den Dinsdag Donderdag en Zaterdag verschijnende Dit blad is VOOR DE BELGrXSCHE SOLDATEN bestemd ; iedere compagnie, escadron, of batterij ontvangt tien of vijftien Fransche en Nederiandsclie exemplaren. 1s iensta m des Yscr De heer Pierre Nothomb, de schitterende Belgische «chrijver, van wien wij herhaalde malen het genoe-gen hadden het mçrkwaardig werk aan onze soldaten te vermelden, heeft voor deze, bij de gelegenheid van het Nieuwjaar, het prachtige artikel willen schrijven dat wij hier publiceeren. ledereen zal het met ontroering ea lierheid lezen. In naam van onze dapperen, verzoeken wij den heer Nothomb onze daukbetuigingen te aanvaarden. Mijne broeders, soldaten, liet is de tweede maal dat het nieuwe jaar u in de looçgraven verrast. Het is de tweede maal dat gij bij u zelve zegt : a Het volgend nieuwjaar zullen wij thuis doorbrengen ! » Het is de tweede maal, het is de laatste... Ja, gij zijt schoon en bewonderenswaardig geweest! Gij liebt u gegeven gelijk nimmer een soldaat zich gegeveo heeft ; gij hebt geleden gelijk nimmer een soldaat geleden heeft. De geheele wereld bewondert u en gij verdient deze bewondering. Het duurt nu meer dan vijf hon-derd dagen en meer dan vijf honderd nachten dat gij zonder één uur rust volhoudt. Gij zijt overwinnaars geweest te Luik. overwinnaars te Haeleu, overwinnaars onder Antwerpen. Gij hebt voor de overmacht moeten wijken, maar uwe ziel bleef onwrikbaar. Gij hebt een aftocht gemaakt dis smartelijk was, twar *00 schoon dat hij op eene overwinning grieek. Gij hebt ten slotte op den Yser de zuivere en onverganke-Jijke glorie gevonden. Die kleine stroom, die het begin aanduidt van de Duitsehe nederlaag, die kleine strooin vol slijk en bloed, is onze heilige stroom geworden. Door de geschiedenis heen zal zijn naam onaf-scheidelijk van den uwen blijven. Ja, gij zult vooruit gaan, ja, gij zult in de heroverde vlakte vooruit springen, gij zult de kleine doode dorpen omhelzen die onder uw heklhaftigen adem zullen herboren worden, de steden zullen op uw door-tocht verrijzen, langs de eindelijk vrijgevochten wegen zult gij, dronken van wraak, den vluch-tenden invaller achtervolgen. Zoo hij stand houdt op de Schelde, zult gij hem verslaan; zoo hij tracht weerstand le bieden op de Maas, zult gij u de gevechten van Luik herinneren en hem op den Rhijn terug werpen. Geheel het oude Belgisclie land, dat gij als redders doortrekken zult, zal u toejuichen. Het een of ander Duitsch slagveld zal van uwe laatste overwinning getuige zijn. En toch zult gij de « soldaten van den Yser » blijven. Gij zult dien naàm aanvaarden omdat hij u dat wat er het meest verdienstelijk, het schoonst, het meest verheven in uw heldenmoed is, zal herinneren : het hardnekkige en koppige geduld; omdat de nederige watei-loop het symbool zal geworden zijn van deze verheven koppigheid ; omdat zijn voorbeeld en zijne zwijgeude ieering van u voor goed de heldhai'tige soldaten van het jjtar vijftien zullen gemaakt hebben, die de toe* amende eeuwen verheerlijken zullen. r-* # Toen gij haar voor den eersten keer gezien hebt, scheen zij u wel erg gewoon, deze kleine zeeri-vier die door de groene beemden kronkelde. Zij verschool zich nederig tusschen hare met gras begroeide dijken, bleef dralen aan den zoom van ïDiksapsîanâ in DuilsclÈnd en Ooslsnnjk v • Telegrammen uit Amsterdam vermelden nog ©pstootjes in Duitschland en Oostenrijk. Te Chemnitz, op Kerstdag, na de eerste mis, bood zich een stoet vrouwen aan voor het stadhuis en riep om beterkoope eetwaren. De krijgsover-heid bedreigde de menigte te chargeeren, zoo zij niet uiteenging. • Toen beieedigden de razende vrouwen de soldaten en officieren, en wierpen ialrijke ruiten Stuk. De ruiterij eliargeerde. Elf vrouwen werden zwaar gekwetst. Te Weenen, werd het paleis van aartshertog