[Vrijdag 8 Oktober 1915. Eerste Jaarg. Nrs 266 Frijs : 5 Centiemen door geheei België Het Vlaamsche Nieuws fa»$e!!cht «n tcmmst vmœprtôé NieMWf&igMci VTfun ? qsiaI pet ml ^■1 ABONNEMENTSPRIJ.ZEN Per week 0.35 I Per 3 maandeu 4.— Ter maand 1.50 | Per 6 maanden 7.50 Per jaar 14.— _ h ■» in,» m m imm t p,mi«iii »i ■ nurrnraTT^-lBlrrT! AFGEVAARDIGDEN VAN BEN QPSTELSAAB: Dr Âng. BORMS ~ Albert TAN DEN BRANDE BUREELEN ; ROODESTRÂAT, 44, ANTWERPEN. Tel. 19S9 fY^a^-itfmarTn^-n-TrrT-rr-njfm ip,» n i , i ii'ni'i "'mil i n rm u m ir" . 7TTi■ r îii '■ n i i mum—m■bobhbnsnaMMi•--.^---^«•zara AANKONDIGINGEN Tweede b]adz., per regel 2.50 Vierde bladz., per regel.. 0.50 Ûerde blad., id. 1.— j Doodsbericht 5,— Voor aile annoneen, wende me n zich : ROODESTRAAT, 44. ■uWJiA^raMwtHMWrMimi.iiiiii il* i n i i irrran—ni—ianm*r,m *»iwr xeœï&saBszsf n-aso I Rusland breekt le betrekkingéri net Bulgarije af. I Petrograd, 6 October. — Voîgens een bericlit van het Petrograder Te!e= ■aafagentschap uit Sofia van 5 October werd het antwoord der Bulgaarsche ■sjeering op het Russisch ultimatum om 2.10 u. aan den Russischen gezant ■trhandigd. Daar de inhoud onbevredigend was, antwoordde de Russsiche ■- ::f ia den vorm eener nota met het verbreken der dipîomaiische betrekkiu-■ De beschermlng der Russische onderdanen werd aan den Nederlandschen ■rtegenwoordjger opgedragen. «I . a r.*-rr-irwiitfry,i p ■NHHEXflnESKSfiHI [Kabinetskrisis in I Griekenland Athene, 5 October. — Wenizelos sft het ontslag van het kabinet aai; m Koning aangeboden. Athene, 6 October. — Wenizelos heden door den Koning in gehoor jtvangen. Deze heeft tôt den minister-ssident gezegd, dat hij de politiek van J tegenwoordige ministerie niet tôt ;einde kon volgen. Dientengevolge !> Wenizelos zij,n verzoek om ontslag den Koning ingediend. Keulcn, 6 October. — De « Kôlnische g.» meldt, dat bij de stemming in de ieksche Kamer van de 257 stemmen l voor de regeering werden uitge-icht en 102 tegen haar, terwijl 13 ta zich onthielden en 50 afgevaardig-n zich in de provinciën bevonden, iar aativullingsverkiezingen worden touden. DE KAMERZITTING Londen, 6 October. — Uit Athene Ne « Morning Post » : Mat de vergadering van de Kamer foend was, stelde Wenizelos de leden ikennis met den brief van den Fran-™ gezant, waarin mededeeling werd jfean van de noodzakelijkheid van een pag van entente-troepen te Saloniki, ï einde Servië hulp te bieden. De peksche regeering had formeel gepro-iteerd tegen elke schending van de lijdigheid van Griekenland. Çe eerste-minister zeide daarop, dat penland er niet toe over zou gaan, • protest door maatregelen van tegen-*r te bekrachtigen, omdat men hier-p zou treden buiten de grenzen van onzijdigheidsverplichtingen, naar fe trouw opgevat, fchalve de kwestie der onzijdigheid, ; ie Grieksche regeering ook te over-N, of een landing gevaar zou ople-re,i voor de belangen van het land. ?e vrees was weggeruimd door de of-fcele verzekeringen, die de regeering û ontvangen, dat na de mobilisatie r' Bulgarije de aanbiedingen van ter-ir,a'c'n aard, door de entente aan dat * gedaan, nu voorgoed waren inge-fen,"5 ("len minister-président protesteer-! aclitereenvoleens Dragoemsi, Rallis, fç>tokis en Goenaris (allen oud-minis-iPfêsidenten) tegen de landing der ®te-troepen' Zij veroordeelden We-£°s voor wat zij een sentimenteele . noemden. Theotokis bracht de pue van het verdrag met Servië ter a-'e en verklaarde, dat het naar zijn ■ning had