De waarheid: socialistisch weekblad

1235 0
close

Pourquoi voulez-vous rapporter cet article?

Remarques

Envoyer
s.n. 1917, 17 Août. De waarheid: socialistisch weekblad. Accès à 29 mars 2024, à https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/fr/pid/3b5w66bg22/
Afficher le texte

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

10e Jaargang. Nr 33 Prijs : 8 Centiemeiu Zondag 17 Augusti 1917 DE WAARHEID Orgaati van den " Vrijen Socialistenhond „ ' « Slechts hij die de vrijheid van anderen lief heejt is die zelf waardlg. — ALLE BRIEFWISSELINGEN TE ZENDEN NAAR: P. De Witte, Vsrspyenstpaaf, 10, Gent "VwroutvroordcHJltis UltKe-ver ABONNEMENTSPRMS : Voor 3 maanden, fr. 1-25. Voor 6 maanden Ir. 2-50. Voor 1 jaar fr. 5-00. — Op voorhand betaalbaar. — Annoncen wordan geplaatst volgens overasnkomst De 3e Internationale en de Conferentie van Stockholm Niet zonder verbazing waren kort geleden aller oogen op Stockholm gevestigd. De socialistische Internationale, die bij het uitbreken van den grooten wereldbrand uiteen gevalien was, en, volgens veler meening, den laatsten snik gegeven had, vertoonde plotse-lings nieuw leven. ' *De Hollandsche en Scandinavische sociaal-demokraten, in vereeniging met eenige ge-vluchte Belgische gezellen, waaronder I<am. Huysmans, de secretaris van het Internatio-naal Bureel, slingerden een oproep in de wereld, gericht aan aile sociaal-demokraten, tôt het houden eener conferentie te Stockholm, ten einde gezamenlijk middelen te be-ramen om de vreeselijkste van aile oorlogen die ooit het menschdom geteisterd heeft, te doen eindigen. Geen enkele partij of leering was tôt zulke poging meer gereChtigd dan de socialistische Internationale, die van bij hare eerste stich-.ting in het jaar 1864, de verbroedering aller volkeren in haar vaandel schreef, zonder onderscheid van ras, kleur, taal of godsdienst. Dit ideaal, alhoewel niet nieuw, daar het ChrisieiidCmi hetzeifiè eeuwen lang langs andere wegen'en middelen nastreeft, is ver-heven en grootsch. De.grondvesters der Internationale begre-pen dat het niet te bereiken was met de hui-digeinrichting der maatschappij, die de men-schen in twee klassen verdeeld : bezitters en bezitloozen. (i) Daarom wilden zij de maatschappij hervor-men in eene waarin aile onderscheid van klassen zou opgeheven zijn. De bezitters, ofschoon klein in getal, zijn het machtigste, doordien aile middelen van voortbrengst en verkeér in hunne handen zijn en die macht steunt op het geweld, ver-tegenwoordigd door de staande legers, poli-tie, gendarmen en gerecht. « Wegmet al die dingen, die maar dienen om den haat onder de volkeren levendig te houden en aldus de heerschappij van enkejen over allen te be-stendigen. » — Zoo luidde de theorie. De Internationale was dus anti-militaris-tisch i'n den beginne.. In overeenstemming en vasthoudend aan dit beginse', protesteerden de Fransche en Duitsche Internationalisten tegen den oorlog in 1870. Maar in Maart 1871 grepen de Parijsche Internationalisten zelf naar de wapens en ontkctenden den vreeselijken bur-geroorlog, om de regeering omver te werpen en de nieuwe maatschappij waarvan men ge-droomd had in te richten. Een geweldige terugwerking volgde, waaronder de Internationale b'ezweek, echter niet voor goed. In het jaar 1889 kwam zij terugin hei leven, maar 'grootendeels op nieuwe grondslagen, Was de leus vroeger : « Weg met soldaten en kanons », thans erkende men de noodzake-lijkheid van volkslegers. « De gewapende natie op zijn Zwitsers, en elk zijn geweer in huis », was nu de leus. Toch noemde men zich nog altijd anti-mili-taristen, en de hier en daaringekomen sociaal-demokraten Jn de wetgevende lichamen kregen de opdracht, in de wederzijdsche parlementen tegen