De waarheid: socialistisch weekblad

1284 0
close

Pourquoi voulez-vous rapporter cet article?

Remarques

Envoyer
s.n. 1917, 01 Avril. De waarheid: socialistisch weekblad. Accès à 29 mars 2024, à https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/fr/pid/nc5s75820t/
Afficher le texte

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

10e Jaargang. Nr 13 Prijs : 7 Centîemen. Zondag 1 April 1917 DE WAARHEID Orgaan van den " Vrijen Socialistenhond „ ■I ' ■ MU-J 1 1 . I * ' * •" ■'! Slechts hij die de vrijheid van anderen lief heeft is die zelf waardig. ALLE BRIEFWISSELINGEN TE ZENDEN NAAR : F. Oe Wîtte, Ves*spye^istRiaat, 10, Gent Verantwoor<lell)1se Cttge-ver ■ ABONNEMENTSPRIJS;: Voor 3 maanden, fr. 1-25. Voor 6 maanden fr. 2-50. Voor 1 jaar fr. 5-00. — Op voorhand betaalbaar. — Annoncon worden geplaatst volgens ovsraenkomst i „ Een beetjs Geschiedenis « Elke revolutie heeft hare wittebroods-, weken gehad », zegt zeer wijsgeerig de socialistische Vorwdrts. En inderdaad, de geschiedenis raadplegende ontdekt men bij elke revolutie een tijdstip waarin het bij de revolutionnairen al koek en ei was, waarin men juichtte, ieest vierde, en vast overtuigd was dat de omwenteling ten voile gelukt, de oude versleten toestanden voor altijd ver-dwenen waren en geen terugkeer van het oude, noch geen gevaren meer waren te duchten. Zoo was het — om slechts een paar voor-beelden uit de jongste tijd aan te halen — met de Parijsche revolutie van 18 Maart 1871, met die van 1848, en ook met de eerste groote Fransche revolutie van 1789. Men moet het beleefd en gezien hebben, wat gejubel er op ging in de socialistische middens, toen men het nieuws der uitroeping der Commune vernam. En hoe gemakkelijk en eenyoudig was dit niet in zijn werk gegaan? Men had de kanon-nen der Nati ?nale Garden, die op Montmartre stonden wiïien ontvoeren, omdat mensedert eenigen tijd woelingen van wege 't Parijsch —gepëupei vreesde. Eenige mannen hadden i het gezien, maakten alarm — 't was in het holle van den nacht — en in weinig tijd waren al de Nationale Garden van den volkrijken wijk onder de wapens en op straat. Aan de troepen die met de kanonnen af-kwamen werd bevoîen hait te houden. De generaals Ciement Thomas en Lecomte wil-den er zich tegen verzetten, maar werden door hunne eigen soldaten, die met het volk verbroederden, door den kop gcschoten. Jandorrie, dat beloofde wat ! Dat bewees volgens ons, sccialisten van dien tijd, dat het geheele Fransche volk en het leger voor de Commune gewonnen was. Niets zou deze zegepraal nog kunnen stuitten. Toen wij hoorden dat Thiers, Jules Favre en de geheele regeering hais over kop naar Versailles gevlucht waren, leedt de zaak voor ons geen twijfel meer, welhaast zou de Commune over geheel Frankrijk zegevieren en van daarzich verbreiden over geheel Europa. Het was uit met de bourgeoisregeering, de beurt was nu aan de arbeiders. Wat we daar zooal van verwachtten, had-den wij moeilijk kunnen bepalen, maar wij hadden een gevoel of wij allen gingen rijk worden. Het duurde niet lang met onzen droom. Eerst kwatnen geruchten van oneenigheid onder de leiders. Aanvankelijk aanzagen wij dat als een uit-vindsel der gazetten, want, dachtten wij in onze onnoozelheid, zij zullen toch wel zoo verstandig zijn om te begrijpen dat « een-dracht macht baart. » Daarna kwamen de berichten over de neerlagen, over de verbit-tering van het geheele Fransche volk tegen de Communemannen, en ook dat geloofden we niet, omdat wij het anders wilden, en de mîfiscb, — zooals