De waarheid: socialistisch weekblad

1379 0
close

Warum möchten Sie diesen Inhalt melden?

Bemerkungen

senden
s.n. 1914, 15 März. De waarheid: socialistisch weekblad. Konsultiert 29 März 2024, https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/de/pid/w950g3jp22/
Text zeigen

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

8e Jaargang Nr 14. Prijs : 5 Centiemen. Zondag 15 Maart 191 â DE WAARHIED ORGAAN VAN DEN " VRIJEN SOCIALISTENBOND, i_ Sleotits tiij die de vrij* lieid van anderen llef heeft is die zelï waar* die* r ALLE BRIEFWISSELINGEN TE ZENDEN NAAR DE Nieuwe Yeemarkt^l9, GENT ABONN®M®NTSPRÏJ{S Voor 3 maanden Fr. 1-00 Voor 6 maanden. . . : » 2-00 Voor 1 jaar » 4-00 0P V00RHAND BETAALBAAR — Ânaoncen worden geplaatst yolgens oyereenkomst — Leest von heden of onze feuilleton " De Qeschiedenls van Uoorult „ Uif hef ÇcUgesfichf In De Waarheid gelezen hebbende dat men wel zou doen eens rond te kijken wat er zou kunnen gespaard worden in de stadsdiensten, wil ik u eens vertellen hoe het in de Gaz gaat. Vroeger werkten in de Gaz des zomers 275 à 300 mannen, in de winter 500. Daarvoor waren 1 directeur en 2 bazen. Men werkte, even als nu, met dag en nachtploegen, elke ploeg 12 uren. In de vuurmakerij stonden36 mannen des nachts, en over dag evenveel. De twee bazen werkten elk 12 uren, en had-der ieder 36 mannen gade te slaan en te _be\\ejen Nooit heeft een van dezen ge-klaagd dat hij het werk niet kon doen, ailes ging regelmatig zonder storingen of moeilijkheden zijnen gang. Nu zijn er verbeterde stelsels gekomen, de laatste uitvindingenzijn in praktijkge-bracht, en er zijn nu veel minder werklie-den noodig. Aan de ovens bijvoorbeeld staan nu 6 mannen in plaats van de vroe-gere 36, en over het geheel zijn er in den winter een 200 tal mannen min. Welnu, er zijn thans : 1 directeur, 2 ingénieurs, en 6 bazen voor de vuurmakers, Ook op de koer is een baas meer. Men werkt nu aan de ovens met drie ploegen, elk 8 uur, iedere ploeg van 6 mannen, en voor ieder van die 6 mannen zijn er thans 2 bazen. Bij vroegere gelegenheid heb ik u ge-zegd hoe die menschen moeten werken ; het zweet staat gestadigin hunne kloefen, maar één baas ware meer dan genoeg om hen op te jagen. Dat ziet men trouwens aan de vrachtwagens ook : of er één, twee of drie paarden in het gareel liggen, één voerman met ééne zweep is genoeg; met hetzelfde gemak laat hij de zweep zoowel over drie ruggen gaan, als over één. Ookdevloeken tellen voor aile drie. Kan dit in de Gaz ook aldus niet gaan ? Ja, dit zou kunnen, waren er geen vriendjes en lieve kinderen te plaatsen. Dat is overigens een zwak waar de radico-socialisten bijzonder mede behept zijn. Wij hebben immers gelezen dat 'tonder het bestuur vanmijnheer Cambierin het onderwijs ook zoo ging : vette benoe-mingen met of zonder examen voor de lievekinderen, voor de anderen niet eens de rechtmatige verhooging. In de Gaz gaat het zoowat op dezelfde manier, aile gedurig zijn er hertelappen binnen te smokkelen. Laatst weer kregen we twee nieuwe bazen, en het waren twee metaalbewer-kers, leden van Vooruit. Voorheen, als er een baas noodig was, liet men de een of andere, sedert min of meer langeren tijd in de Gaz werkende, goed met het werkvertrouwd, en als vlij-tig en oppassend te boek staande, op-schuiven ; dat was redelijk en eene aan-moediging voor anderen. Nu neemt men menschen die niets van het werk kennen en nog ailes moeten leeren. Men kan ons tegenwerpen dat het in de Gaz niet gaat als bij Cambier, zonder exaam. Het is waar, er wordt een examen vereischt, maar ziehier hoe dat gaat. In Vooruit maakt men de lijst op van devragen die zullen gesteld worden, met de a^vvnorden dip e<" mopten on orpeeven worden. Zij die moeten passeeren worden