De witte kaproen: Vlaamsch strijdblad

701 0
close

Pourquoi voulez-vous rapporter cet article?

Remarques

Envoyer
s.n. 1918, 08 Decembre. De witte kaproen: Vlaamsch strijdblad. Accès à 28 mars 2024, à https://nieuwsvandegrooteoorlog.hetarchief.be/fr/pid/vd6nz8257f/
Afficher le texte

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Vierde Jaargang Per nummer : 10 centiemen. 8 December 1918 DE WITTE KAPROEN Vlaamsch Weekblad. — Yerschijnende elken Zondag Aile artikels, mededeelingen, geldelijke bijdragen, uitsluitend aan den bestuurder ter sturen. Aankondigingen volgens overeen-v komst. Bestuurder-Eigenaar : ALFONS SEVENS Stearstraat, 7, Gent. Abonnement van lsten December 1918 tôt lsten April 1919: 2 Frank. Cultuurvolk?--- Barbarenras. auur Alfons SEVENS Nadruk Verboden Vôôr cen oorlog was er geen volk in ce werél'd, dat meer met hetwocrd Kultur in den mond liep dan het Duitsche. En _:oolang de wereld bestaat, werd er nooit een volk aangetroffen, dat zich een grooter larbarenras toonde. ledere Duitscher voelt de behoefte een anderen mensch onbeschoft te behandelen, te onderdrukken, te mishandelen, en deze, die geen knechten of aibeiders onder zich heeft om hen toe te snauwen en af te zweepen, gebruikt zijn vrouw als afleiding. Toen ik ginder in Allendorf rondliep, stond ik dikwijls verbaasd, hoe tle kleine bengels er genot in vonden, 's avonds de pîompe ganzen met stokslagen van de rivier naar huis te drijven. De Duitscher verwart wreedheid met tuchtiging, zelfs met moed. < De Duitscher vindt de wreedheid een noodzakelijkheid; wat zeg ik, een deugd. En de Duitscher, die er zijn -behegen in schept de zwakken en kleinen te doen lijden, kruipt en laat zich in het aange-zicht spuwen door een machtiger dan hij zelf. De Duitscher bezit een echte slaven-natuur.★ * * Het lag in den aard van den Duitscher den oorlog op de wreedste wijze mogelijk te voeren, en, hoofdzakelijk nder den roes van overwinnaar, gruweldaden te bedrijven, die aile inbeelding overtreffen. Wij vertellen geen nieuws met te schrijven dat de Duitscher het eerst het schrikkelijke gdz aanwendde en nadien het eerst de vlammenwerpers invoerde. •Minder gekend is de barbaarsche wijze, waarop hij met de ' gekwetste soldaten omsprong. Te Wiirzburg leerde ik veel Fransche soldaten kennen, die met den aanvang van den oorlog te Dinant of in 't Zuiden van Luxemburg vochten. Toen ik een paar weken in 't lazarett lag met bronchitis, sliep in 't bed naast mij een franschë soldaat van uit Norman-dië. Ik bemerkte, dat hij een schotwond aan de keel had. Doch hij toonde mij, dat hij een geweerschot in de dij gekre-gen had. Het schot in de keel was hem na den veldslag toegebracht. De Duitsche soldaten, die het slagveld ruimden, keer-den aile gevallenen om, die op hun buik lagen, om hun beter te kunnen bestelen. En deze die op dit oogenblik zijn pijn uitschreeuwde, kreeg eenvoudig een revolverkogel in de keel. Ik hoorde daar ook van een ooggetuige en martelaar de ijselijke geschiedenis van Ethé, een dorpken in Luxemburg. De zwaar gekwetste Fransche soldaten, die in de burgershuizen achtergelaten waren, werden door de Duitschers naar het kerk-hof geleid en gesleurd en daar gefusil-leerd. Mijn zegsman, die in den veldslag door een granaatscherf în den rug ge-kwetst werd, had daar met de fusillade aan 't kerkhof zijn oog verloren. Ontelbaar zijn de gekwetste soldaten, die met den