Vierde jaargang Nr 29. Pnjs 6 eentiemen. Gent, 2 Juni 1918. HOOFDREDACTIE : VROU WEN SECRET ARIAAT met medewerking van het Algemeen SECRETARIAAT en het werk der VOLKSBIBLIOTHEKEN « DE STRAAL ». ALLERLEI Beheer: PEPERSTRAAT, 17. —«o»— ABONNEMENTEN: PER JAAR fr. 3,25 ZES MAANDEN . . » 1,60 DRIJ MAANDEN . a » 1,00 Weekblad voor ons Vlaamsche Volk. INHOUD : Een edelmoedig Hart. — Hun Zoon. — Keuken. — Ik groet u, lief kindje! — De godsdienstige Opvoeding der Kinderen. — DeTiger. —Vergelding (27evervolg/ — Luim. — Voordrachten en Lessen. Een edelmoedig Hart. Doorbladen wij het Evangelie, en wij zullen op elke bladzijde de bewijzen van de edel-moedigheid van den Zaligmaker vinden. De weduwe van Naïm. 't Was in de roemrijkste dagen van Jesus: openbaar leven. Te midden opeengepakte scharen, klom de Zaligmaker den engen berg-weg op die naar de stad Naïm voert. Enziet, daar komt uit de stadspoort een droeve stoet, een lijkstoet, de lijkstoet van een eenigen zoon. Volgens oostersche wijze lag het lijk op eene draagbaar door de leden der familie gedragen. De moeder zelf — hartscheurend genoeg ! — voerde den rouw. Zij was weduwe, en het volk. 'ait medelijden, volgde in menigte. Doch hiei kon menschelijk mededoogen niet helpen. Maar Jésus was daar. De goede Meester treedl naar de bedrukte moeder toe. Een woord vall van zijne lippen, een woord dat niemand anders in zulke omstandigheid zeggen kon : t Ween niet ». En Hij naderde de draagbaai en raakte ze aan. Allen zwegen en de stoet hield staand ; elkeen voelde dat iets buitenge-woons ging plaats grijpen. De stem des Zalig-makers liet zich hooren zacht gebi*- ^end : « Jongeling; ik zeg het u, sta op! » De doode richt zich op, hij spreekt. Jésus geeft den eenigen zoon aan zijne moeder weder, terwijl gansch de menigte den almachtigen God ver-heerlijkt om het wonder onder hunne oogen zelf bewerkt. Jésus is een vriend, een trooster; en wï mogen met waarheid uitroepen in de litaniën : « Hart van Jésus, bron van aile vertroosting ontferm u onzer ! » De vermenigvuldiging der brooden. Jésus had gansch den dag de menigte onder wezen en de zieken genezen, en hij wilde oj schitterende wijze den iever beloonen van di volk dat om hem te volgen honger en dors scheen vergeten te hebben. Het was reed: laat en de naaste woningen waren nog al vei afgelegen. De discipelen wilden die menigte doorsturen naar de omliggende dorpen waai zij eten en rustplaats vinden zouden. Do cl 's morgens reeds, had Jésus zijn medelijden t« kennen gegeven met die brave lieden, echtt schapen zonder herder. « Dat volk moet nie' weg, zegde Hij, geeft gij zelf te eten. » Ei werd rond gezocht en men vond vijf brooden en tweevisschen. Vijf brooden en twee visschen voor vijf duizend man! Wat gedaan? Jésus' macht en Jésus' goedheid weten raad. « Dat iedereen neerzitte ! >< klonk het bevel. En bij groepen van vijftig of honderd schaarde zich ■ het volk op de grasvlakte. En Jésus nam het brood en den visch in handen ; hij hief de oogen ten hemel, verheerlijkte God, zegende het eten, verdeelde het en gaf het aan zijne discipelen. En de ronddeeling begon. In de goddelijke handen vermenigvuldigde zich het brood en de visch : duizenden vonden hunne nooddruft ; wat er overbleef vulde nog twaalf korven. Dit mirakel stopt heden nog den mond aan de ongeloovigen. Moet het onzen geest-drift niet opwekken zooals het dén geestdrift opwekte der omstaanders, gelukkige deel-genooten aan dien goddelijken disch? Oh, wat is het goed Jésus' hart voor hen die op hem berusten! « Hart van Jésus, vol goedheid en liefde, ontferm U onzer ! » De verloren Zoon. Het grootste onb.ed is zedelijke eîiende. Zij komt voort uit de zonde ; en de zonde is eene beleediging Gods. Zal Jésus' Hart zijne mede-lijdende goedheid tôt den zondaar uitstrekken? Luistert naar het antwoord : Jesus-Christus zelf spreekt ons toe in zinnebeeldig verhaal. Een man, zegt hij, had twee zonen. De jongste, uit zucht naar genot, vroeg zijn aan-deel in de erfenis en vertrok. Ver van het vaderlijk huis, brachten slechte vrienden en schandige uitspattingen hem weldra tôt den bedelstaf. Ellende, verlatenheid, slavernij, al die trappen daalde hij af. Hij moest zich uit-huren tôt zwijnenhoeder. Tôt overmaat van ongeluk valt de honger op het land neer. En wat die verachtelijke dieren tôt voedsel ont-vangen, ontvangt hij zelf niet meer. Toen kwani hij tôt inkeer... De knechten zelve in het huis van zijnen vader leven in overvloed en hij is zoo diep gevallen ! « Ik zal gaan, tôt mijnen vader. Ik ben niet waardig meer dat hij mij behandele als zijn zoon. Ach, dat hij mij slechts ontvange tusschen zijne knechten ! » En hij keert naar huis weêr. Doch de vader had zijn ongelukkig kind niet vergeten. Hij • ziet hem van ver aankomen, loopt hem te > gemoet, valt hem aan de borst, omhelst hem met teederheid. « Vader, zoo begint de bekeerde zondaar, vader, den Hemel en u heb ik vergramd. Ik ben niet waardig dat gij mij uw kind noemet. » Doch voortgaan kan hij niet. Zoo iets kan de vader niet aanhooren : « Gauw, gauw, beveelt hij; het schoonste kleed; trek het hem aan. Een ring om zijnen vinger en schoeisels aan zijne voeten. Slacht het vette kalf. Laat ons eten en feesten ; mijn zoon was dood en hij is verrezen ; hij was verloren en hij is teruggevonden. n De overspelige vrouw. Dit verhaal is geen leugenachtig verdichtsel. Overal in het Evangelie zien wij den Zaligmaker die barmhartigheid uitoefenen welke hij zoo wel beschreven heeft. Een voorbeeld. Eene overspelige vrouw is op heeterdaad betrapt. Eenige leden van den hoogen Raad voeren ze ten tempel naar Jésus, niet uitijver, enkel om den Verlosser eenen strik te spannen. « Mozes, zoo spraken zij, beveelt ons in de wet de overspelige vrouw te steenigen; en gij, welk is uw gedacht? » Jésus' las tôt in den grond van hun hart. Hij gewaardigde zich niet antwoord te geven. Hij bukt zich en met den vinger schrijft hij eenige letters in het zand, om alzoo de ijdel-heid hunner ondervragingen zinnebeeldig aan teduiden. Dochzij, onbeschaamd weg, vroegen immer voort. Toen richtte Jésus zich op : « Dat hij die onder u zonder zonde is den eersten steen werpe ! » En hij herbegon op het zand te schjijven. Voigens een oud schriftuit-legger schreef hij in het zand de zonden der aanklagers zelf. Vol schaamte dropen zij af, de een r.a de ander. Als Jésus alzoo alleer, gebleven was met de schuldige vrouw, vroeg hij naar : « Vrouw, waar zijn uwe aanklagers? Niemand heeft u veroordeeld?» — « Niemand, Heer. » — « En ik aok zal u niet veroor-, deelen... Ga en zondig niet meer. » De diepstc. ellende had de hoogste barmhartigheid ont-moet....Vergeten wij nooit wat dit edelmoedig Hart voor ons gedaan heeft ! Het hedendaagsch heidendom leidt zijne aanhangers naar beneden, naar zedelijk verval, naar karakter-verminking. Het Christendom voert ons omhoog, naar zedelijke volmaakt-heid en karaktersterkte. Hun Zoon. in u zijn zij oua geworaen, Deiae gaan z;j naar de zeventig. Hun leven was het gewone leven geweest van eenvoudige burgermenschen, met zijne genoegens en zijne belemmeringen, een leven afwisselend met regen en zonneschijn ; vreugde en bekommernissen hadden zij gekend ge-durende de veertig jaren van hun huwelijks-leven ; moedig hadden zij samen den levenslast gedragen gedurende al die jaren. Thans zijn zij oud geworç}en... Werken hoeven zij niet meer te doen, zij zorgden steeds voor een appelken tegen den dorst in hunnen ouden dag. Vreedzaam en gelukkig zouden zij .thang hunne laatste levensdagen kunnen slijten, zoo nîet die droeve herinnering hunnen anders

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.