1e Blad ZondBff fi Juli d& Jaargang No. 18 De Klok uit Belgiè tttDAOTIK EN ADMINISTRAT»! WILLEM ll-STRAAT 56 - TILBURQ TCLCPH. 744 . POSTBUS M M UN NAAM 33 ROKLAND ALS IK KLfiF, IS T STORM AL S* IK LUIO IS T ZEQI ABONHKMCtlTi *** KOLLAWD I.OO p»r Kwurimai Vmt BUITKNLAND n. I.M M PRIJS PER NUMMER : S CENT rmfinnnnnnnnnnnnnr.nr— . ... SOLDATENKULDE. la ans nummer van 19 Mei 1.1. schr* ven wij : „JfVij katholieken mogen 00 „niet vergen0egen met lijkredenen uit 1 „spreken en bloemenkransen op het gra „te leggen. Men doet heel veel om de „naam onzer jongens onsterfelijk te m£ „ken, waarom zou men met evenvet „doen om hen zelf eeuwig ^elukkig t „maken. Een m0nument voor de doode „op te richten is een lofwaardige daa „maar bidden tôt lafenis der zielen i „een heilig en Keilzaam werk". Die gedachte kwam mij eens te mee te bdnnen toen ik enkele dagen gelede die overheerlijke en waarheidsvolle blad .zijden van den Franschen philosoof El jnest Hello over la Charité Intellectuell herlas. Wat kan 't een génie verschillen jredeneert hij, dat hij na zijn dood gehul digd wprde. 't Is tijdens zijn leven dat hi ir.oet aangemoedigd worden. 't Is tijden zijn leven dat zijne gaven moeten ge r0emcî. Dan wordt zijn werkkracht vet tienvoudigd. , [Dan allcea 00k zijn wij rechf. aardig tegen ,over hem. Het loon van het génie is di glorie; en dat loon moeten wij den kun ïtenaar betalen terwijl het tijd is opda 4»ij het hunne gebruiben. Op het graf onzer soldaten worden e af en toe lijkredenen uitgesproken di< rde gestorvene geintemeerden al s voor .beelden van echtelijke " trouw en vader lijke bezorgheid roemen, als mannen di< hunnen plicht ten Voile gekweten hebben »ls helden vQor het welzijn van het dier ibaar vaderland gevallen. Maar *t ge 'beurt maar al te ddkwijls dat men^tid van die goede hoedanigh-eden maar be wust Wordt als hij die ze bezat verdwe Den is. } En de bemerkàngen welke ik dooi fcc;i eenvoudigen volkcjongen bij eer plechfige teraardbestelling hoorde uiter is me door de ziel gegaan „als hij leefd< was 't 00k maar nen interné, en nu hi jdocd is, is 't nen held". In die uitdrukking: 't ,W a s 00k imaar nen interné, lag opgeborge® al het opgekropte leed dat hij zelf ha<j ■doorstaan i. Dacht hij wellicht er aan hoe hij, vr0eger vrij en onafhankelijk, thans niei in staat bleek te zijn in den onderhoud der zijnen te voorâen zonder de ander-stcuningscomités te moeten lastig vallen Hij herinnerde zich al met eens hoe hij. op zoek naar een woning, om wille van 2ijn talrijk kroost werd afgewezen. Hij Voclde meer dan ooit hoe zijn versletem soldatenpak nog nooit als een titel tei aanbeveKng had gegolden I zijn makkei (thans een held) had door diezelfde Waterkens moeten zwemmen. Helden Worden gewoonlijk anders behandeld.... De dood is toch" geen sacrament, dat tien geïntemeeide een nieuw karakter &P 't wezen drukt. Wordt hij bif zijn graf gehuldigd als een plichtbeseffend tnan, dan Heeft hij tijdesns zijn leven techt op iedereens achiing. Wordt hij ge-Toemd als een held die allés offerde Voor 't welzijn van het vaderland dan dwingt hij v66r zijn dood onze liefde 811 onze dankbaarheid af. , Laten wij ons zelven gelijlc blijven; dat toch' onze woorden met onze daden overeenstemmen. Zoo wij Werkelijk mee-taen datgene wat wij bij het verschedden °n^er soldaten verkondigen, dan ,moeten met het lot der levenden begaan *jn. , Dan moeten wij ze in hun huis opzoe-en> nagaan af de omstandigheden • uj.rin ze verkeeren waardig zijn van verdediger des lands, hierbij nooit V | étende dat voor eenen die misbruik ^ onzer sympathie er twintig ande-en zijn die hunnen «<>od niet durvetn I "e "'SBi s» uit perlijke scteamte Jieyer !