die lijst ter hand gesteld. De geluk- • kigen leeren die van buiten, en leggen een examen af met de grootste onder-scheiding. En zoo komt het dat van de 70 mededingers voor die twee plaatsen, het weder twee kinderen van Moeder Vooruit waren die met de benoeming gingen strijken. Als wij ons de meetings herinneren die Eedje vroeger voor de gazemannen hield bij Sosse de katte, en overdenken hoe hij daar donderde tegen de misbrui-ken, de traktementen der hooge bedien-den in al de stadsdiensten, de nederigste werkers en bedienden uit den grond van zijn hart beklaagde, en beloofde al die misstanden en misbruiken te zullen doen eindigen, als we voor hem en zijne lijst stemden, als we overwegen hoe vast hij verzekerde het allemaal beter te zullen doen, dan kunnen wij moeilijk een vloek van verontwaardiging bedwingen. Niet alleen vermeerderd en verdubbeld hij het aantal hooge bedienden en bazen gesta-dig, maar ondanks de stadskas groote gaten vertoond, worden die gestadig opgeslagen, en de kleinen worden afge-scheept met een opslag van een of een halve centiem per uur. Werklieden die. aan zulke bedriegers nog hunne stem geven verdienen geen anderen naam dan : verraders hunner klasse. Volle Gaze. Brief van Pe Maerfelaere Heer Opsteller, We zijn ongerust. Nooit gingen wij met minder hoop en moed den kiesstrijd aan dan nu. Al onze vrienden zijr. als het ware ter neer gedrukt, en vruchteloos poogt de een het voor den ander te verbergen. Wij doen ons best elkander moed in te spreken, maar ge-voelen wel dat het moeilijk gaat. De gebeur-tenissen uit den laatsten t'jd zijn daarvan de sehuld. Zij zijn velerlei, zooals iedereen weet. Daar hebt ge vooreerst de nieuwe Olifant op de St-Pietersnieuwstraat. Wat ontevreden-heid dat beestje verwekt heeft is ongelooflijk. En onze vriend Ferdinand heeft schoon aan onze « gaaitjes » te zeggen dat er daar toch maar voor ieder een drie à vier honderd franken in steekt, en als zij dat in d'hand zou-den krijgen, dit spoedig vertoereloet zou zijn, het helpt niet, integendeel, velen zijn er nog woedender om geworden. Zij vinden dat drie ot vier honderd franken in een huisge-zin goed van pas komen, en ieder daar een beter gebruik zou kunnen van makendan er nu in steekt. Vooral de huismoeders zijn $ . « B'j ons, zeggen zij, ontbreekt van ailes, en ons schoon geld steekt men in steen en ijzer, en nooit schijnt men genoeg steen en ijzer te hebben. » « Hoe goed zouden die honderde franken te pas komen aan de werk-stakers van Carels en Baertsoen ? » voegen anderen er bij. Waarls de tijd, toen onze « gaaitjes » zoo opgetogen waren toen zij in de Chartreu-zenstraat huneerste eigen gebouw mochten aanschouwen? Later, met de gebouwen op de Vrijdagmarkt, was de vreugde nog even groot, en we hoopten hun weder eenige blijde stonden te bezorgen door een nog reusach-tigeren eigendom. Maar het is mis uitgeval-len. De geldzucht, die plaag van onzen tijd, heeft ook hen besmet. De kollektieve eigendom, waarvan zij vroeger zooveel geluk verwachtten, kan hun niet meer bekoren, en zij zouden nu liever dat geld op zak hebben. Zoo weet men nooit niet wat doen voor de menschen om wel te doen. Laatst zei ik tegen eenige gezellen : « Ik versta mij aan ulieden niet; eigenaar zijn is toch voor aile menschen het begeerlijkste ideaal ; elken kleinen burger is fier en gelukkig als hij het zoover kan brengen dat hij één of meer eigen huisjes heeft. Men maakt u eigenaars niet van kleine, maar van de grootste en kostelijkste huizen der stad, en in plaats van op te springen van vreugde, tebeginnen dansen en zingen, valt ge aan het morren, grollen en dreigen met ontslag! Heeft men ooit zooveel ondank-baarheid gezien? » Weet ge wat ik voor antwoordt kreeg? « Ja maar, Maertelaere, als die kleine bur-gers huizen koopen, trekken zij er geld van, en zij kunnen ze aan hunne erfgenamen over-laten of verkoopen, en er geld op leenen. 