ZONDAGSBLAD Bijblad van " YOORUIT „ ZONDAG 1 OOGST 1915 Nr 20 Prijs 5 centiemen Dietman en Gouderik {Slot) Op zekeren dag, toen Dietman terugkwam van het land, was zijn broer verdwenen met de gouden vrucht van het werk ; alleen het hoogstnoodzakelijke had Gouderik achter-gelaten. Niettegenstaande al zijn lijden, was Dietman diep bedroefd over het vertrek van zijn broer en den ganschen nacht lag hij te denken wâar die nu heen mocht zijn. Wel was er een glimp van vreugde in hem, om de vrijheid en rust, die hij dacht nu in breede volheid te zullen bezitten. Maar algauw brak ook dié illusie door, want de druk woog zwaarder en neep steeds dichter. Het was een geheim, hoe dat gewicht hem verpletteren kon ; hoe ailes verzwolgen werd door Gouderik's schatkist, zonder dat Dietman er zich rekenschap over gaf. Wat hielp het hem dat hij, van bij het rijzen der zon, haar licht reeds begroette op het veld en haar ommeloop volgde tôt zij onderdook in het Westen ; wat hielp het hem, dat hij wrocht als een slaaf en leefde als een asceet? Het leven bleef steeds bitter lijk voorheen en rozen vond hij nooit op zijn wegen gestrooid. * * * Dietman leefde nu heel alleen, in broederschap met de Natuur. En trots het mystene, dat om hem heen- spookte, trots een geheime vrees, die hij niet vermocht te onderdruk-ken, was hij gelukkig in zijn eenzelvigheid. Hij bracht de gansche dagen door op het land, dat prachtig was als de schoonheid van een jonge vrouw. Alleen des Winters bleef hij soms, wanneer de koude beet als met scherpe tanden, in zijn hut en dacht dan aan duizenden dingen, die hem kwelden en pijnigden. Wanneer hij zoo peinsde aan zijn verren broer, werd het hem bang om het hart en hij voelde, onbewust, dat er daar-buiten, aan den einder, waar hij wist het bestaan te zijn der roodvlammende, lokkende grijp-steden, vreeselijke tragediën moesten afgespeeld worden, ondoorgrondbaar voor hem. Dan besefte hij ook wel dat er toch iets schreeuwends was in zijn ellendigen toestand en den weelderigen overvloed van zijn broer; dat, volgens de logiek der dingen, hij Dietman, die den ganschen dag slaafde met al zijn kracht, toch meer recht op leven had dan Gouderik. Dàt waren de spoken, die warrelden in zijn geest, wanneer de scherpe koude hem bij den haard deed blijven. Maar niet zoodra voelde hij het naë-zijn van de Lente, of Dietman toog naar het land. En dan zag hij ailes weer ontluiken in den zoen van de weldoende Lente ; hij zag ■haar heenwuiven van vore tôt voor, van boom tôt boom, van bloem tôt bloem, en overal lei ze neer een kus van haar warme, roode lippen ; overal streek haar hand als een balsem voor de wintersche wonden en hare stemme zong, zoo kinderkens-stemmen soms zingen een kantiek aan de Heilige Maagd. En wanneer ailes weer geliefkoosd was, werd zij opgenomen door een zachten wind en zij dreef verder, zoo een boot soms deint op den gouden vloed, wijl haar lied heen-dreef over 't land. Dan begon Dietman te werken als een held. Zijn krach- ten borrelden weer op en stortten zich uit, overdadig en rijp voor de wachtende taak. Het werd een festijn van zwoegen, een weelderig festijn van geweldigen arbeid, een roes van uitspattende kracht, die niet te stelpen was. En wanneer de vrucht van zijn arbeid begon te kiemen en de aarde zwol van ontbottend leven lijk de schoot eener zwangere vrouw, golfde Dietman's hart op en neer als een zwoegende zee en zijn geluk steigerde op lijk een vurig paard, alsof 't hem te machtig ging worden. 's Avonds kon hij uren lang in stomme verrukking dat heerlijk tooneel aanschouwen en hij bleef soms gansch den nacht op het veld, luisterend naar de wonderbare suizeling, die het bosch doorvoer als een ommegang van elfen. Maar niets was zoo schoon lijk het geboren-worden van de zon in het Oosten. Er golfde eerst een teere préludé van wazig licht, die zong aan de poorten der Aarde, als kinderen op Kerstdag. Het werd stilaan een orkest van zingend licht, dat trilde in donker-purpere of zacht-blauwe tonen en uit-spreidde aan den horizon. En gansch de hemel ving aan te zingen een koor van gouden klaarte. En de toppen der heuvels, de kruinen der boomen juichten mee; er kwam een deining, een zwelling in die symphonie van schallend licht, tôt wanneer opeens de Zonne, de gouden Zonnegod ver-scheen te midden van het feestgejubel en zijn stemme klonk uit, boven 't zingen der wolken, zoo een juichende klokke van laaiend goud, die luide haar jubelklanken uit-strooide over de ontwakende aarde: één weelde van schit-terend licht. En Dietman zong mee, met een stemme die beefde van heilige ontroering : « Gegroet, o gij Zonne die rijst aan de poorte van 't Oosten, o eeuwig-jonge God van het Licht! » * * * Maanden sterven als bloemen en jaren als menschen. Iedere maal dat eene van hen sterft, is er als een ijlheid in de lucht, die duistere tranen over haar henengaan schreit. Maar het droefst van al is de dood van Mei, wanneer de goede Lente-fee, die de aarde weer rijp had gekust na de wintersche ellende, weggaat uit het land, met lang geween van zangen in groenende boomen. Dan was Dietman bedroefd en hij droomde van Mei, van de zoete, freele Mei, die de aarde zoo liefheeft. * * * De Zomer werd thans ingehaald. Hij ging als een schroeimg over het land en zijn zwoele adem streek ja-gend-heet over de velden en door de boomen, lijk een klop-pende koorts, die in de hersens brandt. Wat liefelijk ontkiemd was in den milden zoen van Lente, schoot nu weelderig op in de hartstochtelijke omarming van Zomer. Het werd een rijke ontbloeiïng van frisch-nieuw leven, dat allerwegen galmde in juichende muziek. De dagen waren lichtende zonnebloemen en de nachten lagen open in den blanken schijn van de lachende maan, als tuinen van zalig geluk. Gansch de aarde was een passie van licht en van vuur, van stralend licht en brandend vuur.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.