Maertelaere zegt — slechts gelooft wat de wil hem gebiedt. Tôt op het laatste oogenblik geloofden we vast dat de Commune er toch nog wel in zou gelukken al hare vijanden te verslaan. Op het einde stortte dat geloof toch ineen, toen er niet meer te twijfelen viel ; de prole-tarische revoiu'ie was inislukt, ondanks het schiiterend btgin. En daarmede was ook de werkersinlernationale, die zich vôôr den oor-îog van 1870 zoo dreigend verheven had, voor tango j ren uiieen geslag^n. Ook de revolutie van 1848 had een schitterend begin. Het ideaal was toen niet de Commune, maar de Republiek, en wel de Sociale Republiek, volgens de arbeiders "Sie den grootsten stoot aan de revolutie gegeven hadden. Even als nu in de Russische revolutie hadden de burgers een handje toegestoken om de arbeiders in beweging te brengen ; een •lange jaren propagande in romans, dagbla-den, geheime genootschappen, allen door-trokken van socialisme, was de revolutie vooruit gegaan en had de werklieden er rijp voor gemaakt. Eens de koning en de oude regeering weg, zwom.de geheele bevolking in een zee van vreugde. De bourgeoisie in de verwachting van een 6«/-^r-republiek, en de arbeiders vol hoop op een sociale republiek. Beiden verwachtten er de vervulling van aile hunne wenschen van. De eenen of anderen moesten natuurlijk bedrogen uitkomen, omdat de wenschen der bourgeoisie met die van de arbeiders niet strookten. Zij misrekenden zich vooralsnog aile beiden.De werklieden-leiders meenden de teugels van het nieuw bewind te mogen grijpen, maar de Fransche Oktobristen en Kadetten van dien tijd, kwamen hen vôôr, en — even ! als thans in Rusland — grepen die zelf, en stonden in de voafloopige regeering twee plaatsen af aan de vertegenwoordigers der arbeiders : Louis Blanc en Albert. (In Rusland heeten zij Tcheidse en Kerenski). Eene botsing kon niet uitblijven. Zij had plaats in Juni 1848, vier maanden na de zoo goed geslaagde revolutie. 30,000 lijken van arbeiders bedekten de straatsteenen van Parijs, een even groot getal werd verwezen tôt de drooge guillotine,., dat is : yerbannen naar ongezonde eilanden, waar 2ij bijna allen stierven. Even veel, of nog meer, werden er verpletterd of uit den weg geruimd met de omwenteling en den val der Commune. En zoo aanstekelijk zijn dergelijke volks-bewegingen en de illusies die zij opwekken, dat de Fransche omwenteling van 1848 alom navolgers vond : in Italie, Oostenrijk, Hon-garië, Duitschland, en men tôt in België onrustig werd. En in Italie, Oostenrijk, Hon-garië ook aanvankelijk met goeden uitslag. Nergens evenwel met blijvend gevôlg, ook niet in Frankrijk, waar men een paar jaren nadien blijde was zich in de armen van een strenge meester te werpen. Dergelijke voorbeelden bewijzen ons dat men van staatkundige revolutiën wel weet waar en hoe zij beginnen, maar nooit waar en hoe zij zullen eindigen. Vooral in groote R'jken, samengesteld uit verschillende vol-ken, met elk zijne eigene belangen, overle-veringen, taal, kultuur en eigenaardige klas-sen.Bijzonder leerrijk in dit opzicht is de eerste groote Fransche omwenteling. Dââr werd men lang geschommeld tusschen begooehe-lingen, hoop en vrees. Het eene jaar dacht men dat de revolutie geëindigd was, om het andere te ontwaren dat ze eigenlijk nog moest beginnen of hermaakt worden. Voor ons ligt een boek uit dien tijd waarin w.j lezen : Conjédération Nationale du 14 Juillet 1790, ou Description Fidèle de tout ce qui a précédé, accompagné et suivé cette auguste cérémonie. Belangrijk en aandoenlijk