opgehouden te bestaan van _°ogenblik af, waarop Servië had toe-in den afstand aan Bulgarije Kweden, die in den tweeden Bal-^wl°g gemeenschagpelijk veroverd ^izelos antwoordde toen, met een me«sterlijke redevoering, waarin ,11 Politiek in het verleden en het It'h T z^e' ^at hii nos ' . e beraadslaging een verzoek i; nelit tôt de Servische regeering, verlof te geven den tekst van ç,„ r«rag tusschen Griekenland en c'e Kamer mede te deelen. t ?rJ i' 1 binnen een dag of i q ^unnen geschieden. Spreker ira: '!"2 nu reeds zeggen, dat het , <■ 'vas gesloten voor 10 jaren en L, ,oofna®ni8t€ bepaling was, dat c hvee staten den andere moest bijstaan in geval van een aanval door een derde. Toen Oostenrijk Servië deu oorlog verklaarde, had Pasjits Griekenland om hulp gevraagd, doch ten slotte was over-eengekomen, dat Griekenland beter hulp zou kunnen bieden door onzijdig te blijven en de verbindingslijn van Servië te verzekeren, en door te waken tegen een aanval van Bulgarije. Deze houding van Griekenland had Servië tôt dusver voor een optreden van Bulgarije behoed. De geldigheid van het verdrag tusschen Griekenland en Servië was formeel erkend door sprekers- epvolger (Goenaris) en Wenizelos had, toen hij weer aan het bewind kwam, geen reden gehad er anders over te denken. De minister-president vervolgde: Griekenland heeft geen rechtstreeksch ge-schil met Duitschland en Oostenrijk, inaar indien het in den loop der gebeur-tenissen op den Balkan tegenover andere mogendheden zou komen te staan, zou het handelen gelijk zijn eer eischt. Dit is de politiek van de huidige regeering, die — en dit is het grootste argument van aile — door het Grieksche volk bij de jongste verkiezing is goedgekeurd. Wenizelos sprak op scherpen toon over een deel van de Atheensche pers, dat was omgekocht om voor buitenlandsche belangen propaganda te maken, en dat "in deze dagen van nationale krisis de pu-blieke meening trachtte te vergiftigen, door verdachtmaking en twijfel te zaai-en nopens de noodzakelijkheid van op-offeringen, aan de natie opgelegd door de mobilisatie. Deze woorden van Wenizelos brachten groot rumoer in het parlement teweeg. Ènkele journalisten op de publieke tribune stonden op en liepen op luidruch-tige wijze weg. De orde werd hersteld toen de minister-president verklaarde dat zijn afkeuring op slechts enkele bladen doelde. Hierop nam Theotokis opnieuw het woord en zeide dat, indien de toegevin-gen, aan Bulgarije aangeboden, thans door de Entente-mogendheden waren te-ruggetrokken, dat niet een gevolg was van de politiek der Grieksche regeering, doch door Bulgarije's besluit samen te gaan met de centrale mogendheden. De regeeringspolitiek had er op aange-stuurd Griekenland aan den kant te bren gen van de Entente, toen Rusland op-kwam voor de expansie der Slaven, toen Italië Noord-Epirus, Grieksche eilanden en zelfs Corfoe begeerde en Engeland er naar streefde een vergrooting van Bulgarije te verkrijgen. Enkel Frankrijk had geen oogmerken die Grieksche belangen in gevaar brachten, en Frankrijk was een hulpelooze on-der de bondgenooten. Daarom diende, besloot Theotokis, Griekenland voor het minst neutraal te blijven. Wenizelos antwoordde dat het Slavi-sche gevaar dreigde van den kant van Bulgarije en niet van Rusland, en dat Theotokis zich volstrekt geen zorg scheen te maken1 over de heerschzucht van Italië, zoolang dit land tôt het Drie-voudig Verbond had gehoord. Het was waar dat Engeland veel