HEIDEHOF door AGATHA DE H A AN. (Vtrvolg.) fc—OOIETS als ik zeker," zelfoverschatte Fik. Hij kôn het n'et 'le'Pen> hij môest lachen, 't was hem de lippen overgerold voor hij 't wist. Van Brecht.... en Fik! licht en donker! ,Ji si ,.De man is stellig bang ervoor zich te vergissen bij z'n keuze en heeft zich daarom maar liever lang bedacht," meendeRuth. „Bed_enkt zich waarschijnhjîc levensiang," vermoedde Ten Bosch, haar aanziende. „Waarna de kans verkeken is," besloot Fik, „ook de kans om zich te vergissen." Op dezelfde eigendunkelijke manier als ze erin gekomen waren, verlieten ze ook het park weer. Juist toen /.e de laatste geteerde lat van 't hooge hekwerk zagen wegstrepen, dreunde iets in de verte, dat op een donderslag leek. „Frans," zei Mei plotseling luid, 't was een verwijt. „We gaan op huis aan, tante Mei,"- suste hij, „ik had aldoor hoop dat de bui zich verteren zou." Zwarte wolken dromden dicht opeen, kwamen snel opzetten, of de wind er vaart onder bracht. „lk zal Bles 'ns laten toonen wat ie kan," beloofde hij, „ik breng u thuis voordat er 'n drop regen valt." ,,Ik hoop 't voor jullie, maar g'looven doe 'k 't niet," weersprak Mei, omziende naar 't werkend zwart aan de lucht, „dat daar komt over en gauw ook." „Hou je maar goed vast, dat j'er niet afvalt." Driemaal een kort, krachtig geklap met z'n tong bracht Bles in een stevigen draf. Eenmaal weer op den straatweg stoof het vurige jonge dier voort, spelend met de ooren, z'n fijnen kop schuddend dat ailes rinkelde aan z'n tuig. „Zijn we niet dichter bij ons dan bij de boerderij," zag Ruth naar Ten Bosch op, „je zou Bles in 't schuurtje kunnen stallen." „Ik zou tante liever eerst thuisbrengen," zei hij zachtjes, „maar als 't niet anders kan zal 'k den binnenweg nemen." „Da zal stevig over ons in angst zitten, dat begrijp je. Zoû ze al op Heidehof terug zijn?" „Wij kunnen haar meteen meenemen als we tante Mei op Bosch-hoeve gebraeht hebben," troostte Ten Bosch goedig. „Die komt hier nooit bovenop," verzekerde Fik, „en âls 't haar lukte valt de heele kar in mekaar." ,,'t Begint al," lachte ze nerveus, bij een nieuw gerommet uit den zwarten wolkenkolk. s „Nog vér af, we halen het best, we moeten zorgen de bui vôôr te blijven." „Zorg jij daar maar voor, dat 's jou zaak, jij hadt de meeste praats," zei Fik ongegeneerd. Hij liet 't zich kalm aanleunen, mompelde alleen iets van „bedor-ven kinderen, die soms 'n beetje stout zijn." Fik hooide het maar half, maar genoeg om te zeggen : „Ten Bosch, weet je wat een enfant terrible is?" „Als juffrouw Fik in den spiegel kijkt, ziet jze er een," zelte hij 't haar betaald. „Ja, als j ij naast me staat," bromde ze geraakt. Fik werd niet graag bevochten met haar eigen lievelingswapens. Bles repte z'n slanke pooten, w u telkens weer in galop slaan, Ten Bosch moest hem met geweld inhouden en tôt den draf dwingen. Ruth achtte het een genot zoo voort te vliegen, in wilde vlucht voor de zwarte gevaar-ten uit. Maar de donder reed sneller op z'n wolkenwagen, dreunde aldoor dichter achter hun aan. „Bekort 't veel als we den binnenweg nemen," zag Ruth naar hem op. ;,'t Scheelt een groote twintig minuten," zei hij haastig. „Maar Bles kan daar natuurlijk niet zoo draven, als hier op den rijweg?" „Anders won 't ons ook veel méér uit, 't snijdt ons een duchtigen hoek af, 't is maar om tante Mei, dat 'k liever den grooten weg wou houden ..." Zij waren nu vlak bij den zijweg, dien ze zouden moeten inslaan, , als ze binnendoor wilden. Hij had geen tijd om haar uit te leggen waarom z'n tante meer op den hoofdweg gesteld was, zij wist 't niet, of'hij 't van zins was geweest. Een bliksemstraal zette ailes in laaien, rossen gloed. „Binnendoor, Frans, rij maar door 't zand," gaf Mei tôt zijn groote opluchting zelf raad. Met rustige hand stuurde hij 't snuivende, brieschende dier den zand-weg in,'t wagentje wankelde m en uit de diepe geulen, waar Bles zich met drift doorheen werkte. Achter hem gromde zwaarder de donder, stoof de plotseling opgestoken heftige wind, die de bui aanvoerde, "t zand wirrelend in wolken opdreef en hun in 't gezicht wierp. Een vreemd vaal licht viel over het landschap. Onder dezen bleekgelen glans kreeg de natuur iets zonderling angstwekkends. Links lag de Plas, bijna zwart onder de zwarte lucht, 't water in witte vlokjes opkoppend telkens als een windstoot het beroerde. Met één oogopslag kregen zij de plaggenhut te zien, door een openheid in 't hout. Ar-melijker, romantischer, vervallener nog leek ze in dit vreemde, valsche licht. De verzakte deur hing half open, scheef op haar hengsels, een man _ stond er tegen geleund, woest uitziend naar de aanjagende wolken. Hij was 't, met z'n pelsmuts. Op 't gerucht van wielen en 't snuiven van het paard lieten z'n beloopen, sombere oogen het dreigende luchtruim los, zochten naar 't geraas dat boven 't wind-geweld uit z'n eenzaamheid stoorde. Een rauwe lach en een vloek, hij had de wagen van Boschhoeve herkend en degenen die op dien wagen zaten. Bles schoot eensklaps vooruit, omdat de hand van den menner hem vrij gaf, 't hout lag alweer donker en dicht als een wal om 't wijde water. Zij zaten stil, als bevangen onder een onverklaar-baren angst, zoo huiverig leek de natuur om hen heen, zoo vreemd gloeide 't licht, 't was of zij in een vuurzee reden. Nog viel er geen droppel regen, maar de wind zweeg, een ongewone s'tilte hing over ailes, 't was of de natuur bang den adem inhield. En door dit zwijgen, dat de boomen scheen te drukken, kermde 'n zwakke kreet, een klage-lijk schreien, afgebroken door een gesmoorden roep om hulp. 't Was de stem van een kind, 't kwam van den kant van de plaggenhut... t Wagentje wankelde onder het verschrikte steigeren van Bles, zoo geweldig hield de hand van den menner het paard eensklaps in. Weer klonk 't over den houtzoom heen, een jammerlijk, aanhoudend huilen, dat bijna niets menschelijks meer had. Ruth schrok toen zij -Ten Bosch aanzag. Zij hoorde zijn kort, heftig ademen, zag zijn oogen groot gloeien, zag zijn beweging om van den wagen te springen. Onwillekeurig probeerde zij de teugels van hem over te nemen. Maar Mei had zich omgewend, greep bezwerend zijn arm. „Moei je d'r niet mee, Frans, blijf er buiten,'t geeft ongelukken ... ongelukken, zeg ik je." Hij gaf toe, al kostte 't hem moeite. De teugels vaster vattend zei hij kort en heesch : „hou je goed vast !" Nog eenmaal gilde het boven 't rollen van den donder uit, een schrei van wanhoop, van vertwijfeling, meeï 't huilen van een gepijnigden hond dan van een mensch. - Mei kreunde. „Harder, Frans, rij harder, dat ik 't niet meer hoor, ik kan 't niet hooren !... Harder !..." In razenden ren ging 't door zand en greppels, schuimvlokkend joeg het dier voort, tôt weldra de weg wat vaster en beter werd. Schuw