1s dit met ons ook het geval ? Neen, niet waar ? Om het even wie van ons in nood ware, en hij zou u vijf frank ter leen vragen op een zijnereigendommen, hetzij op de bakkerij,de brouwerij, Ons Huis, of het feestpaleis, zoudt ge ze hem geven ? » Zoo op den nùn af was dit een netelige vraag, maar ikheb van Eedje geleerd met al zulke dingen niet gauw in nesten te zitten. Ik antwoordde dan ook stoutweg : « Wel zeker, vrienden, zou ik ze u leenen, als ik ze maar hadt, ongelukkiglijk heb ik ze nooit. » (Ze hadden mij soms op het woord kunnen nemen). « Wel, zegden zij, dan zoudt ge zeker wel de eenige zijn, wij zijn zeker dat Eedje, Jan en zelfs Coppieters — die zoo rijk is — ons zou wandelen zenden, moesten wij zoo iets vragen. En verre dat die eigendommen ons verrijken, of ons iet zouden opbrengen, zijn wij het die er voor moeten opbrengen, want wij moeten er al voor verteren wat wij maar kunnen. Wat baathet ons dan, eigenaars te zijn? « « Hebt ge dan geen amour propre, geen eigenliefde, geen klassenbewustzijn ? vroeg ik. Voelt ge niets in uw binnenste trillen van ge-wettigden hoogmoed, als ge zoo van uit de Bagattenstraat naar boven blikt, en dan denkt : dat is hetmijne? » Maar ja wel, zij vei;klaarden eenstemmis^ daar hoegenaamd niëts van te voelen, en zeiden dat hun klassenbewustzijn er veel zou bij gewonnen hebben, hadden zij hun aan-deel van dien bouw — de 3 à 4 honderd fr. — in handen gekregen. Dan beproefde ik een andere snaar van hun gemoed in beweging te brengen, eniksprak van de eer en glorie die Eedje voor aile toe-komstige eeuwen beschorren was met dit ontzaglijk gevaarte, maar ook dat was hun geheel onverschillig. ' Hoe vindt ge dat, is het niet om aan de menschheid te wanhopen, als men ziet dat al onze pogingen om onze brave lieden goed op te voeden in het eind toch nog schipbreuk dreigen te leiden. Jaren lang hebben zij ge-stort en gestuikt, alsof het geld niet de minste waarde had, en nu dat wij er meer dan ooit noodig hebben, worden zij er op verzot en zouden, zooals het onlangs gebeurd is, reke-ning willen zien afleggen. Men heeft de onbeschaamderikken afge-exerceerd, maar ze zijn nu viesgezind. Was de kiezingniet op handen, we zouden er niets mee inzitten, en zeggen : « Als de soldaten kwaad zijn de kapitein lacht er mee », maar de kiezing maakt ons bekommerd, want wij zoudèn niet gaarne een achteruitgang bestattigen. En toch, hoe ongaarne ook, moet ik be-kennen dat er daarvoor groote vrees bestaat. Onze schepenen zijn als bestuurders leelijk tegengevallen, zoowel aan onze klanten als aan die van liberalen 'en klerikalen, die er hunne handen in wetten. Op Jan hadden wij-geen luchtkasteelen gebouwd, wij wisten dat hij nooit anders gedaan had dan pianokassen gemaakt, pommes de terre frites gegeten en een lekker pintje bij gepakt, maar wij wisten dat hij een goed karakter had, en dat zijn braafheid zou goed gemaakt hebben wat hij aan bestuurlijke bekwaamheid ontbrak. Helaas, het heeft niet mogen wezen ; nog geen 6 maanden was hij in bediening of hij had al zijne onderhoorigen tegen zich,behalve de schepenen boden, die hem hoog prezen, omdat hij altijd zei : « Ge moet geene men-heer zeggen, zeg maar Jan ». Deze menschen dragen hem dan ook als het ware op de handen, maar de anderen?... Dat is ook de reden

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.
Dieses Dokument ist eine Ausgabe mit dem Titel De waarheid: socialistisch weekblad gehört zu der Kategorie Socialistische pers, veröffentlicht in Gent von 1906 bis 1918.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Zufügen an Sammlung

Ort

Zeiträume