HOOFDREDACTIE : VROUWENSECRETA&IAAT met medewerking van het Algemeen SECRETARIAAT en het week der VOLKSBIBLIOTHEKEN « DE STRAAL ». Beheer : PEPERSTRAAT, 17. —«o»— ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,a5 ZES MAANDEN . . » 1,60 DRXJ MAANDEN . a » 1,00 Weekblad vosp osis Vlaamsche Volk. INHOUD : Oorlogskind. — De Storm. — Geloof en Wetenschap. — Huichelarij. — Scherpenheuvel en omstreken. — Het Bloed. — Offcr-leven. — Vergelding (3g° vervolg). Luim. — Voordrachten en Lessen. Een Oorlogskind. Sinds vijf maanden zijn zij als echtgenooten , verbonden, en'tminnelied vroolijk aan 't jonge ' paartje's haard gezongen, heeft onverpoosd zijn : heerîijkste melodiën doen galmen, zonder dat \ een enkele valsche noot de harmonie voor ' 't minste heeft verstoord. Doch een morgen blijft stom de vroolijke minnezang, andere tonen weergalmen nu alom. — Nauwelijks toont in 't Oosten de zon haar eerste straal aan d'aarde, nauwelijks is de morgendster verdwenen of d'oorlogsklok weer-galmt door de ruimte, en verkondt donderend met hare reuzenlongen : « 't Vaderland is in gevaar! ! » De wapenkreet wordt overal geheven; de burgers onverschrokt, hun oude heldenmoed enkrijgsdeugdweerbewust, snellen vol dapper-heid naar het moordzieke oorlogsveld. De jonge man, zijn Vorst en Vaderland ' getrouw, verlaat nu gade en haard, en aan ■t hoofd der heldenscharen trekt hij den vijand te gemoet. — Zij, bewondert zijnen moed, weerhoudt hem geene stonde, zij leeft in hoop, zij bidt met vuur, ze leeft in de beschouwing van het wonder dat zij in zich weet, zij koestert hare liefdebloem, 't leven van hun leven, het dierbaar pand hunner beider heilige ver-bintenis.* * * 't Is herfsttijd, en loom hangen de takken der boomen gebogen onder den last der rijpendevruchten,de lucht is overvol verslensce geur en zwaarmoedigheid, de wolken zijn droef van ingehouden tranen en de blaren beginnen hun gouden reis over de klamme en vochtige aarde. Diegeheimzinnige stroomingen waarvan dien herfstavond is vervuld, dringen binnen in de huiskamer, waar in blijde verwachting en zalige verrukking de jonge moeder zacht de naald laat glijden door het mollig wit en de wazige kanten, de laatste voorbereidselen voor de plechtige ontvangst van 't kleine wicht. En weemoed dringt haar 00k nu in de ziel, zij heft het hoofd, tuurt door het venster, schrikt op vol angst; — de aarde stom en doof ligt droevig in den avondgloor te droomen en d'horizont baadt in eenen lavastroom. Dit treft in heur hart, de plek, die trots haar hoop en moed toch altijd wondbaar blijft; en in den gloed der ondergaande zon ziet haar geschokt gemoed, hoe ginder ver, de heldendrommen op elkaar zijn toegeschoven en in dat rood en goud ziet zï] 't vijandelijke staal dat als een 1 moordzeis in een zee van bloed een oogst van ' helden maait, en, haar man door 't doodelijk lood getroffen wordt en op zij ne beurt door t den vijand daar verplet. En smartvol zuchtend zinkt het hoofd haar op de borst, en troostloos eenzaam, zonder metgezel, blijft zij in droeven angst, verzonken -in bange gedachten en in droef geklag. Urenlang zit zij daar gebogen in d'avond- x schemering, maar plots, geheel ontroerd richt zij zich op, een levenstinteling heeft haar ge- " heel doorwoeld, enharen moederplicht bewust, spreekt zij in vervoering : Heb moed! Wees groot! Berust in God! — In zijne schuilplaats, . diep in haar, heeft het geheimzinnige, het on- : bekende doch reeds vurig beminde, haar tôt moederlijk bewustzijn geroepen. Beroepdoemde op hare wilskracht herwint ze hoop en moed en kracht, wetend hoe het kindje dat zij in zich ; draagt, aile gedachten, aile gevoelens, aile ontr®eringen met haar deelt, en zij verlangt dat haar kindje weze een gelukskindje, dat , worden zal een groot en goed mensch ! In dit plechtige oogenblik wenscht