Vooruit: socialistisch dagblad

1560 0
close

Warum möchten Sie diesen Inhalt melden?

Bemerkungen

senden
s.n. 1917, 08 April. Vooruit: socialistisch dagblad. Konsultiert 29 März 2024, https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/de/pid/mw28913062/
Text zeigen

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

VOORUIT Drakster-U Itgeefstc» Maatschappij H ET LICHT 1 bestunrder i P. DE VISCH. Ledeberg-Qent . . REDACTIE . . ADMINISTRATIB ISOOGPOORT. 29. GENT ADONNEMENTSPRyS BELG1C Drtc maanden. . • , . fr. S.tST ica maanden • , . . . Ir. ft MS ten jaar . fr. 12-54» Mes âixwncert »d» «p aile poiièarM)*» DEN VREEMDE Drte maandea idagcHjks ««rzostdes»^ ikW Orgaan der Belgfeche WerkHt ilenpartiL — Yenichîjnende aile dagen. DsÂchturigeArbeidsdag Vepielijkends studs® ovsr ioepsssssisg dezer groals ^©rvor-mijifj VIII De acliturige Arbeidsdag is ia vele gevallen beproefd, met eeii verbazenden bijval, jn een zeer groot aantal en in zeer afgewis-selde nijverkeden. De dracht der lessen die men daaruit kan trekken, wordt geenzins verminderd, door iiet feit dat, zooals men zegt, "de proef niet gelukt of maar gedeeltelijk gelukt is, in een klein aantal gevallen. De heeren Green, M'Allan en Feilden, drukkers en graveerders te Londen, verkla-'ren dat hunne proef. die zeven maanden duurde, ' geldelijk slecht was. (1) Maar in den grond hebben zij nooit in werkelijkheid, den achturigen arbeidsdag 'in praktijk gesteld. De overuren waren van een bestendig ge-fcruik, in hunne werkhuizen, gelijk overigens in al de drukkerijen van Londen. Die heeren bestatigdeo zelven dat de overuren, evenredig gezien, talrijker waren trader het regiem der korte werkdagen dan onder dat der lange dagen. Zij bekennen zelve, dat de Londensche 3 letterzetters veeleer 60 uren per week wer- ' ken dan 54 uren. Welnu indien hunne week ! in feite er eene was van 60 uren, wat maakt 1 ■het, dat men ze bij name eene week noem- 1 de va-n 48 uren ? < De patroons hadden twee uren meer te betalen voor de overuren en de werklieden waren geneigd van te slenteren tijdens den gewonen duur van den dag, te einde het werk t-e verdagen tôt de beter vergoede uren . dat was de eenige verandering. Maar in dezelfde nijverheid of in soort- , gelijke vakken ïtelde men niet altijd het- À zolfde mislukken vast. M. Thomas Bushill en zoon, drukkers en j binders te Coventry, hebben in 1892 de werkuren van vier en vijftig uren op vijftig t uren per week gebracht, hetgeen bijna den werkdag van acht uren uitmaakt; trots dat ( ■Jiebben r.ij geene vermindering van voort-'tongst ondergaan. (-2) \I. Bushill achreef aan dan beer John jRay persoonlijk, dat na eene proef van achttien maanden, de uitsîagen even gun-stig bleven en dat de kost der voortbrengst ,niet vermeerderde, alhoewel de oude loonen behouden bleven. Voor v/at betreft de kwestie der overuren, îdie zooveel moeilijkheden berokkende aan v ide heeren Green, Mr Allan en Feilden, is n de proef van M. Busshill daarentegen tref- h fend. Na vastgesfceld te hebben, dat zekere pa- f, troons vreezen, dat de achturigen arbeids- ' dag, geen ander govolg zou hebben dan van i. het getal overuren te doen stijgen, voegt hij d erbij: «In werkelijkheid toonen de werklie- v den *zich minder genegen als vroeger om ri -overuren te maken». Vl «Dit komt waarsehijnlijk hierdoor omdat ?: een werkman, die om zes uren het werkhuis ,verlaat, geheel zijnen