Nu m mers 16-17 TOEGELATEN DOOR DE MILITAIRE OVEHHEID ONS SINJOURENBLAD ûorloQsfckfoa uûû.r ùe àûlâû.tân WÛQ ftntwerpGD ÛQ atoii^enùe- Bestuurder : Eerw. Pater DEDIER, Aalmoezenier, Zwitserland. Bijdragon en nieuws te zenden aan Jos. VAN PEI/F, hootdopsteller van ()n& Sinjovenblad, i M I 0, Sainte-Adresse. Ons blcid verschijnt met eene zekere vertraging. Dit komt groo-tendëels voort door het uitzoeken der kaarten en de nieawe verorde-ningen der overheid. Onze lezers zidlen er niets door verloren keb-ben, want we geuen hun wcer 6 bladzijden. Drie jaar oorlog. Wie had ooit durven denken dat zoo'n wreede oorlog zoo lang zou kun-nen duren ! Had men ons dat gezegd toen we voor Antwerpen stonden in September, O.ctober 1914, we hadden gedacht met eenen onnoozele te doen te hebben.En toch,'t is drie jaar sinds we optrokken voor-... eene maand of vier, zooals ze zeiden en 't is 35 maanden sinds we onze moederstad verlieten, dat we onzen toren voor het laatst za-gen, dat we de goedgekende straten voor het laatst doorliepen... al vluch-tend ! 't Is ook drie jaar voor veîen van ons dat we onze lieve ouders, onze goede yrouw., onze kinderen, onze ver-loofden verlieten en met tranen in de oogen hen omhelzend, zwoerèn ons dapper te gedragen, onzen plicht te doen, ze aile dagen te gedenken en terni» te keeren zooals we ze verlieten. Drie jaar zijn sinds voorbij !.. Wat is er veel veranderd ! Onze familie zucht immer onder den ijzeren hiel van den sterke ! Ze mogen niet meer spreken! Geen moed meer geven aan hen die strijden ! Ze moeten zwijgen met den wrok in 't hart en lij-den !... Ze smeeken omeen betebroods, om eten voor hunne kinderen en de ondjes, ze ontberen het noodige; ze hebben geen werk meer en kunnen niet meer als vroeger de klinkende schijven in moeders voorschoot wer-pen... en toeh blijven ze sterk staan in hunnen moed, toch honden ze den kop omhoog en bnigen niet voor den laf-aard.Hebt ge al eens nagedacht waar ze den moed putten die hun hardnekkig den kop doet boven houden ? 't 1s om het Vaderland dat ze be-minnen, zeker, maar 't is meer omdat ze weten dat hier aehter het IJzerfront hunne manneri, hunne vaders, hunne zonen, hunne verloofden slaan en dat ze zeker zijn dat zij, hunne belofte ge-trouw, hunnen plicht doen en moed houden en dat zij weldra de langver-wachte vrijlieid zullen brengen; 't is omdat ze denken dat gij gebleven zijt wat ge vroeger waart: manneii uit één stuk, mannen met één woord ! Hebt ge dat in u\\ binnenste nog wel overpeinsd? Zijt ge wel overtuigd dat ge naar huis toegaande, 't hoofd omhoog zult kunnen houden en zeggen : Geliefden, hier hen ik, ik bel) mijn plicht gedaan, 'k heb gestreden voor het vaderland en 'k heb mijn plicht gekweten als eerlijke en getrouwe huisvader, zoon of geliefde '? Ivunt ge dat, dan zal uwe liefde en de hunne een vaster ketepi vornien voor de latere'jaren. Ik ben overtuigd dat de meesten onder ons zoo spreken kunnen. Maar niet allen, helaas ! Waar zijn ze, de plichtvergetenen, die ontmoedigd, of uit louter zinsgenot, aile familieleven vergetend zicli in den poel wierpen der vrije liefde, der ergste ontucht ! "k Wil geen preek houden, dat is mijn roep niet, maar 't moet er toch af. 't Zijn lafaards, 'I zijn on-noozelaards die nog niet eens zich kunnen man toonen. En zijn ze nu tevre-den nu ze zich voldoen, nu ze ziekten oploopen die op hunne familie zullen wegen ? Yraag het hun wanneer ze een oogenblik in voile rechtzinnigheid spreken ! Ze zijn diep ongelukkig maar.... ze durven niet opstaan.,.. 't is al te ver ! De straf zal komeri, jongens, vroeg of laat, en ge zult het eerst inzien als ge ongelukkigen zult gemaakt hebben. Weet ge wat me een dier mannen vertelde toen hij met een kanker in het gasthuis lag ? 'k Zal het u zeggen : « Mijn diepste ongeLuk is regelmatig nieuws te krijgen van mijne vrouw en kinderen die me immer spreken van de vroegere dagen en die nu zoo zeer ver-langen naar va der die zich immer goed gedraagt ! Zal ik nog durven weer-keeren? » 'k Ga niet veel meer zeggen. 'k Doe alleen een beroep op uw mensch-zijn ! Weest sterk, houdt moed zooals ze in 'l verdrukte land ons ten voorbeeld strek-ken;denkt aan de geliefden die u ginder verwachten. Xog eenigen tijd geduld ! De over-winning is ons ! Laat ons hopen dat we binnen kort met wapperende banieren ons geliefd Antwerpen kunnen binnen trekken. Tieldenlijsien. We onlvingen drie lijsten ons de namen opgevend van Antwerpsche jongens begraven op de kerkhoven te Steenkèrke, Hoogstade, Caeskerke en Westvleteren. Het is reeds een schoone maar droeve lijst, doch er zijn er zoo-veie die nog ontbreken, Adinkerke, De Panne, Bever Ziet hoe een van die werkers ons schrijft : « Ik heb de eer u.een li jstje te zenden » van eenige onzer stadsgenooten, he-» laas te veel ! \velke,om de eer van het » Vaderland te redden, op het slagveld » gevallen zijn. » Wekelijks besteed ik eenige minu-» ten om het kerkhof, dicht bij mijn » kantonnement, te bezoeken en neem » nota telkens ik ee-n nieuw graf van » Antwerpenaars en omliggende ont-» moet. » ?doge dit voorbeeld gevolgd wor-» den door aile Antwerpenaars, ten » einde de vrienden in te lichten. » Wie beantwoordt zijn oproep ? — We hebben wezenlijk geen geluk gehad met de in te vullen kaarten. In-derdaad, pas waren ze volop aan 't in-komen of krak... aile adressen veranderd ! Nu, niemand verwachtte er zich aan. We zijn dus wel verplicht weer ] 'nen nieuwen oproep te doen voor 't I zenden der adressen. Maar we verzoe-ken onze vrienden met het opgeven van hun nieuw adres ook het adres van huis te zenden en het te laten gewor-den aan de aangeduide personen, an-ders is er te veel verwarring en kunnen we er niet meer uit. Toe jongens, houdt er eens goed nota van. Aan de redaktie niets dan het nieuws voor het blad en dat zooveel mogelijk.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.