In augustus 1914 rukten de Duitsers in zuidelijke en westelijke richting op door België. Ze bereikten snel de Frans-Belgische grens, maar werden aan de Marne tot stilstand gebracht door Franse en Britse troepen. 
 
De Duitse legerleiding gooide vervolgens de plannen om en zou proberen om via een westelijke boog door te stoten naar Parijs. De Duitsers zetten hun beweging westwaarts in en belegerden de versterkte vesting Antwerpen. Na de val van de havenstad werden de Belgische soldaten verder teruggedreven richting kust. 
 
Het Belgisch leger stelde zich in oktober op over een front van veertig kilometer langsheen de IJzer. Maar de uitgeputte soldaten zouden nooit lang standhouden tegen de naderende Duitse troepen, zo besefte de legerleiding. Tenzij een natuurlijke hindernis de oprukkende Duitsers kon stoppen. In allerijl werd een plan uitgewerkt om de vlakte tussen de IJzer en de nabijgelegen spoorwegberm onder water te zetten. Bij vloed werden de sluizen aan de IJzermonding opengezet waardoor de vlakte langzaam overstroomde. Eind oktober stond de IJzervlakte blank en werd de Duitse opmars in de westhoek gestuit. De frontlijn zou de komende vier jaar nauwelijks verschuiven.
 

 
Zie ook
De Duitse inval in België