Het Tooneel 2e Jaargang Nr 28 — 24 Maart 1917 Beheer en Redactie : Kerkstraat, 13, Antwerpen 10 Centitiu Willem Royaards IÇoninklijke JSederlandsche Schouwburg De Onbekende Vrouw Bisson die veel succès bekwam met zijn li vaudevilles en voornamelijk met «Les Sur- g prises du Divorce» moet op zekeren dag z gemeend hebben dat hij nog voor ander r dramatisch werk in de wieg gelegd was... Hij was misschien ook van gedachte dat t het blijspel een minderwaardig genre is en besloot dus de proef eens te wagen met r een drama. En zoo kwam hij hoogstwaar- t schijnlijk van «La Femme X» in de kraam, c al s het ons toegelaten is zoo'n kolossaal ge- s waagde figuur te gebruiken. _ ' Door dit produkt van zijn brein verrijk- t: te de Fransche dramatische literatuur met r een «dratk» van groote afmetingen. «De i Oi'bekende Vrouw» is een melodrama in de * kwaadste beteekenis van het woord. Be-proef over den inhoud niet te redetwisten, v noch de strekking te ontleden, want dat is v beslist onmogelijk. Men moet maar zonder Ê het minste bewijs al de toestanden en ver- 8 wikkelingen aannemen die de auteur met t den meesten ongegeneerden durf ten too- F neele brerigt. En als de toeschouwer goedgunstig ge- T noeg gestemd is om abstractie te maken 5 van aile redeneering of gefilozofeer, ja, dan i is er met «De Onbekende Vrouw» wel te 1 genieten. ' Dat doen dan ook vele gewone bezoelters de o-oede klanten van de schouwburgen. i «De Onbekende Vrouw» heeft het vooral ' gemunt op de traanklieren. Die worden zonder ophouden geprikkeld en de menschen c in de zaal zuchten en weenen om er waar- J lijk compassie mee te krijgen. Misschien gaan ze minder ongelukkig te I werk als een hunner naaste verwanten een < ongeluk overkomt. Wij schreven het reeds vroeger: het ro-mantische.het melodramatische heeft steeds, 1 en dat zal wel altijd het geval zijn, eene eigenaardïo-e bekoring uitoefenen op het femoed van een overgroot deel onzer me- J emenschen. j Wat wilt ge?... Er zijn teerhartige zie-len die het weenen nader staat dan het la- j chen. Van de honderd menschen zijn er ne- ( gentig en meer die met «plezier» spreken over dooro-pstane ziekten en nooden en die parmentelijk genieten bij de herinnering. • • ( Is het misschien omdat het leven voor_de meeste stervelingen verre van plezierig is ? ; Wie weet? ■ Wat er ook van zij, een «draakje» geeft heel dikwijls aan een groot acteur of actrice de gelegenheid de voile maat te ge-ven van hun talent. Hoor eens wat Mevr. Mann-Bouwmees-ter zei bij de aanvaarding van haar profes-soraat aan de Tooneelschool te Amsterdam: . . «Ik stel me zoo voor, m i j n genre, dat, wat mij het naast aan het hart ligt, den leerlingen in te prenten. Ik zal trachten te werken met mijn leerlingen op eene wijze welke hen allen zal bevredigen, zoodat van geen achteruitstelling sprake kan zijn; allen zal een kansje gegeven worden om te ioonen, of de kern van tooneelspeler oi tooneelspeelster in hen zit; zij zullen streng aan den tand worden gevoeld om na te gaan of er in de toekomst van hen iets ge-schikts terecht zal komen. «Maar de oude school, de Romantiek, wensch ik niet uit te schakelen. Als ze die ker.nen, dan zijn ze geschikt voor ailes !... Laat den leerlingen flink, breed spel doen; laat hen daarnaast het moderne werk ver-riehten, dan zullen ze in de toekomst kun-jien spel en het sobere werk met den tril- -— .7 j zal hun stem bruisen onder een waasje van Q in'getogenheid.» w Ziedaar het gezond oordeel van de groo- n te tooneelspeelster! u Van on;.en besten Nederlandschen dra- maturg, Herman Heijermans, tevens direc- 10 teur en regisseùr, dient voorzeker vermel- v' ding gemaakt om het frappante der uit- ci spraak van zijn advies aan heer Balthazar " Verhagen, bestuurder der Tooneelschool, den