— 98 - LIEFDE EN ROEM. (Met den eersten prijs belcroonden roman van Dr. M. BREE. speciaal voor deze uitgave L'"werkt.) KORTE SAMENVATTING VAN H ET VOOR AFGAANDE. DONAT, RITTNER en MûLLER, drie jonge kunstschilders bewonen é6n atelier. KNORJOPPEL, cen zonderling, die zieb ook artiest waant, bezoekt hen trouw er is altijd hongerig. TIJvE, de dochter van den huisbewaardei zorgt voor hen als een jong moedertje. Donat maakt een eind aan zijn armmoedig bestaan door een betrekking aan te nemer als poreeleinschilder op een groot fabriek te Malsdorf, wat hem door z'n vriender sils een zwakheid tegenover zijn roeping als kunstenaar wordt aangerekend Als leider van de s hilderafdeeling, brengt hij meer friscliheid in de wijzevan werken tôt groote tevredenlieid van den directeur ELBING en den handelsraad WERNTAL, eigenaar der fabriek. Alleen OVERSCHIL, -wiens woik Donats belangstelling heeft gewekt, verzet zicli in den beginne daartegen. Een grappig avontuur brengt Donat in aanraking met SYLVIA. de doctiter en WALLY het nichtje van Werntal. Als Donat in zijn enthousiasme dit geval als versiering aanbrengt op een groote porseleinen kom, ontgaat dit niet aan de opmerkzaamheid van Elbing. Hij herkent Wally, die hem niet onverscliillig is, en durit de goed getroffen gelijkenis niet voor Werntal achter houden. Deze lacht liar-telijk om 'tgebeurde en draagt Donat op van het guitige gezichtje een copie te maken. De ontmoeting heelt op het ontvankeli ke gemoed van Donat indruk gemaakt en hij verlangt er naar ook Sylvia meer van nabij te zien, die hij als zeer schoon heelt hoo-ren roemen Hij ontmoet liaar met liaar tante CHARLOTTE, die na den dood \an mevrouw Weintal met haai dooliter Wally op de villa is komen wonenV Getroffen door de schoonheid van Sylvia ontwaken teerdere gevoebns in zijn hart, ten spiit van de waarschuwingen van Overschil Wel verzet hij er zich in den beginne tegen, maar als de omstandiglieden hem nader met haar in kennis brengen en hem zells wordt verzoclithaar portret te maken, kan hij die gevoelens niet meer overmeeste-ren en vat liefde voor haar op Met vreugde bemerkt dit Sylvia, die reeds lang met stille bewondering tegen Donat opziet. Aan de mogelijkheid van een huwelijk twijlelend, vraagt Donat zgn ontslag. Als Werntal er de reden van verneemt, is hij verbaasd, doch wil liever Sylvia op reis sturen dan hem op zijn fabriek missen. Dit gaat echter niet zoo gemakkelijk, daar ook Sylvia nu aan haar vader haar liefde voor Donat openbaart. Zwichtend ten slotte voor de smeekingen zijner dochter, stemt Werntal in het hu-velijk tusschen Donat en Sylvia toe. Intusschen is ook Wally weder van het pensionaat thuis gekomen. Bekoord door haar levenslustigheid verklaart Elbing zich aan hare moeder. Wally neemt echter dit aanzoek weinig ernstig op en wil nog eens afvs achten. Met het oog op zijn vertrek naar Weenen tracht Donat Oveischil te overreden zijn - plaats in te nemen, die echteraanvankelijk aarzçlt 6) (Yervolg.) g. ».ONAT en Sylyia wa- ôltoberê De weinige weken, -lie er nog voorafgingen, waren voor het arme bruidspaar een vagevuur. Er heersch-te zulk een zenuwachtige gejaagd-heid in de villa dat zelfs de an-ders zoo kalme handelsraad er niet aan ontkwam. Hem zat min-der het trouwen dwars dan het ver-huizen in November naar Weenen. Dan nog het zoeken en inrichten van een woning voor zich zelf en een nestje voor het jonge r aar. Bovendien had hij genoeg te doen met de afwik-keling en overgave der zaken aan Elbing, die voortaan de fabriek zelS standig beheeren /.ou. M en wist we.r-kelijk niet of de drukte in huis de zenuwachtigheid, of de zeriuwachtig-heid de drukte veroorzaakte. Sylvia en Donat maakten heele zuchtduetten, daar zij zich nauwelijks door blikken verstaanbaar konden maken. En gelukte het hun al eens een kwartiertje alleen te zijn, dan