ZONDAGSBLAD Bijblad van " VOORUIT „ ZONDAG 2 SEPTEMBER 1917 Derde Jaargang Nr 19 Prijs : S eentiemen Stekel bagget jes Schetsen uit het 0ost-Vlaandersche buitenleven DOOR MOZES STEKELBACH I. - EEN BEROERDE DAG (Vervolg.) Ilet akelig vrouwke stond op denzelfden vloertichel, waarop ik haar een paar uren vroeger had aangetroffen. — « Meneir Stekelbach » — sleep-vooisde haar zwart-getande mond, ditmaal zonder reverentie — « Kozijn Sam laat vragen, of ge — als oudste lid der familie — hem eventjes wilt vergezellen naar het sicretariaat om 't over-lijden van nicht Judith aan te geven ». Wat moest ik doen? Mijn kostehjken tijd met het pekel-wijveke verparlesariten en ten slotte aan haar verzoek toch toegeven ? — « 't Is wel, ik kom » — was mijn snibbig antwoord, korte metten makend met de kwaad-bloedmakende be-zoekster.Met korzelige haast trok ik mijn laarzen aan, duffelde mijn voor rheùmatism-vatbaar lijf in den dik-gevoerden winterfrak, dekte mijn schedel met de warme ottervellen-muts en draafde naar het sterfhuis. Van uit de verte zag ik den koperen Kruis-Lieven-Heer op langen houten stok, 't belijdende teeken dat nicht Judith in den Roomsch-Ka-tholieken godsdienst gestorven was, tegenaan den gevel in 't licht der zon te blekkeren staan. Voorbijgàande man-nen namen devootelijk de muts af, terwijl de vrouwen een kruis maakten. De dood geeft altijd îets onzeggehjk-aangrijpend, zelfs op een door-overlast-geprikkeld gemoed, zooals het mijne op dit oogenblik. Van lieverlede voelde ik mijn wrevelige opgewondenheid vergaan en plaats inruimen voor een teeder smartgevoel. Zachtjes opende ik de winkeldeur —-kozijn Sam hield een magazijn van merceriëif — zoodat de schel nauwelijks rinkelde. Op de toppen mijner laarzen zweefde ik door den half-duisteren winke] — de venster-blinden waren gesloten — en opende de deur van de woon-kamer.Daar trof mij een tooneel van bittere smart : in het kleine vertrek, waar het daglicht treurig binnen sijpelde door het dunne weefsel van eene neergelaten rolgordijn, stonden de meubeltjes haster-de-waster dooreen gesmakt, den eersten dag reeds missend de ordelijke schikking der moederhand ; vrouwen- en mannenkleeren lagen in bonté wanorde op de stoelzaten geworpen en in een ijzeren ledikantje — met de gauwte in den vreeselijken nacht beneden gesleurd — zaten twee kleine kindjes, engelenkopjes met blonde krulharen, overeind in hun hemdelijn. Hunne mollige bloote armpjes omstrengelden den hais van vader, die, geknield, zijne smart stil uitschreide, wang aan wang bij zijne moederlooze meisjes. Diep-roerend tooneel ! Wie zoo iets gezien heeft, weet wat gebroken huiselijke liefde is. Geheel ontsteld bleef ik in de deuropening staan. Ha, nu bevond ik mij in de gewenschte stemming om den tekst van een doodsbeeldeken op te maken... als ik die stemming maar kon blijven vasthouden tôt... — « Sam ! » — fluisterde ik, benauwd van eene Valsche noot te mengen in die sombere tragedie zonder woorden. De jonge weduwnaar wendde het hoofd niet om, maaktf geene stuiptrekkingen met armen en beenen, begon niet eenbaarlijk te huilen of maaktc geen ander schijnheilig ver-toon om mijn medelijden op te wekken ; hij bleef — onver-schillig voor aile buiten-klanken — in nauwe omstrengelîng met zijne dochtertjes stil zitten smart-kroppen. Geruchteloos naderde ik de rouwende liefde-groep en legde de hand opzijn schouder. — « Moed Sam, moed ! Bedenk dat ge vader zijt en man. Kom, sta op en volg mij ». Met zachte hand loste ik de kinderarmpjes van zijn hais; hij stond recht. Vaal-bleek was zijn gelaat; zijn adams-appel klopte snikkend, maar huilen deed hij niet. De kindjes zagen met verschrikte oogen hoe hij bevend zijn ve'st aantrok en de muts op de verwarde haren zette. Schielijk, voor wij het konden beletten, sprong het jongste Stekelbachje op de bloote voetjes van het ledikant en klem-de zijne armpjes rond vaders knieën. — « t' Huis blijven, niet weggaan, vadertje! » — huilde het en het sprong zenuwacbtig-gejaagd naar omhoog om zich aan Sam's hais vast te klauwen. Was het kind krankzinnig geworden? Had het mogelijk de nachtelijke sterf-scene bijgewoond en was de schrik voor den dood in zijn hartje geslagen? In eene spontané opwel-ling van medelijdende teederheid nam ik het snikkende kinderlijfje in de armen en suste en streelde zoolang, tôt het engelenkopje tôt bedaren kwam... Van dit gunstig oogenblik maakten we gebruik om het kamertje te verlaten. Op ons klein-zielerig, kwaadsprekend wereldje wordt de liefde tusschen man en vrouw afgemeten, gewikt en gewo-gen, wanneer een van beiden door den dood is weggenomen en de overlevende, binst den rouwtijd, zich op de straat ver-toont. Is die overlevende de man en kniest hij zijn verdriet uit door wanhopig gehuil en tandengéknars — in vele geval-len de uiting eener schaamtelooze hypocrisie — dan krijgt hij van buiten onvoorwaardelijk een brevet van diep-bemind-hebbende-diep-betreurende echtgenoot; laat hij moeloos het hoofd hangen zonder bijgevoegd luidruchtig smartbetoon, dan heeft de echtelijke liefde er maar flauwtjes ingezeten ; en verbergt hij voor de niet-meevoelende wereld onbe-schroomd zijn hartewee, dan was hij wis en zeker een vrou-wenbeul, de nagel van de doodkist zijner vrouw. Kozijn Sam, die om 's menschen oordeel over de zwaarte van zijn verwoest huiselijk geluk geen sier gaf, hield zich kras, huilde niet, maakte geene theatrale rouw-gebaren, maar ging heel kalm, alhoewel zedelijk terneergedrukt aan mijne zijde, en ik ben zeker dat de voorbij drentelende wijve-kens, mitsgaders de van-achter-'t gordijntje-loerende kwe-zelkens geen gunstig verslag over zijn binnen-huis-leven heb-ben opgemaakt. «t- Toen we 't gemeentehuis te nader kwamen, wekkerde de

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.

Er is geen OCR tekst voor deze krant.