, VAKKUjNJJILt HJUbCHKli- I . Orgaan van het Bestendig Comiteit der Vlaamsche Mutualistische Landdagen. Tevens berichtblad der Maatschappijen van Onderlingen Bijstand, der Instellingen van Voorzienigheid en van de Beschermingscomiteiten der Werkmanswoningen. Aangesloten bij het Verbond der Belgischc en vreemde Periodische nieuwsbladen. Verschijnt den len en den 15cn van elke maand. Bestuur en Redactie : 33, Steenweg van Buda, Haren-bij-Brussel. abonnementen : Secretaris der Redactie : A. VAN DE PUTTE, Haren. advertentien : België, per jaar . . . fr. 2.00 Per regel fr. 0.25 Buitenland, briefpost meer. Aile tnededeelingen bitrejjcndt gtabonnecrdc V crecnigingen worden gratis opgcnomen. Reklamen bij akkoord —m—« ■ i' iip miaïf i i .ii mw'iiiin s: m ■ ni i m i ■■■mumiii h ii i »i 11 n i hmiim mi ■hiimii ■! mu min i m m —i ■. immilh— De Sociale Verzekeringen Weldra dus zal de voor ons mutualisten zoo belangrijke kwestie der Sociale Verzekeringen in de Kamers ter bespreking komen. De vlaamsche mutualisten hebben dien oogen-blik niet afgewacht om de zaak, die ons alJen ter harte ligt, grondig te bespreken. De bijzondere Commissie.door den Landdag van Gent aangesteld, is te Brussel bijeengekomen en het Bestendig Comiteit zal in 't kort de verhande-lingen van gezegde commissie laten verschijnen. In ons nummer van heden beginnen wij met de INLEIDING. (*) Ii« opdracht van het Bestendig Komiteit van het Algemeen Verbond der Vlaamsche Mutualistische Vereenigingen van België {zitting van20Juli 1913) hebben wij de eer verslag aan te bieden over de wetsontwerpen op de Sociale Verzekeringen. Voorwaar de allergewichtigste — en aller inge-wikkelste — kwestie der volledige verzekering of voorzorg tegen de ziekte-, invaliditeits- en ouder-domsgevaren is hare bepaalde oplossing nog niet nabij. En zij die over 1 1/2 jaar reeds met geest-drift en vertrcruwen het princiep der vrije-ver-plichting hebben aangenomen en het op onze verschillende Landdagen stemden of verdedigden, zijn verbaasd over zij n tragen vooruitgang, zijne beperkte verspreiding onder hetvolk en ook over den tegenstand dien het, zelfs bij de meest over-tuigde mutualisten, ontmoet. Zoo komt het dat de strijd — een woordenstrijd gelukkiglijk — vooral in den laatsten tijd, aan-leiding gaf tôt menige onverkwikkelijke penne-twist die, in plaats van deze bepaald-dringende zaak op te helderen of te verklaren, ze veeleer op de lange baan deed schuiven, de meest eenvoudige bepalingen verwikkelde en overal moeilijkheden ontdekte, zelfs daar waar er geene bestonden. Maar laat ons de kwestie eens deugdelijk be-schouwen, met het onwrikbaar doel voor oogen, die oplossing te zoeken die, van ons mutualistisch standpunt gezien, de beste, voordeeligste en duurzaamste uitslagen kan opleveren, voor den bloei onzer maatschappijen niet alleen, maar ook voor de eindelijke opstanding en verheffing van ons Vlaamsche Volk ! « De Vlaamsche kwestie is eene sociale kwestie, door haar zal ons Vlaamsche Volk verheven (*) Verslapeever : M. Primo, lid van het Besten- worden, » zong nog onlangs de zoetgevoosde, terecht gevierde zanger pastor Hugo Verriest. Wij, Vlaamsche Mutualisten, voegen er met de diepste overtuiging bij : «De sociale verzekerings-kwestie is eene levenskwestie, door haar moet het Vlaamsche ' olk verheven worden! » Doch nu ter zake ! Wij zullen hier geene opsomming doen van al de wetsvoorstellen die ter oplossing der sociale verzekeringen in de Belgische Kamer werden neer-gelegd. Zij is overigens te vinden in mijn verslag: « Ter oplossing der Pensioenkwestie », besproken op den Landdag van Dendermonde in 1912; zij staat ook, nog vollediger, in de memorie van toelichting (bladz. 