- gebrek! zulfm lijcten dan 'de Karid tôt t s steken. 1 e Wij moeten naar hunne verlangetu f luisteren, en ze ove>rmaken aan Hen di< n aangesteld werd en om die verlangcn i- te gemoet t® komen. Onze soldats» kop si nen en durven in vele gevallen niet t< e spreken ; soms kennen zij den weg niet 1 in de meeste gevallen schrikken zij te i rug voor de moedlijkheden die met he s opeischm van een hunner rechtm ge paard gaan. Wij moeten de veriatenen opzœken r en die menschen troosten; ze hebbet 1 recht op onze liefde, beweren wij bi - hun graf. I - Maar met onze meaischelijke liefde zijr s ze aan den overkant van het graf nie , veel gevorderd; thans is het de use on - te bewijzen dat we voor h«n iets ovej j hebben. 1 5 Wij moeten aan aile geïnterneerder - door onzen blik, en door onzen hand - druk doen gevoelm dat wij ze eerbie digen, dat wg ze achten, dat wij eec - hoogen dunk hebben van hunnen moec î en hunne deugd, en dat zal veel helper - om ze op den rech'ten weg te houden t En komt de dood onder de geïnter neerden haar werk verxichten dan zal r het oprichten van een monument d« î voortzetting zijn van eene daad van pie- - tedt welke sedert 't begin der inter-■ neering een aanvang had moeten nemm, î Voortzetting, zeggen wij, en niet vol-, tooing, want voor ans Katholieken wordt - de plicht van liefde en dank niet af-gekocht door een marmeren plaat, of 1 een kunstigen gedenksteen. De naam der jongens wordt daardoor vereeuwûgd, hun stoffelijke overblijfsels-voor altijd gespaard, maar hunne ziel? Deze bekommert zich al heel weinig 1 otn schoone woorden en aardschen luâs-1 ter. Zij weet wat -de onsterfelijikhledd : welke de mensch belooft, en die met den tijd verdwijnt, voor haar te beteekenen heeft. [Zif maakt zich slechts bekom-merd over de eeuwdgheid waartoe ze geschapen is, over de gelukzalige eeu-wigheid waartoe ze door God moet toe-gelaten worden, als • ze eens vlekkeloos zal zijn. i En daarom roept ze om hulp: „Viûen-den, ge zegt dat ik H votoigegaan ben als een voorbeeld, ge verklaart dat & aan uwe redding meegeholpen heb, weest danzoorechtvaardigmqiomdie daden te loon en door uw gebed. Komt op het graf uwe dankbbarheàd uiten met voor mij bij den oppersten Rechter t^n beste te spreken. Vergeten wij doch het edele deel der gestorve soldaten niet- Zieker moet hun gedachterris voor 't nageslacht bewaard worden. De^caftom-ben moeten aan de eeuwen vertellen hoe een klein maar caoedig volk zijn faam en eer hooger schatte dan wektand door, meineed afgekocht, hoe de bur-gers van een verkracht landeken de el-lende der balLingschap met ongeëven-aarde îàelegroothe^ wisten te drag)en, en hoe wij elkander lief hadden. Maar de nakomelingschap moet 00k weten dat wij het ïàernamaais der dap-peren niet iiit het 00g verloren. Het Kruis waaronder han gebeente rust herinqiere ons steeds aan hunne eeuwige bestemming. Betreden wij noodt den gewijden doo-denakker zonder een gebed tôt lafenis der zielen te storten. En verrijze er weldra over hieiel No derland een bond wiens leden geden-ken dat de zielen onzer vrien-den bizondfir kuniien geK*»ïpen worden door 't H. Sacrificie van de Mis. 1 JA2SEK ;CALB^EbïO), Ds Aalmoezeniers In 'tkami bij ZelsL In een Nederlandsch bled lazen w§ et kele dagen geleden een axtikel over h< intexneerinigskamp van Zeist- En wat zo daaruit blijken : Dat het demoraliseeren leven in . het kamp onder meer te