hartelijkheid en arbeid had verspild aan Bulgarije, maar voor een deel was dat Griekenlands eigen schuld geweest. Sedert den RuBsisch-Turkftcben fiorlog tôt iri de laat3te jafen Vind GriekenlT.id nicts verricht. Aan den anderen kant, zeide de minister-president, staat Turkije, met welk land Griekenland oprechtelijk op vriend-schappelijken voet wenscht te leven, maar wier belangen geheel aan die ^,an Griekenland tegenstrijdig zijn. Plet be-lang van Griekenland ligt dus aan den kant der geallieerden. Nog verscheiden sprekers hebben daar-na het woord gevoerd. Goenaris kwam terug op de kwestie van het Grieksch-Servisch traktaat. Hij zeide dat het reeds meennalen overtre-den was. De eerste gelegenheid was nog voor den Europeeschen oorlog geweest, toen Griekenland op het punt had ge-staan om met Turkije in oorlog te ge-raken naar aanleiding van de vervolgin-gen, waaraan de Grieken in Turkije blootstonden. Griekenland had toen aan Servië gevraagd of het Griekenland wilde bijstaan maar was met eene beleefde weigering afgescheept. De tweede maal was toen Griekenland de Serviërs niet had bijge-staan tegen den aanval der Oostenrij-kers. De derde gelegenheid was op 24 Oktober 1914 en opnieuw in Januari van 1915-geweest. Bovendien siuds Servië er in had toe-gestemd Macedonië aan Bulgarije af te staan, bestond het Grieksch-Servische verdraç niet langer. Weer nam Wenizelos het woord om te antwoorden dat die toegevingen van Servië waren gevraagd in het gemeensehap-pelijk belang van hun bondgenooten, die feitelijk om Servië in den oorlog betrok-ken waren. Griekenland moclit Servië die toegevingen niet tôt een verwijt maken, wijl het hier een noodzakelijkheid gold. In al de liierboven genoemde kwesties was de regel i n e; getroffcn op den grondslag der beste bclaiigci) u:- beide betrokken landen. Indien Griekenland thans toelaat dat Servië overv. 1 iigd wordt door Bulgarije, bereidt 1 t voor zich een nog veel erger Bulgaarsch gevaar voor in de naaste toekomst. Bij de stemming onthielden de negen ministers zich van deelneming. Athene, G Oktober.— De koning heeft heden morgen een bercep gedaan op de medewerking van vroegere minister-pre-sidenten. Na een samenspreking is in beginsel besloten tôt de vorming van een coalitiekabinet onder voorzitterschap van Zaimis, met uitsluiting van Wenizelos. De voormalige minister-presiden-ten zullen vanavond opnieuw worden ontvangen. Alsdan zullen de verdere bijzonderheden omirent het kabinet waarschijnlijk worden geregeld. gjfflwagèmMricWiV- mi wwn m g-mu i i.siia«jr^>Msg7s^8>gft ONZE LETTERKUNBIGE PRIJSKAMP GUSTAAF VERMEERSGH | 1877 | Wij geven vandaag een jongen schrij-' ver — hij ia acht-en-dertig jaar en ge-boren te Veurne — doch schrijvers, zoo-als schoone vr-ouwen, blijven lang jong — die in den vollen zin van 't woord een self-made man is . | Hoe hij sehrijvc-r geworden is zullen , wij hem zelf laten vertellen. Ook geven | wij van hem een brok uit een kleine no-velle : De gewone Gang, waarin we Ver-meersch treffen op zijn best. Hij is geen mooischrijver, alleen om woordkunst bekommerd. Gustaaf Vermeersch is een denkend mnesdi, een denkende Vlaming, die diep i medclijden heeft met zijn volk, zijn arm j Vlaamsch volk, dat zoo verachterd is en 1 zoo verwaarloosd werd door stiefmoeder-; lijke behandeling en stiefmoederlijke I wetten. L,ees wat hij zegt van de berthe in zijn autobiografische mededeelingen, waarmede wij sluiten. Gustaaf Vermeersch is een