24 Juni 1916 Nnmmer 2S2 DE LEGERBODE den Dinsdag, Donderdag en Zaterdag verschijnende >""■ " » ■ ■ ■ ■■ r »" n. ■>: ! ,, , Dit blad is VOOH DE BELGXSCI-IE SOLDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadron of batterij ontvangt tien of vijftlen Frarische en Nederlaadsche exemplaren. * OORLOGSTIJD Ssteisssi en laMksn van bst Frsnl VIII Iederen avond relden de historiekens rond 't koesterend vuurkeu, dat rembrandtieke licht-Bchaduwen toetste, op de schabouwelijke meubel-kens eu 'tgeestdriftige gelaat der kleppers. leder op zijn beurt dischte de aanwezigen eea brok uit zijn eigen levensgeschiedenis op, voldartelen humor en sappigen joel. Ze lieten de woorden op de toppen van liun lippen parelen lijk fijne likeuren in borrels en borstelden rijke en ldeu-rige Iresko's naar den luim hunner verbazende fantasie. Onbewust, beitelden ze uiL hun taal, typen lijk standbeelden, waarin ze den jongen ladem joegen van liun eigen jeugd en die ze tôt jlevende schepsels bezieiden, met forsche spieren en kloek gebeente, bewegend in de lijst van ple-ïierige herinneriDgen. En 't ging er van nachtelijke rivierschuimers die de koopwaar onder den neus der politie-agenten wegkaapten ; van trimards die hun Voeten len bloede liepen en goeden sier vierden ,als ze weer eenige zilverh'ngen verdiend hadden ; van epische gevechten tusschen 't Schippers- en St-Andrieskwartier ; van ruwe vrijers, wier lie->enaars roode wonden korven in den romp van mededingers, oin den sabbijnschen roof van Mondlokkige kermisiiefjes te wreken ; van Ali-Baba en de veertig bandieten uit de Duizend-en-gén-Nacht, Zotten Rik en Jaaksken-met-zijh-[Fluitje, Robert en Bertrand — twee vroolijke vagebonden waarin ze soms hun eigen boeven-gtreken veruilenspiegeld vonden — allerlei epi-goden uit hun avontuurlijk bestaan... Aile dagen gingen ze nu iabeuren, van 's mor-gens zes tôt vier uur 's namiddags, aan verschan-{«ingswerken. Heel den avond kregen ze dus vrij-af, maar te nijg afgebeuld door het hard-labeur van de duizenden te vullen zakskens, bleven ze te gaar bakkeleien bij 't feestelijk haardvnurtje. Iederen avond kwam Nonkel 'tgezelschap door zijn precieuse tegenwoordigheid opluisteren. Lang en mager als een dag zonder brood, 'Uloods-koppig masker van zijn gelaat doorsabeld met (twee ruige, streuveligesuorpinnen, leekNonkel's 'schaduwprofiel, op den witgekalkten muur van 't waschkot, aan een gepluimden roofvogelskop. Hij was de neef van Cartouche, en maakte deel iiiit van onze rappe Landstorm ! Hij verkoeht geestige moppen en wist spitsvondige woord-speiingen uit te peinzen. De jongens duldden hem ■ grootmoedig in hun vaderlandsch midden, al lmocht Nonltelje dan ook niel onder de fanatiekste ■patriotten gerangschikt worden. De oorlog hing zijn hespen uit. Want acht dagen vôôr ze te Brussel Duitsehlands brutaal ultimatum ontvin -Igen, zond Nonkel een hoorntje doopsuiker aan al zijn familieleden, om de plechtige geboorte van zijn derden zoon te huldigen I Us tache Kamsr sîsm! eo5i Dagords van verlfouwsn Menweet dat de Fransche Kamer, vergaderd in geheim comiteit, eenige zittingen heeft gehou-den waarop verschillende kvvesties betreffende de leiding van den oorlog werden besproken. Die zittingen eindigden Donderdag door een stem-ming in openbare zitting, stemming, die met 444 stemmen tegen 80 voile vertrouwen in de regeering heeft uitgedrukt. « De Kamer, » zoo luidt de dagorde, « teekent aan de reeds gedane pogingenen de verbintenissen aangegaan door de Regeering; drukt haar haar vertrouwen uit opdat, met behulp van de reeds 'opgedane ondervinding, zij voortga, haar gezag op al de organen van de nationale verdediging ' uitoefenende, al hare wilskracht gebruike om de Jeiding van den oorlog te versterken. « De Kamer teekent met voldoening aan de pltslagen behaald door Frankrijk en de Verbon-denen, dank