Redactie Kapoenstraat 14 Administratie Kapoenstraat 16 MAASTRICHT — Teleph. 614. MIJN NAAM 1S ROELÂND ALS IK KLEP, IS T STORM ALS IK LUID, IS T ZEGE PRIJS PER NUMMER : 5 Cent. ABONNEMENT : Voor Holland . . . . Fl. 1.00 per Kwartaal Voor Buitenland ... Fl. 1.25 „ „ Eerbied voor de Vrouw Onder hen die tôt het sterke geslacht behooren, zijn er die de uitdrukkingen van «sterke en zwakke kunne" verkeerd begrepen en de vrouw in haar waar-digheid beleedigd en in hare rechten gekrenkt hebben. Niettegenstaande twintig eeuwen beschaving wordt ze door sommigen nog aangezien als de minderwaardige ; dit durven ze niet te zeggen, maar hun handel en hun wan-del ieggen het ontegensprekelijk bewijs dezer overtuiging af. Weest rechtzinnig mannen en zegt mij of ge in uwe samenspraken de vrouw eerbiedigt. Qij houdt wel van uwe echtgenoote verklaart gij, en ik geloof u op uw woord, maar zoudt gij in haar bijzijn durven herhalen wat ze in de baiakken, of in de ka-zerne, of op 't werk over de vrouwen wisten uit te kramen ! Gij verafgoodt uwe dochters, en ik wensch u geluk met uw diepe iiefde, maar zoudt ge s'avonds maar een heel, heel klein partje aan het oor van uwen lieveling durven fluisteren van datgene wat ze overdag op de daken schreeuwden. Vefgeet het niet mannen, de modder die gij naar de vrouwe werpt, valt terug op uwe moeder, op uwe echt-genoote, op uwe dochter. En gij jongelingen, die altijd zulke vieze kwinkslagen in den mond hebt als ge een meisje ziet voorbijgaan, die altijd iets bijzonders te zeggen hebt aan de meiden welke u in koffiehui-zen bedienen, die met uwe gezellen gesprekken voert, waarbij gij beide schaterlacht om niet te moeten blozen, zegt mij, zoudt ge dat ailes durven herhalen aan haar die ginder in een hoeksken van Vlaanderen biddend op u wacht, aan haar die beêvaardt naar Onze-Vrouwe, om uw behoud naar ziel en lichaam ? Vergeet niet jonge mannen, dat, zoo gij de eer der vrouw aantast, gij ook de eer verguist van haar, aan wie gij uw hart en uw woord hebt verpand. Ziet in de vrouw het beeld van de Moedermaagd, en dat uw woorden over de vrouw overeenstemmen met den eerbied die gij het reinste aller schepseien verschuldigd zijt. Beieedigt de vrouw in haar waar-digheid niet door uwe daden ! Ik vind het wonder dat men deftige dames rustig laat voorbijgaan, maar dat men altijd moet roepen op, of lachen tegen vrouwen en meisjes van minderen rang. Zij hebben u naar liefdeteekenen niet gevraagd, en zoo ze begeeren onge-sioord en zedig hunnen weg verder te gaan, met welk recht komt gij hen dan storen ? 0, ik hoor u zeggen „zij zijn er mee gediend !" Al wat zwak is, heeft recht op onzen eerbied, en moest dit zwakkt zich om (tien eerbied niet gelegen laten, dan nog vervalt het recht niet. en zijn wij ge-houden het te eerbiedigen. Moest men zich ooit iets dergelijks veroorlooven tegenover uwe echtge-noote, tegenover uwe verloofde, het bloed zou u waarschijnlijk naar den kop stijgen en gij zoudt het den over-moedige terdege betaald zetten. Weest dan toch logisch in uw leven en wat gij bij een ander niet zoudt dulden, doet het dan ook zelf niet. Gaat zelfs nog verder en laat nooit toe dat in uw bijzijn de vrouw ver-nederd worde, dat er onwelvoegelijk over haar gesproken, onwelvoegelijk tegenover haar opgetreden worde. 't Is een edele mannentrek eigen aan onze voorvaderen, dengrootsten eerbied voor de vrouw aan den dag te leggen; en wij willen waardige zonen zijn van hen die de moeder Gods noemden: „DE lieve VROUWE". Ze wordt ook in hare rechten gekrenkt.De echtgenoote is een levensgezellin die wel en wee met den man deelen moet. Helaas, men verstaat de verdee-ling soms in dezen zin dat de "sterke„ al het "we!