levend voor-beeld van een kunstenaar wieus beste krachten door den taalstrijd worden op-geslorpt. Voorheen wijdde hij zich uit-sluitend aan zijne romans, maar in de laatste jaren is hij bijna al zijn tijd aan de strijdënde Vlaamsche Beweging gaan schenken. Het kwam hem voor dat het eene kwestiç van leven of dood voor ons volk was en hij heeft niet geaarzeld : hij heeft zijn studeervertrek verlaten om mede de harde worsteling te voeren. Hij is geen man van den Ivoren Toren, hij wil staan of vallen met het Vlaamsche volk. Vermeersch is twee jaren in het Wa-lenland gehuisvest geweest en in die be-trekkelijk korte tijdspanne heeft hij daar wonderen verricht. Hij woonde namelijk te Charleroi, waar hij de zeer talrijke Vlaam»cbe wrOefers, die door val en als paria's behandeld worden, ^egroepeerd I ! heeft. Hij stichtte er een tak van het jAlgemeen Nederlandsch Verbond, die veel werkzamer is dan vele takken in onze eigen Vlaamsche gewesten. Spoedig kwam er ook een boekerij, die den groot-sten bijval verwierf. Zijn werk wordt reeds aanzienlijk : De Last, 1904; Marinenwetten, 1905; Zielelasien, 190(5 ; Nazomer, 1907 ; Ont-gin uzelf, 1908; Het Wederzien, 1909; Het Rollende Leven, 1910, waarin hij zijn treinwachtersleven beschrijft, want die degelijke Vlaamsche schrijver, wij vergaten het nog te zeggen, is een een-voudige treinwachter, die zwaar moest sloven om zijn brood te verdienen. Laten wij hem zelf aan 't woord, het stuk is in vereenvoudigde spelling : « Vele mensen denken dat ik m'n wer-ken schrijf onder 't rijden van m'n trein. Dit gebeurt nu wel eens — en ge-beurde vroeger meer — doch het is een uitzondering en heeft enkel plaats wan-neer ik aan een groot werk bezig ben en thuis geen tijd genoeg heb Dan draag ik wel eens m'n kopie mee om tenminste te onthouden wat ik gsschreven heb en de gedachten op te tekenen die me te binnen schieten. Van vlot doorschrijven kan tans geen spraak meer zijn daar ik te veel verantwoordelikheid heb. Vroeger, toen ik enkel treinwachter was, ging dit veel beter. Ik zei reeds hoger dat het toeval me steeds begunstigde en ik voldoende tijd vond thuis. Zo was dit toen ik Manrienivetten schreef. Dit was op enkele wekçn af, daar ik toen buiten-gewoon begunstigd werd. Ik woonde reeds te Monceau, de behandeling grijpt plaats te Brugge. Nota's heb ik weinig of niet genomen, behalve voor wat het kantwerk betreft. Ik leefde op in herin-neringen voornamelik dààrdoor omdat ik zozéex. mijn geliefkoosde omzwervingen in de mooie stad van Memlinc betreurde. Aanleiding ertoe gaf me enerzijds een artikel van Jaques Dhur in de Parijzer Journal (vandaar Mannenwetten), an-derzijds een toneel — of liever twee to-nelen — die ik bijwoonde bij 'n kant-koopvrouw. De berthe (kraag) waarvan in 't werk spraak is zag ik door de vrouw kopen voor de prijs van twee honderd 7.e, en veertig frank en -veertien dagen later woonde ik de verkoping ervan bij : ze werd verkocht voor twaalf honderd vijftig frank ! Deze schandelijkè diefstal bracht heel m'n wezen in opstand. Ik had lang gezocht naar m'n handeling, vooral omdat m'n kop werd dolgezaagd in die tijd over twisten over volksletter-kunde. Ik bewerkte dus m'n roman naar het voorbeeld van Zola en vond daartoe gelegenheid door 't lezen van bovenge-noemd artiekel. Het verdichtsel was in Frankrijk helemaal in de werkelikheid gebeurd. Eén dingen vergat ik : waarom Seppen het kind stal, dit begrijpt nie-maiid, ik wél, natuurlik, maar