Tweede Jaargang Nr 15 5 Centiemen Gent, 27 Februari 1916 ALLERLEI OPSTEL : ALGEMEEN SECRET ARIAAT _ OUDE HOUTLET, 34. WEEK B L A D BErlEE'R : VROUWENSECRETARIAAT PEPER-TRAAT, 17. INHOUD: De Bedriegers bedrogen. — In den Storm. — 't Kanon: — Huiselijke Opvoeding. — Nog voor geen 100.000 franks ! — Grondbeginselen van Gezondheidsleer. — Een Wandelingsktn in Gent. — Anekdoten. — Lachen is gezond — Sociale Bedrijvigheid. De Bedriegers bedrogen Peter en Joe Wôrtley zaten ieder aan 'tl kant van den haard, rookten een pijpje, slurpten whisky en soda en spra-ken als zij er neigiug toe gevoelden. Wel twintig jaren hadden de twee broeders 's avonds zoo gezeten, al rookend en drinkend en 't was dus niet te verwonderen, dat hunne gesprekken zich meestal bepaalden tôt allerlei beuzelingen, en niet door bijzondere belangwekkendheid uitmuntten. Maar dezen avond scheen Peter iets gewichtigs op 't hart te hebben. Joe, zeide hij, wij zijn bij oom Williams laatste wils-beschikking toch zoo slecht nog niet gevaren, eh ? — 'k Ben effenaf tevreden, antwoordde Joe. — Als 'k me goed herinner, vervolgde Peter, dan waren de voorwaarden van 't testament, dat ons huis en een jaar-lijksche rente van vijfhouderd pond voor ons beiden is, zoo-lang we vrijgezellen blijven, maar wie van ons beiden trouwt, mag 't huis voor ^ich houden en krijgt twee derden van de rente. De andere moet dan tevreden zijn met wat er overblijft. Is 't zôô niet, jongen ? — Akkoord oudje ! bevestigde Joe, die, ofschoon slechts drie jaar jonger zijnde dan zijn vijftigjarige b>oer, dezen onveranderlijk met « oudje » aansprak, terwijl Peter hem even onveranderlijk « mijn jongen » noemde. — Dus, hernam Peter, blijkbaar zeer ingespannen door zulk een ongewoon lang gesprek, dus, als een van ons tweeëu (t in zijn hoofd mocht krijgen om te gaan trouwen, zou de andere nog niet zoo s-lecht af zijn ! Vooral niet, om-dat we allebei een behoorlijk duitje vaft ons jaarlijksch in-komen op zij hebben gelegd, niet waar ? Joe was zoo hevig verrast door z'n broers ongewone spraakzaamheid, dat hij, geheel tegen zijn gewoonte, in één teug een mondvol whisky en soda naar binnen slokte. — Oudje, zeide hij toen zenuwachtig, ge zijt, geloof ik, niet in orde. Ge moest liever naar bed gaan ! Geen sprake van, meende Peter, vol zelfbewustzijn. 'k Was nooit van mijn leven lekkerder dan nu, Joe, mijn jongen. Ik... ga trouwen ! Joe keek 'm met uitpuilende oogen aan. Z'n rechterhand tastte naar z'n glas en toen hij 't bijna aan zijn lippen ge-bracht had, hield hij even stil, als wilde hij den geur van 't geestrijk vocht ter hulp roepen, om wat orde en regel-maat in z'n, door dt-n plotselingen schrik verward, brein te brengen. — Wat zegt ge daar?! stiet hij eindelijk met moeite uit. — De waarheid, mijn jongen ! antwoordde Peter, met 'n bevestigend hoofdknikje. 't Spijt me oprecht voor u, maar ge zult er geen schade bij hebben. Ge blijft hier bij ons in-wonen en leeft gelijk met ons op. Daar hebben we niets op tegen en er komt nog een paar honderd pond per jaar bij. Die brengt de vrouw mee. Joe stond met moeite op. 't Slechte nieuws had 'n schier gebroken mensch van hem gemaakt. Terwijl hij een zacht verwijtenden blik naar z'n broer wierp, strompelde hij op de kamerdeUr toe. Met den deurknop in de hand bleef hij staan. — En wie is... en wie is... uw aanstaande ? vroeg hij, en er klonken tranen in zijn stem. Peter kromp ineen. Er was heel wat moed toe noodig, om nu standvastig te blijven en een ondeelbaar oogenblik dacht hij er zelfs aan, z'n liuwelijksplannen maar liever geheel op te geven. Doch als 'n ware held zegevierde hij over deze opkomende zwakheid, en Joe recht in de oogen zien-de, prak hij : — Ge weet wel, mijn jongen, dat aardige groene huisje bij Wendy's Brook ? Joe dacht even na. — De weduwe Humphry, hijgde hij. Peter knikte çn wilde nog iets zeggen, maar de andere hield 't niet langer uit, verliet half huilend, half lachend het vertrek en sleepte zich met moeite de trap op, naar z'n legerstede. Dien nacht deed Joe geen oog dicht. Het waren uren van felle gemoedsberoering en ernstige overdenkingen, welke hij, zich van de eene zijde op de andere wentelend, doorbracht. Maar toen de morgenzon in z'n slaapkamer scheen, was hij volkomen kalm en lag er een vastberaden trek om z'n mond. — Dàt zullen we doen ! mompelde hij, toen hij klokslag zeven uit zijn bed stapte. Waarom ook niet ? vroeg hij, als had hij 't tegen zijn linkervoet, waar hij juist eene kous overheen trok. Joe, die de kok van 't kleine huishouden was, haastte zich dezen morgen bijzonder met 't gereedmaken van het ontbijt. En toen hij het zijne genuttigd en dat voor Peter,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.