de oorlogsbegrooting te stemmen, zoolang men het leger niet op sociaal-demokratische wijze wilde inrichten. Enkelen vinden zulke houding niet logiçsch en beweerden dat, zoolang er legers waren (1) Die verdeeling is niet juisl ; er zijn veel meer klassen, en waar zij beginnen en eindigen is dikwijls moeilijk te bepalen. . en menschen in den wapenhandel geoefend werden, er zou geoorlogd worden. . Men anfwoordde hun dat een volksleger geen leger was als eèn v^n den ouden stem-pel, en dit bovendien slechts een overgangs-maatregel was. « Hoe zult ge dan de oorlogen beletten? » vroegen de tegenstanders. Dat was eene netelige vraag, waarop ten slotte geantwoord werd: «dat de oorlogen een gevolg waren van het kapitalisme, die maar zouden verdwijnen met 't kàpitalistisch stelsel ». « Neen, zegden de anderen, wij kutinen dat van nu af aan, althans na eenige jaren pro- # pagande ; het middel hebben wij in de hand : het bestaat in de algemaene werkstaking. Zoohaast de oorlog verklaard wordt moet in de betrokken landende algemeene werkstaking uitgeroepen worden, dan ontstaat een revolutionnairen toestand die aile vijandelijk-heden van het eene volk tegen het andere onmogelijk maakt. » Daarop echter wilde de meerderheid niet ingaan ; elk vreesde dat dien maatregel in zijn land niet uitvoerbaar was, en dit dan weerloos zou overgeleverd zijn aan den vijand. Sommigen meenden dan dat het zou vol-staan met de algemeene werkstaking uit te roepen in het land dat de'oorlog begon. Maar ook dit was een moeilijke kwestie; itnmers, niet altijd was degenedie de oorlog begon hij die er schuldaan had. Menigmalen was het voorgekomen dat ,een Staat door een of meer anderen zoo getergd, geplaagd en benadeeligd was, dat hem geen ander keus overbleef dan te strijden om zijn bestaan. Deze discussies sponnen zich af op de Congressen van 1891 tôt 1896, waar op het laatste de consekwente antimilitaristen als anarchiste!! aan de deur gewalst werden. Was het eenige jaren later geweest, dan had men in betrek met de laatste kwestie, het voorbeeld der Boeren van Trans'vaal kun-nen aanhalen, die Engeland den oorlog ver-klaarden, wat ze toch niet zullen gedaan hebben uit liefhebberij voor den oorlog. De Internationale maakte dan vredespro-pagande op hare manier, in redevoeringen en bladen, beriep zelfs in 1912, toen de Euro-peesche oorlog dreigde, een buitengewoon Congres bijeen, waar krachtig de oorlog ver-oordeeld werd. Daar de vrede toen bewaard bleef, gelôofde men dit te moeten danken aan het Congres, dat de verbroedering der volkeren op stevige gronden gevestigd had. De- begoocheling was helaas, van korten duur. Nauwelijks nog geen twee jaar later was de oorlog verklaard, of aile Internationalisten waren plotseling veranderd in vurige Natio-nalisten.Hield men nog onlapgs vol dat de werk-. mangeen andere vijand had dande kapitalist, nu voelde men zich met dien ze'fde kapitalist na verwant en was de vijand hij, die eenige dagen te voren broeder heette. Trouwens hetging in de veel oudere "Internationale, die der Kerk, waaraan het ideaal : «we zijn allen broeders én zusters» ontleend is, niet anders. Is dat een bewijs dat het rasgevoel sterker is dan de klassenhaat ? Hierover— om met Sphinx te spreken — is veel te zeggen, maar dit voor later. Het rasgevoel is, voornamelijk bij volkeren met een oude geschiedenis, een machtigen hartstocht, die door de hulpmiddelen der hui-dige beschaving als school en pers, sterk aangeblazen wordt. Daarbij moet men in het oog houden dat in internationale botsingen dî belangen aller klassen eener bevolking nauw verbonden zijn. (Wordt voortg.) De nieuwe Melkkoe De stal van dat nieuwe beestje draagt voor opschrift : Hoogeschool van den Arbeid. Voor al wie de