Den Vaederlandt qhetouwe blijf ick tot 1nden doot. Den vrede om den vrede, den vrede ten allen prijze witlen, is laf en goddeloos ; wij mogen niet met gelijkmoedige onverschilligheid aanvaarden het recht en het onr.ec'it de waarheid en de leugen ; het onrechi moet gewroken, de wanorde hersield worden, de waarheid zegevieren ! kardinaal mercier. ONZEN KONING, JUFVROUW BELPAIRE EN DE VLAMINGEN. Naar wij vernemen werd de bekende Vlaamsche schrijfster, juffrouw M. Belpaire, door Z. M. onzen Koning onlangs ontboden, orn van haar te vernemen, weîke de wen= schen zijn der Vlamingen op het gebied der taaihervormingen, en door haar aan de Vla= mingen de verzekering te laten geven van zijn genegen gevoelens voor hen, en van zijne bezorgdheid OM HUN RECHT OP VOLKOMEN GELIJKHEID EN OP VRUHE1D VAN ONTWIKKELING. Wij kunnen er uit onze ervaring aan toevoegen, dat Z. M. reeds lang een open oog heeft voor den ernst van het taalvraagstuk in België, en aïs zijn overtuiging laat gelden, dat, in het belang van België zoowel aïs van het Vlaamsche volk zelf, aan dit laatste een stand van ontwikkelden moet worden verzekerd, die door de gemeenschap van taal even een zijn met hunne mindere stamgenooten aïs de Waalsche intellectueelen met de hunne. VRIJ BELGIË. NEMESIS. Het kwaad wreekt zich zelf ! Het officieele Duitschland, geholpen door de bladen, doet al wat mogelijk is, om de schuld van den oorlog van zich af te schuiven. Volgens hem liggen zoowel de verwijderde oorza-ken (Einkreisungspolitik der Entente) 'aïs de onmiddellijke (mo-bilisatie van Rusland •; vliegers boyen Nurenberg !! enz.) aan de zijde van den vijand, dus van de alliés. We kunnen die vraag hier niet grondig behandelen, maar tegenover de voortdurend terugkomende Duitsche beweringen, willen we enkeleandere feiten in herinnering brengen, DIE WE NOOIT MOQEN VERGETEN. In 1909 palmt Oostenrijk voor goed twee provincies in, ni. Bosnië en Herzegowina, die het volgens het tractaat van Ber-lijn, alleen mocht bezetten en besturen. Hierdoor joeg het Servie nog meer tegen zich in 't harnas-, en wijl het goed wist, dat Rusland zich wegens stamverwantschap, als beschermer van Servie beschouwde, bracht het Europa, in koelen bloede, aan den rand van den oorlog. Men zal zich nog herinneren, dat Rusland toen reeds gedeeltelijk (tegen Oostenrijk) mobili-seerde. DUITSCHLAND STEUNDE DE DONAUMONARCHIE. De crisis werd toen weliswaar bijgelegd, maar de spanning in Europa was aanmerkelijk toegenomen. In 1911 DOET DUITSCHLAND DEN WOESTEN PANTHER-SPRONO NAAR AGADIR. Zelfs aangenomen nu, dat Duitschland belangen te verdedigen had in Marokko, dan was dat mid-del weer het bestgeschikt om Europa nog nerveuser te maken. Dat was een voorbeeld van zijne « diplomatie der gepantserde vuist ». Weer stond Europa voor den wereldoorlog. Maanden heeft de spanning geduurd ; de crisis werd eindelijk opgelost, maar nooit hebben de al-Duitschers aan Kiderlen-Wàchter vergeven dat hij zich door den slimmen Cambon met een kluitje in het riet had laten sturen. m. a. w. dat hij zich tevreden had ge-steld met twee uitloopers van rietmoerassen naar den Congo-en den Ubanghistroom. Deze crisis was veel scherper dan de vorige, en wij herinneren ons nog hoe de Duitsche bladen den spot dreven met « het nerveuse België », dat reeds draadversperringen aan 't maken was rond de forten van Luik, en dat in die statie, een week lang zijn locomotieven onder stoom hield. Later kon de Duitsche keizer triomfantelijk zijn huichelachtige verklaring afleggen, « dat België gelijk had met vertrouwen in hem té stellen ! » Voor hoelang zei hij er niet bij ; later is geblekeiî dat het was tôt 1914 toen hetgroot verraad gebeurde. Na die crisis van 1911 bracht Duitschland zijn vredesleger van 500.000 op 800.000 man, niet door verlenging van den diensttijd, zooals iitFra-nkrijk (iets wat in tijd van oorlog geen man meer geeft) maar door meer mannen in te lijven. In 1913 EISCHT DUITSCHLAND EENE EENMALIOE OORLOOSBELAS-flNO VAN ÉÉN MILLIARD, welke belasting in werkelijkheid drie, volgens sommigen zelfs vijf milliard moet hebben opge-bracht. De vrijheidsoorlogen van 1813 w.orden tôt voorwend-sel genomen om bij het volk eene oorlogsstemming tôt het koopunt te verhitten. Wie toen Duitsche bladen las, en eeni-germate van den Europeeschen toestand op de hoogte was, dien sloeg de schrik om 't hart. Dat was waarlijk reeds eene MOBILISATIE VAN DEN VOLKSOEEST. En nu vraag ik : wist men toen a!l dat het volgend jaar de Oostenrijksche troonopvol-ger zou vermoord worden, zoogezegd met Servische hulp ? Wist men toen al dat de geëischte voldôening niet zou gege-ven worden ? Wist men toen al dat een Soechomlinow eenmaal NOVEMBER 1917 , Nr 17

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.