avond voor hem heeft, terwijl diegene die tôt zeven uren werkt, n maar ongeveer een uur vrij heeft.» oi Om te toonen welk belang de werklieden zi "echten aan de lange vrije avonden, haalt u M. Busliill een treffend voorbeeld aan. n: Een zijner meestergasten kwam hem het v' volgende belangloos voorstel doen «dat de a: 'meestergasten per week zouden betaald wor-« 'den en nooit voor de overuren.» h< Dit maakte voor den werkman een ver- g< ! lies uit, van verscheidene shellings per tb ,week. Hij voe^de erbij: «indien de meestergasten niets oni/vangen voor de overuren, n! zullen zij zich natuurlijk geneigd gevoelen, g om het werk op de eene of op de anderè m vijze t© eindigen, in den gewonen werk- m ^ag. > \ re Het Arbeidsbureel van Missouri, gewest-in Noord-Amerika, leert ons, dat de acht- vc nrige arbeidsdag ingevoerd is geworden or in de boekdrukkerij, zonder dat de dag a- dc lijksehe voortbrengst erdoor verminderd u' 5s. (3) ' ,.r , De sfceendmkkers van Manchester die ne- m, ?eu uren daags werkten,, bekwamen 2 1/2 2e •areD vermindering van werktijd per week pr M. E. D. Kelly verklaarde voor de le' Vv'erkcommissie, -dat deze vermindering, °o ^lechts een geheel licht verschil in de dage- lel lijksehe voortbrengst had teweeg gebracht. IN DE GAZGESTICHTEN d" De proeven in die nijverheid gedaan ver- tlienen wel een afzonderlijk kapittel. w; lh de gazfabrieken waren van over jaren ne feeds. de ploegen van twaalf uren, vervaa- Mi S'n door ploegen van acht uren. ko . Vôlgens eene verklaring van M. Thorne, sta de secretaris van de Vereeniging der En- J'® Kelsche gazwerklieden, bleek het, da-t de ploegen van acht uren den regel waren in QQ Je provinciën, reeds van v66r 1886. hJ Se'dert de tôt standkoming van de Ver- «oniging dér gazwerklieden, 1* het acht- dai «renstelsel, aangenomen geworden in ver- vai ïcheidene provineiestedeh racer en ook in P°' hoofdstad Londen. orr Welnu de uitsîagen zijn zeer verschillend Pe' seweest en het is wel de moeite waard om , ^ "a f e gaan. . ve' "ij'moeten eerst en vooral er aan herin- j ^ersn dat onder het regiem der twaalf bri lren, de stokers beurtelings een uur werk- Dii ten en een uur rustten, zoodanig dat zij in werkelijkheid maar zes tôt hoogstens aal , zeven uren arbeid gaven. De werkdag op acht uren brengen, was rjn ( d'us vooral de tusschenpoozen van rust ver- gn minderen. zij: Ëen groot getaî stokers — in zekere fa- wi brieken de meerderheid — verkozen het be- de houd dier lange rustpoozen, om adem te di{ seheppen, gelijk zij verkozen 's zondags te werken, omdat zij niet wisten wat te doen met dien tijd, en zij hebben meermalen ver- zoekschriften gestuurd om de herinvoering ^,rj van den twaalfurigen arbeidsdag te vragen zï]t of zij hebben hem blijde toegejuicht als hij gii werd voorgesteld. In de gazgestichten bestaat het dage- hei lijksch werk in eene zekere hoeveelheid te8 voortbrengst, voorgeschreven of aanvaard < op voorhand, bijvoorbeeld zooveel cornues waarin de gaz om zoo te zeggem gedistil- ^ leerd wordt. Aldus waren de werklieden erin verschei- T-dene gevallen in gelukt, van met minder werkuren, ook eene vermindering van voortbrengst te bekomen, die overigens ver-schilde schier van fabriek tôt fabriek. ne De uitsîagen zijn dus verschillend gie- Va weest, maar in deze nijverheid integen- De deel van anderein, is dat verschil het ge-volg van een voorafgaande overeenkomst. j Naar het schijnt