tevens is hetom die getrouwe beschrijving van dit eerste en luistertijke verbroederingsfeest te lezen, dat gehouden werd op het Champ de Mars, juist een jaar na de inneming der Bastille, dat, ais men weet, vcor den aan\ang der groote revolutie gehouden is. Men hadt dus reeds een jaar revolutie achter den rug, en ieder dacht dien dag — zooals men uit het vervolg zal zien — dat de revolutie geëindigd was. Wie toen te Parijs had beweerd dat, wat men er reeds van gezien hadt slechts een blijspel geleek bij het groote treurspel dat welhaast zou volgen, hadt kans geloopen voor gek gehouden te worden. Immers, aile ver-schillen, aile strijdigheden schenen uit den weg geruimd, de volmaakste overeenstem-ming.tusschen het Hof, de Nationale Verga-dering en de verschillende klass^n der maat-schappij was volbracht. Het geheele volk, van omhoog tôt omlaag juichtte, jubelde en was dronken van vreugde. Wie hadt toen nog bezorgd kunnen zijn over de toekomst ? Toekomende week zullen wij den beknop-ten inhoud van dit feest, — dat tfns door een ooggetuige bewaard werd— mededeelen, en men zal er uit zien dat het waarlijk in luister en grootschheid ailes overtrof wat er tôt dan ergens was aanscliouwd. VAN ALLES WAT - Heil weze den profeet Nand ! — Wij moeter. ■kemoedig ons « mea culpa » uitspreken omdat wij — enkele malen — zoo oneerbie-dig geweestzijn met den rooden profeet Nand den draaK te durven steken, als hij deverwe-zenlijking van den collectivistischen toe-komststaat als eenop wegzijnde gebeurtenis voorstelde. Wij wisten noch gisten waarach-tig niet — noch hij misschien ook niet — dat die droom, die verleidelijke droom, wel-dra tôt werkelijkheid zou worden. Een deel van dien droom werd — volgens Nand — sedert den oorlog, hier teGentver-wezenlijkt door al de uitstekende (?) diens-ten, welke de stadsregiën van allen aard (gas, water, suiker, aardappelen, melk, koien, enz.) aan de noodlijdende bevolking bewees. Dat een groot deel dier bevolking zich on-voldaan verklaarde, doet mets ter zake, want ondankbaren treft men overal aan. Het goede aldus te Gent gesticht is zoo voortreffelijk dat het den Russen het water in den moud heeft doen komen en degaaien van het Tzarenrijk heeft doen besluiten, den stier bij de hoornen (e vatten en Nand's droom heelemaal te verwezenlijken : de roode gaaien van Rusland willen blijkbaar hunne kapitalis-tische verdrukkers onteigenen en de collec-tivistische Republiek invoeren. Maar evenals hier te Gent zijn er onverla-ten— Octobristen genoemd — die,gesteund door de kapitalisten van Londen en Parijs, den « klassenstrijd willen » en daar een stokje willen voor steken. Dat zij oppassen, zij zullen Tcheidse en Kerenski, Eedje en Nand op hun lijf krijgen. O barema ! Zwarte ondankbaarheid ! — Het Volk stelt zich tegehover Vooruit aan op eene oprecht onhebbelijke wijze. Onze lezers herinneren zich hoe Vooruit, in de broodwateringszaak, niet alleen voor zich zelve, maar zooals er in zijne kolommen te lezen siond, manhaïtig en ridderlijk, voor de liberale Vrijheidsliefde, voor het katholieke Volk, voor het kspitalis-tische Volksbelang en andere bakkers in de bres sprong en meer uitrichtte dan « chevalier Bayard » zaliger, Inderdaad hij, Vooruit, redde niet alleen hun eer, maar ook himne kas, met de boeten te doen intrekken. Dat was grootsch, dat was edel, dat was verheven ! Vooral als men bedenkt wat Vooruit al over de « gele en blauwe dompers » en over de « Gentsche kapitalisten » geschreven heeft. ^ Welnu zou men het kunnen gelooven? Het Volk