leerlingen het breede spel der «draken» b1 niet te onthouden. Zl Wij zeideij hooger dat we niet wilden of n konden redeneeren over inhoud en strek- 1' king van «De Onbekende Vrouw»... Toch d wenschen we hier wel een zonderlinge ai v wijking te doen uitschijnen in den gewonen C gang van het melodrama: waar in de over- g groote meerderheid der «draakjes» de deugd n beloond en het bedrijf van het kwade ge- n straft wordt, zien we hier integendeel den g echtgenoot, den man van eer en deugd en» h plichtsbetrachting in een zeer slecht licht h gesteld, beladen met al de zonden van Is- h raël, terwijl de vrouw, die man en kind ver- w liet om haar minnaar te volgen om na diens n dood door haar man heel terecht en gewet- e tigd de deur te worden gewezen en later g nog aan lager en vuiler wal te geraken, d het aureool krijgen van het martelaarschap. z Hoe zouden de meeste toeschouwers die g daar zaten te weenen alsof ze het grootste leed van de wereld te onderstaan hadden, g in het gewone leven wel denken over zoo'n d gevallene die gewoonlijk meer medelijden v opwekt bij de mannen dan bij de vrouwen ? a * * * d De eerste vertooning had bulèengewoon veel volk uitgelokt. z De opvoering echter was heel verre van d bevredigend. Nog zelden werd er zoo slecht a gespeeld als verleden Zaterdag. We vragen y of er nog gerepeteerd wordt en als dat wel y het geval is, wat er dan op de repetities gedaan wordt? Is de regie onbevoegd of v onmachtig of weet zij geen eerbied af te j dwingen of mankeert zij het onontbeerlij- j ke prestige ? _ c De insceneering liet veel te wenschen t over en vooral het uiterlijke van het bedrijf in de gerechtszaal miste allen ernst en ook ^ aile waardigheid. Het was effenaf de kari- ^ katuur van een assisenhof! ^ Mevr. Dilis was zoo ongelukkig g-eplaatst r dat drie kwaart van de toeschouwers van j. de benedenplaatsen haar niet konden zien l toen Cauwenberg haar verdediging voor- j droeg en moesten dus haar prachtige, diep- j sohokkende mimiek totaal missen. — Heer x Gorlé moet zich achter den rug van den ; voorzitter ook fel geamuseerd hebben. Onze lezers weten bij ondervinding dat ( we geen vitters zijn en heel veel door de j vingers zien, maar zooals het verleden Za-tardag toeging is het waarachtig God ge- klaagd. t * * * ' Heel het gewicht van het stuk wordt ge- 1 dragen door Mevr. Dilis. Zij heeft het over- < weldigend schoon gedaan. Alvorens echter over de vertolking verder te spreken willen we hier neerschrijven : wat de gekende Nederlandsche tooneelre- J censent en tooneelschrijver Dr Walch o.m. 1 schreef over Mevr. Van der Horst in de roi van Jacqueline, «De Onbekende Vrouw», — door haar verleden jaar uitgebeeld te Am- : eterdam, toen zij deel uitmaakte van het ge- ] n ni n rt rs M fï/"l Q VI fl QOVl T*ft ftVl P.M > ' «Dit is de tooneelspeelster die in Nederland het huivering- en ontzagwekkendst het tra-gische kan doen voelen; want van allen heeft zij hare kunst het hoogst opgevoerd, het gevoel dat zij te vertolken heeft vrij-makend van persoonlijke eigenaardigheid-jes, het alleen voedend met de innigste krachten van haar hart. Ik houd niet van bewondering die haar kracht zoekt in het neerhalen van anderen; dat Mevr. Mann in hetzelfde genre ook prachtige dingen heeft gedaan, vergeet ik niet bij deze appreciatie; en ik houd in mij al mijn waardeering voor die geheel an-dersoortige, die mystérieuse kunst van Til-ly Lus; voor de helaas met-der-tijd wat verstrekkcnde, toch majesteitelijke treur-speelkunst van Alida Trrtaud; voor de kin-derlijke gratie van Enny Vrede; — doch als 't mooiste wat er op 't oogenblik te zien is, raad ik mijn lezers aan: gaat naar «La Femme X», dat godvergeten akelige stuk, verkwikt u bij 't aanzien van het belache-lijke gebeuren