247 JÂAR - N 243. - B, 6 CENTIEMES mM—wiriwiiwn H11 ■ ■ WIMI.HU nn—m jau.Jii»«aHca<M8^Trtt<MSiaBB»>aMWMWioa»WWBWia»M WOENSDAG, 7 OOTOBER 1914 GAZETTE VAN GENT IfJSCHRIJYINOSPIlIJjS ï VOOR GENT s YOOR GEHEEL BELGIE : Een jaar ...... fr. 12-90 Een jaar fr. 15-00 6 maanden ..... » 6-50 6 maanden > 7-75 3 maanden » 3-50 3 maander » 4-00 Voor Holland : 5 franl; per maanden. Voor de andere landen : fr. 7-50 per 3 maanden. NIEUWS-, HANDELS- EN ANNONCENBLAD Gesticht in 16 67 BESTUÏTia ES HEDACTIE VELDSTRAAT, 60, GENT TELBFOON N1 710 De bureelen zijn open van 7 ure 's morgends tôt 5 tire 's avonds. De inschrijvers buit&n de stad Gent moeten hnn abonnement nemen ten postkantoore hunner woonplaats. DE EUROPEESCHE OORLOG DE OFFSGJEELE MEDEDEELINGEM DE TOESTAND Het moderne Slagveld WAAROM GEEN AFZONDERLIJKE VREDE? DE KRIJGSVEBRICHTIKGEN LANGS DE SCHELDE (OFFICIEELE MEDEDEELINGEN). In Belgie Antwerpen: dinsdag avond. De toestand van Antwerpen is ernstig. De bevelhebber der versterkte stelling hee gisteren avond aan de burgemeesters der gi meenten, begrepen in de versterkte omheinin van Antwerpen het volgende schrijven gi stuurd : "Ik heb de eer ter kennis te brengen van d bevolking, dat de beschieting der omgevin van Antwerpen en omstreken elk oogenbli kan beginnen. "Het is wel verstaan dat de bedreigin of de uitvoering der beschieting geen invloe zullen hebben op den weerstand der vestinj die tôt het laatste oogenblik zal volgehoude worden." In Frankrijk Maandag avond, II ure. Op onzen linkervleugel duurt het gevecli steeds voort. In de Argonnestreek en op de bergvlakte van de Maas, hebben wij nacht en dag de aa' vallen afgeslagen. DE TOESTAND De Engelsche drukpers zegt, dat de tijdinj dat de Verbondenen andermaal aanvallend oj treden, te Londen groote voldoening heeft vei wekt, want het bewijst, zeggen zij, dat de ovei groote ki'ijgsbeweging zich meer en meer naa het Noorden verplaatst. Al de bijzondere briefwisselaars koestere: de beste verwachtingen. Zij denken dat d strijd nog op sommige plaatsen kleine tegen slagen kan ontmoeten, doch zijn overtuigd da de vijand weldra verplicht zal zijn zich op zij: eigen grondgebied terug te trekken. "Le Temps", van Parijs, zegt : Heel de strij schijnit zich samen te trekken op de twee vleu gela der overgroote strijdlijn. In de Woevre streek zijn wij weinig vooruitgegaan. Op onzen linkervleugel hebben de Duitscher getracht den hoek onzer lijn te verbreken door hevige aanvalleïi in de streek van Roye zij werden afgeslagen. Van het centrum meldt men niets. De veldslag heeft een gansch nieuwen vorr aangenomen in de geschiedenis van den ooi log. Wij dwingen de Duitschers naar het Noorde: te trekken en ruaar hun land terug te keeren De gevechten tusschen de twee legers, di thans op eene gelijkloopende strijdlijn plaat hebben, duren ald-us voort. Het is een veldsla die maar op een verwijderden datum zal eindi gen. Wat geeft het ook, op welke wijze d tmmcar——Mai .t M ■ m Duitschers uit Frankrijk zullen geworpen worden ? Uit Bordeaux wordt nog het volgende mede gedeeld : Wij zijn geen overwinnaar, maar de zege-praal is in aanfcocht. De omtrekkende beweging g duurt voort. De kring wordt langs om nauwer ;= en g&schiedt onder de bescherming van eene zware massa ruiterij. e Het is nog de dageraad niet, doch een zon-| nige lichtstraal schijnt er reeds door. Er zijn vele redenen waarom wij met voile g verbrouwen geduld moeten hebben en vooral d de stilzwijgendheid bewaren. Niettegenstaande Si ailes doet voorzien dat het eene verpletteren-n de zegepraal zal zijn, is de voorzichtigheid toch het ordewoord. De dag is nog niet aangebroken, dat wij onze taktiek aan het klokzeel mogen hangen, maar t wanneer de gordijn zal opgetrokken worden, dan zal men kunnen nagaan, welke de mach-11 tige lac tors zijn die ons geholpen hebben. