Nu m mer 8. "Met toelating der militaire overheid. Juli 1917. hEz hEIDEBCOEmBEn V1ÙRÏS5 VERSPREIft ,EJ7 VERZÛf2kfJ7 flflfï AL Cf SOLDER ÛER Kflf7Sûf7S BREXRZS Ef7 IME I70f? mRE-S AP^EV/Ef?" ftÛDR kmeiii cm PERERE&EsEÛir2ISCnE BESTv&lBf] SPflDRE5SÉ.I Mijn Dorpje. ik kan lxet met vergeten, mijn dorpje ; gedurig komt het voor mijnen g'eest en heriy-nert het mij de schooaste en aangenaamste dagen mijns levens. Het was een, zooals vele schilderaehtige dorpjes onzer Kempen, bezaaid met eenvoudige woningen, waarin eenvoudige bewoners huisden. Monumenten zag men er niet, zoodat vreemdelingen er nooit kwamen vertoeven, tenzij met bijzondere plechtighe-den. Geen fabriekschouwen rezen er op, geen gedreun van machienen hoorde men er. Het leven was er toeh zoo aangenaam, zoo zoet, zoo droomerig, verre van het rumoer der woelige stad. Eertijds scheen het mij of ik niet aan mijn dorpje hield, omdat'er mij niets bijzonders aantrok. Ailes wàs er zoo kalm, zoo doodgewoori. Doch,daar brëekt die wreede oorlog uit ; we moeten ailes, wat ons duurbaar is, verlatén en de wijde wereld intrekken Heden besef en gevoel ik maar al te wel, hoe nauw mijn dorpje aan 't harte ligt en met welke vurige liel'de ik het bemin. Een groote en weldoende verteedering" komt over mij, die me tranen lang's de wangen doet rollen, aïs ik denk hoelang en hoe verre ik reeds van dat lief plekje gescheiden ben ! Dan staat mijn dorpje heel duidelijk voor mijnen geest ; ik gevoel er mij weer teruggevoerd en ben er, als het ware, door begeesterd ! Wat was mijn dorpje schoon, gelegen oj> zandigen grond, omringd van weelderige landouwen ! Elk hoekje, elk boschje, elk weg'eltje en landschap-je kende ik er, en op mijn kinderzwerftochten zocht ik de sehoonste plekjes op, mij aan de schoonheid overgevende in 't onbewuste genot. Waar men ook kwam, daar was vriendschap en genegenheid, daar werd men ontvangen met een zoeten glimlach op een verkwikkend en gulhartig woord Hoe dikwijls zijn we als kin-deren naar deze of gene hofstede gaan spelen en rakkeren, en keerden we 's avonds opge-ruimd en zingend liuiswaarts, vol van zalig zoet genot. 0 ! mijn lief dorpje, mijn droomerig Kempenland, wat zijt ge mij lief, wat heb ik het er goed gehad en wat hebt gij me droo-men gegeven en de natuur leeren beminnen met een liefde, die devolie worden zou. De vijand legert op dit oogenblik in mijn dorpje. Ailes is er stil en doodsch. Niet meer die vroolijke jonkheid, het leven en de lust van weleer. Gedurig hoort men den loggen stap der dienstdoende patroeltjes van 's Iveizers soldaten in de verlaten straten. Het volk blijtt thuis, lijdt met ons en om ons. Velen onzer makkers, die destijds met mij op de sehool-banken zaten, staan nu ook hier, 't wapen in de hand, de waeht houdend aan Yzeren Ieper-lee, ter verdediging van wat ons zoo duurbaar is. Eenigen van lien zijn reeds gevallen onder het vijandelijke sehroot en rusten den eeuwi-gen sïaap, helaas ! véfre van hun dorpje, verre van al wat hun lief was, verre van de duurbare Kempen. Gegroet zijt gij, o dappere Helden, die uw leven ten beste gaaft voor uw heide. Wij, uw overblijvende makkers, wij zullen u wreken en ook onze heide, nu zoolang en zoo wreed reeds door het barbaarseh geweld ons ontroofd. Moed geschept, beste vrienden, éénmaal keeren we weer naar den schoonen lindeboom

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.