Nr. 102. Weekbladje voor de vlaamschsprekende krijgsgevangenen. 21 Juni 1917 ONZE TITELPLAAT " Onze Taal " kreeg 'n titelplaat, 'n mooie, sinds lang. Nooit werd er één woord over gezegd, tenzij in Ylaanderen (Vlaamsch Leven nr 19); de belangstelling gaat steeds naar de verte, " die van verre komt is willekom". Onze titelplaat voert naar Ylaanderea. 'n Titelplaat is 'n vlag, onze titelplaat is onze vlag, de synthesis van datgene wat ons blad is en wil zijn : een band tusschen ons en Ylaanderen, een voortleven onzer vlaamsche natuur op vreem-den bodem, een wakkerhouden van ons stambe-wustzijn, een vingerwijzing op den weg naar de toekomst Ernest Midy (Midi, roi des étés, épandu sur la plaine) er ligt zonnewarmte in die teekening. Bink is een lotgenoot, een kunstenaar en teeke-naar van onze titelplaat. Een kunstenaar voelt de dingen fijner dan wij redeneeren kunnen. Zijn teekening is prachtig, vol gevoel, echt-vlaamsch, de ziel van "Onze Taal". Die heerlijke boom is op zichzelf een mooi gedicht. Telkens ik dien boom zie, zeg ik bij mezelf : * Taaigewrongen wortlen moeten hem binden die in kracht gelooft Er zit kracht in dien stam, oud en taai, vlaamsche kracht die groeit naar de zon, de rijzende zon van de toekomst. Kracht ook spreekt uit die oude burchten van Ylaandren, kracht die opgaat uit een sterk verleden. Toen waart gij het driespan der vlaamsche kracht, o Zustersteden : Gent, Brugge, Antwerpen. Kracht nog dit trotsche leeuwenschild vol zelf-bewustzijn. En dwars door de vlaamsche landouwen onze stroom : de Schelde ; en daarverre in den westhoek de duinen der Noordzee : " Wie geeft er ons zout in het bloed, En kracht in het jeugdig gemoed ? " Yliegt de Blauwvoet ? Rozen om dien stam, om dit wapenschild, om het gansche beeld : rozen van liefde. De liefde uwer beste zonen, o Vlaanderen ! Rozen met doornen, scherp en nijdig. Geen rozen zonder doornen, geen liefde zorider haat. Maar spijts de doornen zullen de rozen geuren, zal onze liefde U omarmen, zal onze kracht U dragen naar de zon, U Vlaandren, naar de grootheid : Ylaandren vrij ! Zoo voelde de kunstenaar van " Onze Taal ", zoo zong het de innig-vlaamsche dichter Gezelle, wiens geest nog leeft in het jongere geslacht, in ons, de vlaamsche jeugd. " Die geen taal heeft is geen naam weerd, Waar geen taal leeft, is geen volk " Onze taal leeft, we hebben een naam, we zijn een volk, we willen een volk zijn : Ylaandren vrij ! "De Vlaming leeft, al is zijn eigen Ylaandren dood !" Al wierd ook onze bloeiende verwachting stukgeslagen door ronkende zinnen van dronken zuiderlingen ; al werden we weerom de "Belgique", de 'Belgique latine" ; de Ylaming leeft zoolang in ons de liefde leeft, de liefde tôt U, o Moeder Dietsch. "Men zegt dat 't Ylaamsch te niet zal gaan, 't En zal ! " We herhalen het plechtig, om onze liefde, om onze kracht : 't En zal ! 't En zal ! 't En zal ! — NIDHAD. —

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.