wij te zou zijn aan de aalmoezeniers. Wteerfeggein wat daarin aangehaal wordt ? Voor de Nederlandsche levers i het door Nederlandschlo kranten ge beard. En voor de geinterneerden ? I het wel nôodi^'? ( | I« er iemand die een weinig d toestanden kent en z0u gelooven dat a de kbks, al de beambten der bureelei: tôt de mijnwerkers toe die naar Heerlej gegaan zijn, vrome kerkgangers meeste zijn om hiet Zoover je brengenl Neen, bij de k'ofs, bij1 de beambten de bureelen, bîj de mijnwerkers, overal zij: er geintemeerden van aile s lag, en d' werkgevers die geîntemeerdcn verlargêi hebben de aalmoezeniers niet noodig on becMefcài te worden. Hebbien de aalmoezeniers dan niet gedaan om de jongens aan werk te heî »pen ? Wel zeker I En velsn mogen hui daarvoor dankbaar zijn. Veel hebben d aalmoezeniers kunnen doen, n.l. aan pa ffoons aanraden, geintemeerden te ne men, aan geintemeerden een adres ge ven om werk te vragen enz. Dit aile moest iedereen doen die met het lot on zer soldaten wat ùizit, maar dit Heef met de afficieele tewerkstell;ng niets t> maken. Deze bureelen werken volgern de reglementen waar de aalmoezenier: voor niets tusschen zijn en welke strenj moeten anderhouden wôrden. Wie je kla gen heeft diene eene krlacht in, maa: schrijve niet zulfce domine zaken in d< krant. i Is ex dan nie ta van dat ailes? De bien zelf langen tijd in het kamj aalmoezenier gteweest, ben aangesteld ge weest bij de mijnwerkers te Heerlen, er latex weer bij1 het kamp. En voor mij i: het duidelijk dat hier twee zaken ir het spel zgn. Ten eerste, er zijn er zeker wel eén* geweest, die, naar aile middelen uitzien de om aan werk te geraken, eens eer half uurye gingen doorbrengen in d« kerk, in de hoop door dtn aalmoezeniei geholpen te worden. Dit heeft met ge baat, en wat kan er dan anders vas komen dan misnoegdheid ? Zijn er nog zulken dan zeg ik' hun: Jongens, spaari u de moeite, de aalmoezeniers zijn altijc bereid om iedereen een dîenst te béwij1 zen. Van hunne zending als priesters. hebben zij een veel verhievener bégrif dan gif kunt vermoeden. Deze teâeurgestelden vooral zijn heî die de legende verspreid hebben waar over nn de krant heeft geschreven Waarom ben ik niet tewerkgesteld ? t fc zeker de schuld van den aalmoezenier Neen, *t à de schuld ntet van hem, die voor een uwer makker werk vindt. dat hij voor u geen patroon kent, 266 niet zoudt gi} odk bîj de geJnkkigen zgn Een tweede leden ligt veel dieper. De aa&noezehàers verrichten in het kamp goed werk met 't moraal op te beu-ren. Die dit schrijft kan er van getaigen Wat zou het leven in i»t kamp ge worden zijn voor Kathoiièkie jdngens, zondet priesters ? Hebben samnâgien vergeten wat aalmoezenier De Ri^der vooi hen gedaan heeft van het begin af toen hij allee» priester in het tentenkamp was?. 1 Hoeveîen ken ik er die door dien wïj-zen raad van hunne priesters op het pad der plicht gebleven zijn of terug-gekeesdï Hœ velen die aan de aalmoezenier» «e danken hebben dat z$ na den ooziog hmme vrouw vrg in de OO-gen zullen zkn 0a voor hunne Jsjndereu niet zullen blozm. Hoe vekn hebben in dœ d^eîijkscher omgang mot de aalmoezeniers voor het eerst in haa iewen dm x>ries±er van na- 3 bij leeren kennen? M0est ik niet hoorcn, • onlangs nog : „ Ja, mijnheer, vrotger 1 en-de ik de priesters niet, da:;r0m was het, dat ik mijn godsdienstplici^en vtrwaar-lt loosde, maar nu voor heel mijn le\eu n staat het vast. Dat heb ik aan Pater l'orfs van het kamp te danken." Die a man hlad geene tewerkstelling of wat 00k van stoffelijken aard