9e Jaargang. 6. Prijs : 7 Centiemen. Zondag 7 Mei 1916 DE WAARHEID Orgaan van den " Vrijen Sociahstenbond „ Slechts hij die de vrijheid van anderen lief heefl is die zelf waardig. ALLE BRIEFWISSELINGEN TE ZENDEN NAAR: P. De Witte, Verspyeiisiraat, 10, ûent Verantwoordelljke Uitaever ABONNEMENTSPRIJS : Voor 3 maanden, fr. 1-25. Voor 6 maanden fr. 2-50. Voor 1 jaar fr. 5-00. — Op voorhand betaalbaar. — Annoncen worden geplaatst volgens overeenkomst Voor na den oorlog! il Heden heeft Europa machtige mededin-ging, vooral aan Japan en de Vereenigde Staten van Noord-Amerika. Tegen de laatste waren wij eenigermate beschut doorde hoogte van den levens- en muntstandaard, en tegen de eersten door hunne jeugd als handels- en nijverheidsstaat — maar de Japanners halen den verloren tijd spoedig in. Van vôôr deoorlog waren — ondanks de hooge loonen — de V. S. een geduchte concurrent voor Europa. Allerhande machienen voor landbouw, houtmekanieken, drukpersen, schoenen, meubelen, enz., zonden zij reeds in massa naar hier. Wat zou het zijn als de loonen hier gevoe-lig zouden stijgen ? De oorlog heeft aan de Atnerikanen nu nog een buitengewone voorsprong gegeven : Het grootste deel van den Europeeschen goud-voorraad is in hunne handen gekomen. Met dit kapitaal zullen zij hunne nijverheid en handel uitbreiden. Werkkrachten hiervoor zullen zij, zoo noodig, vinden in delandver-huizing, die door de hier heerschende nood zal toenemen. MiddelerwijI zit Japan niet stil ; het maakt - -vâii de ontcnîgheid tussenen de Europeescne machten gebruik om China voor zich geheel alleen te wiftncn. En wat te zeggen van die andere groote Aziatische markt, Britïch-Indië genaamd? Daar ook toch hebben Engelsche kapitalisten de katoen- en jutenijverheid ingericht, die zich snel ontwikkelt en reeds groote uitbrei-ding genomen heeft. Dit ailes ziet er voor de toekomst van Europa gevaarvol, dreigend uit, en het is met zulken toestand voor oogen, met die talrijke bezwaren en moeilijkheden in 't verschiet, waarmede nijverheid en handel zal te wors-telen hebben, dat men het eene deel der be-volking van nu af aan tegen het andere tracht op te ruien, om aldus den ondergang van allen te bewerken. Wat moeten de werklieden dan doen? Moe-ten zij aftrokken van loon zich laten welge-vallen ? Wij weten niet of er aftrokken van loon zullen plaats hebben. Men dient dus te wach-ten en te zien wat er te doen is als het zoo ver is. Maar van nu af aan ware het goed geen illusies gaande te maken en ons allen voor te bereiden op soberheid en ingetogenheid. Hoe de oorlog ook eindigt, de z'even vette jaren zijn voorbij en de zeven magere komen aan. Aile klassen der bevolking, van de hoogste tôt de laagste, zullen zich moeten bekrimpen. Met de luxe en de vele genietingen van vôôr de oorlog zal het uit zijn, wellicht voor slechts enkele jaren, als we wijs en verstandig zijn. Voor langen tijd, en wellicht voor goed, als we elkander opwillenen door werkstakingen, misschien gevolgd door burgeroorlog, het opnieuw in gang zetten van het maatschap-pelijk mekaniek tegenhouden. En men meene niet dat wij de toekomst te donker inzien, of opzettelijk ontmoediging willen zaaien; elk die ziet en overweegt zal tôt dezelfde slotsom komen. Trouwens het was nooit anders : Na de langdurige oorlo-gen der hervorming was het peil der wel-vaart bij de meeste Europeesche volken voor langen tijd zeergedaald. Men kan het'ouiten de beschrijvingen van de toestanden uit dien tijd nog zien aan de bijzondere als openbare gebouwen, opgericht vôôr als na de beroer-ten. Die uit het eerste tijdperk zijn overladen met ornamenten, de anderen eenvoudig, zoo spaarzaain mogelijk. Ook de nog overgebl^ ven sieraden en meubelen van de twee tijd-vakken spreken dezelfde taal. Ook na de Napoleontische oorlogen was, ondanks de opkomst van de machienen, de volkswelvaart voor lang geknakt. Tôt voor eene halve eeuw leefden de werklieden in een toestand zooalswij er ons vôôr dezen onzaligen oorlog geen denkbeeld van konden vormen, en de middenstand had het stoffelijk niet beter dan de werklieden over een paar jaren. Nu bezitten wij wel is waar meeren betere middels tôt herstelling, dank zij de meerdere volmaking dertechniek, het snellere vervoer, enz., maar daar tegenover staat een grooter verlies, een