ZONDAGSBLAD Byblad van " YOORUIT „ ZONDAG 18 FEBRUARI 19i7 Tweede Jaargang - N' 43 Prijs : 6 centiemen De Schrijfmachine Het regende... Stil zat Uzeke in haar hoekje hemden te maken. Haar \oetjes hielden de naaimachine in gang dat het dreunde door het huisje. Ze neuriede zachtjes. Tante Flista kwam in de voorplaats om de kachel wat op te poken. Tante was reeds van jaren, had een gerimpeld voorhoofd, waarop haar bril geschoven was, en droeg een wit mutsje; traag sleepvoette ze over den vloer, over het krakende zand. — « Meneer César es doar, l'zeke ; ge zil hem een beetje tnoeten aan de klap liouên tegen -dat d'ander heeren afko-men » zei tante. — Ze sloeg de kachel toe en verdween in het achterplaatsje. Uzeke antwoordde niet ; haar machine gonsde door, haar handjes streken over het goedkoop hemdegoed en keerden het gestadig. — « Meneer César ! » — « Dag Uzeke. » -— « Wa zoe d'r ou believen Meneere César?» \roeg l'zeke. —• « Geê my moar nen dreupel Uzeke; 't es koud zille en azeu ne regen ; g'hêt gij 't hier nog best aehter die woarme kachel » lachte César. Uzeke lachte ook. Ze schonk hem zijn druppel uit eene blauw en wit gestreepte potfleseh. Meneer César keek iedere beweging van Uzeke na ; hij liet zich zoogaarne door haar bedienen. Ze was de zon van 't huizeken ; Meneer César kwam daar nu reeds vanaf zijn jeugcl en nimmer had hij er zich verveeld. Hij hoorde daar, nà zes uur, in zijn grijze jas en zijn gele sloffen; hij zat vergroeid aan het tafeltje en in zijn gemakkelijken stoel ; hij hoorde bij dat behangpapier dat kermissen voorstelde en drink- en danspartijtjes. En daarbij, hier was 't Gemeentehuis en Meneer César was gemeenteraadslid. — « Zeg Uzeke, weete-'t-al? » — « Nee Meneer César ; — wat es 't? » — « Da de burgemeester non malgree 'n schrijfmachine wil keupen veur de secretoarus ». —• « Zeu » antwoordde Uzeke. Ze wist niet wat een schrijfmachine was; ze dierf het ook niet vragen. Meneer César had wel eens meer zoo'n ding gezien maar toch kende hij er 't werk en 't voordeel niet van. — (( Ge 'n avend » zei een basstem. -— « Ge 'n avend » Meneer Theodoor. — <( Gee mij nen dreupel Uzeke ». — « Joa, Meneer Theodoor ». Meneer Theodoor was een man van rond de vijftig; hij was glad geschoren en zag er hoegenaamd niet zacht uit. Zijn oogen stonden zelfs een weinig woest; hij was d'eenige die in den gemeenteraad zijn hoofd durfde opheffen als de burgemeester iets voorstelde. De anderen knikten, deden niets anders dan knikken, maar als Meneer Theodoor protesteerde, dan, ja dan ver-oorloofde zich hier en daar een ander lid ook een woordje te reppen. Meneer Theodoor was rentenier en tegenstander van al wat nieuw was. Hij was rijk geworden met een zaakje dat hij in Frankrijk dreef, was teruggekomen naar Vlaanderen en op zijn gemak gaan leven. Naar Gent ging hij te voet ; treinen of trams verafschuwde hij ; auto's nog meer. — (( Zeu da den anderé toch van die machine goa spre- ' ken » zei Meneer Theodoor. — « Hm — hm » hoestte Meneer César ; « 'k geleuve 't toch ; heddé gij doar wa tegen misschien da ge da weere zeu' oardig zegt». — « Ei 'k 'hê d'r van eigen wa tegen » zei Meneer Theodoor ; » vvaaromme es da nou weeral neudig ?» — <(Eh moar Door, 'n loat ons doar nou nog nie van spreken ewoar. Tusschen dit en een kertierke meugd' al zeggen da ge wilt. Kijk Meneer Odilon es doar euk al. » —• « Ge 'n avend, Meneers. » Machinaal had Uzeke reeds den druppel en de flesch genomen want ze wist het : telkens iemand binnenkwam werd er « nen dreupel » gevraagd. Neen, toch niet telkens. De burgemeester vroeg een glas hier en raakte het niet aan ; hij decd zoo sober. Meneer Odilon zette zich ; zijn eene been sloeg hij over het andere, maar het bleef daar liggen, stijf, heel stijf ; het hing niet naar onder zooals van anderen, maar lag in rechte lijn met zijn dij ; zijn voet integendeel hing slap; hij k'on ermee naar aile richtingen draaien. Meneer Odilon was zaakwaarnemer op het dorp en had een heele boel noten op zijn zang. — « Oz 'k mijne mond open doe hê 'k twee fran » placht hij te zeggen. Hij durfde zelfs Meneer Theodoor opvolgen in zijn protestaties tegen de voorstellen van den burgemeester en daarom waren ze beste vrienden. — (( Hewel Meneers, dat es een weerc veur den tijd van 'l joar hé » zei AJeneer Odilon. — <( 't Es wried » antwoordde Meneer César ; « de korens liggen heulegansch plat en d'eirdappels liggen te vurten in d'eirde». — «'t En zijn geen zomers niemeer; vroeger hadde azeu nog cenige moanden scheun weere, ge kost ne kier uit goan wandelen in de stikken, moar tegenwoordig meugde gerust achter ou stove blijve zitten, al n'est nog moar september» zei Meneer Theodoor. — « Doar es iets van Theodoor; dat es woar jongen ; de zomers 'n zijn 't niemeer. De winters euk niet zille, want 'k wee nog heul goed, van diene winter — was da in '90 nie tons dat de meulens van Deinze afgebrand zijn — da was te minste ne winter» zei Meneer Odilon. — « Ha-ja » riep César ; ik rappeleere mij da euk goed, want 'k hê d'r noar stoan kijken 's nachts; we moesten '11 soargie rond ons lijf doen van de koude en 'k hê tons heure vertellen dat 't woater dat de pompiers uit de Leie pomp-tegen, vervroos in de doarms.» Weer ging de deur open. — « Ge 'n avend Kamiel » — — « Ge 'n avend Meneers. » Kamiel was een klein baasje; eigenlijk een Kamiel—«tje». Zijn korte beentjes zag men ternauwernood onder zijn jasje uitkijken. Hij blaasde gestadig, zelfs in 't koudste weer. Zijn figuurtje was een en al vet en had een hoogroode kleur, die achter in zijn nek overhelde tôt blauw.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.