durft dien Vooruitschen edelmoed in twijfel trekken en beweert nu dat « andere bakkers » de beheerders van « Vooruit » op het krijgspad tegen de heeren van 't komi-teit reeds waren voorgegaan. « Jammer dat ditpluimke op 'troodhoedje van « Vooruit » niet kan blijven waaien. Er is een bluts in dat hoedje... », schrijft Het Volk. O, die deugeniet ! die niet wil of kan ver-staan, dat « Vooruit » met hem en de anderen een trust der broodbarons van Gent zou willen tôt stand brengen. Ondank is 's werelds loon ! I De doos van Pandora.—Menkent de legende der oude Godenleer, volgens wëlke Pandora van de Goden eene doos met allerlei geluks-gaven gekregen had, die haar voor eeuwig zalig zouden maken en bijblijven, op eene voorwaarde, 't is dat zij nooit het deksel zou oplichten om ze te onderzoeken. Pandora, door weet- en nieuwsgierigheid gedreven, hief het deksel eventjes op en... al de gaven vlogen weg, uitgenomen ééne, de hoop, die op den bodem liggen bleef. Deze sage kwam ons wederom voor den * geest, toen wij in Vooruit gezel V. d. Brugge ^ hoorden afgeven over de « Arbeidersbewe-» ging, het woord dat sedert verscheidene » jaren eene groote beteekenis heeft gekre-» gen in aile moderne landen ; eene bewe-» ging die gansch ons maatschappelijk leven » heeft aangegrepen en gansch nieuwe voor-» uitzichten opent voor de toekomstige men-» schensamenleving. » Nieuwe vooruitzichten ! Ja, wel, maar plus ça change et plus ça reste la même chose. Alleen de vormen veranderen, maar de hui-dige oorlog bijvoorbeeld, verschilt in niets, buiten de afmetingen en de middelen, met den strijd die over eeuwen en duizenden jaren de oervolkeren onder elkander streden om het bezitvan de wildrijkste jachtvelden. Voor ons, op tafel, liggen drie boekwerken van drie geleerden, een Engelschman, Ch. Darwin : « De oorsprong der soorten, door den strijd om het bestaan » ; een Duitschman, E. Haeckel : « De raadsels van 't heelal » ; een Franschman, J. Le Dautec: « De algemeene strijd om te leven ». Welnu aile drie bewijzen, door eene droge, nuchtere uiteenzetting den diepen zin van het woord des Bijbels, dat, in zijne genesis, tôt de grijze Oudheid zal opklimmen : « Gij zult uw brood eten in het zweet uws aan-schijns en de aarde zal u ondankbaar wezen ! » Maar op den bodem van 's menschen hart, vindt men immer de hoop liggen, die zacht-jes tôt zijn hart en zinnen fluistert : nieuwe vooruitzichten voor de toekomst ! Daarop en daarvan leven op hun beurt een heele boel maatschappelijke tandentrekkers, waaronder « in aile moderne landen » de politiekers eene ruime plaats ingenomen hebben, inderdaad 1 Voor hunne roode kapel. — Met de volgende beloften voor de toekomst, ofte wissels op de lucht, tracht Vooruit de nog ongeteste gaaien in zijne roode duivenpier te lokken : « Stellig zal het lot der werklieden veel en in vele opzichten verbeteren, als de sociaal-demokratie en de vakvereenigingen samen krachtig medewerken, als aile arbeiders het nut der vakvereeniging ten bate zullen nemen. » Nogmaals zeggen wij : zonder politiek, is de strijd cm de stoffelijke en zedelijke toe-stand der werkers te verbeteren, nul! » Nul is dpze strijd, als de werklieden ver-wijderd blijven van de beroepsvereenigingen.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.
Cet article est une édition du titre De waarheid: socialistisch weekblad appartenant à la catégorie Socialistische pers, parue à Gent du 1906 au 1918.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Ajouter à la collection

Emplacement

Périodes