De katholieke illustratie: zondags-lectuur voor het katholieke Nederlandsche volk

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

PATER F. I A VOOGEL, S. ]. Zondag 26 September is het feest te Groningen: de WelEerw. pater F. I. A. Voogel, S. J., viert zijn gouden feest als Jezuïet. Wij willen hier eenige piunten uit het leven van dezen edelen priester-missionaris in herinnering brengen. Geboren te Amsterdam, den 31en Juli 1847, begon hij als twaalf-jarige knaap zijne lagere studiën op het Aartsbisschoppelijk Seminarie te Culemborg en trad den 26en September 1865 te Mariëndaal bij Grave in het Noviciaat der Sociëteit van Jezus. Na volbrachte letter-kundige en wijsgeerige studiën was 'hij gedurende vier jaren als leeraar werkzaam in het college der Sociëteit, dat destijds te Sittard gevestigd was. Daarna begon hij zijn godgeleerde studiën te Maastricht en werd daar den 8en September 1877 priester gewijd. Nog een jaar zette hij te Drongen bij Gent (België) zijne verdere vorming als Jezuïet voort, en vertrok in October 1879 als missionaris naar Oost-Indië. Als treffende bizonderheid vermelden wij, dat pater Vogel juist op het feest van zijn Patroon, den grooten missionaris, den H. Franciscus Xaverius, te Padang voet aan wal zette (3 Dec. 1879). Eerst wijdde hij zich gedurende zes jaren te Soerabaja aan den missiearbeid, om daarna naar Kendari (Z. O. kust van Celebes) te vertrekken. Nagenoeg geheel van de overige wereld afgesneden, werkte hij daar en in geheel de omliggende streek te midden van eene bijna volkomen onbeschaafde bevolking. Daarna was pater Vogel een jaar te Djocjocarta en omgeving werkzaam en werd in 1888 benoemd tôt pastoor-missionaris te Magelang. Daar ontving hij in Juni 1893 de benoeming tôt aalmoezenier der expeditie naar Lombok, waar hij begin Juli aankwam. Hoe pater Voogel met echten heldenmoed en edelen zielenijver de geheele expeditie medemaakte, en, zijn leven niet tellend, waar zielen te redden waren, overal vooraan stond in het gevaar: daar, waar de kogels floten en gewonden en dooden vielen, dat is indertijd door Roomsch en onroomsch om strijd geroemd. 1) Voorzeker, niet voor niets sieren de ridderorde van den Nederland-schen Leeuw en het Lombokkruis zijn borst. Tôt 1898 bleef pater Voogel daarna nog te Magelang en omstreken als missionaris arbe.iden en vertrok toen tôt herstel zijner geschokte gezondheid naar het vaderland. Sinds is hij werkzaam te Groningen, waar hij bij oud en jong bekend is en in hoog aanzien staat, als weldoener vooral der armen en trouwe trooster van zieken en lijdenden. En in zijn bloeiende congregatie werkt de eerbiedwaardige grijsaard nog steeds met jeugdigen ijver aan de vorming zijner „jongens" tôt brave en stevig-onderlegde Roomsche jongelingen en mannen. 1) Zeer intéressante bizonderheden daarover vindt men in de Katholieke Illustratie 1894/1895, No. 37. IN DAûEN VAN STRIJD (Vervolg.) TAAN de paarden je in den weg," vroeg Truand aan den waard. „Misschien," zeide deze. „Neem je ze?" „Vooruit. Zadel ze maar." paarden waren spoedig gereed en men kuAT uyb^uWln vertr°k 'n gestrekten draf, die de freule dapper ^ J Halverwege hield de graaf zijn paard in en wendde zich tôt Truand. ,;Het is waarschijnlijk bij den „sprekenden put", dat Marcel een schuilplaats heeft gezocht?" „Juist, messire. Dat is de naam dien ik heb hooren noemen." „Begeleid ons niet verder. Keer tôt hem terug, dan verneemt hij spoediger dat wij