kwarfi vooir dat het nog heelemaal om was tante Charlotte de kamer binnen stormen: Sylvia! Gauw! Juffrouw Olympia uit Weenen is er met stof-fen en kantstalen." Zij nam Sylvia met zich mee en liet haar eerst na uren weer vrij. Een andere keer — als zij juist bezig waren elkander een kus te geven — rukte zij de deur open: „Sylvia! De hoeden zijn aangekomen." En bij dat ailes, durfden zij toch niet boos op die goede tante zijn. Zij of-ferde voor hun huvvelijk zelfs haar jaarlijksche reis naar Mariënbad op. Gelukkig maar dat die drukte en be-weging haar toch tenigszins hielpen wat magerder te worden. Gunde lante Charlotte zich soms een oogenblik rust, ]an zette Werntal zich bij haar neer en deelde haar zijn kwellende zorgen mede of de eetka-mer mahoniehout zijn moest en de slaapkamer licht eiken of omgekeerd, of hij ontrolde voor naar een meter lange naamlijst van personen, die voor de 1 ruiloft moesten worden uitgenoodigd. Zonder dat hij er maar een flauw vermoeden van nad maakte Elbing voor Donat en Sylvia de maat van ellende vol, door dat hij als veel be-reisde hun heel uitvoerig de route beschreef, die zij op hun huwelijks-reis volgen moesten en hun de hôtels en bezienswaardigheden opnoemde, juist alsof zij den geheelen Baedeker uit hun hoofd moesten leeren. De'eenige persoon in huis die aan de herrie niet meedeed en het de ge-liefden niet lastig maakte was Waliy. Zij amuseerde zich kostelijk met hun mismoedige gezichten en vond beves-tigd, dat het iets verschrikkelijks zijn moest verloofd te zijn. En de guitig-heid lachte haar de oogen uit, als zij zeide: ,,Ik in jullie plaatst wist wel wat ik deed. Ik liep heel vroeg in den morgen hier vandaan en kwam e.erst terug als de honger me kwelde. En zij volgden haar raad op. Nauwelijks had de zon zich aangemeld of zij namen elkander bij de hand en gingen weg — het bosch in. Voor hen uit steeg langzaam de zon en trok zich tusschen de stammen terug, als om te zien of zij beiden haar volgden. De morgenwind waaide hun een ver-kwikkend geurige iucht tegen en de vogels begroetten hen met juichend gekweel. De beide gelukkige menschen voelden zich zôô weer vrij en opge-wekt van harte worden, en zij verheug-den zich als kinderen over 'n vergeten zomerbloem, over een laten vlinder, die de bloemen liefkoosde ; en het eekhoorntje, dat door hun schreden opgeschrikt, zich in het dikke loof verborg, zagen zij na als een wonder. En toen zij dieper het woud waren binnen gedrongen strooiden er de boo-m-en hun gouden bladeren over hen uit, zooals in het sprookje van de goudelfen. Hand in hand — sprakeloos van ge-luk liepen zij daarheen. Niets spra-ken zij en in beider zielen klonk het slechts : ,,Hier in deze woud-kathe-draal willen wij getrouwd worden, dat prachtige blauwe baldekijn bo-ven ons en bij de orgalklanken, die de boomen ons toeruischen. En onze huwelijksreis zal zijn, diep het bosch in, waar het 't stilst en eenzaamst is en waar geen oog ons geluk benijdt." En zij grepen elkanders handen vas-ter en lachten zalig voor zich uit — zoo zalig: Alleen ik en jij — alleen jij en ik ! Het is wel het mooiste van de liefde, dat zij de menschen weer tôt kinderen maakt. * * * De late herfst is 't jaargetijde van de blijden, die in hem de voortbrenger van de wijnrank zien; voor hen daar-entegen, die kommer, leed of smarten dragen is het de tijd van vergaan. De kale takken wenken hun een memento mori toe en de nevel omfloerst steeds meer hun gedachten. Ook de handelsraad Werntal, die an-ders nauwelijks op de wisseling van jaargetijde acht sloeg, vielen plotse-ling zuïke symbolische gedachten in, want hij veriangde erg naar zijn dochter, van wie hij zelden langen tijd ge-scheiden was geweest. Hij besloot der-halve, zoo spoedig dit mogelijk was naar Weenen te verhuizen. In een nieuwgebouwd huis, niet ver van de