ZATERDAG 20 Mei 1916 2dt JAARGANG nr 5 MEDEDEEL1NGSBLAD van de Algemeene Federatie der Vakbonden van Antwerpen De redaktie behoudt zich voor, ingezonden stukken al of niet te plaatsen Redaktie en Administratie f Plantijnlei West, 66, Antwerpen Weer de Woningkwestie Het loopt weer mis met de woning- kwestie, ergerlijk mis. Het vervolgen en uitpersen der arme, onvermogenden onder onze bevolking, gaat weer zijn gang, erger dan ooit. Toen wij het vorige jaar � na eene campagne van maanden, die ons zelfs eene veroordeeling bezorgde � ons ein- delijk verheugen konden in het stichten der Woningcomiteiten, was dat eene werkelijke opluchting. Er was mogelijk- heid een einde te zien aan het vervolgen, het op straat werpen, en het verkoopen zelfs der meubeltjes, der in dese periode het ergst getroffenen. En werkelijk deden de Woningeomi- teiten in den beginne goed werk. De uitzettingen hielden 100 goed als geheel op en van het verkoopen van inboedels was geen sprake meer. Den weg di'en zij verkozen, de doen- wijze welke zij er op na hielden was dan ook de eenige goede; hei was een han- delen naar omstandigheden, het bekijken van elk geval op zichzelve, het brengen door overeding tot overeenkomst. En dat is dan toch werkelijk de eenige doen- wijze, weerdig van eene bevolking welke den toestand begrijpt waarin het land en zij zelve, door omstandigheden buiten hun wil, gebracht zijn en welke dan ook al het mogelijke doen wil om mede te werken met dezen welke zich opofferen om dien toestand zoo draaglijk mogelijk te maken. Maar al te spoedig moest echter blij- ken dat er hier van goeden wil � behou- dens enkele uitzonderingen� nog geene sprake was ; dat integendeel de werkelijk goede resultaten, door de Woningcomi- teiten in den beginne verkregen, eerde* te wijten waren aan een verkeerd begrij- pen door de huizekensmelkers, van de MACHT dier comiteiten. Want niet zoo- dra hadden die, zoowel van naasten als van vaderlandsliefde zoo goed als geheel ontbloote leden van dit, al langer hoe meer verachte, gild, goed begrepen dat deze Woningcomiteiten geen kracht van WET hadden, dat zij enkel eene geschikte oplossing voor elk geval konden zoeken en dan een beroep doen op den goeden wil der partijen om die te aanvaarden, niet zoodra hadden zij dit begrepen zeg ik, of de brutaalsten dier mooie heeren negeerden die comiteiten en wenden zich terug naar de Vredere�hters, waar zij wisten gelijk te zullen krijgen. En traps- gewijze werd dit voorbeeld gevolgd natuurlijk, ten slotte zelfs ook door dezen welker begin van goeden wil gesmoord werd)door het zien van het kleine per- soonlijke voordeel dat het harde, on- menschelijk wreede optreden, hunne voorloopers, in de uitperserij der ramp- zaligen, bracht. Al de mooie snaren welke steeds � en zeker in zulk eene periode � in den mensch als trillens gereed verondersteld worden, en waarop de Woningcomiteiten een beroep deden, werden door de hee- ren huizekensmelkers bij den ouden, niets meer opleveren � den rommel gewor- pen ; zij wikten, in de eene hand het mogelijke voordeel eener oplossing bij dit comiteit, in de andere deze bij den vrederechter, en het grootste aantal fran- ken sloeg door. Vaderlandsliefde, naas- tenliefde, christelijke leer..... allemaal vodden ! Centen moesten de heeren heb- ben. En daar het de vrederechters waren welke hun het grootst mogelijk aantal centen bezorgden � onder den vorm van vonnissen, zelfs tot verkoop van den inboedel � zoo lieten zij de Woning- comiteiten, met