aan den aal-^ moezenier te danken, maar het geluk zijner ziel was hem meer waard dan het overige. ! Toen jk in Antwerpen was, vôôr dm val der stad, heb ik meermaals den E. e H. Ma riaule bewonderd toen hij cag en j nacht bij de gewonden dienst deed om verbanden te leggen, bij de opcratiën ^ den geneesheer bîj te stain en overal 3 troost je brengen. En wat hij te Zeist deed, mag door iedereen geweten zijn. r Dat zij spreken, zij, die hem te dan-1 ken hebben dat van hunne beminde a vrouw en kinderen eindelijk- e. ni g rieuws ^ hun toekwaml Dat zij spreken, zij, die in zijne gods-dienstlessen voedsel gevonden hebben 3 voor hunne ziel om den rechten weg terug te vinden of voort te bewandelen. 1 Dât kunnen sommige kerels niet ver-, dragen. En hen die in den godsdienst hun heil zoeken maken zij uit voor hui-chelaars. Arme jongens I Lait uwe misnoegdheid varen. Laat een paar onver-standigen of gelukzoekers veinzen in de hoop van de almoezeniers te verkrijgn . ^ wat dezen niet geven, maar sluit u aan bij ben die in de priesters de voigelin-gen zien van Hem die gezond. n was om de zielen te redden, en op aile manie ren wel do onde rond ging L. DECKERS. Yoor de beroepsvrljwilligers t Sedert een .foeeten tijd antvangen wij van de berœpevrjjwilligers (die nog in aktieven dienst waren) een berg brieveo - met klachten over ' hunnen toestand. ' De meeste kiachtem loopen over het feit dat deae menschen, geen reoht hebbende op de militievergoedmg eo ran hun traktement te 1 weinig ontvangende, met hunne famil:e in be-. narde onKtandighedeo verkeeren. Laten wij due samen eens onderzoeken wat , de beetaande reglementen zeg-gea Artikei 4 van het wetobesluit van 20 Maar» 1917 veroorlooft aan de berœpsvr^willigers en ,^engagés'' de mâtitieveTgoeding aan te vragea. Maar de formeete vraag uitgaande van den militair, moet inhowlen dat de vergoeding aan-gevraiagd wordt teo tifcei van voorsohot op . de vergoedingen waarop zij reoht hebben vol-. gens de wet van 21 Maart 1902. Die vcorschotten mogen de som waarop recht îebben niet orverschr^len. De aan-vraag moet geriebt worden aan den Mizàstar van Bronenlandache zaken. « Wij Jaten ten andeie dit artikei in zijn geheel volgen. (Wg beechikken met over den Ylaam-schen tekst.). Art 4 Les indemmtés de rém'uneratwn d> ! milice ne sont pas attribuées aux familles de» gendarmes; elles ne sont attribuées aux &-milles des rolontairse de carrière et des rengagés, à fexeeptioc de eeQx qui ont été rappelée en vertu des artialœ (63 et 64 de la W atir la milice, que moyennant une demande formelle émanée do militaire et portant que le paiement^ jusqu 'A concurrence des indemnités qui leur sont dues an vertu de la kir du 21 Mars 1902, en «s* sollicité à titw d'avance sur is montant de (ses indemnités. Wg raden dos s) <te beroepsvrjjwillige» aan, vow wie de militie^eirgoednç van 1.25 tts. 'aan de vrouw en 60 œMtiemen aan de kindecea hooger »cm z^n daa betgoœ *ij bu ontvangen, sonder bonne vargoeding der wet van 21e Maart 1902 t» owerachrgdan, de aanvxaag ta âaeBL Van den andeisn fcant meenen wq dst deas beeaepBvrij*iUigerai te ^rengagés'' «Se rôûn den oorlog nog in aktieven dîenst waren gp denœiîden voat van Ide o£5cderen pouden mw ten bebaadeU worim, U dtt opaâckt de» hunne eoidij en vergoodingeta voor ohevroos, di coratie «na «fc jaarwedda na heeqbîoiwji wardeO. De Bolgiache Christett Himfarboai te Nede»i 1 htaâ ïicht 1icb Uerbg to* de regeerâ(g ont M : dien an da mogoàijklieii m jswUig^qBi M

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.