werden het getal «cor- rn; nues » te Sheffield niet verminderd, want r0i M. Livesey verklaardë voor de werkcom- me missie dat de werklied-en der gasfabriek de bijna zooveel hadden voortgebracht in 56 ; uren per week als zij,-vroeger in 64 uren rc,; deden. (4) Zijne verklaring werd bevestigd wa door een ooargétuige, den vercegenwoordi- j ger van de Vereeniging der gazwerklieden te van Sheffield. F. H. te (Wordt voorgezeb). te Wi (1) Webb en Cox, Eight Hours Da,y, bld. !!;J' 259. ] (2) Labour/Commission Report, Algemeen verslag, 5896-8. Zie ook T. W. Bushill, j Profit Sharing and the Labour Question. j--j. (3) Massachusetts Labor Bureau Report ' n for 1881, bladz. 448. j (4) Labour Commission 0. Qn« 83619— 23550. Dit de Krilgsgevangerisslisp Een monsch is nieuwsnierig. Hij hemât er van dat men hem van dingen spreke die behooren tôt verre, onbekende streken. Hij heeft zelis graag dat die ver-haien iets sprookjesachtig» hebben, want *e boeien hem des te meer. t De tijd van het gezellig kouten rond den haard is ' voorbij, maar komt terug. Over ailes ligt eene span- . 0 ning, eene bange venvachting die aile gevoelens be- 'rei heerscht. de Later, veel later, binnen vele, vele jaren — ik durf ket er nog niet aan denken — zal grootvader gedurende de J lange winteravonden bij een knetterend vuurtje, wiens j.,] gloed de kamer vervult, aan zijne kleinkinderen vertel- len van dien vreeseliiken, langen oorlog, van dien har- ^ den winter van '17. Zijn pijpken dampt en het rcoken wa verrijkt zijne fantaisie, die hem enkeîe sprookjesachtig- rij romanti6Che heldendaden van zijne krijgerschap inge- niii ven. En hij di?cht zezqn klein-kinderen op, die vragen p naar nog en's nàchts droomen van wapengekle:ter en klaroengeschal, van kanongebulder en hoezee-geroep 'ieI 1k befi nu echter geen grootvader die aan de klein kinderen iets te vertellen heeft. Gelukkiglijk ! In de tiei nijp'ende koude van deze scherpe najaarstijden heb ik I ook niet het gevoel alsof ik bij eenlekkeren haard zou het zitten, want dan zou ik zeker nog wat wachten alvorens Ë u te schrijven. En eene jongelmgslantaisie is overigens JJC, niet rijk aan beelden uit 't verîeden, doch vindt het y veel genoeglijker luchtkasteelen te bouwen, die hij wel aan een tweede, maar niet aan een derde openbaren zal. 0lj Maar ik wil u toch wat spreken ever de krijgsgevan voc genschap. Ik doe het als een soldaat die, gekweld door A het heimvvee, graag een woordje tôt zijne familieleden, uwi gelietde en vrienden richt. Ik schrijf u als een brief die ze thuis vreugde brengt en mij eene zalige verlichting. eea Ikzouu, waarde lezeressen en iezers, zoo graag wat jj nader tôt ons brengen, u wat meer van ons laten' ken- --nen. Ik zal u ongelukkiglijk ailes niet kunnen zeggen. En 't is ook maar best zoo voor deze tijden. We , nS moeten ons door klagen het leven niet ortaangenamer *OOJ maken dan het is. Later zullen we daar kalmer over M redeneereh kunnen. ne De kriigsgevangenziel, beste menschen, moet voor. looi velen onder u een raadsei zijn. Het zou moe.lijk zijn ze g, ontleden, voornamelijk als het moet gedaan worden door iemand die zelf niet vrij is van tal van indrukken 1, uit de krijgsgevangenschap. ,. Aan dezen die met krijgsgevangenen in briefwisse- ling zijn, moet het reeds opgevallen zijn, dat zijn ge- f|?r! moeds- en gevoelstoestand niet altijd dezellde is. Hij is die zeer verariderlijk van