MIJ 1S DE WRAKE door Mevr. J. R. VAN DER LANS. (Vervolg.) EZE bezoeker liet zich de versnapering, welke Rika opdlende, goed smaken en had met beide dames een onderhoud dat zoowel aan mevrouw Hélène als aan Rika vreugdebetuigingen ontlokte. Bijwijlen staken ze de hoofden bijeen als drie samenzweerders, en Rika's oogen schitterden, toen ze met een fermen handdruk van het jongmensch afscheid nam. „Morgen al misschien ga ik îreule van ' Doorminde opzoeken. Albert, en als ik den Doorminde opzoeken, Albert, en als ik den eersten keer niet met het heele plan durf voor den dag komen, dan herhaal ik de wandeling naar Hagenburg." „0, asjeblieft mevrouw. Als tante naar iemand luistert, dan is het naar u. Ze is vol bewondering voor uw energie, zooals ze het noemt. Het is mijn levensgeluk dat u bepleit, moet u denken Ik weet wel dat ik flinker front moest maken tegen tantes plannen, maar wat wil u? Tante Kaatje heeft me grootgebracht en ik heb niet het hart haar teleur te stellen." „Het zal aan mijn ijver niet liggen, als ik niet slaag; want het geldt hier ook een' schuld van dankbaarheid1 te voldoen," zei mevrouw Hélène, wier oogen al even blij keken als die van Rika. En de twee dames praatten nog over al het gehoorde van dien middag, toen de stilte in de boomen vertelde, dat de vogels met het kopje in de veeren een na hun zingen welverdiend'e nachtrust genoten. XVII. Peinzend liep Rika den volgenden namiddag over den boschweg, waar de zwoelte van d'en snikheelen nazomerdag de vogels tôt zwijgen had gebracht. Haar gezicht stond zoo ernstig als dat eener bedaagde vrouw. Ze dacht met liefde aan de vrienden op Berkestijn, met vreugde aan wat Albert van Doorminde bij haar moeder was komen doen en met gemengde gevoelens aan de verschillende bewoners van Quahoeck. En ze was zoozeer in haar gedachten verdiept, dat ze Néliette niet bemerkte, die met loome schreden op haar aankwam. „Rika, hoe lief van je dat je gekomen bent! Ik heb al een half uur voor de poort op en neer gewandeld om je te zien aankomen, Rika, het is toch zoo akelig thuig".... Het tengere schepseltje barstte in snikken los en leunde met het schrale hoofd tegen den ronden schouder van de rijzige vriendin. Rika maakte een achterwaartsche be-weging als om zich aan de aanraking te onttrekken. Maar ze sloot de oogen, zette de tanden op elkaar en omhelsde de bescherming zoekendte met de teederheid eener moederlijke groote zuster. „Als ik wat voor je doen kan, moet je het zeggen, Néliette Graag, heel graag zal ik je van dienst zijn." „0 Rika, hoeveel ik van Mientje houd, ik ben toch blij dat je alleen gekomen bent. Je verstaat me beter dan het lieve Mientje. Papa is toch zoo ziek. Hij is opeens veel erger. Un Guillaume is in Amsterdam voor een zaak, waarmee papa veel verliezen kan. Papa spreekt bijwijlen wartaal. Zoo heeft hij het ook wel over iemand-, die je moeders naam draagt, van Woestingen. En, Rika, je moet het hem niet kwalijk nemen...." Rika schudde met het hoofd van neen, maar kon niet verhinderen, dat een bittere glimlach haar lippen plooide ... .