van West-Vlaanderen TOLK VAN DEN WEST-VLAAMSCHEN ONTHOUDERSBOND verschijnt maandelijks rond den vijftienden. '2(>' j;i;n*. - Nr 3. October 1912. Ailes wat opstel en beheer van 't blad betreft, sturen naar den West-Vlaamschen Onthoudersbond, Secretariaat der maatschappelijke werken, Oudenburgstraat, ig, te Brugge. ABONNEMENTSPRIJS : i.oo frank per jaar (Vrachtvrij) Goedkooper voor de Genootschappen. Vlaamsche Volk ! Kwelde u een vreemde dwing'landij._ O Vlaamsche volk! gij vocht u viij! Wie ook dan de verdrukkers wàïen, Uw vrijheid wildet gij bewareri. En als eén man trokt gij ten strijd Tôt dat ons Vlaanderen was bevrijd. * * * Welnu, een wreeder dwingeland. O Vlaamsche volk! heerscht in ons land. Hij spaart noch man, noch vrouw, noch [kindren Ontziet de rijken noch de mindren. 't Is 't alcoolism van onzen tijd, Waardoor ons Vlaanderen kwijnt en lijdt. * * * Duldt gij nog langer 't slaafsche juk. O Vlaamsche volk, uw ongeluk? Of wilt gij 't fiere hoofd niet bukken, En aan den drank zijn macht ontrukken ? Omgordt dan 't zweerd voor Matigheid! Zoo worde ons Vlaandren weêr bevrijd. J. V. D. E. Ouders! indien gij uwe kinders bemint, biedt hun nooit geen sterke dranken. Leidt ze recht. (*} (") Vrij naar het Engelsch « Lead them straight » door Rev. Charles Garett Er zijn menschen, veel menschen die kinde-ren met verdragen kunnen, maar wij mogen, Goddank, zeggen met hart en ziel : dat wij de kleinen eene groote liefde toedragen. En het is omdat wij ze zoo zeer beminnen dat wij een greintje van dat liefdevuur zullen pogen neer te leggen in de gemoederen onzer lezers opdat zij allen met waren zielenijver over hen zouden waken. Kinderen houden wij niet voor een last, niet voor werk- noch speeltuigen. doch wij verheugen ons naar de kinderen op te zien in het licht van het glorierijke woord Gods en dan verstaan wij dat, zijn ze geboren in een prachtpaleis of zagen zij het levenslicht in een schamel hut, zij toch van onzeggelijke waarde zijn. Wanneer îk d» stempel van onsterfelijkheid ontwaar bij het kind dan voel ik onmiddelijk dat er geen paleis is ter aarde en geen vaartuig op de zee dat slechts ëén oogenblik vergeleken kan worden met het armste kind van den armsten werkman. Ge kunt niet te veel zorg dragen over de kinderen. Men beschermt ailes. Daar is een maatschappij tegen wreedheid op dieren gepleegd. Mocht er ook een vereeniging tôt stand komen die « oorlog tegen wreedheid op kinderen gepleegd » in haar schild voert. Kinderen zijn zeer belangrijk doch ook groot van waarde. Denkt eraan wat zij zullen worden; nu kleine schepseltjes waaruit later zullen groeien de vaders en moeders, de wet-gevers, de priesters en kerkvaders dertoekomst. De toekomst ligt in onze handen indien wij verstandig genoeg zijn om haar in de armen te grijpen. Ja, de toekomst onzer kinderen zal zijn gelijk wij willen dat ze worde. Verwaarloost de kinderen en zij zullen zich overleveren aan schelmstukken en oneerlijke daden ; zorgt voor de kinderen en leidt ze op in matigheid en christenzin en er zal voor ons land eene toekomst opdagen, welke aile gedacht te boven gaat. Omdat de kinderen van zoo groote waarde zijn, daarom is het broodnoodig dat wij aile gevaar van hen afkeeren. Is er wel iets dat meer indruk maakt op 's menschen gemoed dan het uitspreken van het woord : een kind is in gevaar? Een samen-gepakte menigte spoedt heen in dichtgesloten drommen naar de spoorhal waar de trein binnen enkele stonden moet wegstoomen. Plots slaakt men den kreet : Een kind wordt vertrappeld. Alhoewel zij de aansluiting mis- HARTSTOCHT Langzaam schreed een man voort door stille, lange en vuile stegen van Parijs. Hij was nauwelijks dertig jaar, ofschoon zijn mager ingevallen gelaat een meer gevorderden leeftijd aanduidde. Slechts een dun jasje be-schermde hem tegen de snijdende koude. Hij droeg een palije onder den arm, blijkbaar van groote waarde, te oordeelen naar de om-zichtigheid waarmede hij 't droeg. Voor een groot huis met donkere venster-luiken bleef hij staan. Hij had zijn doel be-reikt. Behoedzaam drukte hij op een geheime veer. In den muur onstond een opening, die te klein was om een man toegang te ver-leenen, maar groot genoeg voor een pakje van bescheiden afmetingen. Voorzichtig schoof hij zijn pakje er door, nadat hij zijn lippen er op gedrukt had. Nogmaals drukte hij op de veer. Onmiddellijk sloot de opening zich, maar tegelijk werd een bel in beweging gebracht, die hare scherpe tonen binnen het huis deed weerklinken. Toen de man deze tonen hoordé, werd hij duizelig en om niet te vallen moest hij tegen den muur leunen. « Ik doe het niet! » riep hij. « Mijn kind! Geef mij mijn kind terug! » > « Het is te laat », zuchtte hij, « o, wat ben ik rampzalig! » En zonder om te zien, spoedde hij zich door de Rue d'Enfer. « Vondelingenhuis » las men op 't sombere gebouw. De geheimzinnige man verdween eindelijk in den doolhof van steegjes, die den St. Jacobstoren omgeven en ging door de Rue St Denis tôt N° 263. Drie trappen beklom hij. Boven hoog onder het dak trad hij een kamertje binnen, waar een vrouw aan tafel zat, die zich met een verscheurden omslagdoek tegen de kou be-schutte. Zijn vrouw! De ongelukkige, die nauwelijks 23 jaar telde, richtte haar van koorts schitterende oogen op den binnentredende. « Nu ? » vroeg zij met bevende stem. « 't Is geschied! » antwoordde de man. « Mijn God, mijn God », snikte zij, « ben ik dan nog niet gestraft? » « Ellendeling, die ik ben ! » mompelde de man. « Dat ailes is mijn schuld! Maar ik zweer 't, van stonde af aan, wil ik geen speler en geen drinker meer zijn. » In het jaar 1845 woonde in het hoekhuis der Rue St. Denis het levenslustigste meisje van de geheele buurt. Zij was twintig jaar oud en heette Felicia. Nauwelijks één jaar oud, daalde haar vader in het graf en weinige maanden later verloor zij ook haar moeder. De wees had geen andere bloedverwanten dan een oude, ziekelijke, arme tante, die haar tôt zich nam, doch ook haar rukte de dood weg en Felicia werd door een kinderloos echtpaar opgenomen. Zij leerde een handwerk en voor-zag in haar onderhoud. Den geheelen dag en soms tôt laat in den nacht, maakte zij die rozenknopjes welke in kleur en frischheid de jonge roosjes evenaren, die, door de Junizon beschenen, in onze tuinen prijken. Op zekeren dag had er in het kamertje der portierster een druk gesprek plaats tusschen

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.