humeur en voornamelijk zeer noe prikkelbaar. Dat moet"pe hem maar vergeven. Hun M leven zell heeft het megebracht. Beeldt u in dat ge ver- yra; oordeeld zijt gedurende drie jaren binnen tralien te 0p j leven, terwijl ge aile dagen op de verlossing wacht en z* aan het einde dezer drie jaren nog het einde niet zien 11 kunt. Die groote onzekerheid, dat niet weten wanneer, yl dat onophoudend wachten, die talrijke ontgooehelin- gen dàt kan ik wel hèt vreeselijkste van de gansche E: krijgsgevangenschap noemen. Het maakt hem soms stel wanhopig. De dag dat de hoop weer zijn hart is bin- lijdt nengetreden is hij moedig, opgewekt, levenslustig. het Maar de dagen dat hij zich alvraagt: « Wanneer?», dan het komt in hem eene machtelooze woede, een onweer- leer staanbare drang naar verzet die hem ongelukkig maken. Op die dagen voelt hij zoo sterk het heimwee dat hem zenuwachtig maakt. '• -[j Dan speelt zijn gansche verîeden zich voor zijne u.1r): oogen af en alleen de mooie zijde daarvan komt hem in • het geheUgen, 18 a ledereen z et met schrik den Zondag tegemoet, want H dat is voor de meesten een vreeselijke dag. t Is de dag telij van heimwee en verveling bij uiinemendheid. Daii ren poetst hij zijn schoenen en schiet zijn besten trak aan, [), om doelloos en droomend het kamp op en neer te ioo- bcel pen. p Maar genoeg daarover. I.aat me eens trachten u voor , '' dezen keer in enkele woorden de aankoms't van de brie- hoev ven te schetsen. ken De krijgsgevangenen i.ennen .de uren waarop de g"'>i briefdrager gewoonhjk zijne ronde doet in de brakken. Hi Dit gebeurt tweemaal daags, Op de stoep van de brak- vraa j ken staan ze op den uitkijk. In de verte zien se hem 3 aankomen. « Hij is daar. », 'tloopt als een vuunje z rond van mond tôt mond. In spanning wachten zij het oogenblik af waarop de briefdrager, door soldaten om- v ringd, de brak binnentreed. « Stilte! Silencet Sst! » ^ En daar vangt de man, op wien aile blikken gericht , zijn. aan de namen uit tega men der gevangenen voor ' wie hij wat medebracht. Als hij klaar is verheffen zich ■ de stemmen. Men hoort vreugdekreten of menschen 3 die lucht geven aan hunne teleurstelling. V } Dan kruipt ieder die wat krceg in een hoekje en . leest en overieest wat men hem schrijft. Terwijl de woorden zich in zijn geheugen prenten ziet hij voor e | ' zich een huiselijk tooneeltie, en als hij onderaan het j: ' briefje het g;brekkig geschreven ttandteeken ziet van 1 ziji. kindje, glimlacht hij pijnlijk terwijl een traantje i gliestert in zijn 00g dat hij-heimlijk wegpinkt. z 't 1s hem zoo zoet te weten dat men ginder thuis aan t hem blijft oenken, dat men boopvol zijne terugkomst n | tegemoet ziet. d I GOttingen. G. Balthatar. ^ -Ul 41— Eeoe plifgooi voor de Rijkes » Het Volk, niet wetendr wat doen met ziy 11 nen tijd, pleit voor de rijken in zijn nummer , van donderdag laatst. Of dat pleidooi Pro " D&o is, daar oordeelen wij niet over ; maar r' 't komt geheel zeker op zijnen tijd. Peins ne keer, de rijken worden stelaei- S matig gelasterd door de socialistéa, die ® roode schurken hiesen op tegen die rijke ° martelaars en de afgunst wordt in het hart ^ der werkers die ons lezen aangeprikkeld. " Zooveel woorden, zooveel leugens en wij 8 roepen ons immer stijgecd aantal lezers — ^ waaronder er rijken zijn — tôt getuigen. Het socialisme heeft niet noodig iemand w te lastere«, daar zijn — helaas — maar al , te veel echte grieven te bekampen en slech- ^ te daden bekend te maken en af te keuren. Wij hebben er ons handen mede vol, eerder tijd te weinig en volstrekt geen lust om dat Vl last-erpostje te vervullen. 