Stefaan, op Kerstavond, door eene menigte Vrouwen en mannen bestormd. De politie dreef ten slotte de betoogers uiteen, 1 wîisen en bijien gewapead waren. de boomgaavden in hare luie bochten, zonder haast en zonder hooginoed. Zij geleek op ons nationaal leven dat eenvoudig was, innig, naïef en een weinig langzaam. Toen gij op hare boor-den geschaard stondt, scheen zij u zwakker en smaller dan een blauw lint. Zij werd niet ontroerd door het geluid van het kanon. Zij zette haar eentoonigen weg voort, zonder van glimlachen op te houden. Maar haar glinxlach zegde : « Zij zullen er niet over komen. » Naar haar voorbeeld hebt gij veertien dagen lang den schok doorstaan. Op uwe zwakke ge-vechlslinie zij ri de zwaarste aanvallen te pletter geloopen. Gij hebt gestreden met de woede in het hart, als wanhopigen. Er was geen dag, er was geen naeiit meer ; er was geene vermoeienis meer, geene rust ; er Was nog slechts een klein leger, vast basloten te overwinnen of te sterven. Gij liebt overwonnen ! En dan, terwijl gij u op uwe stellingen voor de overwintering hebt ingericht, terwijl gij de zachte bocht van uwe liniëu, evenwijdig met de rivier, hebt versterkt, hebt gij geluisterd naar wat zij u gedurende de lange nachten toefluister-de, als zij tusschen de oevcrs klotste : « Gij tnoet u niet haasten, gij moet volhouden. Zie, ik vloei langzaam en toch ben ik eeuwig ; in miju loop die vroeger zoo rein was voer ik de walgelijke lijben mede : Ik maak mij niet ongedukiig over deze verschrikkelijke aanraking, want ik weet dat ik ze medesleep naar den afgrond van waar meo niai kttart. i « Het recht zegeviert altijd ;het heeft altijd het laatste woord. Als nien het niet vlug genoeg bereiken kan, doet het gelijk de zee eu komt tôt ons !® Ofwelnog: « Volgmij na; ik was beweeglijk en, zonder diepte, spreidde ik mij gelijk eene golvende watervlakte uit over het hooge gras. Ik heb mij onderworpen aan de tucht, die mij niets van mijne schoonheid ontnomen heeft; ik heb mij tusschen mijne dijken laten insluiten, gelijk in een loopgraaf. Ik was niets en ik ben terzelfder tijd de vesting en de gracht van ons laatste stuk land geworden. En dan, het land dat ik omring was het Paradijs van den Droom. Men leelde er in het licht en in den vrede. Ik had het voorgevoel dat het tôt iets groots was bestemd. Nu is het eene wapenplaats geworden, eene vesting, de geheilige wijkplaats van een verwoest land, Wij mogen het niet verlaten, want het Belgisch leger moet op Belgischen bodem blijven, de Koning in zijn rijk! Èr moet ten minste een stuk van het vaderland over-blijven dat de monsters niet hebben verpletterd. Doet zooals ik : Schaart u vaster rondom dat wat gij moet behouden en redden. Laat niet los en Vvijkt. Versterkt de hardnekkige waterlinie nog door eene ijzeren Unie. « En, als gij in de herfstmorgenden uweblik-ken liet wijden over dezen grond dien gij bewa-ren moest, hebt gij gezien dat hij één was met zijn stroom. Zeker hij had nog wat van dat zachte en teedere idyllische uitziclit van vroeger, maar voor de eerste maal kon men zijn heldhaftig uitzieht bemerken : Zijne door de stormen gekromde boomen ; allen buigen, geen enkele breekt zijne ; kerken die er als steenen larpiffite? Max ia Mmw Zich rekenschap gevende van zijn hatelijk ge-drag tcgenover den heer Max, welken het zonder reden in eene vesting van Silezië opgesloten hield, en gehoor gevend aan de algemeene pro-testaanteekeningen, heeft Duitschland besloten het lot van den dapperen burgemeester te verzach-ten met hem naar Gelle-Schloss in Hannover te zenden, waar, naar het schijnt, het leven minder bezwaarlijk is. Het was tijd. BEBICHT Regelmatig had dit nummer den datum v?» il11 Januari moeten dragen. Maar ten einde aile vertraging bij zijne verzending te vermijden, laten wij net, op aanvraag