DE VLAAMSCHE STRIJD ABONNEMBNTSPRIJ S PER JAAR : T'S GBNTIBMEN. Nnmmers tegen î"> centiemen ter dr-ixltltei-ij, F»ollepelstr*aat, 1W, Gent. AANKONDIGINGEN : 20 CENTIEMEN PER REGEL. BRIEVEN VOOR ADMINISTRATIE EN REDACTIE : POLLEPELSTRAAT, 18, GENT. Gelijkheid ! Gelijkheid! Achttiende jaargang. — Nr 7. Juli 1914. De Gentsche Hoogeschool moet vervlaamscht worden ! IHe verilerlelijke politiek. Met groote toewijding, wijs beraad en verstand van zaken stad en land regeeren, waar komt dat nog voor ? Er is ééne lens voor bijna allen, die er ijverig naar streven, die " wat te zeggen willen hebben „ ni. " stoel-vast zijn „ en dan hebben ze inderdaad u wat te zeggen » want de meeste regeeringslichamen zijn niets anders dan, wat met een Engelsch woord heet " Debating Clubs „ en van daar dat ieder, die praten en nog eens praten kan, zich volkomen geschikt aeht voor de zware taak, eerlijk en trouw met voorbijzien van eigen belang te helpen voor het welzijn van Rijk, Gemeente of Provincie te zorgen. Bg de dieren van lagere orde zijn de soorten bijzon-der talrrjk, vergelijk het aantal soorten van olifanten en arenden eens met het aantal soorten bijv. van torren. Hoeveel orden van torren zj'n er ; zoo staan we ook tôt de staatkundige partijen. Men wordt lid van een be6tuur. omdat men iets kan en zal doen, niet ten bate van het land maar ten bate van een clubje, dat men zich te vriend heeft weten te maken. Daarom is het zoo dwaas, dat er altijd gezegd wordt, dat de kiezers een candidaat kiezen, dit is geheel bezgden de waarlieid : de candidaat kiest zijn kiez»rs, dat is zoo en het is altijd zoo geweest en de buitengewoon verlichte, de hoogst beschaafde 19e en zelfs de 20e eeuw hebben daaraan niets veranderd, tenzij dan, dat er meer inethode in die konkelarij is gekomen. Zoo werden de regeeringslichamen strijdplaatsen, waar Kamerleden Ministers trachten te doen aftreden, niet in het belartg van het land, maar omdat X. diens plaats wilde innemen of wel dat X. er op rekent, dat W. minister zal worden. van wien hij mag vermoeden, dat deze meer voor hem zal doen dan de man, dien hij wil doen doorvallen. De Arnhemsche Courant betitelt haar Kamerverslag " Van het Politieke Steekspel », was die titel juist, dan was de eeuw van Saturnus gekomen : eerlijke wapenen, een eerlijke strijd, geen kunstgrepen, geen bedriegerijen, kortom niets oneerlijks werd op een steekspel geduld, de kamprechters waren daar om streng toe te zien, dat er niets afkeurenswaardigs gebeurde, die zich daaraan schuldig maakte werd smadelijk verwijderd. Sinds echter het " Parlementarisme „ is uitgevonden, kan iemand iu de Kamer de grootste onwaarheden verkon-digen, nietnand wijst daarop; integendeel een medeïid, die zijn voordeel uit een anderen hoek verwacht vertelt, dat hij tôt zijn leedwezen niet geheel en al de bewerin-gen van het " geachte lid „ ofwel den « geachten afge-vaardigde„ kan deelen. Soms begint de man met te vertellen, dat hij met groote belangstelling de rede onz. gehoord heeft. Die treurige toestand, dat politieke poppenspel is oorzaak, dat (ik bepaal mij tôt twee landen waarvan ik met oordeel des onderscheids kan meepraten) dat Nederland steeds meer aan den leiband loopt van dezen of genen vorst (die niet de onze is), dat Nederland meer gebrek aan geld heeft, steeds meer overstroomd wordt door ambtenaren die meerendeels onnoodig zijn ; dat de bureaukratie steeds meer slachtoffers maakt, dat we zuchten onder slechte en steeds slechter wordende wetten enz., enz., enz. En daardoor komt ook dat de Vlaamsche zaak in België in de laatste halve eeuw, den tijd in aanmerking genomen, bitter weinig is vooruit gegaan. Immers laat, met redenen omkleed, eens een bewijs worden overgelegd, dat het niet de waarlieid is, eene afschuwelijke waarlieid, maar helaas eene waarheid, dat de politiek wordt boven de Vlaamsche zaak gesteld. Het is dit jaar juist eene halve eeuw geleden, dat ik den eersten brief naar België schreef ; deze was gericht tôt den Heer W. Rogghé te Gent ; ik weet niet meer waarover die handelde. Zijn vriendelijk schrijven was oorzaak dat ik veel voor België en den taalstrijd ging voelen en sedert het congres van Middelburg wijdde ik mij vol ijver aan de Vlaamsche zaak. Op dat congres