Vierde jaargang Nr 20. Prijs 6 centiemen. Gent, 31 Maart 1918. HOOFDREDACTIE : VROUWENSECRETARIAA' met medewerking van het Algemeen SECRETARIAA1 en het werk der VOLKSBIBLIOTHEKEN « DE STRAAL ». ALLERLEI Weekblad voor ons Vlaamsche Volk Beheer : PEPERSTRAAT, 17. —«o»— ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,25 ZES MAANDEN . . » 1,60 DR1J MAANDEN . » i.oo Hij is verrezen! — 't Is Paschen. — Ook eene Verrijzenis. — Paasch-Communie. — Christus Opstanding. — Golgotha. — Vergelding (18e vervolg).— Luim. — Voordrachten en Lessen. Hij is verrezen! Resurrexit ! Hij is verrezen I Alléluia ! 't Is de juichkreet, die nu aile christene volken tôt feestviering aanzet; de jubelende zegezang, die ruischt door onze kerkgewelven, 1 en als een echo ons tegenklinkt van de bevende ' stemmen, waarmee Jezus' vrienden en leer-lingen elkander op dien Paaschmorgen toe-riepen : Resurexit! Hij is verrezen 1 Voelt gij iets van de blijde verrassing, van de schokkende, haast verpletterende kracht, welke toen uitging van die van mond tôt mond herhaalde tijding ? En Zijn treurende Apostelen, èn Zijn trouwe, weenende vriendinnen, wat hadden zij nog weinig van den Meester be-grepen ! Zij geloofden wel, och ja, zij geloofden ailes wat Hij zeide : maar begrepen hadden zij den God-mensch niet. Was Hij nu dood, zoo-als een gewoon sterveling ? En ze hadden zoo gehoopt, dat hij Israël zou komen verlossen ! En de vrouwen gingen op naar het graf met kostbare reukwerken om het lichaam van den geliefden Doode tegen bederfte vrijwaren. Verrezen? die goede zielen wisten niet, wat ze hoorden. En toch, het bewijs lag voor haar, en Engelen bevestigden het ontzaglijk feit. Nu snellen ze naar aile zij den, om de blijde bood-schap te brengen. Verbeeld u de Apostelen bij het vernemen van het groote nieuws, en hoe Petrus en Joannes zich ijlings op weg begeven om het graf te zien. Hij is verrezen! Maar dan is Hij ook dien wij gelooven, dat Hij was! Dan is Hij God, Zijne leer eene Goddelijke leer, dan is Zijn lijden en dood niet langer een schandelijke vernedering, maar een middel om op schitterende wijze Zijne Godheid te be-vestigen ! En inderdaad, Jezus' Verrijzenis was de kroon op zijn verlossingswerk, het hoogste, voor aile tijden het meest treffende, meest ontegensprekelijke bewijs Zijner Goddelijke zending en afkomst : voor de Kerk het zegel op hare bovenaardsche instelling en een onder-pand voor de ontvangen belofte. Wat Paulus telkens weer en op zoo overtuigende wijze be-toogde, in zijn eersten brief aan de Corinthiërs vooral: « IJdelzou uw geloof zijn, als Christus niet ware verrezen. » Daarom is Paschen het groote jubelfeest der Christenen. In haar gebeden, haar vreugde-zangen en plechtigheden legt ons de Kerk het blijde Alléluia op delippen; nooit wordt zij moede dien > juichtoon te herhalen, tôt drie-, tôt negenmaal toe, als kan zij geen woorden /inden om uiting te geven aan hare blijdschap : jvant de Heer is waarlijk verrezen ! Een feest van opstanding ! In Christus leven is ailes voorbeeld en weg-ivijzervoor hen, die als leerlingenHemzouden rolgen. Ook Zijn lijden, ook Zijn sterven, ook £ijn Verrijzenis. Want deze is het teeken van Dnze verrijzenis. Een feest van opstanding en herleving ! Niet alleen om ons te troosten met een toe-iomstig, verheerlijkt leven, ook nu moet de Verijzenis van Christus de onze bewerken. Dat s de hoop van onze moeder, de Kerk, als ze uns in boete en versterving tôt den grooten iag voorbereidt ; dat is hare stille verwachting ils ze ons eerst den smartelijken kruisweg angs voert en bij iedere schrede eraan herin-lert, dat onze zonden den goeden Meester al lie pijnen, die bitteren dood, hebben aange-iaan. De