ineengedoken zat Mei, zich vastklemmend aan bank en leuning, om niet van den wagen te worden geslingerd. Niemand waagde een woord, ieder had genoeg met zichzelf -te doen. Met strak gezicht, de tanden in de lip gebeten, had Ten Bosch alleen aandacht voor zijn paard, hij had ook al zijn oplettendheid noodig om er den rit goed en wel af te brengen. Bmnen een kwartier reden zij het achterplein van Boschhoeve op, waar uit een der schuren dadelijk een knecht toeschoot, om het dampende dier bij den kop te nemen. Ten Bosch was al op den grond gesprongen, hielp Mei als een kind van haar plaats af. „Bles op stal brengen en laat Hannes 'm goed droog wrijven, jij spant dadelijk Zwartkop aan," beval hij haastig kort. „'t Beste zal zijn, dat de dames op Boschhoeve blijven, hoewel ik me sterk maak ze zonder één droppel regen op Heidehof te brengen," zei hij toen met iets eigenaardig nadrukkelijks. Ruth zag hem aan, hij haar, — vreemd, zoo gauw en goed als zij begreep wat hij wilde. 't Lag zoo duidelijk in zijn oogen, of hij het haar met woorden gezegd had. 't Was bijna een nederig smeeken, dat zij hem vragen zou haar naar Heidehof te brengen. ,,'k Zou- 't liefst thuis zijn voor de bui losbarst," zei ze dadelijk. Toen dacht ze aan Da. Zou zij nog hier zijn? „Weet je ook, of Da ..." „De huishoudster is al wel 'n half uur gelejen op huis aangegaan," wist de knecht, die Bles uitspande „Tot morgen dan, Mei!" Met een paar verstrooide woorden gaf Mei haar vluchtig de hand, knikte Fik toe en liet zich door Ten Bosch in huis brengen, terwijl een der andere knechts Zwartkop buiten bracht en tusschen de boomen van 't wagentje zette. Ten Bosch was in een oogenblik terug, in regenjas en sportpet. Hij greep zelf toe, om de riemen te helpen aangespen. Fik zat gedwee te wachten wat er komen zou, keek alleen bekommerd naar de lucht. „Geen droppel," beloofde hij nog eens, haar vluchtig aanziende. Met een vlug gebaar de leidsels vattend, sprong hij op den wagen zonder de trede te raken. Daar ging 't al 't bosch door, nagekeken door de druk pratende, verwonderde knechts. ACHTTIENDE HOOFDSTUK. Zonder morren of tegenspraak zich te schikken in iets wat door anderen besloten was leek Fik een heel ding. Maar 't trok haar ev'en weinig aan, op Boschhoeve te blijven met Mei tôt onvermijdelijk en opwekkend gezelschap, als om door dit weer te rijden en een stortbui te riskeeren. Gelukkig had zij onderweg behalve de griezelvg-geheim-zinnige emoties ook een paar gezellig afleidende gedachten opgepikt. 't Jachthuis en de conservatieve heer ervan -— dat afgelegen houten huis werd trouw omdwaald door haar fantasie. Zij vergat zelfs op Ten Bosch te letten, af te luisteren wat hij met Ruth te fluisteren had. Want fluisteren wâs 't bijna en ze zaten met hun hoofden dichter bijeen dan ze gewoon waren en in ieder geval dichter dan pas gaf tusschen een boer en een Ruth van Haelen. „Ik ben u zoo dankbaar dat u me dadelijk. begreep en zoo goed waart me te helpen," zei hij, terwijl Fik haar voetjes zette op de pas verlaten paden van het park. „Dat was zt moeilijk niet te raden, Ten Bosch, en nog minder moeielijk om te doen," meende ze vriendelijk, „je wou van Boschhoeve weg!" „Ja, en als u gebleven was, had ik geen voorwendsel kunnen vinden om er vandaan te komen, temeer omdat pastoor ook was » 556 KATHOLIhKK ILLUSTRAT1E

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.