redevoering van Anseele destijds gehouden in « Parnassus », gehoord heeft, waariu hij beweerde dat eene Hoogeschool voor de werkende klasse geen nut opleverde, en de meeste groote uitvinders mannen gewefst waren zonder Hd^ffeschool-onderwijs, alsook de artikeleu van Nand in Vooruit verschenen, die van denzelfden geest doortrokken waren, gelezen heeft, moest de opiichting van diezelfde Hoogeschool een beeije vreemd voorkomen. De verwondering hield op' toen men ver-nam daf, ingevolge de laatste wet op het onderwijs, veertien dagen voor het uitbreken van den oorlog gestemd, het bekend werd dat er groote toelagen aan dergelijke inrich-tingfn konden verleend worden. Men zegt ons dat het aandeel van die toelagen voor Vooruit zoowat 80,000 fr. per jaar zal bedragen. Wie weet hoe Moeder van over lang zich door het eerloos verderfelijk kapitalisme heeft laten verleiden, begrijptgemakkelijkde veran-deririg van hare opvatting over hooger(?) onderwijs. Moeder is praktisch en vol liefde voor hare kinderen als die liefde wat opbrengt. Nu, in die Hoogeschool (?) van den arbeid is het op Zondag 5 Oogst prijsdeeling geweest. De leerlingen kregen diploma's, met een muziekconcert en 'n^edevoering van Anseele op den hoop toe. Hetis vooral dit laatste punt van het programma dat ons in het verslagzeervermaakt heeft en waarom wij ons er een-'oogenblik mee onledig houden. Onder de gewcns bombast zegde Anseele daar het volgende : « Ach, geachte aanhoorders, wij staan hier » voor een nieuwe wereld die voor onze » oogen schitterend oprijst. » De arbeid geleerd) bekwaam en » bewust, dat is zijnen, onzen triomf » verzekerd.» Eedje, Eedje, ge zijt weer aan het door-slaan geweest zonder een oogenblik na te denken. Arbeid immers — van het werkwooid arbeiden — is denaam die men geeft aan het werk van srneden, metsers, timmerlieden, naaisters, schrijvers, kaartjesdragers, enz. Hoe kan nu een handeling geleerd, bekwaam ' en bewust worden ? Men kan zeggen — en met een beetje goede wil ook gelooven — dat de wever, de smid, enz., geleerd en bewust zal worder, maar toch niet het weven, smeden, houtklie-ven, enz. op zich zelf. Mogelijks hebt ge in plaats van « arbeid », arbeider bedoeld, maar dan badt gij dit moeten zeggen. Op het overige, zooals op « onzen verze-kerden triomf », willen wij niet vitten, ofschoon wij er wel recht zouden toe hebben, daar gij sedert veertig jaren dezen triomf aan-kondigd en wij, hoe langer hoe meer, in de miserie komen. Wé zouden dus gerechtigd zijn aan die verzekering te twijfelen. Dat'willen wij niet doen, omdat we begrij-pen dat ge moet voortgaan met ons steeds hoop te geven in de toekomst. Moest ge bijvoorbeeld zeggen : « Jongensl Al wat we tôt heden venicht hebben heeft wel is waar mij en eenige vrienden goed ge-h Mpen, maaru heeft het geen baat gebracht », verdriet en wanhoop waren er het gevolg van en de melkkoeien zouden droog vallen. « Hoop doet leven », en wie ze uitdeelt — bij gebrek aan tastbaarder goed — doet ver-dienstelijk werk. * De aanhoorders scbijnen er ook aldus over gedacht te hebben, want zij hebb* n die rede fîrm toegejuicht. Nu, als zij tevreden zijn moeten wij het ook zijn. VAN ALLES WAT Roode diplomates. — Wij drukten verleden week de meening uit dat « ons Eedje stilletjes aan rijp werd om tût diplomaat geslagen te worden ». Wij wisten toen nog niet dat dit reeds met gezel Destrée een voldon-gen feit was. Thans melden de bladen dat het rood kamerlid voor Charleroi door de Belgische regeering tôt gevolmachtigd afgezant 'e Petrograd is benoemd. Mogen wij ons er nu aan verwachten dat al de ge-heime verdragen, overeenkomsten, afspraken en andere konkelfoezerijen, die ons ten slotte dien prettigen oor-.1 gop den hais hebb.n gehaald, eens den volke zullen medegedeeld worden, opdat het toch eens ten slotte zelf kunne oordeelen waarom en • waarvoor het zijn goed en bloed ten offer brengen moet? Roode diplomaten ! 