111 Dus wij hitsen niet aan of wij prikkelen niemands afgunst. De rijkdom, zegt Het Volk, kan sekande- * lijk zijn. 11 Tiens, gecharmeerd van Het te hooreo ! P* Ziehier de uitlegging van het amii-Bocia- listisch orgaan : w Rijk worden kan schandelpt het bezit onrechtvaardig wordt verwor-ven, 't zij d<.)or ciiefstal, opkooperij, woekerij, afpersing, Soonuitbuiting e«s allerlei loensche middels. Wie op die wijze rijk is of wordt, belast zijn gewe-fcen met eene zware verantwoordelijk-heid.Wij zijn gelukkig te vernemea dat Het Volk den diefstal, de opkooperij, den woe- , ker, de afpersing, de loonuitbuiting en a! ti-de loensche middels om rijk t© wordon, af-keurt.Maar wij houdeaa ook en vooraJ van dtd- v' delijkheid. , ^ Zou Het Vol? c-ns niet" willen le«ren, waar de diefstal, de opkooperij, de woeke-rij en de afpersing' in den handel en in de }je nijverheid beginne-n ? ge Hoeveel per honderd mag men wel win- vc nen op eene koopwaar, zonder tôt diefstal te vervallen 1 Is het drie, vier, re«, acht, iei tien of dertig per honderd? Hoeveel mag men opkoopen om niet tôt di het schandelijke te vervallen ? Hoeveel aardappelen 1 Hoeveel kolen ? Iei Hoeveel van aile waren ? ui Woekerea de boeren als zij 13 fr. eischen voor één kilo boter en 100 fr. en meer nog de voor een zak aardappelen ? be Allons, tap ne keer klaren wijn, want zo uwe woorden hebben geen waarde als gij ze niet verstaanbaar doet zijn voor ieder- en een. zij Nu, gij spreekt van loonuitbuiting en gij na; wilt daardoor zeker bedoelen arbeidsuitbui-ting, door het betalen van al te lag© loonen ? éé Maar is het loonstelsel op zich zelve gee- da ne uitbuiting, wat ook het peil weze der loonen ? — Zekerlijk, want het kapitalisme is ondenk-baar zonder uitbuiting. De arbeider ontvangt nooit naar ver- I dienste, maar zijn loon wordt grootendeels geregeld door de wet^i&n vraag en aanbod, die gij in een voorgaand artikel een dogma noemde in de huidige samenleving. 1 Welnu het is door elkeen gekend dat de' ui< vraag en aanbod negen en negentig ,iaal de1 op honderd tegen de werklieden keert, ge- go< zien de heerschende en klimmende werfce- de] loosheid. ( Dus de loonuitbuiting is algemeen. me En als Het Volk een aannemelijk loon- we sfcelsel kent, dat aan die gebreken niet vr< lijdt, zou het zoo goed niet willen zijn, ons tig het te laten kennen en ons te zeggen waar T het in voege is? Wij zijn altijd bereid tôt bei leereD gel * * * Sa Uit bovenstaanda blijkt voor ons dat het kapitalisme altijd, onvoorwaardelijk slecht J?" is als beginsel, dus ook in toepassing. ° Ilct Volk vindt dat rijk zijn ( k verdiens- °6{ telijk kan wezen, en zelfs tôt zaligheid voe- i3 • ren kan. De onoozele gans tracht zulks door voor- I beelden te bewijzen. zee Edison is rijk, millioennair gewordén, al- var hoewel arm begonnen, dank aaD zijo wer. opj kea en zijue geniale uitvindingen op het in gebied der electriciteit. ree Heeft Edison geen reeht op dat bezit, dee vraajjt Het Volk-, dw n Zekerlijk, aaagezien het de vrncht is van |e zijnen arbeid. :t Een recht h;eft Edison niet; namelijk van hetgeen hij gewonnen heeft op rente * te plaatsen, zijn kapitaal jongskens te doen )r leggen en anderen daarvoor te doen