aanvang van den oorlog door de Duitschers in plaats vàn verzorgd, afgemaakt werden. * * * Een ander bekend teeken van bar-baarschheid is de wijze, waarop de Duitschers de burgersbevolking in de oor-logsrampen hebben doen deelen. Zij volgden slechts de leer van hun meest bekende krijgstheoretiekers Clauze-witz en von der Goltz, die, als noodzake-lijke factor voor de overwinning, de terrorisatie van de burgerlijke bevolking aanbevolen en voorschreven. België weet best van dit systeem mee te spreken De puinen van Dinant, Aar-schot, Leuven, Dendermonde, enz. staan daar nog als getuigen, hoe de Duitschers, om hun wraaktekoelen voor den heerlijken wederstand van ons dapper leger, gan-sche steden eenvoudig afbrandden. België ook heeft eerst ondervonden, hoe de Zeppelins en vliegtuigen niet dienden om versterkingen aan te vallen, maar om bommen te strooien in 't midden van Antwerpen, te Oostende, te Deinze, enz. De burgerlijke bevolking van Parijs en Londen kreeg nadien zijn deel. k Nooit heb ik meer gewalgd van de Duitschers dan in 't gevang te Cassel. s Zondags gedurende de mis kwam de grijze aalmoezenier van op zijn kansel rie Duitsche oorlogsberichten voorlezen, en daar hoorden we in Gods tempel door een katholieken priester trionfantelijk ver-kondigen, hoe te Londen door een aanval van Zeppelins opnieuw eenige vrouwen en kinderen vermoord werden. Nadien von Jen de Duitsche nieuwe heldendaden uit. Zij torpedeerden onmee-doogenloos aile handelschepen, en schoten de reddingsbooten in stuk, waarin de matrozen trachtten te vluchten. En met reusachtige kloefletters kondigden het hun gazetten aan, als het hun eens lukte een grooten passagiersboot te doen zinken.en honderden vrouwen en kinders den dood in de bruischende golven te doen vinden. ★ * * Dat de Duitschers de weerlooze gevan-genen onmenschelijk wreed behandelden, hoeft geen betoog. Elke gevangene, die langen tijd in Duitschland verbleven heeft, weet, dat in 't begin de meeste gevàngenen bij hun aankomst door een haag soldaten geleid werden; 't is te zeggen, met de matraque afgetroefd. De straf van den « poteau » heeft een langen tijd in aile Duitsche kampen be-staan. Men bond den gevangene stevig aan een paal vast. Hij stond op een paai steenen en had het hoofd, 's Zomers naar de brandende zon, 's Winters naar den ijskouden wind gericht. Dan rukte men de steenen weg en de gevangene bleef gewoonlijk drie uren tusschen hemel en aarde hangen. Onnoodig te zeggen, dat de meesten bewusteloos van den paal afgenomen werden. In sommige kampen werden de gevàngenen verplicht in het heetste van der Zomer op hun bloote voeten en met eer zak steenen op den rug op de beteerde daken der barakken uren lang te wànde-len.Hier schoten de Duitsche soldaten, on zich te amuseeren en de gevàngenen be-vreesd te maken, door de barakken er doodden of kwetsten er, daar staker ze de sukkelaars, die stervende van hon-ger, een tweede maal hun ratioen uit df keuken haalden of ook de arbeiders die tegenstribbelden, met de bajonet neder. * * * * | Duizenden en nog duizenden burgers * sleepte de Duitsche barbaar tegen aile be-' grip en volkerenrecht, in de gevanen-■ schap. Duitsch-vijandelijkheid of verdacht van \ spionage, en ge werd weggesleurd voor jaren en jaren, opgesloten in vuile barak-| ken, opgevreten door vlooien en luizen, | behandeld als vee. Als men ergens in een kamp aanland-i de, klonk de vraag