van het stuk, verkwikt u door 't spel van Mevr. Van der Horst-van der Lugt Melsert, dat u aile belachelijkheid zal doen vergeten». En verder: _ « In 't eerste bedrijf houdt de actrice zich nog in; alleen 'n enkele felle kreet geeft uiting aan haar smartelijke veront-waardiging en wanhoop, wanneer haar man weigert, haar, de gevallene, bij het zieke kind toe te laten. Maar het groote spel be-gint in II. Haar verwording, haar ziekelï.1-ke uittering, haar levensmatheid, haar gul-zig - klauwend grijpen naar de flesch met absinth, die de leedvergeten bedwelming inhoudt; haar de - kaart - leggen, haar ge-waarworden van den nabijen dood — in berusting en halve dronkenschap — ; het is ailes prachtig! Maar grandioos wordt het in de voor-laatste acte, wanneer het doffe, vastbera-den zwijgen plots breekt bij 't hooren van den naam van haar verdediger. Dan geeft ze 'n gil die door ailes heengaat; dan speelt ze op navrante wijze de gruwbare sensaties van vreugd over 't weerzien van haar zoon en over de zoo ware verontschuldigingen die hij, om zijn kliënt te verdedigen, vindt; de sensatie die ze, om zijnentwille toch weer bedwingen wil, omdat hij niet weten mag wie ze is... En, het hoofd weghoudend, laat ze ons alleen 'n zegenend en wringend handenspel zien, dat van uit de bank der beschuldigden krampt boven het hoofd van den advokaat... Als dan de vader van haar zoon in berouw haar heeft herkend, dan t komt de stervensscène: het doodgaan van de door ether-misbruik verwoeste vrouw, die zoo hevige emoties niet meer doorstaan kan. Dat sterven is een wonder. Het is phy-sisch volkomen juist;'/\at hikkend bezwij- V^TV 1 ' - "Vv CtJ r.-* rli/vrt T onclergang van een etnWomaan; — en Mev. , van der Horst heeft Ait uitsluitend ! doorintuitie zoo gevonden. Is dat rdet wonderbaar, dat van de stervende personnage het gezicht invalt als bij een mensch uit wien eigenlijk het leven wegtrekt ? ? Als er eens iemand ten onzen 'n psycho-logischen tooneelspelersroman mocht schrij-ven, 'n HcllandsGhe «Faustin», laat hij dan eens intuities voelbaar maken als die welke r deze groote actrice bezielen.» Wie de vertoonig heeft bijgewoond moet ,> bekennen, rechtzinnig, welgemeend, dat de-zelfde lof mag gemaakt worden van het f mooie, diep - doorvoelde spel van Mevr. Di-lis-Beersmans. In haar stem hoorden wij ! de schoone, diepe, doordringende klanken van haar onvergetelijke moeder, de groote ! Catharina Beersmans. Geen overdrijvingen, geen onbedaarlijke jacht op effekt, geen 3 melodramatiseh gehuil in dit melodrama, maar de juiste, artistieke soberheid en den n gewenschten eenvoud. Haar angstkreet in a het eerste bedrijf ging door merg en been, t haar onuitsprekelijke smart, haar moeder-liefde en trots, in de gerechtszaal, gaf zij weer met een sobere diep-schokkende mi-s miek en door een overheerlijk oogenspel, en haar afsterven met het voelen naar het r gefolterde, dood-zieke hart en het invallen i, der wangen, was een beeld van de realiteit j' zooals alleen groote kunstenaars dit vermo-e gen te geven. e De bloemen waarmede zij gehuldigd werd i, gepaard bij de machtige ovatie na het vier-n de bedrijf, moet wel een zoete — en zeer n verdiende — belooning geweest zijn voor ? al de moeite die zij zich gegeven heeft bij de instudeering van haar zware roi. n Heer Gorlé scheen in het begin minder zeker van zijn stuk, maar kwam toch op n dreef. Hij had voorzeker goede momenten, it alhoewel hij soms wel wat al te huilerig te n werk ging en zijn spel niet vrij te pleiten ;1 was van oppervlakkigheid. ■s Als de zoon viel Cauwenberg voorzeker 'f wel te prijzen. Met vuur en talent droeg e hij zijn pleidooi voor. Spijtig maar dat een )- paar haperingen, wel aan een jong advo-caat, maar niet aan een geroutineerd acteur n