wer-h ken. n Dan wordt zijn stijgenden rijkdom geen vrucht meer vaji eigen arbeid. s Is dat klaar, Volk! e Overigens, er kunnen misschiea nog [r eenige typen zijn, genre Edison, die mil-:t lioennair worden door eigen arbeid. Maar ° zij zijn niet enkel de minderheid, maar zij zijn uitzonderingen, onbeduidend als aan-n tal, die den rjgel bevestigen, dat rijkdom, it maatschappelijk gezien, niets anders is, dan de vrucht van den arbeid van... anderen die juist niets bezitten. Anseele komt ook voor de pinne. I Wij wistea niet waar 't zoo laag bleef. De snuggere opsteller vraagt: Is Anseele niet rijk, wie zal durven beweren dat hij | arm is? Wel als hij niet rijk of niet arm is, dan is hij wat hij moet en mag zijn : welstellend. r En hij is zulks door eigen werk, door ge-s heel veel werk en geheel goed en schoon r werk daarbij. Ehwel, wat dan nog? Als er nu iemand gelasterd, beschimpt, bezwadderd is gewor-3 den, dan is het wel Anseele, de huizekens-3 bezitter in Holland, de goêlever, enz. En ^ dat gebeurde stelselmatig, planmatig door de burgerpers, in patronagïën, op preek-j stoelen, jn congregatiën, kortom overal waar de venijnige slangentongen vrij, sonder tegenspraak hunne gai konden nitspn-I wen. Gelukkig heeft de overgroote meerderheid der werkende klasse zich daareian niet ge-stoord, zij weet wie en wat zij aan Anseele 't heeft en zegt dikwijls : hadden wij er zoo . velen, zij zouden ons goed van passe ko- men ! En zoo is het ! k De voorbeelden van Edison en Anseele, door Het Volk gekozen, om den rijkdom te wattigen, als zijnde verdienstelijk en tôt zaligheid voprpnde, hebben geene maatachap-pelijke dracht. De keus is eerder kinderachtlg, en dosa selfs. Het Yotk schrijft nog het volgende; Rijk z!jn door eeriyken arbeid of erfe-nis km -chandelijk worden zoo 't bezit wordt misbniikt bïfc zij om het zotwtg toi eigen genot of weelde te gebruiken of het gierigweg bij te houden. Dus uwen rijkdom gebruiken tôt eigea genot of weelde ie zot en een misbruik. ; Hem gierig bijhouden is eveneens misbruik en dergelijken rijkdom is ook gch&n-delijk.Wij staan hier een beetje verbijsterd. De rijke mag voor zijn eigen genot of vseflde niet zorgen of hij maakt schandaaL Maar is hij gierig, hij verwekt ook schandaaLWat moet en mag hij dan wel doenf Het publiek redeneert aldus niet. Kenrt het streng de gierigaards af, het keurt die-genen goed die veel geld uitgeven, zelfs voor weelde en genot. De menschen zeggen : Er leeft toch altijd iemand mede. En — jammer genoeg — in de tegenwoor-dige maatschappij, is hun standpunt juist. Waar zouden veel vakken en kunststie-len naartoe gaan, zonder genot en weelde-uitgaven ! En wil Het Volk om nu ne keer uiteen-doen hoe 'ne rijkfe 'n millioennair bijvoorbeeld moet leven zonder genot, weelde of zonder gierig te zijn? Wij zijn geheel benieuwd dat te vernemen en als het blad ons een levende type naar zijn hart voorstelt, laten wij zijn po^tret maken en wij hangen het op in al onze loka^ len, als het ideaal van den rijken mensch. Allons Volk, courage, er is toch zeker wel één goede rijke in Uent of er ' is niem en-dalle. F. H. De socialistisclie tagepg in Zaid-AmariM De Internationale Correspondent heeft uit Santiago tijdingen ontvangen volgens dewelke de arbeidende klasse eindelijk voor goed aan het ontwaken is ginder in de zui-deliike streken van Amerika. Gedurende de laatste jaren heeft de