zij de steeds inniger wordende sa-aenwerking van hunne pogingen, begroet met lontroering den bewonderenswaardigen strijdlust ivan de legers en de vloot der Repnblielc en der 'Verbondenen en spreekt haar grooter gewordea Tertrouwen uit in de overwinning van het recht ,$u. de vrijheid der volkerea. s " ^ Vrouw en kinderen moet hij plots verîaten, toen zijn klas opgeroepen werd. "t Viel hem hard ; Nonkel scheen een uitmuntend huisvader te zijn en met weinige bloeddorstige gevoelens bezield... Dien avond heerschte er een dichterlijke stemming onder 't fraai publiek... Ze keuvelden ern-stig over koetjes en kalfjes, spraken met liefde-rijke woorden over hun woonstreek... Sinjoren hadden hun vorstelijke Scheldestad doen leven, in den praal van voorbije schoonheid en den heiligen stroom als een snoer van waterklare edelsteenen om de gedaehtenis van Antwerpen geslingerd. Ze hadden als beiaardiers op 't klok-kenspel der gothieke torens gemokex-d en 't brons een ode doen zingen, gewijd aan den roem hunner aloude stede. Ze hadden gesproken van de optochten met fîuitjes en tamboerijntjes, de ommegangen, overweidigend-sehoon in 't goud der i'eestbazuinen, den laeh van klinkende munt in gonzende beurshallen, 't getierelantijn van orgels in danspaleizen, het lied van overzee dat de havenwijken dreunen deed. En Antwerpen werd in den geest der jongens verdicht tôt een stad van monumentale schoonheid, waar het leven, in bouzende oktaven, uit marmeren fon-teinela ten liemel golfde met episch geweld... Een andere weer vertelde van Brugge, 'tdroo-merige, snoefde met vrijagies aan "t Minnewater, liet de woorden gonzen als een spinriewiel toen hij in extaze gewaagde van de Avereldberoemde bloedprocessie... En in verbeelding, omsloten door ouderwetsehe trapgeveltjes, zagen we ze voorbijtiegen, langs een spitshaag van gehelmde hellebaardiers, de stalielijke priesters en gemij-terde bisschoppen, onder golvende baldakijnen, de adellijke jonkvrouwen op steigerende hak-keneien gezeten, de bloem der ridderschap met kanten halskraagjes en mauwlobben en floren-tijnsche degens aar» hun gouddoorstikte gordels, en <ie rijke poorters, dekenhoofden van wevers en volders, neeringen en ambachten, omwuild door een mozaïek van banieren en wimpels, en dan àl de slaven en laten, knechten en vazalen, hongerlijders en zonnekloppers van om'iggende vrijdommen, ademend op éénzelfden hertklop van adoratie en deemoed, kniebuigend voor 't heilige vocht in de reLikwiëenkast besloten, bij de offerande der brandende wierookkorrels. Zoo klapten de jongens van hun geboorfceland, hun steden en dorpen, hun wonnige landschap-pen vol vee en vogelen en zaaiende mantien. En t scheen, toen 't Zwierken vertelde van Nieuw-poort, Rachten-de-Kupe van Diksmuide en Roze-marijntje van Ieperen, of de wind een doodsmis zong in den hoogen schoorsteen, voor de rust dier uitgemoorde en geplunderde steden... De avond dreigde mistroostig uit te sterven. Dat was tegen hun gewoonte in. 't Kiekenpootje zou hen eens wat van Gent opschotelen... De jongens bevestigden dat 't Kiekenpootje een kop had als een buldog, met melkboeren-hondenhaar ! Zijn linker oog was kwaad op 't rechter en Vodden-en-Beenen had al wel twin-tig keeren afgelapt met 't Kiekenpootje, om hem te beleedigen. ..—.il i~. ENGELSCH SPREKEN Zekeren dag had een Belgische piot te Havre kennis gemaakt met een Engelsche Toinmy, en om wederzijdsch Engelsch en Fransch te leer^n, waren zij overeen gekomen aile dagen samen uit te gaan. Den volgenden dag treffen zij elkander aan juist op het oogenblik dat er, zoo stijf als een paal, een quarter-master-sergeant van het Engelsch leger voorbij gaat. Beiden groeten en de Bclg vraagt aan den Engelschman : — Wat is dat ? De Engelschman verstaat heel goed : « What is that » en antwoordt : — It's a quarter-master-sergeant ! wat zoo on-geveer « Kwooteumaasteusâhdj'nt » wordt uit- , gesproken. — Wazegde? — Kwooteumaasteusahdj'nt. — Kwoot... kwooteu... kw... Neen, da's mij te moeilijk, zegde de. piot! 