te pardonneeren zijn. '■? Heer Ruysbroeck had de roi te vervullen • van den «raisonneur». Wat hij echter daar-1_ van gemaakt heeft gaat aile gedacht te bo-, ven. Op sommige oogenblikken wist hij 3 niet meer wat hij te vertellen had en was ,n het een gebroddel om den kalmsten mensch ;n uit zijn vel te doen springen. Zoo ergerlijk had hij het nooit te voren gedaan. De al-l~ lereerste vereischte die aan ieder acteur "r moet gesteld worden is toch wel dat hij :n zijne roi kenne, het aangeboren talent zorgt , natuurlijk voor de rest. Een tooneelspeler , die versmaadt de woorden van buiten te leeren geeft blijken van verregaande onge-geneerdheid tegenover het publiek. e" Heer Piet Janssens was al niet veel be-ter. Zijn uiterste best deed hij om op te vangen wat de souffleur hem opdreunde en e- toch wilde het maar niet vlotten. In het r- derde bedrijf werd het zelfs zoo erg dat een afkeurend gemompel in de zaal opging er wat nog hoogst zelden in den Nederland-;n schen Schouwburg voorviel. Daarbij vond e- hij dan nog gelegenheid om van zijn roi n. een karikatuur te maken. 't Was bedroe-oî vend. .. . , _ Heer Louas Bertrijn was in zijn kleme n- roi heel goed. Van dien gewetensvollen ac-e- teur kan men gelukkiglijk altijd hetzelfde — zeirtren: hij betracht steeds de perfectie. De tweede- plansrollen werden vertolkt door de heeren Van Thillo, heel goed als dokter, Angenot, buitengewoon als hand-langer van Perissart, in houding en uiter-lijk, Van de Putte een knappe procureur-generaal, Van Gool, zeer waardig als Voorzitter van de Assisen met een zeer goede dictie, Schmitz een knecht die flink zijne roi kende, Thees als gendarme en W. Cauwenberg als griffier; zij allen kenden ten minste hun roi en deden hun best. De dames Ruysbroeck en Noterman en juffers Bertrijn en Janssens vielen te prijzen.Wat de figuratie in de assisenzaal be-trof, ach, lieve hemel, wat was dat voor een zoodje. In en om de Schouwburgen ROLVERDEELING van «Het Slachtof-fer», tooneelspel in drie bedrijven, door G. Devore, dat op Zaterdag 31 Maart en vol-gende dagen aan de beurt komt: Dorville, meesterknecht in de fabriek Baudricourt, Hr L. Bertrijn. — Baudricourt, nijveraar, Hr Ed. Gorlé. — Roizel, Hr Ruysbroeck. — Julien, zijn zoon, Hr Van de Putte. — Me-vrouw Baudricourt, Mevr. Dilis. — Jean-nine, haïr dochter, Mevr. Bertrijn. — Suzanne, Mej. J. Janssens. — Françoise, Mev. Noterman — Pauline, Mevr. Thees. — Een bediende. Hr Van Gool. — DAARNA : «Zieleketens», tooneelspel in een bedrijf, door Nestor de Tière. — Verdeeling. — Baaa Coene, Hr Piet Janssens. — Anna, zijn vrouv , Mevr. Ruysbroeck. — Pol Wou-ters, Hr G. Cauwenberg. — Martha, zijne vrouw, Mej. J. Janssens. — Jantje, hun kmd, jonge juffer Van den Baen. — Ivo, knecht, Hr J. Schmitz. VERWACHT : «De Rechte Lijn», tooneelspel in drie bedrijven, door Fabricius. WIJ ONTVANGEN volgend schrijven : Als trouwe bezoekers van het Kon. Ned. Tooneel, verzoeken wij U, Heer Hoofdop-steller, om eene kleine plaats in uw veel-gelezen blad. Reeds geruimen tijd trachten wij ons te voorzien van plaatsbewijzen van af den Woensdag voor de Zondag-avondvertoonin-gen, en toi hiertoe is het ons niet gelukt in het locatiebureel rechtstreeks de ver-langde plaatsen te bekomen. Niettengen-staande wij reeds ten 9 uren voormiddag onze beurt verbeiden, om eindelijk aan het bewijzen met meer voorhanden zijn. Moeten wij soms in een der omliggen-de koffiehuizen, lijkt het ons toe, de ver-langde plaatsen bespreken ? Eenige inlich-tingen defaangaande zouden ons zeer wel-k >m zijn. Met dank voor opname. Trouwe tooneelbezoekers. M A AN DAG a.s. 26 Maart gaat de «Lus-tige Weduwe» in de «Scala» voor de laat-ste maal. 