heel hun goeden wil links liggen en gingen, over dezen heen, naar het vredegerecht. De Woningcomiteiten met het alge- meen belang in hun streven, de zucht om in het belang der toekomst van Land en Volk, een dragelijken toestand te schep- pen.....en de vrederechters zich halstar- rig blind kijkende op het � toch voor normale toestanden geschapen � Wet- boek.... dat was de keus waar de heeren huizekensmelkers voor stonden. En hunne beruchte reputatie getrouw, kozen zij het laatste ; enkel de � frank � sloeg door ; enkel in den � frank � concen- treerde zich heel hun gevoel, ALLE hunne gevoelens. En zoo worden nuttige lichamen, met goed inzicht en veel goeden wil bezielde personen..... welke reeds veel goeds ge- daan hadden en nog veel meer zouden kunnen doen, gewoonweg in den hoek gedrukt, om dezelfde reden waarom nu zelfs de nuttigste wetten en verordenin- gen worden genegeerd en omzwen- deld.... de zucht naar het geld, de heb- zucht, welke doorgaans het sterkste spreekt bij dezen welke het meeste be- zitten en het dus het minste noodig hebben. Dat nu de beruchte huisjesmelkers zich in hunne onmenschelijke handel- wijze door geene gemoed sbezwaren la- ten weerhouden, zal wel weinigen "ver- wonderen. Dat echter de heeren rechters door hunne doenwijze zoo iets mogelijk maken, dat nu is onbegrijpelijk. Want toch hoe gemakkelijk hadde het niet geweest voor die heeren in deze ellendigste aller en voor ons land alles behalve eervolle mistoestanden, eene eenigszins menschelijke en voor de be- volking, haar heden en toekomst nuttige regeling te treffen. Een weinig mensche- jijk inzicht en initiatief immers waren voldoende geweest. Want de wet van 4 Augustus 1914, welke de gezinnen der soldaten voor deze knevejarijen hunner huisheeren be- schermt, deze wet toch gaf volkomen het inzicht weer van de Wetgever � dat in abnormale toestanden, ook abnormale maatregelen moeten getroffen worden �. Men trof toen die maatregelen zekerlijk enkel voor de gezinnen van soldaten, omdat die onmiddelijk betrokken wer- den, men n�g niet wist hoe lang de oor- log duren zou en in hoeverre andere dee- len der bevolking, op hunne beurt, er zouden onder lijden. Maar onbetwist- baar sprak er klaar en duidelijk de we- zentlijke bedoeling uit: handelen volgens omstandigheden. Ware het nu werkelijk zoo aartsmoeielijk geweest in onderling overleg eene gedragslijn te trekken die het wezentlijk ongelukkigste en toch nut- tige deel onzer bevolking voor het ergste zou behoeden? Maar klaarblijkelijk is voor de heeren Rechters, trots sommiger goede gevoe- lens als mensch dan � den geheelen horizont door hun Wetboek afgesloten. Zich schikken naar omstandigheden, zooals de Wetgever zelve hun het voor- beeld gaf, blijkt hun iets onmogelijks. En daar het nu eenmaal slechts voor de kracht van het gerecht is dat de hebzucht zwichten wil, daar als de � frank � naar voren komt, ontegenzeglijk bij de mees- ten de andere gevoelsnaren hunne span- ning verliezen, zoo zijn het weer de on- gelukkigsten welke de dupe zijn en wordt de goede wil om hun ter zijde te staan krachteloos gemaakt, verlamd. de onduldbaarste middelen worden de ongelukkigsten onder onze bevolking vervolgd en getergd. Van den reeds on- voldoenden steun wordt nog ten bate van den rijken huizekensmelker, een deel afgedwongen, arme ongelukkigen wor- den uit hunne woningen verjaagd, scha- mele inboedels, met liefde en zorg ver- gaard, worden aangeslagen en stapelen zich op tn de Stads- en