ik had het erbij moeten zetten. Ik dacht nu ook enigszins dat men het vatten zou : hij deed dat immers uit 'n geest van tegen-kanting en uit verwaandhuid, hij wilde z'n jongen naar z'n hand opkweken (het moest bovendien toch gebeuren op de kosten van z'n ouders) en daar deed hij z'n gewezen lief leed mee en plaagde de onderpastoor, toonde dat hij die was. Of het volk me leest?? ! ! Ik zal dan ook die leus maar voorloo-pig achter de bedplank gooien (pole-miekstijl).Of m'n roman enig uitwerksel gehad heeft? Nou, de wetgevers in Belgie geven wel wat om 'n roman en bovendien nog 'n vlaamse. Om zich het lot van zo'n lieden aan te trekken, daar halen ze toch geen voordeel bij : de vrouwen hebben immers geen stemrecht ! Verleden jaar werd de toestand slech-ter voor mij, ik begon reeds te denken dat het met m'n schrijven gedaan was. Op het einde van het jaar (1906) was ik door gestadige nachtdienst helemaal uit-geput en viel dan ook ziek. Mijn letter-kundige bezigheid had daar natuurlik ook û;vloed op : ik wilde mijn geestes-arbeid niet staken, moest te veel van mijn slaapuren opofferen. Van een andere kant sliep ik natuurlik altijd over-dag, dan belette het gerucht me veel-tijds nog een toe-te-doen. Ik werd ze-nuwachtig en prikkelbaar en had gestadige hoofdpijn, evenveel nog verwekt door nuttelooze ergernis over de lange diensten. Wilde ik boeken lezen dan kon ik niet schrijven, wilde ik schrijven dan kon ik niet lezen. Bovendien werd me door dit. leven aile voeling met m'n medemensen om zo te zeggen afgesloten en dit was van zeer groot gewîcht voor mijn'scheppingskracht. Veel werk werd me bovendien geleverd door mijn Vlaamse Bond te Charleroi. Ik schreef dus niet veel. Niettemin werkte ik nog een kleine roman af, getiteld Nazomer, die in de « Moderne Drukken en Her-drukkèn » (uitgave van Meindert Boo-gaerdt) moet verschijnen. Het werk werd geschreven over grote tijdsruim-ten. Het behandelt een geval van liiestfe-rie verhoogd door godsdienstwaanzin die ik hier waarnam. Zal men weer op d< schrijver van het lage uitvallen? D( vloed zal ik maar laten over m'n koi heen gaan. Best ware het een wet uit t( vaardigen waarbij aile abnormaliteiter werden afgeschaft, daar hadden we dar geen last mee. Toen de ellende voor me op z'n uiter-ste was, kwam weer m'n voorzienigheic me helpen in. de vorm van een verandc-ring van dienst. Sedert niewjaar schreei ik reeds een ander werk : Bestemming een onrechtstreeks gevolg van mijn op-sporingen op okkulties gebied maai waarin geen okkultiesme behandelc wordt. En ik ben tans bezig aan een grote roman over het leven van het spoor-wegpersoneel (Het Rollende Leven), dil voor het volgende jaar. Zal dit werk me in botsing brenger met mijn oversten? Zal langs een anderen kant het leveij aan het spoorwegbe-stuur me niet onmogelijk worden dooi de té lange diensten? Men komt er zc langzamerhand toe diensten te scheppei zonder einde. Aldus kan ik, sedert niewjaar, reeds talrijke dagen aanstip-pen dat ik van twintig tôt vijf en dertig uren dienst (t klopte ». En dan ben ik nog een van de gelukkigen die goed be-deeld zijn ! We zullen afwachten wat de toekomst voor me weglegrt : ik heb ver-trouwen in de voorzienigheid die ovei me waakt ! » Fransch in Viaanderan la de ÂTondleergangen Wij ontvangen volgend schrijven : Antwerpen, 6 October 1915. Geachte Heer Hoofdopsteller, In uw dagblad van Zondag 3 October 1915, nr, 261, verscheen het artikel : <( Fransch in