echter voelde ik de eerste ontgooeheling ; er was name-lijk groote geestdrift tegen dat de trein uit Antwerpen zou aankomen. Die trein bracht de mannen uit Antwerpen, die hun eed in het Vlaamsch hadden afgelegd ; de eersten. Ik had een gevoel of er lielden in aantocht waren en naar de Groote Societeit gaande en de groote mannen voor mij ziende, haastte ik mij lien te naderen, om ze te zien ; ik naderde, ik zag en... hoorde... dat ze Pransch spraken. Daar is een reden, waarom de Vlaamsche zaak niet wat verder is ; zoolang niet aile mannen van den Strijd alleen Frausch spreken als ze anders zeker weten, dat ze niet verstaan worden, zoolang die mannen niet trachten te bswerken, dat hunne vrouwen en kinderen hetzelfde doen, zoolang zal de uitslag van al den arbeid onbevredigend zijn. Er is op talrijke plaatsen een taalstrijd; maar denkelijk nergens is die met meer goed gevolg gevoerd dan in Hongarije; ziehier een voorbeeld hoe gestreden wordt. Met rnijne vrouw was ik te Buda-Pesth. Achter het parkje van Hôtel Ungaria is de redoute-plaats; daar zitten, bij goed warm weer, heel veel menschen hun middagmaal in de open lucht te gebrui-ken. Wij gingçn daar ook zitten en bezetten het eenige tafeltje dat vrij was. Twee heeren en eene dame kwamen aan en de dame vroeg in het zuiverste Duitsch aan mijne vrouw of we goed vonden, dat zij aan ons tafeltje kwamen zitten. We vonden dit goed. Een der Heeren sprak me aan en vroeg of het geen Hollandsch was, wat we spraken, ik erkende dit en hij verklaarde in den laatsten tijd zich veel moeite gegeven te hebben om Hollandsch te ver staan, hij was in briefwisseling het Dr. L. A. Bailler en ontving van dezen numtners van een tijdschrift, dat hij langzamerhand leerde verstaan. We praatten gezellig door tôt mijne vrouw eindelijk opmerkzaam op de wijze, waarop haar buurvrouw Duitsch sprak, lioewel de familie Hongaren waren, vroeg of men bij haar aan huis altijd Duitsch sprak. En het antwoord was. .. " Ja altijd, als namelijk mijn zoon er niet bij is. „ Spoedig kwam de oplossing : zoon verkoos geen Duitsch te leeren, hoeveel moeite men zich ook gaf en de familie was dus wel genoodzaakt, wilde men den 13jarigen iongen niet geheel van hun samenleving uitsluiten, als hij er bij was, Hongaarsch te spreken. De politiek van Hongarije ni. van Buda-Pesth is... de politiek van het Hongaarsch. Maar in Zuid-Nederland is de politiek niet... de politiek van het Vlaamsch. In Karlsbad staat men er met de taal anders toe ; het is daar voordeelig Duitsch te spreken, liefst enkele andere talen ook nog en in " Englisches Haus „ waar wij, telkens als we er kwamen, kamers hadden, wilde Prau Juliana (geboren Boheemsche of Czechische) vol-strekt voor eeDe Duitsche gtlden. De politiek van Karlsbad is.. . du politiek van het vreemdelingenverkeer. In Zuid-Nederland is voor velen de politiek, die zij volgen... de politiek van het wereldverkeer of soms zelfs die van het Fransch. Laat er tooh geen valsche Flaminganten zijn, die er naar den geest uitzien als de Amsterdamsche Burger-weezen in hun buis... half rood en lialf zwart ; laat ze geweerd worden uit de vergaderingen der echte Vlamingen; laat ze geuren met hun Fransch in de " Académie Royale „ maar laat ze uitgebanuen worden, waar eerlijke Vlamingen samen zijn. Men kan niet te gelijk twee liazen jagen, men kan in de politiek ook geen twee zaken te gelijk bereiken : geef op uw streven, om dezen en genen te behagen, het zij om vriendschap of voordeel, als hij niet ailes opofferen wil voor de vrijvechting der Vlamingen; gebannen uit de gelederen der hooge staatsambtenaren, alleen omdat men Vlaming is; geen Vlaamsche Hoogeschool, waardoor de toegang tôt aile ambten gereedelijk geopend zou zijn, geen onderdanigheid voor wien dan ook, als die alleen voordeel kan aanbrengen door verraad aan de Vlaamsche zaak. Het was de aael en de geestslijkheid die den Franschen invloed deed gelden tijdens de scheiding der Vereenigde Provinciën, en we denken aan de oude spreuk Wat Wals is Valsch is. Frankrijk heeft ten allen tijde groote diplomaten gehad; en we weten : een diplomaat is iemand, die naar een ander land gaat, om ten bate van zijn eigen land te liegen.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.