aan de soldaten, die | het transport vergezelden : « Wieviel stûck!» « Hoeveel stukken hebt ge mee!» i Duitsch-vijandig en verdacht van spion-| âge de ontelbare zieken, krommen en : kreupelen.die ik gezienheb; —- de tering-i lijders en de zinneloozen uit de bijzondere î barakken te Holzminden; — de honder-j den en nog honderden vrouwen \an aile s nationaliteit en allen rang (er lag op 1 't kerkhof te Havelberg een Poolsche | vrouw begraven van boven de honderd | jaar);—de talrijke kinders! (te Havelberg j, waren er over twee maanden nog meer ; dan vijftig onder de veertien jaar en een ; gansche massa ligt op 't kerkhof). I * * * ( Ten slotte een woord over onze Belgi- opgeëischten. Men liet ze eenvoudig i j van honger sterven, in de hoop ze te J dwingen een arbeidscontract te teekenen. En in Duitschland verbleven gedurende den oorlog meer dan zeven honderd dui-zend • Poolsche arbeiders die letterlijk slaven waren. Over een viertal maanden heeft de Berliner Tageblatt onder den titel : Moderne Slavernij een aankondi-ging overgenomen uit een Alldeutschblad, waarin een grondbezitter wenscht 70 wel-gevormde Poolsche mannen en vrouwen tegen een gelijk aantaluit te wisselen! ★ * * Dat het op het laatst verbeterd was in de Duitsche gevangenkampen? Ja! De vrees van de nederlaag is voor den Duitscher het begin der wijsheid geweest. Doch hadden de Duitschers gezege-praald, geen enkele van hen zou over de onmenschelijke gruweldaden gebloosd hebben, en het Duitsche barbarenras zou een deel van Europa, en alleszins ons ge-liefd Belgié, in de slavernij hebben gedom-peld.Vergeten we dat nooit! PENNETREKKEN Duitschland in Revolutie De « période rose » van de revolutie. Den Maandag, Dinsdag en Woensdag zijn al de gevàngenen zenuwachtig. De treinen loopen regelmatig ; de ge-weerschoten in Berlijn hebben opgehou-den ; er is een gouvernement Ebert-Haase; zelfs een lid van de Spartakusgroep heeft aanvaard er deel van te maken. Aile be-, ambten zijn in Pruisen gebleven, ook het « kriegministerium ». Alleen zitten overal een paar soldaten als kontrool. De Roode Vaan, die zich van de persen van den Lo-kalanzeiger heeft meester gemaakt, wordt door het gouvernement weggejaagd ; de 1 dieven, die den avond van de revolutie ■ in een der ontelbare speelholen van Berlijn i 130.000 M. gerobberd hebben, worden aan-i gehouden en het geld aan de heeren spe-, 1ers teruggegeven. De soldatenraad van . Berlijn beslist met overgroote meerderheid | dat er geen roode garde mag ingericht worden. Liebknecht's star verbleeki. Wij zijn spoedig in de « periode rose » van de revolutie getreden, i Advokaat Gillon, als voorzitter van den gevangenenraad, loopt en vraagt wanneer ze ons eindelijk loslaten ; hij krijgt veel beloften. maar 't is al. Enwe zitten 450 km. van de Belgische of Hollandsche grens ! En de « periode rose » duurt gewoonlijk slechts korte weken in een revolutie ! De afgevaardigden in 't kamp. Den Woensdag middag is er, naar we hooren, meeting op de markt van Havelberg, om den nieuwen tijd in te luiden. En de vreemde afgevaardigden komen 's namid-dags om 3 ure in 't kamp. Toen we met advokaat Gillon in de muziekzaal van 't kamp treden, zien we daar een burger van een dertig jaar, met den half versleten frak drukkende op zijn half-zwart boordje, met den kap-hoed achter op het hoofd, den rooden band op de mouw en een paar grijs-katoenen handschoenen aan. Hij