'S ANDERDAAGS wordt «De Maskot-te» herncmen. De verdeeling vindt men verder in het blad. NA «DE MASKOTTE» komt hoogst-waarschijnlijk een operette aan de beurt, die nog niet te Antwerpen werd vertoond. i Toekomerde week meer daarover. J IN DE «SCALA». — De heeren Frana Condès en Victor Neutgens, de sympathieke ! bestuurders van het zomerseizoen in de j «Scala», hebben het volledig orkest, inbe-grepen den flinken en bekwamen dirigent heer Van Haverberghe, dat dezen winter in ' de zaal der Anneessensstraat zoozeer geap-, precieerd werd, aangeworven. Die nieuwe aanwinst is voorzeker een troef van belang ! in het spel der twee bestuurders. Wij mee-nen dat de nieuwe onderneming op ern-, stige gror.den is gevestigd en een groot succès te gemoet gaat. Willem Royaards , Geboren 21 Januari 1867 te Amsterdam. î Bij gelegenheid der 50e vevjaring van L" dezen grooten Nederlandschen artist den-' ken wij het gepast zijne biographie m'ede 1 te deelen: Met ware geestes-grootte, met een zijn r levensloop duidelijk merkbaar -heroismc is deze kunstenaar op den moeilijken weg, i dien hij zich banen moest, voortgeschreden, niet terugschrikkende voor hetgeen anderen onoverkomelijk zou hebben geschenen; j en dat hij ten slotte, zooals men dat noemt, s «gezegevierd» heeft, dat heeft hij aan de i zeer bijzonder eigenschappen van zijn ternit peramentvolle kunstenaarenatuur te dan-ken gehad. r Geheel zijn loopbaan is gewijd geweest j aan de renovatie van het Tooneel. Met t moeite drong hij zich voorwaarts, zooals r dat heet, hij «ging door het kreupelhout tôt e den troon». Vooraan stond hij, toen de :- eerste stappen werden gedaan om het Ne-derlandsch tooneel van de oude drama's los !- te krijgen en het voort te dringen in de e richting der nieuwere literatuur — wat n veel moeite gekost heeft — hij streed voor :t nieuwere en juistere begrippen aangaande •t de techniek der tooneelspelkunst, hij was g de jongeren in spel en dictie een leerzaam i- voorbeeld. Ook bracht hij een omwentsling d op het gebied van décors en monteering. >1 Maar meer nog. Door zijn enthousiaste liefde voor onze schoone moedertaa.1, door zijn waardeering van onze beste dichters, e vooral die der 17e eeuw, bracht hij ons de-zen nader. Dat hij de generatie van nu door e zijn voordrachten heeft leeren genieten yan rio o/->ViorwiVien'rl uqm Vnnrlpl,fi VPW.Pn. nîm- Hier vergeten worden. De voordracht van Vondel's Geboorteklock luidde dit streven in, en meesterlijk heeft Royaards de kroon op dit werk gezet, door de opvoering van «Adam in Ballingschap» of Aller treurspe-len, waar hij muziek, schilderkunst en danskunst met tooneelspeelkunst vereenig-de en aldus de schoonheid van Vondel's poë-zie op zoo grootsche, indrukwekkende wijze heeft laten genieten. Dan de Abeis-spelen, welke hij uit hun doodslaap wekte en zoo wonder-heerlijk ten tooneele bracht! Ook was het Royaards, die, met Verka-de, Shaw bij ons populair maakte. In 1887 kwam Royaards bij het Tooneel, nadat hij aanvankelijk opgeleid was voor de marine. Korten tijd bezocht hij de Am-terdamsche Tooneelschool, waar hij het geluk had de aandacht van Mevr. Stoetz te trekken. Hetzelfde jaar bracht hem zijn eerste engagement. Dat was bij het gezel-schap van Charles de la Mar in het kleine, nu niet meer bestaande «Tivoli-theater» in de Nés te Amsterdam. Van toen af is Royaards bij voortduring op de planken gebleven. Alleen moest hij noodgedwongen nog eenmaal het emplooi van reiziger bekleeden (bij de firma Rob-bers te Amsterdam) om in zijn onderhoud te voorzien. Doch maar kort duurde zulks. Royaards keerde tôt het tooneel terug, was nu eens aan dit, dan weer aan dat gezelschap ver-bonden, totdat hij door een schoone creatie van dokter Rank in Ibsen's «Nora» voor-goed de aandacht op hem vestigde. De jaren van erkenning braken aan. Tôt viermaal toe was Royaards nu