van het beheer der posterijeiij één dag vrgeseï- verschijnea. vestingen uitzien; zijne zware schuin gebouwde kerktorens, die het hoofd aan den wind schijnen te bieden ; zijn ; duinen die onbeweeglijk staan onder het opkoiuende orkaau; en zijne kleine steden die de dood voelden komen en wisten dat zij onsterfelijk waren 1 Veurne, Loo, N,ieuw-poort, Lampernisse : Hoe werden deze heiliga plaatsen u reeds vertrouwelijk en duurbaar, hoe geleek hun helder en koppig gebaar op uwe wilskracht ea hoezeer beantwoordde het aan uwe ziel. » * a # Schijnt het u niet, op dezen tweeden nieuw-jaarsdag, dat dit gesprek van de eerste uren nogmaals piaats grijpt? Maar ondanks zooveel Verschrikkingen, zooveel eentoonige vermoeie-nissen, schijnt het u niet dat de stem van den Yser zich heden luider en minder streng dan vroesjer iaat hooren? VIen voelt er bijna vreugde in. Zij zegt niet meer: « H(&dt hardnukkig vol. » Zij zegt :« Omdat gij hardnekkig volgehouden' hebt is de overwinning nabij. » Zij zegt nog : a Bevvaar deze slrook grond. » Maar zij voegt er, overtuigend, bij : «: Gij zult ze eindelijk gaan vergrooten. » Zij raadt u niet meer aan in de onbeweeglijke oîulijsting van het slagveld de reden te zoeken om hardnekkig te blijven en niet te wijken, maar eene reden tôt optimisme en zinnebeelden van hoop. Zeker, het is vochtig en koud, en de Winter is slechts de voorbode van de Lente ; zeker, de lachonde on>wiejvai'ende stoden zijnop den grau* wen hemel nog slechts arme, stuk geschotea silhouetten. Maar de boomen, waarvan de voor-overgobogeu rangea u vroeger slechts den wee^-stand aan den storm leerden, hebben zij niet, in het eer-t,e morgenduur, het uitzieht van eska- ' dronnen die met gevelde lans aaar het Westen galoppeeren? En zoo de kerktorens, eerst op de vuurlinie en daarna daarachter, en daarna tôt ginder verre op den gezichtseinder, de een na den andere gevallen zijn — de sehoone torens die de trots van Vlaauderen waren — blijft te Nieuwpoort de Tempelierstorea recht st.Tau die door honderd granaten wel geschonden. maar niet vernield werd : Op dezen eersten Januari leert hij u de _ misprijzende volharding; zij blijft recht staan, boven de stilte van Veurne, de dunae torenspits van Sinte-Walburgis, die zich zoo slanlc naar den hemel verheft : Zij wenscht u de vreugde van de ziel; in een dorp waar gij dikwijls voor-bij komt blijft er een eerbiedwaardige toren recht staan op wiens uurwerkplaat in gulden letters den onvergetelijken datum prijkt van de bloedigste verminking die Duitsehe wil ooit België heeft doen iijden : i83g : Hij wenscht u de weerwraak. Er b\ijft ook nog, zoo zegt men mij, dat kleine torentje van de kapel Troost in Nood, waar ik in Juli laatst heb neergeknield, op de baan naar Oudecapelle. en waar eene klok met helderen ldank klingelde, wanneer een granaat in dea omtrek ontplofte. Moge het mij den warea klank van miju geboorteland hebben geleerd, ea den waren toon van mijn lied hebben aangege-ven waarmede ik het wil bezingen, in afwach* ting dat ik mij weer bij u, soldaten van dei» Yser, zal voegea om het te verdedigen. Pierre Nothomb-. , „ LACHKRUID Een soldaat stond 's nachts voor zijn kotje op schildwacht. 'T was voile maan en klaar lijk dag. Op eene hoogte, ter zïjde, was een kijkpost opgericht en een officier kwam buiten met eenen grooten verrekijker, Waardoor hij keek in do richting van den vijand De soldaat, die 't zag, meende dat hij zijn ge-weer schôuderde en hij keek in de richting om te zien waarop de officier mikte. 't Deed er zeker om, er ging juist een sehot af in de nabijheid en een sterre vervloog in't firmament. — Potver... dorie, zei de soldaat, dat is na' sehutter ; waarom zendt inen dezulke naar 't, front niet ? 31 December 1915 Nummer 20?

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.