Gemeentemaga- zijnen. En of het nog niet voldoende is dat zoo goed als alles en allen tegen de ergst getroffenen van dezen tijd samenspant en de enkelen die hen, door gematigde, verstandige behandeling hunner zaken, retht en bescherming verleenen willen, nog tot machteloosheid worden gedoemd � zoo ziet men nu nog hooggeplaatste stadsbedienden met huizekensmelkers samenspannen om � met ongeoorloofde middelen � sommige arme drommels het mes der broodeloosheid op de keel te zetten. Wat wordt het arbeidende volk, de kracht van den Staat, toch weinig geteld. Wat heeft het toch bitter weinig te ver- tellen, zelfs aan de huizen door zijne eigene werkkracht gewrocht en onder- houden. En hoe ruw-duidelijk laat het complex van burgerlijke besturen, bezitters, bu- reaucraten enz., het nuttige volk dit wei- nig van tel zijn, nu gevoelen. En dan durven die heeren nog hopen dat dit, zoo getrapte, volk ook na den oorlog nog zijne belangen door hen zal laten behartigen ; dat ook deze noodlot- tige leertijd het nog niet in den geest zal geprent hebben : dat men, wanneer men zijne zaken goed geregeld wil hebben, ze zelve regelen moet. De heeren zouden zich werkelijk wel eens kunnen vergissen. L.V.B. Ons toekome ons Rantsoen II Waarom het gaat In een onzer vorige nummers hebben een paar opgaven gestaan van kapitalistische winsten tijdens den oorlog verwezentlijkt. Hier knippen we nog eenige cijfers welke kunnen uitwijzen wie met plezier de oorlog kan zien voortduren. Zoo bijvoorbeeld, de zuivere winsten van de Holland-Amerikalijn zijn 47.586.525 fr. geweest tegen 15.112.110 fr. in 1914, hetzij zoowat een verschil of meerwinst van 32 mi�ioen 474 dui- zend 415 fr. Deze maatschappij heeft eene divi- dende van 50 fr. per 100 fr. uitgekeerd tegen 17 fr. per honderd franken in 1914. De Koninklijke Nederlandsche Kompagnie heeft 22.694.875 fr. gehad in 1914, tegen 41 mi�ioen 950 duizend 75 franken in 1915, hetzij een ver- schil van 19 mi�ioen 255 duizend 200 franken. De winsten van de Hollandsehe Lloyd waren in 1915: 20 mi�ioen 574 duizend 100 fr., tegen 3 mi�ioen 823 duizend 75 fr. in 1914, of een verschil van 16 mi�ioen 751 duizend 2Sfr. Wat hierbij dient aangestipt te worden is, dat deze ontzaglijke winsten werden verwezenlijkt ondanks het verlies van de � Tubantia �, op het dienstjaar van 1915 in rekening gebracht. Dient er nog wat bijgevoegd te worden ? � * * Het loopt dus werkelijk weer mis met de woningkwestie, ergerlijk, schandelijk mis. Op eene onmenschelijke wijze, met Mededeelingen aan de Pers In een onzer plaatselijke nieuwsbladen vonden we deze weak een bericht over eene steunkwestie welke, naar den tekst te oordeelen, door het Antwerpseh Komiteit medegedeeld was. Als dit zoo is zouden we willen de meening kennen van het Antw. Komiteit over de vraag : of het niet hoogst noodig is. dat de behoeftigen welke geen blad kunnen koopen, ook dienen ingelicht te worden, en dit in de eerste plaats, wat het beet nog door ons blad gebeuren kan. �*� Ongelukkig kunnen, naar het schijnt de verschil- lende komiteiten voor het verstrekken-van levens- middelen aan die bede niet ten voile tegemoet komen, want de waren die het dagelijksch rant- soen moeten uitmaken zijn, belaas niet altijd in magazijn aanwezig. Wat of er nu de oorzaak van is kunnen we hier niet nader onderzoeken, toch moet er dit bestadigd worden dat voor wie over wat meer dan den steun beschikt, het mogelijk is zijn toegemeten rantsoen te vergrooten door aller- lei wat