Allerlei: lezingen voor het kristene Vlaamsche volk

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

Tweede jaargang Nr 31 Prijs (> centiemen G eut 18 Juni 191 ('» HOOFDREDACTIE : ALGEM-en SECRETARIAAT OUDE HOUTLEI, 34. MET DE MEDEWERK1NG VAN HET WERK DER VOLKS BIBLIOTHEEKEN "DE STRAAL,, THJARESIANENSTRAAT, 13 ALLERLEI BEHEER : ROUWENSECRETARIAAT PEPERSTRAAT, 17. — <0» — ABONNEMENTEN: ER JAAR ! FR. 3,25 es maanden: » 1,60 rij maanden: » 1,00 Weokblad voor ons Vlaamsche Volk TTI—» -aTMatgiaw—Btt. _ eawmat VJWX ESaaMKyaMMnKaK3tJX»MmR:Wœ>vï=*iCrBK^Ti«JSâB»BfC«S* INHOUD: De Zegen der Armen. Honig voor kinderen. — De Glazeninaker — De uitwendige vereering van Qod — Chineesche Taal. Om het vast-roesten van schroeven te beletten. — Een slimme boer. — Wie is arm ? — Iets over Huwelijk. — Ridderorden. - Bewaren van Spek. — Arbeid is geen Schande. — Voordrachten en Lessen De Zeeren der Armen naar het Franscli van RENÉ BAZIN II. Beknopte samenvatting van den vorigen inhoud. In een kleine hoeve, dicht aan zee, woont een arme boerenfamilie. Deejs leven deze menschen van de opbrengst van hun boederijtje, deels van de visclivangst. Op zekeren avond wordt een voorbijgaande zwerver door de vrouw, in de schuur te slapen gelegd, terwijl vader en ouddte zoon op de vischvangst uit zijn. Als deze thuiskomen en aanstalten maken om het avondmaal te nemen, wordt de deur van den buitenkant ruw open-gestooten.— Mogen wij hier binnen? vroeg een stem. — Mogen wij hier slapen ? vroeg een ander. — In den sloot achter het huis ! riep de boer toornig. Denken ze soms dat het hier een herberg is ? Is me dat een vraag stellen aan fatsoenlijke tnenschen ! De twee gestalten, die in de schaduw van de deur stonden en niet uit elkander te onderscheiden waren, deinsden achter-uit, toen zij den fiinken, grooten boer zagen opstaan en naar hen toekomen, Vrij wat deemoediger vroegen ze ten minste : — Qe zult ons toch niet in dit noodweer wegsturen? — En waarom niet ? Tegenwoordig schijnt het alsof niemand meer werken wij. Wie ontmoet ge op de wegen? Leegloopers, zwervers, menschen die wel willen bedelen /naar niet de hand uit de mouw wiilen steken om te werken ! Het weer zal u niet bederven.. slaapt maar buiten, hoor ! Zouden ze niet in de schuur kunnen slapen? Er is toch al een in, zeide nu de vrouw zachtjes. Doe het toch ter liefde Gods, drong ze verder aan. — Maar er komen er zooveel. Ik kan hun zoo maar altijd geen eten en dnnken geven, en versch hooi dat de beesten naderhand niet meer lusten. Neen, vrouw, 't gebeurt te dikwijis. Maar hij zeide het al door-etende en op eenen toon als wilde hij zijne zwakheid verontschuldigen, daar hij gevoelde toch niet te kunnen weerstaan als zijne vrouw nu zôô begon. Deze begreep, dat hij zich al halvelinge gewonnen gaf en zeide dus goedig tôt de armen, die buiten stonden : — Gaat maar achti r het huis, in de schuur; er is genoeg hooi om in te slapen. Straks zal ik u wat te tten brengen. Toen het avondeten geëindigd was sprak de boer over de visshvangst, die dit jaar erg slecht was, en over den oogst, die ook al niet veei zou opleveren dezen keer, omdat hij gedeeltelijk was mislukt. En hoe dikwijis waren de beide mannen, sedert dat het koreri was binnengehaald, met leege korven van de vischvangst teruggekeerd. — Als 't zôô doorgaat, vrouw, kan ik de pacht niet eens betalen. 't Lijkt wel of de visochen wegtrekken; ik ving in den laatsten tijd haast anders niets dan kleine goedkoope visschen. En dan al die bedelaars aan de deur! Ik ben veel te goed voor hen. Van morgen^af komt er niet één meer in de schuur, en als deze er morgen ochtend niet tijdig uit willen, zullen wij ze eenvoudig er uit verjagen. De jongen balde reeds op voorhand de vuistcn, zoodat zijn scherpe beenderen, onder het bruine vel, zich nog scherper afteekenden. Maar de moeder zei niets, terwijl ze de mannen zacht-verwijtend aankeek. Ze vulde een kom met soep en brood en ging naar buiten. Toen ze langs den muur liep, in de richting van de schuur, zag-ze in het licht van haar kleine lantaarn de gedaante van een man. Zij stond stil en bedwong den kreet, die haar dreigde te ontsnappen. Ze dacht, dat 't alweer een arme zou zijn, die een schuilplaats voor den nacht kwam vragen. En waarlijk, een oude man, met langen witten baard stond vôôr haar, gehuld in een versleten mantel en met breeden, donkeren hoed op, door het gebruik kaal geworden. — Vrouw, laat me toch niet buiten slapen. Neem me op, ter liefde Gods, sprak hij. — Zoo spreken de armen niet, die hier gewoonlijk aan-kloppen, antwoordde ze verrast. Ik zal u in de schuur een goede plaats aanwijzen, maar 't is ditmaal Voor het laatst. Mijn man wil 't niet langer hebben. Hoe heet ge? — Ellende is mijn naam. Zij keek hem oplettend aan en verwonderde zich over zijn oogen, die zacht en blauw waren als van een kind. En hoe-wel de wind om 't huis huilde en de regen haar in 't gelaat sloeg, scheen zij er niets van te voelen. 't Leek of de wel-doende warmte van een zonnigen dag haar overstraalde. — Dat is niet uw echte naam, zei ze, maar dat komt er ook niet op aan, brave man. Van waar zijt ge ?

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.