. Nummer 11. M HT TOKLATING DER MILITAIH KO VK K HKII ) November 1917, KEZ REIDERCDEMKEN JWÛRCrô VERSPREI&S7 VJERZÛT2&ËJ7 mi F\L OE SÛL.&ASEF? ÛER Kflf?5fil7£ ERE£Û£ El? nOQkSZftftSI door Komniandant (iraal' de HENKSSÉ.-Adresveranderingen en mededcplingen le zenden aan F. BEULLKKKNS, I. M. I. O., Sainte-Adresse Onze dooden. Ze vielen zoo talrijk, de trouwen, Op 'l akelig" veld van den dood Aan wien eens de KempisChe gonwe Een wieg en een haardstede hood. Ze vielen... 't geweer in de handen En 't Kruis op de hijgende borst. Terwijl op liun lippen nog brandde Een woord voor hun Land en hunVorst. Het bloed speersde gnl ni L hun wonden En drenkte den dierbaren grond... Er drukte geen moeder uit 'l ronde Een zoen op hun stervenden mond. D'an zweefde het béeld van Beminden, Van velden én dennen én hei, Van dorpskerk en treurende linde Hun waterige oogen voorbij. En wiegende winden die ruisehen Door 't riet van 't verwilderde veld Ontcijferen op talrijke kruisen Den naam van een Kempischen held. Gedachfen op ginder. Voor de vierde maal sedertdeze werèldramp vallen de geeldoode bladeren van de treurende boomen. Voor de vierde maal vervliegen voor ons, verre van al dat ons lief, is, Allerheiligen, Allerzielen en St-Hubertus, en, op die grijze Novemberdagén, wellen in on zen geesl al de herinneringen van ginder treurig op. Allerheiligen ! Met zijn luistervolle Hoogmis en Vespers, waar al de jeugden henenstorm-den, een der prachtigste kerkfeesten onzer Kempen : Nu dringen onze Kempenjongens rond een schamel veldaltaar in eene duffe sehuur of doorboorde kerk. Allerzielen ! Innige biddag, waarop ze, in hun slille dorpskerk, van kindsbeen af kwa-men bidden voor hen, die henengingen : Nu gaan ze naar militaire kerkhoven waar, dicht op een geschoven, honderden krùiskens hun heldhaftig gevallen broeders beschaduwen. St-Iluberlus ; huibekensdag ! waarop ieder-een de gewijde huibekens at, waarop de jeugden, onder luidruchtige hoerrahs, huibekens schoten op de wippen en prijzeri ver-schoten op de doelen : Nu zitlen ei* veel, eenzaam op voorpost, en, strak loerend in den donkeren Novembernacht, lossen z'eën kogel naar 't ritselend gerucht. Zoo droomend in de mistige November-maand bezie ik die treurige boomen met hun dwarrelende gele bladeren en ik denk op eene Novembermaand van ginder, en ik denk op onze weleer zoo groeiende Kempendorpen, die zoo rustig hun maanden leefden en ik denk op ons arm België dat eens zoo fleurig bloeide en nu zoo ontbladerd is. En ik denk, dat toch weer eenmaal lente zal komen en groene botten zullen uitschieten nog malscher dan in onze vroegere wispeltu-rige jeugd. Jef Van Nueten.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.