sa-menwerkende, syndicale, socialistische be-weging zich in deze streken op eene echt be-vredigende wijze baan gebroken en geves-tigd op elk gebied. Van de beteekenis dezer klassfcbewuste ar-beidersbeweging >verd het treffendste bewijs geleverd door het feit dat ei onlangs te Santiago zelf een grootsch vredecongres kon gehouden worden, waarop talrijke afge-vaardigden van le naburige Staten aanwe-zig waren en de ferachtdadigste redevoerin-gen uitspraken. Uit de aldaar uitgesproken redevoeringen is verder geblekea: In Peru is de -ocialistische beweging nog zeer jong. De organisatie is ei pas aange-vangen, maar toch heeft zij reeds als uitslag opgeleverd dat zes soeialisten zitting hebben in het bestuur der hoofdstad 1 ima, waar zij reeds verscheidene hervormingen ten voor- : deele der werklieden hebben weten af te ; dwingen. In Lima setelen de hoofdbestu- 1 ren van drie over den heelen Siaat ver» spreidde werkersorganisatiee die omtreat 8.000 ieden tel len. 1 In Chili tellen de verschillende vakver» eenigingen thans 15,000 leden, maar zij ujn nog soo met met elkander verbonden als in den eerst genœmden Staat en toonen minder politiek bewustzijn en laten zich leiden door de spoorwegbedienden, die voor d» overgroote meerderheid vereenigd tijn. In Cuba is de werkersorganisatie swafc-ker door de schuld van de anarchistisch«' syndicalisten, die zich bij den aanvang wi» ten meester te maken van de beweging, maar thans is er eene cuiver aocialistisch* centrale tôt stand gekotnen die ailes achijat te zullen kunnen samentrekken en die groo-ten invloed op de massa krijgt omdat ci) dan, breeden, openlijken strijd voert en lich ver»' sterkt door het aanknoopea van betrekkia-gen met de werkersorganisatiee vaa d* *>»-burige Staten. In Uruguay is de werkeraorgsnisatic nog het zwakst, omdat nen daar het &llerlaat*t de hand aan het werk geslagen heeft. De socialistische propaganda werd hier voor oen paar jaren voor goed op touw gexat door mannen die uit de nabnrige staten in-geweken waren. Rijk a&n onderviadingem uit de goede school gekomen hebben den! mannen de beweging op den nieuwen Seewt» geechoeid en rij mogen sich alom over du beste uitsîagen kunnen verheugen, vooral onder de massa der nijverheidswerkiieden,, waarvan ook velen inwijkelingen sijn dim eene socialistische overtuiging maegehrtekê hebben. In Argentin« staat de socialistische «w kersbeweging het sterkst en ia rij ook he6 volledigst, alhoewel de vakorganisatie ovsr-heerscht. De socialistische partij heeft os» knappen vertegenwoordiger in het Hooger-huis en tien in het Lagerhuia. In het stuur van twee provincial is de partij râcht-^ streeks vertegenwoordigd, terwijl rij afge-vaardigden heeft in het bestuar wt twa*if groote steden. In de hoofdstad Bueoos-Aires verscàijnt dagelijks het hoofdorgaan der partij, date talrijke lezers en abonnenten heeft ia het binnenland, waar het dea toon geeft. Is d« hoofdstad rijn talrijke samenwerkende ia~ richtingen tôt stand gekomen die hare a.f-< deelingen hebben in het binnenland — ®a die meefit allen een deel hunner winsten feren aan het osiderhouden vm> kinder° m avondscholen. Het is wel aan de werkingen deser s®-cialistische &ame n werken de m&ateehappijest te danken dat er hier en daar ook «oimj-dige» en burgerlijke cooperatieven tôt stand gekomen rijn die haren eigen gang gaan en alleen het geldwinnen voor doel hebben, iets waarin rij hier en daar ook goed gelukt