„Dat beweer ik niet, maar 't is toch zeer natuurlijk als een dochter haar moeder op de hoogte brengt met de ciagelijksche voorvallen die zij beleeft, en misschien met de beste bedoelingen." „lk ontsla Valeria onmiddellijk." „Vergun mij de vrijheid, Majesteit, u dit ten stelligste te ontraden. Alleen voorzichtigheid zou ik u willen aanbevelen." „Ik kan niet voorzichtig zijn, ik kan niet elk woord dat ik spreek op een goudschaaltje wikken en wegen." „Met de verwijdering van Valeria heeft Uw Majesteit nog niets gewonnen — en zijn er onder uw dames nog meer, die... „Van de partij zijn van de oude vorstin?" „Dat beweer ik niet, maar die aan ailes wat in intiemen kring gebeurt, grootere bekendheid geven." Zoë liad een gevoel of er een kring rondom haar getrokken werd, die zich steeds meer en meer sloot en haar aile vrijheid van beweging en zelfstandigheid ontnam. „Dat is vreeselijk, niemand te kunnen vertrouwen." „Zoo gaat het aan aile hoven; wie onze beste vrienden schijnen, verraden ons het eerst." „Maar ik wil niet dat mijn grootmoedcr — al is zij ook nog zoo verdienstelijk — mij tegenwerkt en het volk tegen mij ophitst. Ik wensch te regeeren zooals mij het beste voorkomt en niet zooals zij het beschikt." „Daartoe heeft Uwe Majesteit het meest volkomen recht." „En om haar te beletten, samen te zweren tegen mij." „Ook dat, Uwe Majesteit!" ,.Nu, dan zal ik haar waarschuwen het te laten, of anders...." „Anders...." „Verban ik haar uit de hoofdstad en kan zij in cen klooster haar overige levensdagen slijten." „Dat zou geheel breken beteekenen met de oude regeering." „Dan moeten wij het doen, hoe spoediger hoe beter ! Graaf, maak dit besluit tôt verbanning dadelijk op en ik zal het teekenen." Zij gloeide van opgewondenheid, de tegenstand1 van wie ook was haar onverdragelijk, en tcen de minister zweeg, stoof zij op: „Keurt u mijn plan af?" „Ik geef Uwe Majesteit in bedenking dit plan nog eens kalm te overleggen — het voor en tegen te overwegen." „Wat is er tegen?" „Hare Hoogheid laat hier in de hoofdstad een machtige partij na, wier leden zich vaster zullen aaneensluiten wanneer de vorstin — naar hun meening — onrechtvaardig wordt behandeld." „ln elk geval zal zij dan niemand in mijn paleis meer kunnen opstoken." „En daarbuiten des te meer." „Dan moet zij in 's hemels naam gevangen gezet en geheel van de buitenwereld afgezonderd worden." , Een radicaal middel, Majesteit!" • „lk houd niet van halve maatregelen, en dan weten ook de conservatieven, de „oude sokken", wat van mij te verwachten. Ik wil niets meer met hen te doen hebben." ,,'t Is een waagstuk, mevrouw, een staatsgreep bijna." „Waarvoor ik de verantwoordelijkheid op mij neem." Met boosaardige vreugde schreef Zoë op een voor haar liggend papier eenige regels, 't Was het bevel de kamers der vorstin te bewaken en niemand tôt haar toe te laten. Alleen haar opper-kamer-vrouw en een hofdame werden haar als gezelschap toegestaan — zij mocht in geen geval haar appartementen verlaten. „Mevrouw," vroeg de minister, die, hoezeer dit plan hem ook toelachte, daar hij bijzondere redenen had om de oude vorstin te haten, toch eenigszins bevreesd was voor de gevolgen van dezen stap, „zou het spel niet te hoog zijn en ware het niet beter Hare Hoogheid eerst te waarschuwen?" „Neen, ik heb te lang geduld1 gehad, veel te lang !" En toen ging zij, een toon van huichelende ergernis aannemend, met gemaakte verontwaardiging voort: „Zii heeft het meer dan verdiend aan mijn arme moeder en aan mij. Hoe heeft zij ons vervolgd, van aile rechten beroofd, mij in de verbanning laten opgroeien, mij vervreemd van mijn eigen vader, mij mijn wettig erfdeel ontnomen." „Ik kan het niet ontkennen, Majesteit, dat uw grieven tegen haar cven groot als rechimatig zijn." „Ik heb mij gedwongen haar zoo niet met liefde dan toch met eerbied te behandelen. Dat ik haar buiten de staatszaken hield was mijn plicht en nu ontziet zij zich niet mij tegen te werken, verdacht te maken. misschien zelfs mijn troon te ondermijnen, verdient dat geen straf?" „Ongetwijfeld, Majesteit, maar de omstandigheden.. .." „Ik vraag naar geen omstandigheden. Ik wil recht plegen zonder aanzien des persoons, mijn volk moet weten, wat het van mij te verwachten heeft. Reeds sinds lang heeft vorstin Tatiana voor haar misdaden zware straf verdiend." V. Vorstin Tatiana had juist in haar meest afgelegen vertrek den detective Boris Kansky ontvangen. Gedurende het gesprek hadden haar trekken van leelijke, oude vrouw, bij wie de heftige gevoelens en slechte hartstochten nog niet bezonken zijn, een bijna afzichtelijke uitdrukking aangenomen. Zij jubelde innerlijk en toch streden verontwaardiging, afschuw en zelfs schaamte tegen haar innerlijke voldoening en leedvermaak. „0 Boris, 't is afgrijselijk! Zijt ge er zeker van! Zou zij, de koningin van Alviara naar het heet, niets