'k Ben ik niet slim ge-noeg oin Engelsch te leeren. En hii trok er door. — Ge ziet er twee voor één, sarde Vodden-en-Beenen dan. 't Geschil was weiiswaar iedere maal bijgelegd, nadat ze mekaar' genoegzaam afgebokst hadden. t Maar 't Kiekenpootje kon toch zoo vrijpostig liegen ! Met de groôtste koelbloedigheid verzon hij de. ongerijmdste dingen. De jongens spitsten dus de ooren, toen 't Kiekenpootje aankondigde, opsnijdend : — Gent... de schuunste stad van België !... — Ai-mi j, mannen, voorspelde Sooi Ajuin, nu gaan we wat te slikken krijgén. — As ge me niet geluuven wilt, trap'et dan moar af, antwoordde nijdig 't Kiekenpootje. — Bijlange niet, Stroopke, judaste de Rik, lieg maar op ! 't Kiekenpootje begon : — Er liep te Gent 'ne man rond, met g'hiel gruute plannen in zijnen kaup. Diene veint was g'hiel gelierd. Bij was kwaod op Antwerpen ooindat de jongens doar achter zijn gat « zot » riepen ! Daorveure wilde hij hem wreken. Iïij zoe van Gent 'n haovenstaad maoken, die Antwerpen den duudslag zoe geven oop een maond tijd. Hij zoe 'nen doôk doen graoven, zu gruut, za gruut as de Zniderzie, en 't verbinden inee 'n kanaol dat den deursteek van den booge van de Schelde zoe zijn... De gruut,ste buuten, gelijk de Lapland, zoên dan te Gent aanlaanden ! De mannen laehten verholen in hun baard. — Kiekenpoot^ mag k eens iets vragen ? zei de Dru pneus. — Bij jao'g, veint ! — Hoe heet die feniks ? — 'k En weetek-ik da zelve niet, sehudde-bolde 't Iviekenpoôtje. Waorveure? — Wel, om eens aan de Mofkens te laten weten, dat ze dien lcerel moeten naar 't zothuis steken ! proestte de Drupneus. 't Kiekenpootje werd rood van toorn. — Ge peir.st zcker dat 'k leugens vertelle? weilelde hij. — Neen, neen, hij heeft gelijk, suste Maurisken van Bî'uSsel. Ili ken hem. Bij ons woont zijn zijn broer al lange iaren. Verwonderd keek 't Kiekenpootje op... — Wie is 't? vroegen de jongens in koor. -—-Wel, sehaterde Mauriske, Manneken-Pis f Een woeste laeh doorgollde de mannen van top tôt teen. Ze brulden : — Manneken-Pis ! Manneken-Pis ! en vinger-wezen op 't Kiekenpootje die van koleire opstond, en de deur met een siag achter zijn vierkanten rug toesmeet. t — Ge zoudt er 'n bult van krijgen, filosofeerde Nonkel, en op zijn horloge kijkend : — Wat... is 't al zoo laat? Jongens, 'k ga 't uliên wenschen, hoor ! Handenschuddend vertrok hij. De Rik roept hem achterna : — Komt ge morgen niet, Nonkel? We gaaa petaites-frites bakken ! C£ \ ervolgt.) Fritz Francken. Een Beetje Sterrekunde Zou men in de loopgraven bemerkt hebben dat Woensdag? 1 juni de langste dag van het jaar was. Om 18 u. 25 is de zon in den zomer-zonnestilstand getrecîen, wat gelijk staat met ta zeggen dat de zon dan met stijgen ophoudt. De zonnestralen vallen bijna loodrecht op ons neer ; maar van af den volgenden dag, zoo zegt Camille Flammarion, schijnt de zon des middag8 in den hemel reeds eene geringer hoogte te be-reiken, en iederen dag voortaan gaat zij wat miuder hoog dan den vorigen. De duur van da zonneklaarte vermindert, te rekenen van dat tijdstip. De dag is, voor de geheele aarde, gelijk aan den nacht op 21 September. Het is da hevfstevennacht. Op 22 September echter, schijnt de zon nog wat minder hoog te gaan. De dagen worden kor-ter en als de aarde eene stelling bekleedt, die juist de tegenovergestelde van den zomerzon-nestilstand is, komen wij aan den winterzon-nestilstand : Het is op 21 December, als de dagen liet kortst van het jaar zijn. Dien dag zullen de Duitschers waarschijnlijk niet n;ee;' beleven in pns vaderland, dat voor eeuwig y au het Mofïengebroed zal yerlost zijn.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.