rijn. Over het algemeen Mtbes «j#> argentin-' sche werkersorganisaties een syndikalistiscà karakter, maar 'cch onderhouden zij door-gaans de beste betrekkingen met de aoeik-listische partij, en rij laten sich niet soeken als er geldelijk» bijdragen gevraagd worden voor de propaganda «n voor het steunen van werkstakingen, al worden die ook on-dernomen door de werklieden der naburig» Staten. De sterkst» argea tijn sche vakfaonden tdjn deze van de spoorwegbedienden, de aatcg»> leiders, de letterzetters, en de straatbouw-werklieden, die ook overal de hoogste !oe» nen verdienen en de hoogste bijdragen stee-ten.Rond den Oorlog Be ohlneesahe loiir Er wordt wearover den chineeacheo Muor gesgwofcœst en het eerste dat men daarbij herinnert, dat i* dat des» Muur in de oogen van aile menschen der heels weroSii daar staat als het indrukwekkendat »ymbolusn vaa zet tegen he» nieuwe — terwiji door allen aangenonse»' is dat hij moet aanzien worden ait het reusachtigtêe werk dat ooit door mensehenhanden «angevangen k* Men weet dat de chineesche Muur daar nog viat est kloek staat op eene lengte van meer dan tim àuismé chiueesche mijlen en dat er nog geen vergaan «ta M bes' euren is» Het bouwen van d en aftchuwelijlccn, barbearschea, ontzagwekkenden Muur, werd aangevangen ia h et begin der derde eeuw >v<5<5r onze tijdrekening, door den oniembaren keizer Tchin- I ché-Hoang-Tie — se» naam die in het vlaamsch vertaald zou iuideo : Aea grooten verbrander der boeken. Van Tchin-Tché-Hoang T e lee« men in de ehîiw®-{ sche scrool 200 wel als in de chineesche kerk dat hij i een einde stelde aan het leenroerig tijdvck en aaa de slavcrnij, een werk dat na hem onatgebroken voortg*. zet werd door de h- 1 ivolgende heerscherahotasa, ' die het door hun bi oie» /jrden. Van jaar tôt jaar. uende veel eeuwen, werd e? aan den Muur gewertet en al dfc toegangswegen werde» àtge-loten bij miduel van lorten die de yerschrikkeifjk-ste sieenenmasgas uitmaa iten, die gedurig moestea h«v ste!d en aangevu!d worden. De afsluiting werd nog dubbel sterk gemaakt v®w den toeganasweg door de vallei van Nankau, ten noor-den \an Pékin, lan^s waar men gedurig de barbaar» sche stroopersbenden uit Mon<;oli4 verwachtte, die «r op uii waren om al es te zwaard en te vuur te vernse-len en zich dan meester te maken van het land. Het atweerwer* langs dezen kantis dan ookhetaan-zienlijkste stuk van het geheel. Daar liggen verscheidene gordels van iorten acnter elkander, terwijl de ontzaggelijke muur er loopt over aile heuvels en dalen, bergen en a:gronden, rivieren en rotsen; zoodat het onniQgelijUheid is de massas ste«n ervan benaderend te schatten. En toch is de vallei van Nankau steeds de plaat* geweest langs waar, sedert onheu elijke tijden, de barbaarsche benden in onte bare drommen kwamen aanstormen om door de bresssn, die men hi«r en daar nog txswondei en kan, naar de maeittbmit midain 'jeq _ J3' iaae* — fi. Î37 sauimet : yoor Sel^ie 3 oenuemen. voot den v resaide S canneaiôB H «2oîeow ; ifêei&scfoa » Asfïîsïsaâsiraise 2S45 & Aprii 1^11

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software

Er is geen OCR tekst voor deze krant.
Dieses Dokument ist eine Ausgabe mit dem Titel Vooruit: socialistisch dagblad gehört zu der Kategorie Socialistische pers, veröffentlicht in Gent von 1884 bis 1978.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Zufügen an Sammlung

Ort

Zeiträume