ZONDAGSBLAD Bybïad van " YOORUIT „ ZONOAG I APR1L 1917 Tweede Jaargang — Nr 49 Prijs : 6 centiemen De onzichtbare Zanger Middernacht was voorbij, toen wij in Venetië aankwamen. Onderwege was er door ons, luidruchtige Gentenaars, met geestdrift gesproken over het Italiaansche opera-gezelschap, dat den vorigen winter zoo veel bijval had ge-vonden in de zangminnende stad van Leie en Schelde. Niet enkel de uitvoerders werden geprezen, ook het Italiaansche repertorium rees in onze waardeering, omdat het ons met tal van eigenaardige kunstwerken kennis had laten maken. Een enkele uitzondering werd gemaakt, namelijk voor de Gioconda van Ponchielli. Al heette het stuk populair in heel Italie, in Gent was het zoo goed als gevallen. Doch gelijk het gewoonlijk gaat in dergelijke omstandigheden, de meeste dilettanten zochten zich niet éénmaal rekenschap te geven van de oorzaken, die den val voor gevolg hadden gehad : arme tooneel-decors, ziekte van een zangeres, afwe-zigheid van het ballet, een al te mager orkest. ' Zij stelden het feit even vast en liepen weg voor het einde der ver-tooning.In den trein tusschen Milaan en de Dogenstad had mijn verdediging van Ponchielli's fijn, schilderachtig en gedis-tingueerd werk, dat ik reeds eenige jaren vroeger ingestu-deerd had, niet veel méer bijval gevonden dan bij mijn vorige proeven van dien aard in de Arteveldestad. De schoonheden, waarop ik wees, werden halsstarrig ge-loochend en toen ik de kranige barcarolle voor wilde zingen, stopten de juffrouwen zich de ooren en de woelige heeren begonnen te brullen van : — Sisken is getrouwd ! .Zoo gek zwaaide een Roeland met een doos door de kleine ruimte, waarover wij beschikten, dat hij een ruit van het portel brak. Dadelijk kwam de treinwachter toegesneld eh daar de schuldige weigerde zich bekend te maken, werd het ons verboden, na onze aankomst in Venetië, het station te ver-laten, vooraleer de rekening effen was. Van daar een vertraging, die de meesten korzel maakte. Eindelijk werden de deuren geopend en de gids bracht ons voor een tiental kleine gondels, die beneden de perron-trappen van het stationgebouw op het donker « Canal Grande » gereed lagen. Zijn welsprekendheid was niet over-bodig, om de dames te doen beslissen hun lot toe te ver-trouwen aan dat waggelend hout en die akelige kerels, die er erger dan moordenaars uitzagen. Met een heer en een paar dames nam ik plaats in het eerste bootje en wij zeilden dadelijk af, stadwaarts in, naar het Hôtel Manin, waar wij verwacht werden. -— Kwart vo6r één uur, dofte de taal van mijn gezel, die in den rooden schijn van zijn sigaar op zijn horloge had gekeken. Weldra hoorde ik, dat een tweede bootje volgde, daarna een derde, eindelijk een heele processie, waarvan echter niets te zien was op den zwijgenden vloed, die onder talrijke bruggen en tusschen een dubbele rij klompig-hooge huizen heenslingerde. Bij het station hadden wij duizend gele lichtjes op het vvater zien wiegewagen, doch naarmate wij onzen langen weg voortzetten, werden zij bleeker en eindelijk doofden zij geheel uit. Slechts enkele kleine goudbrokjes van sterren wemelden nog om ons heen. Al was het huiverig donker op den plas, toch beleefden wij het mysterie van een ideaal-schoonen zomernacht. Wij hoorden niets meer dan het gedruppel van de roeispaan, die door den loggen man, achter ons op het bootje, met het grootste gemak bewogen werd, zoodat wij over een meer van donker-zoete olie schenen te glijden. Bij den draai van een straat riep hij den makker, die hem van dichtbij volgde, een paar vluggè dialectwoorden toe, welke ik niet verstond. Daarna viel de stilte weer in, plechtig, betooverend, terwijl een koele zeebries ons in het aangezicht luwde. Ik dacht aan Goethe, die in één der paleizen, die wij voor-bij&hoven, moest gewoond hebben, evenals aan de gloed-volle verzen, waarin Lord Byron.de verloofde van de baren had verheerlijkt. - Hier is het ergens, dat Richard Wagner zijn laatste dagen heeft gesleten, sprak mijn makker, die Italië meer dan ééns bereisd had. Ik herinnerde mij onze woordenwisseling in den trein en stelde met genoegen vast, dat hier door mijn rumoerige tochtgenooten even sterk als door mij de pakkende tegen-stelling met dit woelig tooneel gevoeld werd, — want geen hunner sprak een woord. Plotseling weerklonk een schoone stem, een dertigtal meter achter ons. Hoor, het is de rythmus van een gondellieçl, die haar draagt. Ik kan de woorden niet verstaan, doch ik herken, — jai Ja> geen twijfel meer, — ik herken de aangrijpend schoone bladzij van Ponchielli, waarover wij daar straks getwist hebben. Het was een rijke, volklinkende, tamelijk hooge baryton-stem, die de melodie aangeheven had, een veel krachtiger en tevens veel leniger orgaan dan dat van den zanger der Barnabas-rol in Gent, en de warme, klare klanken deinden overheerlijk voort tusschen de verlaten portalen en de sla-pende huizen. Hoe schoon ! fluisterde één van onze gezellinnen, die den kop uit de gordijnen van het baldakijntje gebeurd had, waaronder zij schuchtertjes was ingekropen. — Zou het een gondelier zijn? vroeg de andere. —• Waarschijnlijk. Zoo duidelijk kon ik al de deelen van de melodie volgen, dat ik de woorden van de Fransche vertaling meende te onderscheiden, den eenigen vorm van het lied, dien ik kende : Va, tranquille cantilène : ' L'infini te portera. En toen de onzichtbare tooverzanger aan het refrein kwam, dat in koor moest herhaald worden, wilde ik het geestdiiftig meezingen, maar ik durfde de stemming van het plechtige oogenblik niet breken, — dat ware eene ont-heiliging geweest, — en spoedig hoorde ik, dat de tweede strophe begoiï. Wij leefden in een sprookje. Het was de ziel van Venetië zelf, die wij hoorden zingen. Onwillekeurig verhief ik de blikken naar een balkon, om te zien of er geen lichtje zou ontstoken worden, of er geen ranke maagden-silhouette zou

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.