Nr. 70. Weekbladje voor de vlaamschsprekeade krijgsgevangenen. 30? September 1916 Van Blocscms tôt Bîocrnc». (Slot). De avondstilte maakt op een mystische ziel, op een tôt overweging nijgenden geest, den zoet-sten indruk. Gezelle voelt de behoefte om dien avondstond " hem willekomme „ in een paar versreken uit te drukken : . 't Is stille, stille allengskens, en 't is avond weer aan 't worden. L. V. bl. 214. Later staat er nog een staartje aangegroeid, en 't klinkt ■: ,'t Is ftille, stille allengerhand en weerom wordt het avond ; het zonnelicht is henen, 't is een ander land nu lavend 't Is stille, stille... zoetjes vaart dat roerde alom te rustewaard. L. V. bl. 102 (1897). Die avondstilte, die volheid brengt en voedsel aan den geest, is evenwel een leemte in het natuurleven. Avondstond, mij willekomme : r daar en ruit geen vogel meer. ^.ust ergens een " slapende botte „. In Laatste Verzen bl. 213 komt diezelfde indruk weer : De Zonne is weg die lien en land verblijdt, en 't vlugge volk van 's hemels harpenaren. (') Ik weet niet hoe dit paar verzekens uit hun (1) Dit beeld der vogelen " het vlugge volk van '« hemels harpenaren „ komt overigens nog terug in Tijd-krana I bl. Il4. (De Zwarte Doorenhagen 4e strophe) Rijmsnoer I bl. 19 (wintermuggen 5e strophe^. Yermelde versreken nog te vergelijken met gedacht en woordge-bruik in Rijmsnoer I bl. 108 (Muggen 2« strophe). geheel verzeild zijn, maar ik vind ze terug in de Ie strophe van het gedicht " Ego Vigilabo „ uit Rijmsnoer II bl. 73. De zotine is weg, en 't daglicht heengevaren ; het duistert al, de dood heeft de overhand gewonnen over oins, die eer zoo luide waren aan 't leven, heden, vrij en onvermand De Zonne is weg, die liêrt en land verblijdt, en 't, vlugge volk van 's hemels harpenaren Typische voorbeelden van metalepsis zijn vol-gende beide natuurindrukken, bij 't weggaan der zon. In Gezelle ontkiemde een gedicht van boomen die roerloos en schoon zichtbaar, in den smoor bedolven staan en die eer gedroomde boomen als gewisse boomtn zijn. L. V. bl. 214. Ditzelfde beeld, ontnomen aan den grooten u levensdroom der dingen „, ontmoeten we in Rijmsnoer II bl. 60. Toen ook zag Gezelle " bij het worden van den nacht„ WolTcen, 't zijn... lijk sperreboomen, 'k Zie der twee, drie, vier, vijf, zesse (ni. sterren) die, elkander nagespoed tusschen hier en daar een stresse gaandeweg, mijne ooge ontmoet in de wolken : die maar droomen meer en zijn van sperreboomen (1895). Die zoo voorgestelde " wolkenstresse, -klisse, of -haarlok „ heeft vroeger reeds bij onzen dichter een wonderen indruk teweeggebracht. In een " ongedicht gedacht „ luidt zijn bewondering yoor — zooals hij tusschen haakjes erbij voegt — zulke overweldigend-schoone wolk — Hoe schoon, hoe schoon wat zal ik anders zeggen Hoe schoon, hoe schoon en van geen menschenmacht... (wolke met zwart haar dat er bij lange klitseu uitschiet) L. V. bl. 212,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.