„Maar papa schijnt boos op dien meneer of die mevrouw van Woestingen. Waarvoor ik je echter absoluut wou spreken, Rika, is, dat papa moest biechten, vind je niet?" Rika knikte van ja. Néliette keek angstig smeekend1 haar vriendin aan en ging aar-zelend voort: „Het ergste is, Rika, dat papa iets schijnt te hebben tegen de geestelijken ; hij stuift op als men van hen spreekt, en — en, Rika, de freule durft evenmin als ik papa over den pastoor of den kapelaan spreken. Rika, jij bent zoo dapper, zou jij het niet durven?" Rika zette weer de tanden op elkaar en antwoordde met strak gezicht : „Ik zal doen wat je verlangt." „Ik wist het wel," riep Néliette bijna juichend uit. „En als jij het hem vraagt, dan doet hij het! Niemand kan jou iets weigerén. Je bent de beste, liefste vriendin die mem hebben kan. Maar Rika," hernam ze aarzelend, „papa zal in het eerst erg, misschien heel erg opstuiven.... " „Ik ben niet bang voor opstuivende menschen. Het ergste wat hij doen zal, is me een kopje of medicijnfleschje naar het hoofd te werpen, en dat is mind'er erg dan " Rika brak af en kleurde; want daar had ze met haar wraakzuchtig gemoed bijna latera ontsnappen: „dan dat hij mijn lieve moeder zoo vervolgd heeft." „Minder erg dan wat," vroeg Néliette, niets vermoedend van den hartstocht die in Rika's gemoed bruiste. „Dan dat je vader zonder H Sacramenten sterft," verbeterde Rika, zegevierend over haar kwaden geest. „Ja Rika, dat zou toch zoo vreeselijk zijn Ik zou me, geloof ik, verplicht gevoelen in een klooster boete te gaan doen voor papa's vreemde denkwijze wat den godsdienst betreft. En Rika," vertrouwde deze haar vriendin toe, zich tegen deze aanvlijend: „ik voel me toch niets getrokken tôt den kloosterlijken staat." „Dom kindje, dan moet je niet in een klooster gaan, dan wil Onze Lieve Heer je niet." De meisjes waren al pratend aan het bordes gekomen en Néliette, haar arm vast in dien harer vriendin hakend, besteeg met haar de hardsteenen trappen. „Als je er niets tegen hebt, zullen we maar direct naar den wintertuin gaan; als ik je aandien, wil papa je niet ontvangen," fluisterde ze haar toe. Rika knikte weer en liet zich gewillig over de Smyrnasche tapijten van hall en kleine eetzaal naar den wintertuin leiden, waar de kanarievogel weer zat te schetteren op het stokje van de glimmende koperen kooi tusschen palmen opgehangen, alsof men in het rijke slot slechts vreugde en geluk kende. Haar hart klopte onstuimig; ze was evenwel te opgewonden door het vooruitzicht, eindelijk den vijand harer moeder te aanschouwen, om angst te gevoelem, al deed deze man zijn huisgenooten sidderen en beven. De slappe vingertjes, die zenuwachtig op haar arm heen en weer gingen en aan haar mouw plukten, spraken des te meer van angst. Wel moest in het onooglijk figuurtje een krachtig godsdienstig gevoel wonen, dacht Rika, om het groote waagstuk aan te durven een vreemde ongeroepen bij den gevreesden zieke te brengen. Néliette's tong vormde dan ook met moeite woorden, toen het jonge meisje met Rika over den weelderig bekleeden drempel van den wintertuin trippelde. Schor lcwam er uit de verengdte keel: „Papa, mijn vriendin Rika wou u cens komen bezoeken." De doelloos starende oogen van den ineengedoken man gingen naar de vreemde. Er kwam vuur in de oogballen. Een schok ging door de verzakte gestalte en deze richtte zich heftig op. Néliette schrok. „Zou er een woeste uitval komen," vroeg ze zich af. Onwillekeurig trok ze Rika achteruit. Deze echter vergat ailes nu ze oog in oog stond voor den lang-gezochten vijand. Met strijdlust in houding en aangezicht stond ze voor hem. Tartend keek ze hem aan. De slotheer van zijn kant keek zegevierend. „Kom je hier, meisje, om me te verzoeken toe te stemmen in een huwelijk van jou met mijn zoon," krasten de zieke spreekorganen. Het was