ver-bonden aan het Kon. Nederl. Tooneel, ook gaf hij eenige maanden lang gastspelen in Duitschland (te Berlijn, Dresden en te Leipzig) en ook te St. Petersburg. Ten einde het Engelsche Tooneel van na-bij te leeren kennen, reisde hij zeven maanden achtereen door Engeland, Schotland en Ierland, een karakterrolletje vervullende in een musical-comedy, de bekende «Belle of New-York». Daarna kwamen jaren van uitsluitend voordrachten, een verblijf van ruim twee jaren in Duitschland, te Berlijn, een jaar engagement aan het Deutsches theater onder directie van Max Reinhardt en in den zomer van 1907 keerde Royaards voor goed naar Holland terug. Het Tooneel werd opgericht in den zomer van 1908 dank zij de bemoeiingen van de vereeniging «Elckerlyc» (die ontstaan was als een gevolg der opvoeringen van het middeleeuwsche moraliteitspel Elckerlyc) en den daad-werkelijken steun van M. P. J. van Wijngaarden. Een serie schitterende voorstellingen volgden elkaar in den loop der jaren op .. ki, Ibsen, de Musset, Shakespeare, Bandeau zijn onder de auteurs die aan het woord kwamen ! Het streven was in de vertôoningen van oude zoowel als van nieuwe stukken, het in de meeste Hollandsche tooneelvoorstel-lingen hopeloos verloren geraakte stijlbe-grip tenig te brengen en in het met enkele remonteeringen van reeds vaak hier te lande vertoonde stukken behaalde resultaat eener série voorstellingen is wel het bewijs geleverd dat dit ook inderdaad gelukt is. Ook de zomerspelen te Bergen (N.-H.), openluchtvoorstellingen in ons weinig gast-vrije klimaat, zijn een blijvend succès ge-worden.Het vele schoone dat hij gebracht heeft, het baanbrekend werk dat hij verrichte, doet hem aanspraak maken op ons aller dankbaarheid en erkentelijkheid.Dit mogen allen, die iets gevoelen voor den bescha-venden invloed, welke er van het tooneel uitgaat, de macht, die het op onze maat-schappij uitoefent, zich herinneren. Begin 1912 vierde Willem Royaards zijn 25-jarig kunstenaarsjubileum, afwisselend in de rollen van Marquis de la Seiglière of van Mark Violier, het stuk van Willem Schiirmann dat een reuzensucces had en binnen korten tijd 100 opvoeringen beleèf-de.Ook te Antwerpen is Royaards geen onbekende. Meermaals trad hij hier op, o. m. met «Adam in Ballingschap» met G. Cauwenberg in de roi van Adam. En wij mogen hem dankbaar zijn voor de bereidwilligheid waarmede hij meerdere Antwerpsche artisten in dezen ongelukki-, gen tijd in zijn gezelschap opnam en die onder zij n directie en regie veel zullen ge-leerd hebben: Mevrouwen Verstraete en Janssens en de heeren Laroche, Verstraete, Yan Rijn en Gobau. Het Gemoedelijk Leven y DE BESCHAMING. ; Vreemd te moede, hij meende in de ver-. , te een zonderlinge muziek te hooren, trok î Brasem naar huis. Hij trrippelde op korté heentjes, hield zijn deursleutel gereed,had^ zijn hoofd, zijn rood bol hoofd weggedoke-i tusschen de hooge schouders. t Brasem had tôt na middernacht aan de t kletstafel gezeten in de estaminet «Het s Floeren Gaatje», had er stevig gedronken t en luidruchtig gewauweld. e In huis, op den trap en in zijn slaapka-mer hoorde hij nog maar steeds de muziek. s Zijn bed stond onder hem te wiegen en te e deinen. Zoo sliep hij zuchtend in. t Hij kon niet lang geslapen hebben toen r hij gewekt werd. De magere onderpastoor e zijner parochie stond voor zijn bed. s —• Sta op, Brasem. n — 't Is nog te vroeg, kreunde hij. g — Sta op. wij gaan naar Rome. — Naar Rome?... Wat zal ik naar Rome e gaan doen ? r —- Men verwacht u... s, — Ik kan niet.Ik moet morgen om negen !- uur op het. Stadhuis zijn... ik moet op tijd r komen en teekenen op de horiogie... n — Vaag daar uw botten aan! i- — Gemakkelijk te zeggen, maar dap heb

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.