verdere uitputting, en om het vroegere peil van welvaart te bereiken, zullen aile klassen der. bevolking elkander moeten de hand reiken, elkander moeten bemoedigen door geduld en toege\/endheid. Dat dient men iedereen aan het verstand te brengen, willen wij ons ongeluk niet nog grooter maken en bestendigen. Overigens moct men nog om andere redenen voorzich-tig zijn. Na elke geweldige krisis die de maatschappij onderging,na aile groote langdurige oorlogen, na elke groote revolutie, vierde de reactié hoogtij. Aile vriiheid werd aan baiden ge-legd, de demagogen gemuilband. Men weze erdus op bedacht dat dit heden niet anders zal zijn, wanneer men niet wijs en voorzich-tig genoeg is beteugelingsmaatregelen on-noodig te maken. Nooit beter dan thans hebben de macht-hebbers gezien hoe gemakkelijk het is aile vrijhedente vernietigen. Van den eersten dag van den oorlog waren aile vrijheden opgehe-ven in aile in-krijg-zijnde staten, zonder dat eenig verzet te bemerken was. Wees zeker dat de les hieruit te trekken niet zal verloren gaan. Men weze dus op zijne hoede : demagogie zou ons niet alleen ons beetje vrijheid dat wij hopen terug te krijgen kunnen kosten, maar ook ons aan de grootste economische en andere gevarenbloot stellen. ♦ Mensciilievendheid en Plichtbesel In eene polemiek tusschen Le Bien Public en Vooruit liet F. H. zich de woorden ontval-len : « Na den oorlog zullen de werklieden aan niemand dankbaarheid verschuldigd zijn. » Dit wil in goed vïaamsch zeggen : « Niemand heeft iets voor ons gedaan, maar wij hebben steeds anderen geholpen ». Onze nieuwsgierigheid heeft ons aangezet die brutale beweringen eens nader te onder-zoeken.De beste bron om de waarheid te kennen was, de leden van Vooruit over dat punt ondervragen en te vernemen wat hunne maatschappij zooal voor hare eigene leden gedaan had, en bij allen kregen wij als ant-woord : wij hebben op geheel den duur van den oorlog één zak kolen, 1 fr. en 1 centiem per brood ontvangen. Maar dit gebeurde nadat het Volksbelang aan zijne leden reeds onderstand had uitgedeeld. Zonder het voorbeeld van het Volksbelang gaf Vooruit niets. Onderzoeken wij nu of Vooruit in de moge-lijkheid was in deze rampvolle tijden zijne leden ter hulp te komen. Wij gaan ons niet verlaten op mondelingsche inlichtingen noch op veronderstellingen. Wij nemen als betrouwbaar bewijs het laatste bilan, welke handelt van 1 September 1914 tôt 1 September 1915, dus het jaar dat allen arbeid bij gebrek aan grondstoffen of om andere oorzaken is stil gelegd of veel vermin-derd.Onder aile levensbehoeften is het brood het onmisbaarste voor den werkman. Op dit enkel jaar boekt het bilan eene zui-vere winst aan van fr. 54,407,40. Op den steenkolenhandel is eene winst ver-wezenlijkt van fr. 41,930,21, dus eene totale winst op die twee onmisbaarste levensbehoeften van fr. 96,337,61. En zegge dat er onder hunne leden 90 % werklieden zijn, wiens kinderen geweend hebben om eene bete brood, terwijl moeders en vaders wegteerden van hongerkrampen. Wat al wee, kommeren ellende hadden zij kunnen stillen met die winsten aan hunne leden uit te keeren, iets wat hun rechtmatig toekwam? De kleinen hadden gejuicht, de ouders hadden geweend van vreugde, en hoewel die winsten toch het eigendom zijn der leden, hoe hadden zij niettegenstaande hunne meesters dankbaar geweest ! Maar wat helpt het te beproeven bij die hardvochtigen'een gevoel van plichtbesef en medelijden op te wekken ? Wij kennen er bij wier hart en geweten in al zulke gevallen steeds gesloten blijft. In gloedvolle woorden anderen geeselen, d\f\.7pp-r d'kwijls in stjlte eene mi'.ddadige hand uitsteken om het lijden van hunnen evenmensch te verzachten, dat is hun werk, maar zelve onverdiende smarten lenigen, dat hebben wij nooit van hen mogen vaststellen. Integendeel, steeds merkten wij op dat zij slechts bekommerd waren over eigen welzijn ! Niet alleen hebben zij niets gedaan om den stoffelijken druk hunner leden te verzachten, maar zij hebben dan nog de armsten onder de armen 15 % van hun pensioen afgetrok-ken ! Roepen zulke daden in deze benarde tijden niet om wraak ? Zij hebben andere feiten bedreven en ge-werkt op de zwakke geesten van velen hunner leden, met hun steeds tôt verteer aan te zetten. Het zijn geene ijdele verwijten