ONZE TAAL Nr. 70. Weekbladje voor de vlaainschsprekende krijgsgevangenen. 30? September 1916 Van Bloesems tot Bloemen. ■—^ i — {Slot). De avondstilte maakt op een mystische ziel, op een tôt overweging nijgçnden geest, den zoet-sten indruk. Gezelle voelt de belioefte om dien avondstond " hem willekomme n in een paar versreken uit te drukken : 't Is stille, stille allengskens, en 't is avond weer aan 't worden. L. Y. bl. 214. Later staat er nog een staartje aangegroeid, en 't klinkt : 't Is ftille, stille allengerhand en weerora wordt het avond ; het zonnelicht is henen, 't is een ander land nu lavend 't Is stille, stille... zoetjes vaart dat roerde alom te rnstewaard. L. V. bl. 102 (1897). Die avondstilte, die vollieid brengt en voedsel aan den geest, is evenwel een leemte in bet natuurleven. Avondstond, mij willekomme : daar en ruit geen vogel meer. Rust ergens een " slapende botte „. In Laatste Ver zen bl. 213 komt diezelfde indruk weer ; De Zonne is weg die lien en land verblijdt, en 't vlugge volk van 's hemels harpenaren. (1) Ik weet niet hoe dit paar verzekens uit hun (1) Dit beeld der vogelen " het vlugge volk van 's hemels harpenaren „ komt overigens nog terug in Tijd-krana I bl. 1l4. (De Zwarte Doorenhagen 4e strophe) Rijmsnoer I bl. 19 (wintermuggen 5e strophe"1. Vermelde versreken nog te vergelijken met gedacht en woordge-bruik in Rijmsnoer I bl. 108 (Muggen 2e strophe). gebeel verzeild zijn, maar ik vind ze terug in de Ie strophe van het gedicht " Ego Vigilabo „ uit Rijmsnoer II bl. 73. De zonne is weg, en 't daglieht heengevaren ; het duistert al, de dood heeft de overhand gewonnen over ons, die eer zoo luide waren aan 't leven, heden, vrij en onvermand De Zonne is weg, die liên en land verblijdt, en 'i vlugge volk van 's liemels harpenaren Typische voorbeelden van metalepsis zijn vol-gende beide natuurindrukken, bij 't weggaan der zon. In Gezelle ontkiemde een gedicht van boomen die roerloos en schoon zichtbaar, in den smoor bedolven staan en die eer gedroomde boomen als gewisse boomen, zijn. L. V. bl. 214. Ditzelfde beeld, ontnomen aan den grooten n levensdroom der dingen „, ontmoeten we in Rijmsnoer II bl. 60. Toen ook zag Gezelle " bij het worden van den nacht „ Woiken, 't zijn... lijk sperreboomen, 'k Zie der t.svee, drie, vier, vijf, zesse (ni. sterren) die, elka'nder nagespoed tusschen hier en daar een stresse gaandeweg, mijne ooge ontmoet in de wolken : die maar droomen meer en zijn van sperreboomen (1895). Die zoo voorgestelde " wolkenstresse, -klisse, of -haarlok „ heeft vroeger reeds bij onzen dichter een wonderen indruk teweeggebracht. In een 41 ongedicht gedacht „ luidt zijn bewondering voor — zooals hij tusschen haakjes erbij voegt — zulke overweldigend-schoone wolk — Hoe schoon, hoe schoon wat zal ik anders zeggen Hoe schoon, hoe schoon en van geen menschenmacht... (wolke met zwart haar dat er bij lange klissen uitschiet) L. V. bl. 212,

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.