Allerlei: lezingen voor het kristene Vlaamsche volk

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Derde jaargang Nr 13 Prijs 6 centiemen Gent 11 Februari 1917 hoofdredactie ! vrouwknsecretariaa ! MET MEDEWERK1NG VAN HE: algem. secret aria at EN HET WERK DER volks bibliotheken "de straal,, ALLERLEI beheer : peperstraat, 17. — «O» — abonnementew : fer jaar : fr. 3,25 zes maanden: » 1,60 drij maanden : » 1,00 Weekblad voor oiss Vlaamsche Volk INHOUD : Blijft thuis ! — Waartoe dienen toch al die cerenioniën in de Kerk ? — Pelgrims Nachtlied. — Wat de kinderliefde verniag. — Ooievaar-Lepelaar. - Van katten, katers en kattejongen. — Lachen is gezond. Voordrachten en Lessen. — Beste Lezers. — De Verloofden (23e Vervolg.) Blijft thuis ! Dat het huisgezin, zooals onze moderne maatschappij het opvat, sterk afsteekt bij het huisgezin zooals het werd begrepen door onze groot- en voorouders, is droevige, maar ware werkelijkheid. De ware familiegeest, die vroeger heerschte tusschen man, vrouw en kinderen, de vurige godsdienstzin, die aile leden des huizes bezielde en ze nauw aan elkander hechtte, is ten huidigen dage in groote mate verflauwd ; en 't zijn de steden vooral, die besmet zijn met de kwaal. En verwonderlijk is het niet. Immers, de huiselijke haard blijft des avonds meest overal verlaten : vader begeeft zich naar den vriendenkring, moeder naar den schouwburg of de kinema en de kinderen loopen heen waar het hun lust. De Zondag wordt tehuis niet meer doorgebracht : herbergen, kermissen en volksfeesten lokken op aile wijzen jongelingen en jongedochters buiten de ouderlijke woning. Ook sehijnt aan het huis, gelijk onze jongere bouwmeesters het optim-meren, aile denkbeeld van gezelligheid en familieleven vreemd. 't Is alsof men met opzet geene breede schoorstee-nen meer bouwt, waar gansch de familie vôôr kan zitten, om 's avonds te luisteren naar de vermaningen en wenken, de lessen van levenswijsheid van vader en moeder. Talrijke vensters maken van de moderne woning eene soort van vogelkooi, die weliswaar toelaat van binnen uit ailes na te speuren wat er buiten geschiedt, maar ook niet belet buiten ailes te zien.wat er binnen voorvalt. Groote deureri geven iedereen toegang, noodigen allen uit om binnen te dringen dààr, waar het innigste familieleven, afgesloten en in een engen kring, door enkelen zou moeten genoten worden. Onze hedendaagsche bouwmeesters bedriegen zich niet : hun stijl drukt, maar al te jainmer, de bittere waarheid uit. Inderdaad menigeen, dien men tegenwoordig naar zijne huiskamer zou vragen, zou ons moeten naar den schouwburg of het koffiehuis wijzen. Het familieleven, in gezelligheid en afsluiting, kwijnt weg in de steden, en, eilaas ! al vordert de besmetting er langzamer, — ook bij onze landelijke bevol- • — king. Het is alsof een zucht naar eigenbatige vrijheid onze" eeuw kenmerkt, een zucht naar losmaking van aile familie-banden, een zucht naar onafhankelijkheid van ailes... ja, zelfs van God. Want God ook wordt door onze hedendaagsche maatschappij uit het familieleven verwijderd, en niet alleen de familiegeest, maar ook de godsdienstzin is door 't yerlaten van den ouderlijken haard deerlijk verflauwd. Thuis toch wordt nog gebeden : in den vriendenkring, in de herberg, in den schouwburg en de kinema natuurlijk niet. . wel integen-deel. Thuis blijven, alhoewel ze steeds zeldzamer worden, nog zekere oude gewoonten in zwang, viert men nog herin-neringen, die eenen godsdienstigen oorsprong hebben : buitenshuis zijn ze teenemaal uit de mode. Tfouis ontmoet het oog nog hier en daar een kruisbeeld of eene godvruch-tige prent : ailes buitenshuis is er op aangelegd om God te doen vergeten, eh zoo gebeurt het dat men leert leven, loszinnig, onverschillig voor God en zijn gebod, vervreemd van al hetgeen ons hier op aarde eenig waar en duurzaam geluk kan verschaffen. Zoo begrepen onze voorouders 't familieleven niet. Zij be-rninden op ouderen leeftljd nog immer met even groote liefde degenen, aan wie zij het leven schuldig waren ; zij luister-den nog immer even gehoorzaam en aandachtig naar de vêrmanende en raadgevende stemmen, die zij in hunne jeugd gehoord hadden. Beter dan onze tijdgenooten kenden zij en vooral brachten zij in toepassing de woorden van den H. Paulus : « Gij, kinderen, luistert naar uwe ouders in den Heer, want zulks is billijk. » En de ouders ook, zij wisten dat hun door dezelfden Apostel was voorgehouden ; « En gij, ouders, zoekt niet uwe kinderen toornig te maken, maar brengt ze op naar de wet en de vermaning van den Heer. » (Eph. VI). Toen trachtte men niet God uit de familie te verwijderen, omdat men wist dat gansch de familie op Hem vooral steunt ; niet één dag des levens vergaten ouders of kroost, dat zij kinderen waren van God en eens weder tôt God moesten. Ook was het vroeger vroolijker en gezelliger in de huiskamer. Zij was niet hoog en trotsch opgebouwd, maar laag en toch stevig. Men voelde, als men ze binnentrad, dat men er «tehuis» was. Vrome schilderijen en opschriften versier-den de muren : de haard was breed en het kruis bekleedde de eereplaats in de woning. 't Is dus niet te verwonderen, dat onze voorouders, de oude Vlamingen, zoo familievast, zoo godsdienstig geweest zijn, als men nagaat, dat zij elken

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.