig dat het toeval onze twee groote Vlaamsche dagbladen onder het hoofdopstellerschap bracht van twee... dichters. Dichters hebben doorgaans veel tem-perament, laten zich beheerschen door indruk-ken en wijken daardoor vaak van de rechte lijn af. Nu de zaak toch bekend is, zullen wij zoe vrij zijn, van ons standpunt uit, de punten op de i's te zetten. De Raad vergaderde op 28 Maart 1,1. Aan de dagorde stond : Bespreking van de politieke toestand. Uit de debatinleiding door de voorzitter van de Kommissie van Gevolmachtigden, Prof. Tack, en de daaropvolgende bespreking, bleek dat wij opzichtens de politieke zelfstandigheid van Vlaanderen nog altijd even verstaan, d.w z. dat ieder van ons er eene uitlegging op na * w houdt die past in zijn politiek programma (Soevereine Staat Vlaanderen of unie met Wallonië).Met dien verstande werd de uitroeping van Vlaanderen's politieke zelfstandigheid bekrach-tigd, bij eenparigheid, door de 82 aanwezige leden (op 92). De K.v.G. had getracht de aanknoopingspun-ten, die de verschillende gezindheden in den Raad vereenigen, in programma te brengen. Dit gemeenschappelijk programma zou dan de bazis vormen waarop de verdere werking van den Raad zich zou ontwikkelen. Bedoeling was hierbij dit programma enkel te doen dienen voor inwendig gebruik van den Raad. Het ging dus in geen geval om wetgeven-den arbeid te verrichten, waarbij beslissingen genomen worden bij meerderheid van stemmen, wèl om de eenparigheid der leden op bepaalde programmapunten te vereenigen. De R. v.Vl. is geen vereeniging, maar een Parlement. In een vereeniging heeft de minderheid zich te onderwerpen aan de meerderheid, ofwel de vereeniging te verlaten. In een Parlement is elk lid slechts verantwoordelijk voor zijn eigen stemming, en kan altijd zijn eigen zienswijze, naar buiten, tegenover deze van de meerderheid van het Parlement verdedigen. Wil een Parlement een programma aannemen dat aile leden bindt, dan moeten ook aile leden eenparig dit programma bijtreden. Het programma door de K. v. G. voorgesteld, behelsde zes punten, drie negatieve en drie positieve. Daar het niet voor openbaarmaking bestemd was, ontbreekt de nauwkeurige om-schrijving. Ik laat ze hier volgen zooals ik ze onder de zitting opgeteekend heb : 1. Er is geen status-quo-ante mogelijk. 2. De naam België wordt opgeruimd. 3. Wij verwerpen elke ekonomische naoorlog. 4. Vlaanderen moet politiek zelfstandig zijn, met eigen wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht en met eigen vertegenwoordiging naar buiten. 5 Vlaanderen moet vrij zijn toekomst op politiek, çkonomisch en kultureel gebied kun-nen regqlen, volgens de natuurlijke ligging van het land. 6. Het Vlaamsche vraagstuk moet geregeld worden op internationalen grondslag. Over deze punten was eenstemmigheid, be_ halve ovcr het tweede (geen nomineel herstel van België) en het laatste gedeelte van het vierde (eigen vertegenwoordiging naar buiten). Aan de naamafroeping over het tweede punt namen 71 leden deel : 44 stemden ja, 24 neen (en niet 22 zooals * Het Vlaamsche Nieuws » schrijft), 3 onthielden zich. Er is hieraan de beteekenis niet te hechten die sommigen er aan geven. De bedoeling van het voorstel van K. v. G. was, dat de Raad, onafgezien van de meeningsverschillen die in zijn schoot heerschen, de naam België zou onverlet laten en nog enkel de naam Vlaanderen zou gebruiken. In dien geest scheen de Raad eensgezind om het voorste'l te stemmen. Wanneer echter het gevaar inge-zien werd dat de stemming in verkeerden zin zou uitgelegd worden, hetgeen in het « Vlaamsche Nieuws » en elders gebeurd is, heeft een deel der leden zich aan het akkoord onttrok-ken. De stemming is voor de K. v. G. dus verkeerd uitgevallen. ■Volledigheidshalve, voeg ik er nog bij dat de ^24 neenstemmers en de 3 onthouders be-sliste partijgangers van een herstel van België (op grondslag van personeele of reëele unie). De 44 jastemmers integendeel zijn op verre na niet allen voorstanders van de soevereine Staat Vlaanderen. De verwarring die over de interpretatie van het voorstel heerschte was oorzaak dat een deel der leden, ja hebben gestemd, zonder de verkeerde uitlegging te voorzien die de Jong-Vlamingen aan hunne stemming zouden geven. WILFRIED. * * * Hieronder drukken wij den brief over, door Prof. Dr. A. Claus aan het «Vlaamsche Nieuws» geschreven : Antwerpen, 7 Maart 1918. Mijn rvaarde Heer Hoofdopsteller, De Vlamingen uit Belgié vragen voor Vlaanderen eene algeheele en volledige zelfstandigheid en de onverwijlde verwezenlijking van al de maatregelen die er toe moeten leiden. Dit was het ordewoord van den landdag. die den 4e Februari 1917 te Brussel vergaderde, en den Raad van Vlaanderen stichtte. Om tôt dit doel te geraken zijn er in den Raad van Vlaanderen leden die eenen onat-hankelijker. soevereinen Staat Vlaanderen voor-staan, anderen die denken dat die autonomie in het Staatsbegrip Belgié onder den vorm eener reëele of personeele Unie kan uitgewerkt worden. Ik liet hier onopgemerkt die eenige leden die denken aan een Unie met Nederland, en den enkeling, als hij werkelijk bestaat, die soms droomt van een aansluiting bij de Centrale machten. Allen hebben, zooals Luc het schrijft, het heil, de vrijheid, de zelfstandigheid van Vlaanderen. Als nu de Raad der Gevolmachtigden die schakeeringen in den Raad zelve niet wenscht te hooren bespreken, en uit een gevoel van Unie, voorstelt, den naam België onverlet te laten en alleen te denken aan den naam Vlaanderen, dan kan men begrijpen, dat onder den invloeddier gevoelens en dier gedachten, gansch de Raad t'akkoord scheen te zijn, maar dit was niettemin een gevaarlijk voorstel, en als men de geschiedenis van den Raad kent, moest dit voorstel een jeu de dupes worden. Dat er in den Raad geestdriftige, overgeest-driftige leden zijn. hoeft niet gezegd te worden, en dat die leden dan ailes uitleggen naasl^jjyg^ SlTr-'

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.
Dieses Dokument ist eine Ausgabe mit dem Titel De eendracht: weekblad voor het Vlaamsche volk gehört zu der Kategorie Oorlogspers, veröffentlicht in Antwerpen von 1916 bis 1918.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Zufügen an Sammlung

Ort

Zeiträume