ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 15 OOGST 1915 Nr 22 Prijs : 5 centiemen De Waakgans De bakker van het mollig groene Belleghem had een jonge gans gewonnen op de kegelbaan en ' toen hij thuis kwam, zei hij tôt zijn wijfken: — Luister eens, Rozalie: wij zullen wachten tôt kermis, eer wij ze dood doen. Dat was goed. Ze werd in een nauw plankenstalleken achter de bakkerij gezet, dat ze bij dag mocht verlaten, om in den met een hooge beschutting omgeven varkensboomgaard rond te loo-pen, waarin geen andere zwemkom te vinden was dan een klein in den grond gegraven zeepkuipken. Dat regende nu en dan boordevol of de knecht goot er een paar emmer.5 putwater in, zoodat de fiere, weldra zwaangroote gans een gelegenheid geboden werd tôt ploeteren en plonzen. Daar werd haar af en toe ook wat voedsel toegeworpen : roggebrood, gekookte aardappelen, schijven van wortelen, een greepje malsche klaver of wat doove nestels. Bijwijlen werd ze toegelaten op het nette neerhof, ja, zelfs tôt in de met roode steenen bevloerde gang van het huis, waar zij sissend en blazend den kleinen kop uitstak, als zij door iemand gestoord werd, en waar zij ook weleens een lekker brokje van het wijfken kreeg. Spoedig was ze gehecht aan het goedzakkig, tronkig boerenwij fken. Als ze haar riep bij haar naam — Lizebeth was ze gedoopt geworden, — kwam ze vroolijk gaggelend en koddig waggelend aangetrapt. Zag zij het wijfken op een stoel zitten aan de deur, met haar aardappelmes in de hand, bijvoorbeeld, of aandachtig gebogen over haar naaiwerk, dan kwam ze eens aan haar blauw voorschoot trekken of een <c beteken » met haar praten. — Ik geloof dat zé malkaar verstaan ! lachte de schalke bakker. Aile dagen reed hij met een karreken versche tarwebrood-jes uit en zelden gebeurde het, dat hij vôôr het invallen van den avond niet terug was, want hij zag zijn wijfken drommels gaarne en een horloge kon niet regelmatiger zijn dan hij. Zoodra de gans het gerinkel van de bellen op den verren steenweg had gehoord, triptrapte en wanwiekte zij rap naar binnen, om het wachtend wijfken te verwittigen. — Ga-ga-ga! Ga-ga-ga! En dat wou zooveel zeggen als : —■ Willem is daar! Dan kon het rood-gezonde wijfken lachen en knikken van prêt, allerlei zottigheden tôt de slimme gans zeggen, het liep wipvoetend weg en weer in de warme keuken en zette het eten voor haar goeien man —- die vaak een heele beurs zilvermunt thuis bracht — dampend gereed op de glimmende kachelbuis. Meer dan ééns viel zij uitgelaten aan 't zingen, gelijk in haar jongen tijd: Als de meisjes vroeg opstaan, Dan gaan zij v66r den spiegel staan. Dan kijken ze hier, dan kijken ze daar, Dan kijken ze rotnmendomme. Moeder, staat mijn kapken réélit? Mijn lief zal t'avond komen ! Komt mijn liefste t'avond niet, Dan slaapt hij in mijn armken niet ! In haar blijdschap hadde zij de goede, koket-doende Lizebeth wel een kus op den kop gegeven, en dewijl zij haar, onmiddellijk na de vriendelijke boodschap, altijd een korstje, een koekje of een vijg in den vratigen bek duwde, werd de verkleefdheid en de aandacht van het dier nog grooter. — Lizebeth, ga nu maar slapen, beval de bakker, als hij zijn wijfken gekust en zijn paardeken uitgespannen had. 't Is tijd. Kom. En hij leidde haar naar het nauwe stalleken, waarvan hij het deurken voorzichtig toegrendelde. Daar vond zij een warm, nu en dan versch gestrooid legerbed om te slapen en daar legde ze eenige dikke, bleek-groene eieren in een donker hoeknest, dat ze zelf van koor-den, pluimen en lapjes had gemaakt. Toen het kermis werd, stelde het meewarig wijfken voor: —• Ba ! We zullen ze maar sparen. En het volgend jaar beaamden beiden: —- Ze is haar genadebrood waard ; ze mag hier van ouderdom sterven. Den vierden September bracht de bakker altijd een bruin-korstige appeltaart uit de stad mee, waarop met glinsterend wit suikerschrift gebakken stond: «Vivat Sinte Rosalia ! » En dan werd er geschaterd en gekust, en dan werden er zoete druppels gedronken, en dan hoorde het wijfken dat het even geestdriftig werd gevierd door de trouwe gans als door haar plagerig-plezanten baas. — Leve de bazin ! klonk het door het huis. — Ga-ga-ga ! —«. Ik kan lijden, dat ge honderd jaar oud moogt wor-den, vrouwken ! — Ga-ga-ga!... Ga-ga-ga! Rozalie lachte heete tranen en als de taart opengesneden werd, kreeg Lizebeth zoowel haar aandeel als de bakker en de bakkerin. — Ga-ga-ga ! Willem knipoogde: — Jammer dat ze geen gedicht kan voorlezen, he? Eindelijk werd de goede Lizebeth zooveel als het kind van den huize, zooveel als het eenig dochtertje van de onvruchtbaar gebleven vrouw, die zich het leven niet meer kon voorstellen zonder de sneeuwwitte vlek van de gans voor het raam, zonder haar goudgelen, eeuwig gapenden platbek op het hof, zonder haar koddige, vaak onsier-lijke, maar goedig-gemakkelijke bewegingen, zonder haar vriendelijk-ruchtig gesnap en gesnater in den boomgaard en in de gang. * * * Nog grooter zou de gehechtheid van de vrouw aan het dier worden, toen de bakker op zekeren dag een slechte kou opdeed aan den barren uitkant van het dorp, waar de kille noorderbijs hem op het lijf was gevallen gelijk een stortbad van water en ijs, — en een week nadien lag hij op het kerkhof.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.