St. Jozefskerk had hij de geheeie eerste verdieping gehuurd voor zich en voor het jonge echtpaar, waarvan hij zich niet scheiden kon. Hun ,,nestje" bestond uit verschillende kamers, waarvan de achterste door haar hoog en breed venster als atelier was aan-gewezen.Het gebouw, waar verschillende kunstenaars hun werk tentoonstelden was niet ver van hier verwijderd en wanneer een onweerstaanbaar ver-langen naar Sylvia Werntal erg ter neer drukte, liep hij er heen en zette zich voor het portret van zijn kind neer. Ja! Daar hing Donats arbeid en dat daar was een schilderstuk van Over-schil. Donat had nooit gedacht dat hij 't zoover nog eens brengen zou. Overschil vergat niet, dat Donat hem uit zijn jarenlange versuffing had wakker geschud en toonde hem zijn dankbaarheid waar hij slechts kon. Toen hij op Donats trouwdag door de schilders naar de villa was afgevaar-digd om het bruidspaar geluk te wen-schen, had Donat hem nauwelijks herkend, zoo had de geschoren baard zijn geknipt haar en zijn zwart ge-kleede jas hem veranderd. ,,Ach ja! Ik ben een dwaas gewor-den" had Overschil gezucht. Bij die ge-legenheid ook zag hij Sylvia's portret en toen bij het geruimen tijd bekeken had bromrle hij voor zich heen. ,,'t Is toch jammer voor hem." Als Overschil kort daarop van Werntal vernam dat het portret van Donat door de jury was aangenomen, deed dit hem genoegen. ,,Het schilderij is een schoone belofte voor de toekomst van den schilder" schreef de critiek. Aan het Comomeer ontving Donat hieromtrent bericht. Hij werd bleek van verrassing, zoodat Sylvia ver-schrikt uitriep: ,,Tn 's Hemels naam! Wat is er gebeurd?" Hij reikte haar den brief. Haastig zag zij hem door, dan sloeg zij vol verrukking haar armen om Donats hais en zag hem met van vreugde stralende oogen aan: ,,Mijn Jieve groote kunstenaar!" riep zij uit. Zij deed cen schrede terug : ,,Laat mij je aanzien. Ik geloof wer-kelijk — je bent plotseling grooter ge-worden — en ik met jou." „Kind maak me niet ijdel. Dat is nauwelijks een begin van roem" lachte Donat. ,,De eerste straal van de glorie! Wat voel je nu wel mijn liefste Hans?" ,,Aitijd maar dat eene — dat ik jou verschrikkelijk lief heb. Voor iets an-ders heb ik volstrekt geen plaats in mijn hart." ,,Neen, Hans — niet zoo! De kunst moet boven ailes bij je gaan." „Is mijn vrouwtje zôô begeerig naar roem ?" ,,Ja ontzettend! Voor jou! En van-daag nog meer dan gisteren." ,,Succès van het succès" lachte Donat.Sylvia fronste haar voorhoofd. ,,Ik bid je wees ernstig. De roem moet iets verlievens voor je iijn — moet jeom-stralen. Je moet er nu anders uitzien dan de anderen. Weet je, dat het me beslist hindert je te zien eten en drin-ken net als andere gewone menschen ?" Lachend riep Donat uit: ,,Met die zucht naar roem zou je me ten slotte nog laten verhongeren." ,,Neen — toe! Maak mijn gevoel niet bespottelijk. Het maakt me trotsch." „Nu reeds? Wel dan mag je God danken, dat je niet de vrouw van een Raffaël geworden bent. Dat had je heelemaal niet kunnen verdragen.'' ,,Hans —!" pruilde ze. ,,En als ik nu eens geen kunstenaar geweest was — zou je me dan toch hebben lief gehad?" ,,Ik weet het niet. Ik kan me je niet anders voorstellen." Donat drukte baar wangen zacht tusschen zijn handen en hief haar kopje omhoog. Hij keek haar in 't ge-laat en niet van roem maar van liefde en innigheid glansden zijn oogen. Dan legde hij zijn arm om haar schou-ders en voerde haar naar buiten aan den oever van het meer. De zon ging juist onder en kleurde den hemel met purperen gloed. Gouden lichtjes von-kelden op het water, dat kabbelde aan hun voeten. Ontelbare scheepjes be-wogen zich op het meer. Over het water klonk snaar getokkel en verre zang hun tegen. Jonge liefde in jonge harteri; een stralend blauwen hemel boven hen — alleen en zonder zorg — hoe zouden zij beiden zich niet