bevrijd zijn en ik hem te hulp zal komen." „In een uur kan ik bij hem zijn." Truand wendde den teugel en reed gedurende eenigen tijd' in flinken draf, tôt hij aan het eind van het ingeslagen pad kwam. Hier steeg hij af, liet zijn paard loopen en ging op zijn gewone manier half sluipend, doch met spoed verder. Zooals hij den graaf verzekerd had, was hij in minder dan een uur bij den „sprekenden put", maar toen hij bij den toegang kwam, waar hij eenige dagen geleden uitgekomen was, bemerkte hij een gewapen-den troep, die bij een vuur de wacht hield. Hij herkende de man-schappen van Maugrabin. Deze kenden hem niet. Toen zij bij het kasteel waren aangekomen, was hij reeds de gevangene van Ferré. Hij aarzelde daarorn niet zic'h onder hen te wagen. Zijn voorkomen was voldoende om hem een plaats bij het vuur te verzekcren, waar zij zich warmden. „Wat wil je, vriend," vroeg een schildwacht. „Wat ik wil? Wel, wat allen willen. Buit, rijkdom, weet ik wat nog meer. En ik zoek het overal, maar in afwachting van het te vinden, ontmoet ik een goed vuur, de nacht is koud en je zult mij wel veroorloven dat ik er bij kom." „Vooruit dan. Je lijkt een vroolijke kameraad." „Vroolijk genoeg.... ja, soms. En jij, vriend, wat doe je hier?" „Zooiets als een jacht.... Wij jagen op wild." „Is hier een hol?" „Een hol, een kuil, wat je maar wil.. .." „Een kuil of hol heeft meer dan één uitgang, meer dan één gang." „Ja, maar ze worden goed bewaakt." „Duivels, dan is het zeker kostbaar wild?" ,.l let schijnt zoo." Truand zette dit gesprek niet verder voort en toen hij lang genoeg bij het vuur gezeten had, om zich zonder verdenking op te wekken te kunnen verwijderen, ging hij naar de plaats, waar de centrale put moest uitkomen. Hij had 'helaas geen moeite om den uitgang te vinden, die goed verborgen was door slingerplanten en dooreengeworpen boomstammen, welke ailes bedekten zonder licht en lucht af te sîuiten. Valrocca, sir John, Machicoul met hun manschappen hadden den toegang ontdekt door een boer te verrassen op 't oogenblik dat hij de schuilplaats wilde binnengaan en de bandieten hielden goede wacht. „Kapitein," zei Machicoul, „wij hebben het middel om hen die daar in zijn te verderven. Deze putten geven niet enkel licht en lucht, maar ook water.... Laten wij dit vergiftigen !" „Werkelijk," zei Valrocca, „om de zaak tôt 'n spoedig einde te brengen is dit middel evengoed als een ander. Ik belast u, Machicoul, er mee, den put te vergiftigen, waarbij wij onzen tijd verliezen." Valrocca en Machicoul gingen heen. Sir John strekte zich op den grond uit en sliep spoedig. Zijn manschappen hielden niet beter wacht dan hij. Hiervan maakte Truand gebruik om tôt aan de opening te sluipen. Hij lichtte de slingerplanten op, maakte een opening, die, hoewel nauw, hem doortocht verleende en verdween daarin met de lenigheid van 'n slang, met handen en voeten steunend tegen de wanden, liet 'hij zich naar beneden glijden. Ferré, wiens aan-dacht opgewekt was door 't vallen van aarde, greep hem bij een been. „Jij," sprak hij, toen hij Truand herkende. „Ja, ik moet dadelijk messire Marcel spreken." „Kom mee. Daar is hij." Hij wees op een soort vertrek, waar Marcel, ridder de Serre en Guillaume spraken over het gevaarlijke van hun toestand. Truand berichtte wat Valrocca en zijn luitenant besloten hadden nadat hij in het kort verteld had hoe hij den graaf had gevonden. „Zoudt ge het durven wagen langs denzelfden