zij vuriger dan ooit in dit onnoozel wicht al het schoone en grootsche te zien herleven dat zij in den vader : zoo bemint; haar kind moet zijn eene her-nieuwing, eene herleving van de deugd en moed en zelfopoffering en lijdenskracht van den held-haftigen vader die daar verre zijn leven voor het : welzijn van zijn medemensch verpandt. Dat nieuw leven waarvan zij de draagster is, moet zij daarom met blijheid omgeven, want het is eene gelukskans, 't is eene nieuwe mogelijk-heid van een mensch die tôt heil zijner mede- menschen strekken zal 1 * * * Een nieuwe dag is opgestaàn ; 't roest der gevallen loovers dekt den grond, de morgend-wind doet zacht de takken wiegelen, de rijpe vrucht ploft neer met dof gekreun, de zon boort door den mist en toovect goud in 't rond. De zomer is voorbij maar toch men voelt dat de natuur zich weer bereidt tôt baren, en in de ziel is 't al herdenken en al hoop. Dien dag wordt een klein zoontjehaargeboren, het schreit nu onbewust het groote leven in. Dien dag komt d'ijselijke mare : de vader zal nimmer 't kind aanschouwen, zijn oogen liggen gesloten voor altijd ! Haar matelooze leed weet zij te tillen en te dragen, zij draagt het op aan Hem, de God van smarten, opdat Hij heil zou maken van haar leed. En ja, de tranen die zij gelaten stort, vallen als goudzaden in de ziele van haar kind. Her-boren is de vader in den zoon ! In 't kind rijst zijnen geest verjongd en schoon, daadvaardig zal het weer het onderbroken werk hervatten. . De kracht der moederliefde door smart gewijd heeft de vonk tôt vlam geslagen, in hare ziel is 't al herdenken en al hoop !! Al gaat het kind nu vaderloos door 't leven, toch heeft het heldenroem als steun, want Al werd zijn vader door het doodelijk lood geraakt, toch heeft hij zich al stervend, onsterfelijk gemaakt. Wat ge wilt dat zult ge eerder winnen door uwen lach, dan afdwingen met uw zwaard. De Storm. Broedren, hoort! hoort hoe de storm nu woedend huilt! Broedren, ziet! ziet hoe de zee ten afgrond kuilt! En Hij, Die over 't al gebiedt, Hij slaapt daar, en Hij hoort noch ziet! Red ons Heer ! Heer ! red uw volk uit bangen nood ! Hulp! o Heer! Heer! wij vergaan, wij zien de dood! « O menschen, zijt gij zoo bevreesd, Zoo kleingeloovig in uw geest ? » « Waatren, stil ! stil ! en word stom, gij woelig meer ! Wi*den, zwijgt ! zwijgt ! ik gebied ! erkent uw Heer ! » En 't al viel stil op Jezus' stem, Beleed al zwijgend God in Hem. Elk oogenblik dat verloren gaat geeft gele-genheid voor een ongeluk. (xeloof en Wetenschap. De XIX0 eeuw was bij uitstek de eeuw der . wetenschap, en het schijnt wel, dat de XXe het erniet bij zal laten. Sommigegeleerden loopen er zoo hoog mee op, dat ze de rede, het menschelijk verstand, bijna vergcJddelijken. De meeste goddeloozen zoeken er een wapen - in tegen het geloof : « Ge ziet wel, — zoo - spreken zij, — hoe 't geloof ten onder gaat, nu : de wetenschap vooruitkomt ; geloof en weten-: schap zijn onverzoenbare vijanden. » î Wij, katholieken, laten ons maar al te dik-; wijls overschreeuwen, zelfs als we 't recht voor ; ors hebben. Wij zijn al te genegen om eerder aan te nemen wat een tegenstrever dan wat , een vriend ons voorhoudt. Wij zijn te licht-. geloovig, te vreesachtig : zoo gauw een schijn-1 bare moeilijkheid oprijst, beginnen we ernstig : te meenen, dat ze niet zal opgelost worden. Met die gewoonten weze het eens voor goed î uit. Als er ooit twee zaken in strijd komen kun-: nen, dan is het zeker en vast niet de wetenschap en het geloof. : Waarom? Laten wa eens kalm redeneeren. Wie maakt de wetenschap? 's Menschen ; verstand, ja; maar verder?... Zoekt zoolang gewilt; onvermijdelijk komt ge tôt de bron : van ailes, tôt God. Gent, 25 Augusti 1918. Prijs 6 centiemen. Vierde jaargang Nr 41.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.