„ en de "zwakke,, al het "wee„ te dragen heeft; ze wordt dan een slavin. Deze opvatting vindt hare plaats in het heidendom, maar niet in onze christene samenleving waar de vrouw de glorie van den man is. En als hij dan toch de "sterkste,, is, dat hij het grootste deel van den last torse. Mag ik hier uwe aandacht trekken op de uren van ontspanning die iedere sterveling zich gunnen moet, op straf anders er onder te komen ? Waarom, mannen, die ontspanning op uw eentje en buitenshuis gezocht? Waarom u niet laven aan de onuit-puttelijke bron van het huiselijk geluk ? Waarom u schamen met vrouw en kinderen onder Gods wijden hemel te wandelen ? De vrouw is uwe ge-zellin, en waar gij gaat mag zij u volgen: 't is haar onvervreemdbaar recht. Op haar recht op bo/ennatuurlijken troost, moogt gij de hand niet leggen. Zij heeft door hare roeping meer te lijden dan gij ; derhalve heeft zij meer kracht en hulp noodig, en nog wel zulken steun behoeft ze, dat God alleen hem geven kan. Verwaten is hij die beweren durft dat zijne echtgenoote aan hem steun genoeg heeft; dit bewijst hoe hij haar laak onder-schat en hoe weinig hij afweet van den kommer, zorg en angst die een moederhart vervullen. Wee hem ook oie op het recht der vrouw, op het moederschap inbreuk wilt plegen. Deze verkrachting wordt nooit ongestraft gepleegd. Men wete derhalve dat de moeders van een talrijk gezin de beste echtgenooten zijn; het moederhart is eene bron die voiler wordt naarmate er zich meer-dere aan laven, * * ❖ De conditie der vrouw toont den graad der beschaving eener samenleving aan. Harop, mannen, den eerbied voor de vrouw gepredikt, den eerbied voor de vrouw hooggehouden, en dan komen wij vooraan te staan in de rij der beschaafde volkeren. J. CALBRECHT. TROOST. Aan vriend Fr. Coeckelbergs. Waar ze ook op 't vreemde leven, De menscihen vain mijn land, Zij zijn door al gefolevem Hun vorist en God gestanid. In ieder schaamle wonimg, Ira ieder ballmgshuis, Hangt 't beeld van Àlbert-Koning En 't duurtoaiar Chrislti-kruis. Daar silaan steeds hun gedaohten ■En hun gevoelems maar, En zijn hun dagen madhtem, Van duister zwart en zwaar, Hun straalt de hoopgloed tegem, Want Albert en zijra volk Verdrijft mat Christus' zegen Die sombre lijdenswolk. En Christus kroont 't beproeven, 't'Geduld om 't heilig recht, Daarom iblijft 't hart der droeven Zoo vast aan Hem gehecht. Anth. OOUSSENS. Wekelijkicii Overzicht Het antwoord der Centralen. Er is deze week niet veel gebeurd op de verschillende gevechtslijnen. We zullen in dit overzicht eenige po-litieke gebeurtenissen bespreken, en in 't bizonder de houding van de centrale mogendheden tegenover de pau-selijke nota. De antwoorden van Ber-lijn envan Weenen behouden niet veel meer dan algemeenheden zonder po-sitieve waarde. Ze nemen uit het pauselijke document de drie punten die betrekking hebben op den toestand van Europa na den oorlog ; maar ze vermijden met zorg die spéciale vraagstukken van wier oplossing de vrede afhangt. Onze vijanden zeggen niets van de bedoelingen nopens België, niets over het brandend grondgebiedvraagstuk dat tusschen Duitschland en Frank-rijk, tusschen Italie en Oostenrijk ge-steld is ; geen woord ook over Polen. Daartegenover verklaren zij zich be-reid de kwestie van de ontwapening en het arbitragehof in overweging te nemen, alsof een belofte van hen die aile wetten met de voeten traden nog