10 en 11) van het wetsvoorstel Huysmans, neergelegd op20 0ogst 1.1.. Wij stellen hier nochtans vast dat, alhoewel het eerste wetsvoorstel dagteekent van 1894, (in Neder-land begon men reeds in 1885), ons land nog altijd verstokenblijft van eene volledige wetgeving op de sociale verzekeringen in tegenstelling met hetgeen gebeurde in talrijke, zelfs min ontwikkelde, landen van Europa. Wij zullen ons dus bepalen bij de ontleding van de drie wetsontwerpen die het laatst neergelegd werden en die allen verzekeren de ziekte-, invaliditeits- en ouderdomsgevaren, namelijk : 1°) Het voorstel der Regeering van 12 Nov. 1912. 2°) Het voorstel van Pécher van 21 Mei 1913. 3°) Het voorstel Huysmans van 20 Oogst 1913. In beide eerste voorstellen moeten de belang-hebbenden zich verplichtend verzekeren, maar hebben de keus tusschen de mutualiteiten en zekere staatsinstellingen, met bepaalden werk-kring, om aan de wet te voldoen. In het voorstel Huysmans daarentegen bestaat slechts een enkel verzekeringsorganism, namelijk : de officiëele gewestelijke staatsinstellingen. Aile drie de ontwerpen leggen, op verschillende wijze echter, verplichte bijdragen op aan de ver-zekerden, de werkondernemers en den Staat. Verzekering der drie gevaren Veel werd er reeds gesproken. geschreven en gekritikeerd over de algeheele of gedeeltelijke verzekering der drie genoemde risico's. Wij meenen het niet overbodig er aan te herinneren dat het princiep der verplichtende verzekering der drie gevaren aangenomen werd met algemeene stemmen op onze Landdagen van Dendermonde en Gent, ook sedert iaren door de de Congressen van den Landsbond der Christene Mutualiteiten, den Belgischen Boerenbond, het Christen Vakverbond, enz.. Van verscheidene kanten tracht men de belang-rijkheid dier stemmingen, dier volkswil-uitdruk-kingen te verminderen en beweert men zelfs dat 't werkvolk alleen verlangt de spoedige oplossing der pensioenkwestie en dan nog met eene gematigde verplichting. Maar men ziet maar al te veel over het oog het diep-zedelijk en sociaal feit dat de volledige verplichte verzekering nietdeverzorging is van ouden aan dagen alléén, maar veel meer de verzekerde verzorging van diegenen die onbekw'aam zijn tôt werken op welken leeftijd zich die onbekwaamheid ook moge voor doen. En men schijnt nog steeds te vergeten dat « vooraleer te kunnen denken aan een pensioen in den ouden dag, men eerst moet verzekerd zijn om in de beste voorwaarden te kunnen blijven leven, door geneeskundige zorgen, vooraleer dien ouden dag te bereiken. » Men beweert, 't is waar, dat 40 tôt 46 % der menschen den ouderdom bereiken van 65 jaar, maar die bewering lijkt mij teenemaal valsch, want nu dat de hygienische toestand van het land verbeterd is, zijn er slechts 6 % der inwoners die den ouderdom bereikt hebben van 65 jaar, en is er, volgens de officiëele jaarboeken door 't mini-sterie uitgegeven, slechts één postontvanger op 100 die den ouderdom bereikt van oppensioen-stelling, 't zij 65 jaar. Ten andere, indien het volk de oplossing der pensioenkwestie vraagt, eerst en vooral, dan is de reden daarvan ontegensprekelijk te vinden in het wel gekend feit dat de werklieden in kiezings-tijd maar al te veel opgewarmd werden door de hoogdravende voorstellingen en beloften van politieke mannen en kortziende hoofdmannen. Dit is maar al te duidelijk gebleken met de mijnwerkers, wier oogen zich hebben geopend den dag volgend op de stemming der wet, die hen bracht hetgeen zij sedert jaren gevraagd, geëischt, afgedreigd hadden, namelijk het pensioen op 55 of op 60 jaar. Want dien volgenden dag werden zij gewaar dat het niet de gezonde ouderling is die moet gepensioeneerd zijn, maar wel de vroeg-tijdig-onbekwame huisvader, hij die door ziekte, door gémis aan werkvermogen oud geworden is vôor zijn tijd en ten laste blijft van zijn huis- Nr 3 (20e Jaargang) 10 Centiemen het Nummer 1 Februari 1914.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.