overgelnkkig voe-len. Hand in hand gingen zij over rte terrassen, dwaalden door de olijfbos-schen tusschen rododendrons en ro-zenstruiken rond of lieten zich in een gondel een eind het meer opvaren. Hier ging in vervul'ing, wat zij in het woud thuis elkander hadden toe-gefluisterd: „Alleen jij en ik." Daar was echter met den brief uit het vaderland een zekere onrust over hen gekomen. Sylvia veriangde er naar zich te kunnen verheffen op den jeugdigen roem van haar gade. Zij begon op de terugreis aan te dringen en zoo besloten zij ten laatste af te reizen. Hoe verder zij de zon achter zich lieten , des te rijker sneeuwkleed de bergtoppen bedekte, die zij voorbij-sneiden; hoe kaler de boomen e:i vei-den werden des te levendiger kwamen weer de menschen in hun gedachten terug, die zij voor eenige weken na het groote bruiloftsfeest verlaten hadden, het bruiloftsfeest, waaraan de handelsraad niets had laten ontbre-ken. Donat dacht aan zijn vader, die zich door den brief van zijn zoon of liever — door den bekenden en aan-zienlijken naam van diens schoonva-der had verzoend en zich had laten overhalen ter bruiloft te komen. De oude man had zijn zoon, dien hij sinds jaren niet gezien had, zonder vertoon van ontroering begroet en alleen met verbazing het groote aantal bekende firma's gezien, die hier als gasten bij een waren. Overigens was hij toch ook ,,iemand" en stelde zich aan iedereen kort en bondig voor als ,,Vincent Donat" — in de vaste over-tuiging, dat men er voor zich zelf wel in stilte bij zou voegen: Ah! Oud huis in garen van den eersten rang — al is de zoon ook slechts kunstenaar geworden. Daarna herinnerde Donat zich zijn vrienden van het drieëenige atelier en de goede Tine, die geen van allen zijn uitnoodiging voor de bruiloft hadden aangenomen of liever hadden kunnen aannemen. Zij hadden hem in een gemeenschappelijk telegram geluk gewenscht. Een pijnlijk gevoel kwam bij deze gedachte in hem op — als voelde hij zich tegenover hen schuld bewust. ,,Wat het geluk de menschen toch zelfzuchtig maakt" riep hij plotseling met zooveel klem uit, dat Sylvia zich verwonderd tôt hem wendde. ,,A1 dien tijd heb ik nauwelijks meer aan mijn oude vrienden gedacht. Je herinnert je zeker nog wel, mijn liefste, dat ik je bij onze eerste wandeling in het bosch van hen vertelde." Sylvia knikte. ,,Je moet het goed-maken en hen spoedig eens opzoeken. En je neemt mij mee — niet waar — om met hen kennis te maken." Ja dat zou hij doen, binnen enkele dagen zelfs. Intusschen waren zij thuis aangekomen — tôt groote spiit van Sylvia echter te laat —. De tentoonstelling was reeds gesloten. Donat troostte haar met de belofte een nieuw schilderij voor de voor-jaarstentoonstelling te zullen maken Hij stelde haar voor hoe verrukkelijl? het zijn zou. Hij voor den ezel — Sylvia naast hem met een boek of een handwerkje; zoodat hij telkens na één blik op zijn schilderij er twee — ja twee op zijn lieve vrouwtje werpen kon. ,,Neen — dat moet je niet!" weer-sprak Sylvia. ,,Omgekeerd moet je het doen." ,,Goed, maar dan zal die eene blik op jou lang — zeer lang altijd zijn.' Hij begon op het atelier ailes in ge-reedheid te brengen. De ezel werd aan het venster gerold, tuben verf werden uitgelegd, penseelen in een kristallen vaas er bij gezet. Een ding alleen ontbrak nog — een onderwerp voor het schilderij, dat hij maken wilde. „Dat laat zich niet dwingen" meende Donat. ..,Dat komt als een electrische vonk." In dien tusschen tijd wilde hij zijn vrienden opzoeken. Hij begaf zich naar het drieëenige atelier in de Ej1' sabethstraat. Het nuis had sedert zijn vertrek een voornaam aanzien gekre-gen. De trapen waren met dikke loo-pers belegd en op de plaats waar de vader van Tine, de oude schoenmaker, door het kijkraampje nauwelijks een

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.