die wij hun doen, want wederom vinden wij het bewijs er van in hunnen eigen bilan. Hunne cinémas en hunne vertooningen stellen eene ontvangst vast van fr. 45,750,00. De 3/4 van die ontvangsten komen voort van hunne leden, en daaronder zijn er velen die zich het noodige ontzeggen, om hunne oproepen tôt het bijwonen van die vertooningen te beantwoorden. Van bij het begin vân de ramp welke ons sedert een-en-twintig maanden teistert, hadt gij, « Vooruit », uwe leden moeten aanzetten en in elk nummer van Vooruit moeten herha-len, dat de tijd van sparen was aangebroken. Hebt gij uwe leden dien raad voorgehouden? Neen ! Wij herinneren ons zelfs verleden win-ter in Vooruit gelezen te hebben : dat zulke uitgaven voor de gezinnen eene besparing was ! Zulke beweringen kwamen van F. H. Ferdinand, de roi die gij als hoofdopsteller mVooiuit vervuld, is voor een mensch met geest en hart wel diep treurig. Wij hebben deernis met onze meisjes die zich afsloven in onze vlasfabrieken; wij hebben deernis met de mannen die duizende meters onder den grond de kolen delven en altijd omringd zijn van de grootste gevaren. Maar moeten wij diegenen, bedeeld met verstand en kennis, die overtuiging, ziel en geweten afleggen om een stuk brood te verdienen, beklagen of verachten ? Wij zouden wat min welstand verkiezen om wat meer vrijheid te genieten. Dit laatste rnist gij geheel, Ferdinand ! En zeg niet : ik ben vrij en wat ik schrijf is mijne overtuiging, want dat kunnen wij niet gelooven. Wij weten bovendien te goed hoe het met de vrijheid, in het mie den waar gij en anderen gebonden ligt, is geschapen. Velen die meenden vrij te zijn eene andere zienswijze te hebben dan de opperbaas, hebben er de bitterste ontgooehelingen mede opgeloopen. Gij hebt den band verkozen juist als de hond uit de fabel. Wij kunnen er u geen geluk mede wenschen. P. David. —♦ VAN ALLES WAT ?? — Hoe komt het dat al deze welke hunne vleeschbons aan Vooruit gegeven hebben, bij hun vleesch een bon krijgen, waarmede zij naarverkiezen altijd hesp of gezouten vleesch kunnen krijgen en hunne leden, die soms familieverplichtingen hebben, zonder zoo een bon niets kunnen bekomen ? Is dit ook gelijkheid ? Hoia ! liberaien en katholieken uit den Gemeenteraad, waar zit ge ? Niemand hoort of ziet iets van u, en het is of geheel de stad enkel bestuurd wordtdcer den schepen van finantie, heer Anseele, die aldus verant-woordelijk wordt gemaakt voor aile mogelijke dwalingen, misgrepen en misbruiken, die onvermijdelijk in zoo een moeilijken tijd moeten ontstaan. Daardoor ontvangt Anseele al de slagen die toch door allen zouden moeten gedeeld worden. Uwgedrag is weinig moedig. Nog een vraagske aangaande den gemeentelijken winkel : bestaat er geen maxi-mumprijs meer voorde suiker? Zooja.waarom mag de gemeente suiker verkoopen— en dit openbaar verkonden — aan den prijs van 2 fr. 20 per kg., terwijl een handelaar, die, vôôr eenige weken, cristallisé kocht aan 109 fr. en dien weerverkocht aan 110 fr. — wij kennen zoo een handelaar, een gevestigden handelaar — strafbaar was? Drie vraagskens aan het woeker-belet-tings-komiteit : Wat is woeker ? Drijft een handelaar woeker, wanneer hij 100 kg. suiker verkoopt met 1 fr. winst, als zijn verkoopprijs boven den normalen of redelijken prijs is ? De stad, die suiker verkoopt boven den redelijken prijs met een flinke winst van circa 100 %, doet die aan woeker? » pe patafenkwesfie Op de beschuldiging door den heer Maen-hout uitgebracht, als zou de stad van de boeren aardappelen gekocht hebben aan 8.00 fr. de 100 kilo, en die aan de inwoners verkocht hebben tegen 20.00 fr., antwoordde de heer Anseele in Vooruit van Zondag 30 April hetvolgende : « M. Maenhout begint met te zeggen dat al de aardappelen voor de stad door de kooplieden bij de landbouwers afgehaald, slechts aan 8 fr. de 100 klgr. betaald werden. M. Maenhout is dus heel duidelijk : kooplieden kochten voor de Stad. Wie waren die kooplieden, M. Maenhout? G j moet ze kennen aangezien gij er van spreekt en gij den prijs kent die ze betaalden ! De S'ad heeft geen enkel koopman aange-steld om de pjtaten te koopen waarvan spraak is in uwe verklaring, en wij dagen u uit één koopman le noemen door de Stad daartoe aangesteld.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.