anders zijn dan een kind uit de heffe van het volk, uit de allerlaagste kringen der bevolking — de dochter van een " „Ter dood veroordeelden koningsmoordenaar." „Een gehangene?" Zij huiverde.... „Hoe laag, hoe gemeen!" En tcen viel zij uit, met een toornig gebaar een onzichtbare persoon bedreigend: „Hoe schandelijk heeft zij zich en haar meesteres gewroken op Alviara en op mij — die vrome, fijne Beaucourt." „Uwe Hoogheid maakt misschien gevolgtrekkingen, die te ver gaan," sprak Boris op bescheiden toon. „Wat bcdoelt ge?" „lk heo Uwe Hoogheid volgens haar wensch, slechts ingelicht over de afkomst van het meisje dat door freule Imelda de Beaucourt tegelijk met de jonge prinses van Alviara werd opgevoed, maar welke van deze twee de prinses is en welke de d'ochter van Timoleon, dit kan ik natuurlijk niet beslissen." „En deze heeft levenslang Zoë geheeten?" ,.Ja, Hoogheid." „En hoe ziet de andere er uit?" „Teer, fijn, blank met goudbruin haar en oogen." „Zacht en teer, hebt gij goed gezien, Boris?" „Ja, Hoogheid', in de kerk en bij het uitgaan en later nog eens." „Wonen zij nog steeds op dat Duitsche of Hollandsche dorp?" „Ja Hoogheid, maar het schijnt, toch dat de freule haar huis op-breekt om in cen klooster te trekken als kostdame." „En het meisje?" „Wordt liefdezuster." ,,'t Lijkt hoe langer hoe verwarder! Hoe kon Beaucourt, hoe kon het meisje zelf zulk een lot veikiezen boven dat van koningin? ik begrijp het niet, het doet mij twijfelen. ..." „Ik durf hier ook niet beslissen, Hoogheid." „De haat en wraakzucht van Beaucourt moeten hier beslist hebben. Hebt ge een portret van de andere Beatrice, Boris?" De man reikte haar een foto over. Zij bezag het lang en aandachtig door haar lorgnet en face à mains, maar zij was toch niet overtuigd. „Zij ziet er aristocratisch uit, maar sprekende gelijkenis kan ik niet ontdekken, noch met mijn zoon noch met vorstin Theophania. Ik zou het origineel moeten zien, want zeker is het dat de koningin aile trekken heeft van een Alviarasche vrouw uit de achterbuurten. Hoe ouder zij wordt, hoe meer zij op hen zal gelijken." En na cen poos nadenken ging zij voort: „Onderzoek nu of er familie van Timoleon of van Sidonia, zijn vrouw, nog in leven zijn. Ik ben tevreden over u, maar zorg dat ge geen woord over dit ailes laat verluiden." „Dat behoort tôt mijn ambt, Hoogheid, zwijgen als het graf." Zij beloonde hem vorstelijk en terwijl hij zich langs een zijtrap verwijderde, ging zij in diep nadenken naar haar zitkamer terug. Nauwelijks had zij, cen weinig vermoeid èn door het gesprek èn door de verrassende ontdekkingen, op haar ruststoel zich neergelegd of één der kamerdienaars trad met verschrikt gelaat binnen. „Mevrouw, de commandant der wacht wenscht Uw Hoogheid te spreken," berichtte hij haar. „De commandant der wacht? Wat moet die van mij hebben? Laat hem binnenkomen !" Zij bleef in haar gemakkelijke houding op den divan liggen; op eenigen afsiand van het raam zaten twee van haar hofdames voor een borduurraam. De commandant trad binnen, blijkbaar verlegen en in verwarring. Hij hield een papier in de hand en hem volgden twee lijfwachten. Met cen diepe buiging naderde hij de vorstin en begon toen met onzekere, bevende stem het bevel tôt gevanger.neming te lezen, door Hare Majesteit koningin Beatrice eigenhandig geschreven en onderteekend. Ontzet richtte de oude vorstin zich half op. , Gevangen in mijn vertrekken, en waarom?" „Uwe Hoogheid houde het mij ten goede," sprak de commandant, „miin taak is zwaar en — en — ik weet niets meer dan...." „Dan....?" „Dan c'at Hare Majesteit u slechts uw groolmeesteres en twee kamervrouwen met den adjudant van dienst Godunow toestaat als gevolg." Zij staarde hem als versuft aan, lijkbleek, de lippen trillend van ingehouden toorn. ,,'t Is goed! Ik heb het begrepen." En na een korte pauze ging ze voort; „Dan moeten die dames zich verwijderen. Dora en Matthea, gij moet gehoorzamen, zooals ik gehoorzaam. Vertrek, 't is de wil van Hare Majesteit!" „Maar Hoogheid, dat is ongehoord! Wij zijn in uw dienst en niet in den hare." „Hare Majesteit beveelt en wij moeten zwijgen en ons buigen. Ik ontsla u van uw verplichtingen jegens mij. Gaat naar de koningin en biedt Haar uw onderwerping aan." En toen wendde zij zich tôt den commandant en ging voort: „Commandant! Wilt ge mijn kleindochter zeggen dat ik haar bevelen, die zeker rechlvaardig en tôt heil van den Staat zijn, eerbiedig, maar dat het mij aangenaam zou wezen van Hare Majesteit te vernemen waardoor ik het ongeluk had Hoogstderzelver ontevredenheid op te wekken." „Ik zal Hare Majesteit uw wensch overbrengen, mevrouw." Hij boog zich eerbiedig. „Een persoonlijk onderhoud met mijn kleindochter verzoek ik als laatste, als eenige gunst." (Wordt vervolgd.) DE KATHOLIEKE ILLUSTRATIE 451

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.