eenige waarde kon hebben. Ze verklaren met den Paus dat de toekom-stige regeling van de wereld op den grondslag van het recht moet berus-ten en niettemin hebben ze noch den moed, noch de eerlijkheid de gruwe-lijkste onrechtvaardigheid in dezen oorlog bedreven, te erkennen: de schending van België. Nog een laatste punt van de pauselijke nota raken ze aan: de vrijheid der zeeën,volgens Weenen en Berlijn door Engeland geschonden. Dit ailes in overweging genomen doet ons besluiten dat Duitschland ter kwader trouw is, dat het zijn ware doeleinden geheim houdt. Zouden ze er misschien nog niet durven voor uitkomen? Het eenige resultaat van het antwoord der Centralen — ten minste tôt zoover er geen nader besprekin-gen op volgen — is dat in 1917 zoowel als in 1914 alleen de Verbondenen met open vizier strijden. De politiek der Verbondenen is klaar en hun doel is scherp afgelijnd. Duitschland werkt in 't donker en vreest niets zoozeer, als het licht te laten schijnen over zijn kuiperijen. De Verbonenen hebben bij de klare en eenvoudige uitzetting van hun doel doel niets te vreezen. Frankrijk heeft het zijne laten kennen, en het is de uitdrukking van het recht. Het is hoogst jammer dat dit la-nd weerom een flater moest begaan en weigerde haar doel aan Rome officieel kenbaar te maken. Konden ai de Verbondenen in aile oprechtheid eens duidelijk uiteenzet-ten wat ze willen, hoe zouden onze vijanden beschaamd worden; en wat een wapen zou dit vormen in de han-den der pacifisten in de centrale rijken! De vijand gebruikt aile middelen om ons eronder te krijgen, hij weet bij de Verbondenen inwendige crisis-sen te bewerken en wij zouden poli-tieke en zedelijke wapenen verwaar-loozen, die we openlijk en in geweten Vlltinon /YûU^nîlr^wi ^J ! —~«S"VUVI iaag zouden bespoedigen? Zou men ook uit het antwoord moeten besluiten dat men met Duitschland niet ter goeder trouw onderhandelen kan en dat alleen de macht van de wapenen dit land zal verplichten onze rechtvaardige eischen in te willigen? Bange vraag! De plicht van de re-geeringen wordt zwaarder met den dag en hun verantwoordelijkheid vreeselijk. Dat God ze verlichte! De toestand in België. De toestand van het Belgisc'he volk wordt bizonder droevig, en het voor-uitzicht van een vierden komenden winter boezemt schrik in. Maar 't is nochtans door het schouwspel van onzen onwrikbaren weerstand dat het uithoudingsvermogen van den vijand zal gebroken worden. Uit onze ver-zwakking hopen de Duitschers profijt te kunnen trekken. Tôt hier toe hadden ze op hunne onderzeeërs gehoopt doch het ver-kregen resultaat verliest van dag tôt dag van zijn beteekenis. Nu hopen ze dat we om „vrede tegen elken prijs" zullen roepen. Vandaar onze dubbele plicht: elkander aanmoedigen in den weerstand, en hulp zenden aan onze •broeders die lijden onder het juk. Wij willen België redden maar 't moet kracht blijven bewaren om nog op te kunnen staan. We kennen de middelen waarmede we onze landgenooten op stoffelijk gebied kunnen helpen. Individuën en regeeringen hebben elk hunne taak. De zedelijke steun vindt men ginder over den prikkeldraad niet meer in vage verklaringen. „Wat we vragen", verklaarde ons een vooraanstaande Belg, ,,'t is dat men eens voorgoed en in scherpe lijnen de doeleinden! aanduidde en dat men ze dan ver-wezenlijke door een gezamenlijk op-treden. Ons volk moet gevoelen dat men aan hen denkt." WEEKBLAD VAN „LE COURRIER DE LA MEUSE" Zondag, 3Q September 1917. Xe BLAD. l'fe Jaargang No. 21

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.