spreekt met de heesche stem van den vermoeiden meetingist -tegen het hoopken Russen, Polen en Joden, die hun wederzijdsche comiteiten vertegenwoordi-gen. Rond hem staan drie soldaten-onder-officiers ook met den rooden band om de mouw en bij hen, als beteuterde school-kinderen, onze luitenant Lonis en de lui-tenant van 't kamp II. Het duurt en blijft duren, want de Russen stek-en de een na de andere een lange speech af. om de Duitschers om hun revolutie geluk te wenschen, de internationale solidariieit te verkondigen en de Neue Zeit te verheerlijken. Eindelijk komt de burger Dij ons : Hij meent ook tegen ons een redevoering te houden, vertelt van de heerlijke revolutie, de grootste die de wereld gekend heett, — de Duitscher moet altijd in iets den grootste zijn, — buldert tegen de conterrevolu-tie, en hoopt dat wij, in ons land terugge-keerd, aan de algemeene omwenteling, die de wereld zal omscheppen, zullen mede-helpen. Reeds volgt Frankrijk, Engeland, Holland, België... Doch advokaat Gillon breekt de zeeverijen van de revolutionnair af en vraagt kort en klaar, wanneer die heeren revolutionnairen denken ons naar hnis te zenden. En toen hij bemerkt dat het gezeever gaat herbeginnen, keert hij den sukkelaar den rug toe. Als we buiten komen, staan Russen, Polen en Joden rond een roode vlag ge-schaard en zingen, op den gewonen slee-ptnden toon der Russische zangen de Marseillaise. Het lijkt eer een doodenzang! De laatste truc van de « Leipziger Volkszeitung ». — Denzelfden avond krijg ik de achtergehouden, verboden nummers van de Leipziger Volkszeitung, het blad der onafhankelijke socialisten. En ik vind de laatste troef, die zij uitgespeeld hebben tegen het Ministerie Max von Baden, Scheideman, Erzberger, den dag, dat de revolutie in Berlijn uitbrak. In het Zater-dagnummer van de Leipziger Volkszeitung verscheen de vôôrtekst van een verbond. te sluiten tusschen Duitschland en Japan, met het doel de bolsjewieken in Rusland te kortvlerken, en nadien de onafzienbare gebieden van Azië in invloedsferen tusschen Duitschland en Japan te verdeelen. Die vôôrtekst was, volgens het blad, ondejteekend te Berlijn door een bijzon-deren Japanschen afgezant en het ministerie met Scheideman mee. Te zelfder tijd werd Joffe, de gezant der Sowjets, uitge-dreven.De Leipziger Volkszeitung riep het volk op, om, als protest-tegen dit verbond, dat in zich de kiemen van nieuwe oorlogen be-vatte, de revolutie definitief in gansch Duitschland te doen zegepralen. Onnoodig er bij te voegen, dat men na een paar dagen, overal wist, hoe het stuk van het socialistische blad een faux was. Het kamp vermindert. Een vijftigtal Engelschen, die uit straf naar Havelberg overgebracht werden, keeren terug naar Ruhleben.

Over deze tekst

Onderstaande tekst is geautomatiseerd gemaakt met OCR (Optical Character Recognition). Deze techniek levert geen 100% correct resultaat op. Dit komt mede doordat oude drukken moeilijker te lezen zijn met software dan moderne. Dat betekent dat er onjuiste tekens in de tekst kunnen voorkomen. Er wordt gewerkt aan verbetering van de OCR software.  

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.
Cet article est une édition du titre De witte kaproen: Vlaamsch strijdblad appartenant à la catégorie Vlaamsgezinde pers, parue à Gent du 1910 au 1921.

Bekijk alle items in deze reeks >>

Ajouter à la collection

Emplacement

Périodes