ZE HERKENDEN HEM A AN HET BREKEN VAN HET BROOD naar een schilderij van Léon Lhermitte in het muséum van Schoone Kunsten te Boston. GEBROKEN TROTS door H. B. van der SANDE. „Frederiks!" De grijze boekhouder keek van zijn lessenaar op naar de forsche gestalte van zijn chef, die de deur van 't kantoor geopend hield. „Ja, mijnheer?" „Kom straks even bij me, v66r je naar huis gaat als je vvilt." De pen in de reeds stramme vingers van den ouden man beefde licht — wanneer de patroon zei: „als je wilt," duidde dit doorgaans 'n min of meer beteekenende ontstemming aan. Mijnheer van Meurs was in 't algemeen 'n goed patroon ; hij behandelde zijn personeel strikt rechtvaardig, maar duidde ook niet de minste onnauwkeurigheid. En als je zestig gepasseerd waart, dan werkten je hersenen niet meer zoo vlot, dan schenen de uitgesleten wieletjes van dat oude mecha-nisme soms doelloos voort te glijden, dan pakten de botte tandjes niet altijd Zou er iets zijn .... piekerde Frederiks. Hij was oud geworden en als 'n dreigende onweerswolk hing hem voortdurend het „eervol ontslag" boven 't hoofd. Als 't losbarstte, als hij hier zijn arbeid moest neerleggen om zijn plaats af te staan aan 'n jongere, dan zou de patroon hem waarschijnlijk pensioneeren. Daar mocht hij niet aan twijfelen. Maar 't pensioen zou in aile geval heel wat minder zijn dan 't salaris Zijn inkomen was altijd redelijk goed geweest — alleen toeii hij nog pas getrouwd was, de eerste tien jaren, was 't wel tobben .... Heere, ja.... Vier kinderen hadden ze gehad en drie waren er gestorven.... 'n Harde tijd, 'n harde tijd En toen Annie — hun eenige nog — groot geworden was, 't zonnetje-in-huis, dat licht en vreugde bracht iederen dag opnieuw, toen kwam wéér de dôod en blies zijn killen adem in die vredig-gelukkige sfeer.... De wangen zijner vrouw verbleekten, vielen in, de oogen schenen zoo hol en de gestalte, die zich telkens . weer in christelijke gelatenheid had opge-richt, als de dood van haar 'n dierbaar offer had gevraagd, boog nu steeds meer in pijnlijke krachteloosheid Tôt ook die groote smart kwam in 't leven van Frederiks en hij daar stond bij 't graf zijner trouwe levensgezellin, tè zwaar beproefd, tè wreed geknakt oth nog te kunnen schreien „Vader," had naast hem 'n zachte meisjesstem gemurmeld, „wij hebben één troost, wij verliezen moesie niet voor goed " „Wij Dit had hem kracht geschonken, hem herinnerend aan zijn verder levensdoel: te steunen op den levensweg het ééne kind, dat zijn vrouw hem had achtergelaten. Onafscheidelijk waren ze geweest in de verdere jaren, hij en zijn Annie. Ailes had hij gedaan om haar opvoeding te voltoOien en zij bleef een dankbaar kind. Ze was lief en goed, braaf en trouw, ze was zijn steun geworden, toen zijn haren vergrijsden en zijn handen reeds beefden. Zij was ook 't eenige, dat hem nog deed hechten aan 't broze leven. Naast Frederiks wetd 'n lessenaar dichtgesmakt. De oude boekhouder schrikte op uit de diepte van zijn gedachten .... Wat was hij weer wèg geweest !.... Die ouwe dag, die ouwe dag .... Zorgvuldig borg hij boeken en papieren weg en sloot de brand-kast. De jongste klerk hielp hem in zijn jas en dan trippelde Frederiks 't personeel achterna, de gang door tôt aan 't privé-kantoor van den heer van Meurs. 'n Tikje op de deur, 'n forsch „binnen" en hij schoof nerveus 't hooge, lichte vertrek in, waar breed, indrukwekkend, met flikkerende oogen achter goedgemonteerde lorgnetglazen, de patroon aan zijn schrijfbureau zat. Een gebaar aan de forsche hand en Frederiks zonk weg in een der Iederen armstoelen, klemde zijn hoed tusschen de knieën, boog 't witte hoofd en wachtte af. „Heb je al eens uitgerekend, Frederiks, hoe lang je nu in onzej zaak bent?" Uitgerekend?! Dat wist ie op den dag af.... En iederen dag telde hij d'r één bij .... Vandaag was 't drie en dertig jaar en twee en zestig dagen .... Morgen drie en zestig.... Overmorgen.... Wat wilde meneer? Zou 't nu komen, 't gevreesde ontslag.... omdat hij te oud werd .... „Nu, Frederiks, ben je d'r aahter?" „Gunst ja, meneer, drie en dertig jaar en twee maanden." ,,'n Heele tijd! Maar we hebben elkaar al-tijd goed begrepen, hè?" „Zeker, meneer, Goddank, ja!" „Ik zal 't maar ronduit zeggen : in den laatsten tijd heb ik er wel eens ôver gedacht of 't niet beter voor je zou zijn, dat je op je lauweren ging rusten. We zouden je dan 'n flink pensioen uitkee-ren en jij waart voor den ouden dag geborgen. Hoe denk jij zelf daarosxr ?" „Heel dankbaar, meneer, maar.... zoolang als 't kan .... zou ik toch graag blijven ... „Natuurlijk, ik verwachtte niet anders. Alleen, wanneer 't in 't belang van de zaken zou zijn ... „Ja ja, meneer, dat spreekt van-zelf." „Enfin, we zijn nog zoo ver nieL Ik heb geen aanmerking te maken op je werk en je positie is er een van vertrouwen, zoodat ik niet zonder noodzaak 'n nieuweling in je plaats stel. Van den anderen * 366 KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.