wellust voor Rika den vervolger van weleer als een volslagen wrak te ontdekken. Bij het gesprokene trof haar alleen het afgetakelde stemgeluid. Het gaf haar een trilling van voldoening. Brrr! Ze schrikte van zichzelve toen ze zich haar gedachten en gevoelens bewust werd. „Had de wraakzucht zoo'n vat op haar," vroeg ze zich af, bevend1 van afgrijzen voor haar zelve. Ze riep al haar wilskracht te hulp en dreef met al de inspanning van haar sterken wil den boozen geest op de vlucht. De trotsche, uitdagende Rika was opeens een zacht, lief jong meisje .dat met rustige, vriendelijke stem en innemenden glimlach sprak: „Ik ben gewoon de zieken, die in het dorp zijn, te bezoeken, meneer, en mocht toch niet den vadér van mijn vriendin overslaan." De slotheer keek haar achterdochtig aan. „Kunsten. Grootere slimmeriken dan jij hebben tevergeefs getracht mij beet te nemen," mompelde hij. Luidop zei hij ruw: „Ik verlang geen bezoek, juffrouw." „Ik bezoek u anders graag, meneer, en mèt Néliette zou ik u graag beter zien," vervolgde Rika, als vergoeding voor de slechte gedachten van daar straks de liefste intonaties leggend' in haar buigzaam stemgeluid'. „Beter," grijnsde de slotheer. „Weet je wat ik heb?" En door een onweerstaanbaren aandrang gedreven, stak hij met een heftige beweging de tong uit, een gezwollen, zwarte, verkankerde tong, en hield die het meisje voor. Néliette liet een schreeuw van afgrijzen hooren, terwijl Rika lijkbleek en ontzet achteruitdèinsde. „Vreeselijk Godsoordeel," ging haar, evenals weleer Guillaume van Blausteen, d'oor den geest. „Vreeselijk Godsoordeel...." „Meneer van Blausteen," hervatte met bevende en o zoo zachte stem Rika, toen ze haar ontroering zoover meester was, dlat ze haar tong weer tôt spreken kon dwingen, „u bent zieker d'an ik vermoedde. Zou u niet eens met meneer pastoor spreken? De eeuwigheid is zoo lang en God wil zoo graag barmhartig zijn voor de menschen die verlangen zich met Hem te verzoenen. Hij verlangt niet beter dan ons vergiffenis te schenken voor ailes wat we tegen Hem misdreven hebben." De slotheer grinnikte zoo afschuwelijk, d'at hij de ontstelde Rika aan een verdoeinde denken deed. „Weet je wie ik ben," zei hij, zijn perkamentachtig gelaat, dat één grijns was, vooruitduwend in de richting van het jonge meisje, zoodat de verpestende adem van den kankerlijder tegen Rika's gelaat sloeg. „Ik ben de advocaat Wormen, die jou moeder voor giftmengster wou doen doorgaan, jou vader deed opgraven, toen de wormen al bezig waren met zijn lichaam, die de menschen opstookte om jou moeder te steenigen, en- die de helft van het geld in den zak stak, dat hij jou moeder aftroggelde onder voorgeven dat de levensverzekeringmaat-schappij bezwaren maakte. Daar! En nu, meisje, mag je den zoon van den aartsvijand van je moeder trouwen, als je daar nog lust toe voelt." „Papa," klonk het als een noodkreet en Guillaume van Blausteen die, vernemend dat Rika bij zijn vader was, zelfs den tijd niet genomen had dent reismantel uit te trekken, stond in het vertrek. „Zoo, ben je daar, heb je het gehoord? Vraag haar nu of ze je wil, sentimenteele droomer," was het gezegde van den duivelachtig lachenden zieke. Rika, tôt in het diepste van haar wezen geschokt, vond tôt haar verwondering geen wraakzucht meer in haar hart. Ze zag opeens helder de waarheid der woorden van de H. Schrift in: „Mij is de 778 DE KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.