in de bevoorradingskomiteiten niet te krijgen maar wel in de particuliere winkels voor- handen is. Licht zou als gevolg van bovenstaande kunnen gezegd w�rden : � maar dan is er niet te klagen als er dan nog zoowat van alles daar te krijgen is�, maar dat kan dan ook maar alleen gezegd worden door dezen die over veel grootere inkom- sten dan den steun beschikken. En we mogen er gerust bijvoegen dat de inkomsten van diegenen welke gewoon werk doen het, zoomin als het be- drag van den steun, toelaten zich daar*e bevoor- raden om de eenvoudige reden die ieder weet dat in de winkels van particulieren alles te duur is. En zelis voor sommige �doppers � is het onmo- gelijk zich te bevoorraden voor het volle bedrag van den steun, zoodat daar zeker te kort aan voe- ding bestaat. De conclusie is onvermijdelijk dat er meer waren moeten aan de beschikking der bevolking gesteld kunnen worden. Zeggen we er aanstonds bij dat in vele ernstige gemeenten dit vraagstuk bestudeerd wordt zonder dat nochthans doortastende maatregelen getroffen worden. Zoo bijvoorbeeld heeft de gemeente Eisene, bij Brussel, hare begoede inwoners ver- zocht in de bevoorrading9-magazijnen geene wa- ren meer te koopen opdat aan de behoeftigen een voldoende rantsoen kunne verschaft worde. We juichen van harte dien stap naar eene tijde- lijke oplossing toe in de zekerheid dat elk wel- denkend mensch met ons ��ns zal zijn dat z�� te handelen voor elk bevoegde persoon eene werke- lijk zedelijke en sociale verplichting is. Te Antwerpen heeft het Gemeentebestuur be- slist dat elke 4 weken aan de behoeftigen het rantsoen brood van ��ne week gratis zal verstrekt y worden, als tegemoetkoming aan de heerschende schaarschte van levensmiddellen, in 't bijzonder met het oog op de verwikkeling met den aanvoer van Hollandsen brood. �ene oplossing die wat helpen zal, hoewel het den aalmoesschijn te veel weergeeft, doch dat geene merkbare vermeerde- ring van levensmiddelen voor gevolg hebben zal. Toeh, alle baten helpen, maar zich bij het tegenwoordige bepalen ware �l te kortzithtig. We zijn dan ook verzekerd dat de besturen verder zullen gaan in zoeken naar middelen. En dan ligt het op den weg van alle diensten om zoo prak- tisch mogelijk te werk te gaan, zelf In de kleinig- heden. Zoo gebeurt het te Antwerpen dat gezinnen wiens beginletter achteraan komt In het alphabet zich sinds Februari 1.1. geene zeep hebben kun- nen aanschaffen, daar telkens wanneer hunne beurt kwam. de voorraad op was. Zoo ook met sommige andere waren. Allereerst moeten deze kleine dingen geregeld worden, wat gemakkelijk kan met een beetje overleg, en gebeurt het dan al eens buiten schuld, door onvoorzjene omstan- digheden, dan kon er minstens toch gedaan worden zooals in Borgerhout o. a., waar die menschen de volgende maal dubbel rantsoen krijgen. Dat is de kleine miserie van het oogenblik, waarnaast onmiddelijk de groote komt, namelhk : hoe te verhelpen aan den algemeenen toestand ? Daaromtrent doet zich eene vraag op : als de particulieren zich waren kunnen aanschaffen, waarom kan dan de gemeente zulks ook niet, ze weet toeh wel waar dezen ze halen ?? Heeft de gemeente in overleg met de overheid geen reeht van aanslag ? ? van ze zich niet z�� voldoende vet, vleeseh en wat verder noodig is aanschaffen? We gelooven van JA. Het is wel gebeurd voor de aardappelen, waarom niet voor alles wat aan de verbetering van den toestand helpen kan ?

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.