weg dien ge gekomen zijt, weer te vertrekken," vroeg Marcel. „Ik zal het beproeven," zei Truand. „Goed, beproef het en zoek dan mijn vader op om hem te zeggen dat wij in onze schuilplaats opgesloten zijn en dat wij dadelijk hulp noodig hebben. Het is hier niet te houden. Ga." Truand vergat voor de nieuwe poging, die men van hem verwachtte, zijn vermoeidheid, gaf Ferré een teeken en ging. VI. Waarin de boer en verschillende voordeeleti behalen en waarin men kennis maakt met den Captai de Bach en Gaston Phoebus. Graaf d'Herneuse en zijn dochter kwamen te Beaumont aan toen de dag aanbrak. Verzwakt als ze waren door de ontberingen die zij in de gevangenschap van Valrocca geleden hadden, uitgeput door de aan-doening en den schrik der laatste dagen, waren hun krachten ten einde. Aile herbergen waren vol en het 'huis van de hertogin van Orléans met dat van de hertogin van Normandie konden te zamen nauwelijks aile vluchtelingen bevatten. De graaf had groot gevaar geloopen geen nachtverblijf te vinden, wanneer niet twee edellieden hem uit de verlegenheid hadden gered door hem hun kamers af te staan. Htet was hoog tijd, want Isabella bezweek bijna. Drie uren later w-as de graaf weer op en ging uit om voor zijn dochter behoorlijke kleederen te verkrijgen, daar hij haar zoo spoedig mogelijk aan de hertogin van Orléans wilde voorstellen. Toen hij, van het hoognoodige voorzien, in de herberg terugkeerde, wekte hij zijn dochter, die zich vlug gereed maakte. Haar vader had voor haar een van die streng eenvoudige toiletten gekozen zooals zij die op het kasteel gewoon was te dragen. Aan de onzinnige mode van het hof meende hij zich niet te moeten storen. Toen de freule zich bij de hertogin vertoonde werd zij welwillend ontvangen. „Messire," zei de hertogin, „het is ons een groote vreugde u hier te zien. Wij hebben van uw rampen en ongelukken gehoord en het doet ons leed, daaraan geen einde te hebben kunnen maken. De Voorzienigheid heeft gelukkig datgene gedaan waartoe wij onmach-tig waren." „Madame," antwoordde de graaf, „wij zijn u dankbaar uit den grond van ons hart voor uwe deelneming in onze rampen. Onze beproevingen zijn echter nog niet geëindigd en uwe 'hulp zal ons van groot nut zijn." „Wat verwacht u van ons, messire? Wij willen u gaarne van dienst zijn, maar er zijn veel meer jonkvrouwen dan ridders bij ons en onze veiligheid is maar zeer onvolkomen gewaarborgd." „Het betreft slechts uwe toestemming madame, om mijn dochter bij u te laten. Haar brooder Marcel is door een poging om den roover, die ons ons kasteel ontnomen heeft, te straffen, in groot gevaar gekomen en verwacht onze hulp. Aan de gevaren, die wij tegemoet-gaan, 'kunnen wij het leven van onze dochter niet blootsteîlen." „ Messire, wij zijn gelukkig een freule d'Herneuse bij ons te mogen hebben, in wie al de deugden van haar geslaoht 'herleven." Isabella, verlegen wordend onder de loftuiting der hertogin, bloosde bij deze vleiende woorden, greep, om daaraan te ontkomen, de hand der edele vrouwe en drukte in een gracieuse opwelling van dank-baarheid een kus daarop. „Wij zullen dus vriendinnen worden," hernam de hertogin. „En u, messire, geven wij de vrijheid terug, waarvan ge u haasten moet te genieten, hoe groot verlangen wij ook zouden koesteren om een dapper fcriigsman zooals u zich te zien voegen bij hen die over ons waken." 794 DE KATHOLIEKE ILLUSTRATIE

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.