Vlaanderen ! In de avond-leergangen ». Ik zou dus in een openbaar leergang gezegd hebben : « Ik betreur ten zeerste de lessen in het Fransch te moeten geven, want... enz. » Nu, de redaktie is desaangaande ver-keerd ingelicht. Bij de opening van den leergang heb ik gezegd : « De les zal in •het Fransch gegeven worden » Wanneer ik dit zegde was het, omdat de boekhou-ding van den handel te Antwerpen bijna uitsluitend in het Fransch geschiedt. Ik ken nog bijna geene uitzonderingen op dien regel. En daar de leergangen gegeven worden om de jongere klerken te wapenen voor den « Struggle for life » is het ,noo-dig dat zij de lessen ontvangen in de taal, die hun het meeste voordeel voor het boekhouden kan aanbrengen. Niets belet nu den leeraar zijne uitleggingen in het Vlaamsch te herhalen. Noch het gemeentebestuur, ,noch de overheid, heeft het gebruik van eene taal voorge-schreven noch min bevolen. | Dit zou door iedereen zoo dienen be-grepen te worden en dan zou er geen misverstaud bestaan. Overigens de hee-ren-leerliugen komeh aldaar om theore-tische _ kennis op te doen ; en in dit geval is de taal niet de hoofdzaak. Gelieve, Heer Hoofdopsteller, dit antwoord op de noodige plaats op te nemeu en ontv£\ng mijne beleefde groeten. J. P. Tijdelijk leeraar van boeklicuding en handelsrekenen. DAGELIJKSCH NIEUWS EEN NIEUW VLAAMSCH WEEK-BLAD. — Wij kregen het eerste num-mer in handen van het geïllustreerd blad «Vlaamsch Leven», Dit is 'n eerste stap om in Vlaanderen te verwezenlijken hetgeen aile moderne volkeren sinds lang hebben, een volledig up-to-date illustratie, waar de intellec-tueelen wat aan hebben. Hetgeen wij tôt hiertoe hadden, onder wat «Antwerpen Boven » b.v. een eerste plaats inneemt, was meer in een strij-dend flamingantischen zin opgevat. Het was ook meer letterkundig. « Vlaamsch Leven » wil over al wat op het oogenblik interesseert spreken, zooals b.v. in Nederland de gekende « Amsterdammer » en « Nieuwe Am-sterdammer » zijn, Het wil ook geven platen, reproduc-ties, spotprenten en al wat meer in dien zin. Een brok Vaamsch leven; een begin van het gezonde Vlaanderen. Zoo vinden wij o.a. in 't eerste num-mer een mooie plaat ; een met kaartjes versierd artikel over den stand der oor-logszaken, Verder een ietwat oppervlak-kig artikel over de Raet, met 'n portret van deeen. 'n H»el gelukkig feit. Ein-delijk enkele spotprenten. ; | Naast « Antwerpen Boven » en der-: gelijke is er voor dit geïllustreerd week-> blacl 'n ruime plaats. Wij verheugen ons dan ook zeer in i zijn verschijnen en wenschen het een i goede toekomst toe. TZAAR BRAUN. — Tzaar Braun, ; welbekend doordat hij vroeger de mee-■ ting voor de V. Hoogeschool, met op-; tocht door Gent's straten, op Tzaren-wijze verbood, in 't jaar eler Fransche « expositie » — die zelfde Tzaar Braun heeft, volgens ons uit vertrouwbare bron wordt gemeld, een weigerend antwooid gezonden, toen vanwege de Duitsche overheden werd gevraagd dat de Stad Gent voortaan « in het Nederlandsch » zou korrespondeeren met het Duitsche Middenbestuur. Tzaar Braun — die denlct dat de Vlaamsche Doema ook gesloten is ! — zegt dat geen enkele Bel-gische wet hem dwingen kan die taal (het Nederlandsch) te gebruiken. EEN GEENGAGEERDE BELG NAAR RUSLAND GEZONDEN. — Wij vernemen een buitengewoon feit dat niet te gelooven zou wezen, indien wij niet uit betrouwbare brou wisten, dat het echt is en vermeld werd in een brief van eene jonge Belgische dame, thans in