zedelijke strekking, de vrucht van het Paaschfeest is onze opstanding, ons in Christus hernieuwd zieleleven. De Kerk stelt die geestelijke opstanding verplichtend, ze legt 3ns het strenge voorschrift op in den Paasch-tijd ons hart door de biecht te reinigen en aan de H. Tafel de kracht te zoeken tôt een beter, sen godvruchtiger leven. In dien geest moeten wij het Paaschfeest vieren, zôô ook onderwees Paulus de Romei-nen : « Evenals Christus opstond van de dooden, zoo moeten wij in een hernieuwing onzes levens omwandelen. » Dat de vurigheid in 't gelooven, de geest van liefhebben en opoffering, de ziel van den Christen, terugkeere in hen die dood waren voor Gods gratie ! Hoor die bazuinstooten van het « Resurrexit » : 't is een scheppende levens-tocht, die over onze zielen gaat en ten leven oproept. « Zooals Christus opnieuw begint te leven, zoo moeten wij ons leven hernieuwenl » dat woord van den apostel is die stille ver-maning, die in al de Paaschjubel voor ons besloten ligt. Voor wie van goede wille zijn en de genaden die dit heerlijk Verrijzenis-feest aanbrengt, in vruehtbaren bodem ontvangen, voor hen is die zegenrijke opstanding een zekere beloo-ning. Daarom is dat een dag van hope, een dag van overwinning voor de strijdende Kerk op aarde.Zoo brenge Paschen ook thans leven en liefde, geluk en tevredenheid terug in arme menschenharten, welke dat ailes tevergeefs gezocht hadden buiten Christus, die alléén is onze Weg en Waarheid en Leven! Daar waar de godsdienst is achteruitgedron-gen, is de brutale zelfzucht in huis komen wonen en achter haar is de dierlijkheid binnen gedrongen. Al is het mierken nog zoo klein, Het zal u leeren vlijtig zijn. 't Is Paschen. 't Is Paschen, dag der dagen, Waarop de groote Held, De Schepper van het Leven, De Dood heeft neergeveld. De Dood zij stond te waken Bij 't nieuwe steenen graf, Toen Hij de plompe rots brak En haar den doodsteek gaf. Daar ligt ze nu verslagen, De Dood, het zondekind, Daar ligt ze zelve dood nu : Het Leven overwint. Verblijdt u, christne scharen, En vreest de dood niet meer ; Want eens zult g'ook verwinnen Door d'Almacht van den Heer. Nu klink' uit aile monden Het blijde Allleluia! Dat elk op God betrouwe, Op Gods beloften sta ! We zullen eens, lijk Jésus, De wreede Dood verslaan, In vreugd uit 't graf verrijzen, Lijk Hij heeft vôôrgedaan. Ook eene Verrijzenis. (PAASCHVERHAAL). Wanneer ik mijne verbeelding nog eens door de dreven mijner kindsheid en eerste jeugd laat ronddwalen dan komt steeds leven- . dig voor mijnen geest het beeld van eenen armen blinde, den eenigsten op het gansche dorp, des zondags onafscheidbaar van het kerkportaal. Daar maakte ik het eerst kennis met hem, want moeder was gewoon hem haar liefdeoffer te schenken en mijn kinderlijk gemoed juichte en jubelde wanneer ik het den ongelukkige mocht overhandigen. Hij staat daar nog voor mij, die man met flinke en fiere houding, met breed ademende borst, kloek gespierde handen en het schoon, dicht met kroezelhaar bezet hoofd. — Maar pijnlijk deed het u aan, wanneer gij in dat fraai gevormd gelaat niets anders ontwaarde dan een paar groote, wijd opengesperde doode oogen. Glans en kleur hadden ze geheel ver-loren en de kostbare zintuigen die voorheen gansch zijn persoon bezielden, weigerden nu hardnekkig allen dienst. — Ja, vreemd staken die verdorde appels bij den anders zoo knap bloeienden boom die ze droeg, af. Het was een treurige geschiedenis. Toen de stoere werkman op dertig-jarigen leeftijd plotseling aan dit onherstelbaar onge-luk gekomenwasbij eene vreeselijke ontploffing op het werk, toen had hij getrild en gekrild van

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.