De vrije stem: Belgisch orgaan voor de provincie Antwerpen verschijnende gedurende de Duitsche bezetting

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.

NR 31 TWEEDE JAARGANG 1916 DE VRIJE STECD Belgisch orgaan voor de provincie Ântwerpen Verschijnende gedurende de Duitsche Bezetting. Bureelen en Redactie : HOTEL DER PATRIOTTEN Begijnenstraat, 42. Onze weîgemeende leuze îs : Noch Vlaming, nuchWaal, maar Belg ! En eetiwig trouw aan ons Vorstenhuis ! 1 eiegrapnisch adres : Kommandantur-Antwerpen-Mechelei Met gratie ende privilégié. Onze Koning. Een Held ! F Koning Albert bezoekt dikwijls het front dat door zijn leger bezet is. Men ma g zelîs zeggen dat nie-mand beter dan hij de veertig kilometers loopgraven kent, waarachter onze dappere troepen verscholen liggen. Zijne Majesteit houdt er bijzonder van de voor-posten te bezoeken. Maar men mag zeggen dat onze soldaten nooit geheel gerust zijn, als zij den koning met zijn hooge gestalte zich zoo geheel onge-dekt op de voetbruggetjes zien wagen, op slechts enkele honderden meters aîstand van den vijand. Want de granaatkartetsen ontploffen verraderlijk overal rond, overal fluiten de kogels en laten de machinegeweren hun akelig geklapper hooren. Onze piotten voelen zich eerst gerust als Zijne Majesteit weer veilig verdwenen is. Onlangs was de vorst een vooruitgeschoven post gaan bezoeken, die midden in de overstrooming gelegen is. Natuurlijk wordt hij door een schild-wacht tegengehouden. Na het wachtwoord te hebben gegeven, begint de koning den soldaat te ondervragen. • Op een gegeven oogenblik zegt de vorst : — Geef mij uw geweer ! Daar de soldaat deed also; hij niet gehoord had, herhaalde de koning : — Geef mij uw geweer ! — Ik geef mijn geweer niet, antwoordde de soldaat, een Vlaamsche buitenjongen. En daar Zijne Majesteit blee aandri gen, nam de schildwacht de grendel (verrou) van zijn geweer, en terwijl hij ze stevig met de twee handen bleef vasthouden, bracht hij den loop onder het oog van den koning. — Gij moogt zien of het goed proper is, maar het u geven, dat doe ik nooit ! Onnoodig te zeggen dat de flinke soldaat, die zoo goed het consigne nakwam, beloond werd. DE LEGERBODE. Ze zijn zeldzaam de brieven onzer soldaten ! De dagbladen zwijgen en MOETEN zwijgen over de dapperheid onzer jongens ; de moeders mogen niet hooren gewagen over de onversaagdheid hun-ner zonen ! Men durft haast niet, zelfs in gesloten kring, luidop lucht geven aan zijne geestdrift, zijne bewondering, zijne dankbaarheid. Snerpend wee voor het verdrukte vaderland dat bloedt uit duizend diepgeslagen wonden ; de zonen plegen het heldhaftigste offer en dat vaderland mag de stem niet verheffen om die grootmoedigste zelf-verloochening te bezingen. Arm Vlaanderen ! Uwe zonen sneuvelen ginds in het bebloede slijk van uwen Yzerstroom, en gij moogt het niet alom verkondigen dat gij er fier over zijt, dat gij groeit door een zoo hoog zedelijke groot-heid.Helaas ! hoe lang nog die verdrukking, hoe lang nog het zegepralen van dwang, onrecht en list ? Ik kwam, op bezoek bij een kranke, de donkere kamer van het derde verdiep binnen in een afgele-gen werkmanswoning aan de dokken. De moeder was gebogen over den waschtob, de dochter, ma-ger en uitgeput, keek droef door het openstaande venster. Beiden leden schrikkeiijk ! « We hebben het schrikkeiijk duur gehad dezen laatsten winter, » klaagde de moeder, « en nu de zon schijnt is het nog koud hier rondom den haard. Vader heeft den schrik niet overleefd dien hij op-deed bij de laatste beschieting en, ziehier een brief — tranen rolden over de wangen der diepbedroef-de moeder — ik heb drij zonen in 't îeger, de oudste schrijft me dat Maurits gesneuveld is— en sedert nieuwjaar weet ik niets meer van de beide overge-blevenen. » En terwijl zij 't portret van Maurits ontroerd maar fier overhandigde, — hij droeg het eerekruis — gaf ze mij het schrijven van den oudsten, dat wij hier volgen laten : »

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.