het buitenland, aan hare moeder, die te Brussel woont. Er wordt daarin ge-zee-d dat een jonge Belg, F..., naar Rusland gestuurd werd, nadat hij in Engeland dienst genomen had ! Hij zou in Rusland zijn vroegeren leermeester te-ruggevonden hebben, die eveneens in dienst was gegaan. Dit jonge meisje is er verontwaardigd over en schrijft — wij laten haren stijl onaangetast — : « Maar waarom zenden die Engelsche ongeluksvogels de kleine Belgen naar Rusland ! Ik vind dat zoo ver van hun vaderland, en welk een verschil tusschen hen en die moejieks. Ik vind het afschu-welijk.._, Maar er is niets aan te doen, dan te wachten en te hopen ! » — Het is inderdaad een feit om er versteld van te staan of de jonge Belg in kwestie zou | er zelf moeten mee akkoord gaan. I OPROERIGE DECORATIES. — Uit een artikel onder dit opschrift in de « Figaro » verschenen : « Volgens de instruc-ties van het ministerie van Binnenland- -sche Zafcen, maken de prefecten van de Republiek sedert eenigen tijd jacht op de kleine medaljes van het Heilig Hart, welke een aantal katholieken de gewoonte aangenomen hebben om in het publiek te dragen, om door dit uitwendig teeken de vereeniging van vaderlandsliefde en hun geloof te kennen te geven. » Het is aldus dat tegen een dame Constant Marie, vrije onderwijzeres te Argenteau, proces-verbaal opgemaakt werd, omdat zij duidelijk zichtbaar op de linkerborst een medalje droeg met de drie nationale kleuren, in het midden waarvan een rood gedeelte was in den vorm van een hart. Boven dit hart bevond zich een klein kruisje met het opschrift : « Hoop en verlossing van Frankrijk!» » Men kan al of niet van deze decoratie houden ; men kan van meening zijn of niet dat het past om zijne overtuiging uitar-lijk te toonen ; — de kwestie hier is alleen om te weten hoe het in ons land met de persoonlijke vrijheid staat ! ! » DE NIEUWE PRESIDENT VAN DE SYNDIKALE VEREENIGING TE BRUSSEL. — Het bureel van de Kamer van Koophandel te Brussel is bijeengekomen om hoofdzakelijk over de kwestie van het voorzitterschap te be-raadslagen. De heer Ernest van Ele-wyck, de geziene ekonomist, ziet zich door de strenge bepalingen van het règlement genoodzaakt om na zijn vijfja-r voorzitterschap de leiding van een der gewichtigste Belgische ekonomische groepeeringen ,neer te leggen. De huidige toestanden en de pogingen die noodig zijn om aan het land zijne nijverheids- en handelsbedrijvigheid terug te geven, maken de kwestie van het voorzitterschap van de Kamer van Koophandel bijzonder moeilijk. De leden van het bureel waàrbij zich twee vroegere voorzitters, de hh. Monnoyer en Spinnael gevoegd hadden, hebben dringend bij den Senateur Delannoy aan-gedrongen, die reeds gedurende eene schittercndp periode deze groote Brus-selsche instelling geleid heeft. De heer Delannoy, oud-president van de Recht-bank van Koophandel, die • thans de « Union de Crédit », de groote finan-cieele kooperatieve inrichting, preai-deert, heeft de aangevoerde redenen aangenomen en het voorzitterschap van de Kamer van Koophandel te Brussel opnieuw aanvàard. Dit nieuwa werd in industrieele en kommercieele kringen met bijzonder genoegen vernomen. Naast den heer Emile Delannoy zullen de hh. Auguste de Bal en Rijsiger de funkties van onder-voorzitters waar-nemen. De Brusselsche Kamer van Koophandel kan dus gerust «n m«t v«r-nieuwden ijver hare schittsrand-t z«fi-ding voortzetten.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.