't Is om 't even, wij vinden het een koddig iets. Aan de « gaaien » zal men nog roode walvisschen doen slikken, juist andersom als Jonas die van eenen walvisch opgeslokt werd, 't geen vele roode gaaien zoo ongelooflijk vinden. Waarom? Werkstakingen in Spanje. —' De spoorwegarbeiders en bedienden der Spaansche sptorwegen dreigen in algemeene werkstaking te gaan, waartegen de spaansche regeering dreigt met aile geweld op te komen. Een vreeselijk vraagstuk. Wij hebben hier in Belgiï nu eene staking in het spoorwegbedrijf, zoo langdurig en zoo doorgrijpend als men ze vroeger maar kon be-derçken. Wij kutinen afzoo proefondervindelijk nagaan wat er de gevolgen van zijn en wie, vooral, er de ge-volgen van moet dragen. De oorlog geeft ons aldus een praktisch kijkje op wat de toekoms'.ige klassenstrijd ons belooft : hij zal ons niet min onheil aanbrengen dan de volkerenstrijd, wel integendeel 1 • De roode Hoogeschool van «Vooruit» heeft haar eerste academisch jaar gesloten met wat het blad Vooruit heet «eene plechtigheid in de Groote Zaal van het Feestpaleis van «Vooruit», waarop aan de « Hoogeschoolstudenten » een « Loffelijk Gel uigschrift » werd afgeleverd, waarvan «vooral de kleuren » een zacht en harmonieus geheel vormen dat goed doet aan het oog. » Maar dat is nog slechts bijzaak aïs men bedenkt dat : «elk diploma draagt de handteekeningen van E. Anseele, voorzitter van den Beheerraad, van Pieter Cnudde, den werkdadigen bestuurder, en van een der leeraars en van den leeraar zelve aan wie het" diploma wordt afgeleverd. » Als iemand zich nu het hoofd zou breken met de vraag: waartoe hem dit « Santje uit de kapelle » dienen kan? vindt hij het antwoord in het veislag van Vooruit aldus uitgedrukt : « Dit getu[gsehrift zal zeker eene waardige muur-versiering uitmaken in elke woning. » Men zegt dat «Vooruit» ten voordeele zijner»hoogeschool van den Arbeid» reeds meer dan 80,000 frank uit de staats- of stadska(a)s gehaald heeft. Indien zulks geen « vuige laster» is, zal men toch moeten bekennen dat de centen onzer belastingen daar een nuttig werk voor het volk hebben bestreden. N. B. — Dit « Loffelijk Oetuigschrift » zal later ook eene groote oudheidskundige waarde verkrijgen,omdat zijne handteekening — wij bedoelen de handteekening van Eedje met den IJzeren Arm, rooden profeet van Gent — er op staat. Alzoo schept de Gentsche «werkende klasse» immer nieuwe waarden tôt verheffing en versterking van het Vlaamsche volk! En zeggen dat er nog vitters gevonden worden die nog niet tevreden zijn. « Het volk is nuûnt content », zegt de opperkok Richard. Twee redevoeringen, —1 Bij de sluiting van het « academisch» jaar van « Vooruit's» Hoogeschool werden, volgens Vooruit's verslag, twee redevoeringen uitge-sproken.De eerstè door M. Lecour, « professor van fransche taal ». Het speet Vooruit de noodige plaats te missen om deze redevoering in haar geheel mede te deelen. Daarom bepaalt het blad zich met te schrijven dat «zij den besten indruk heeft gemaakt ». Alleen dit nog : « Zij werd uitgesproken in de Vlaamsche taat natuarlijk. » In « Vooruit's » rooden tempel der St-Pietersnieuwstraat, is dat zoo natuurlijk niet, want de Vlaamsche taal wordt er versmaad tôt van de kel-ners en winkeljuffers toe. »

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.
Cet article est une édition du titre De waarheid: socialistisch weekblad appartenant à la catégorie Socialistische pers, parue à Gent du 1906 au 1918.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Ajouter à la collection

Emplacement

Périodes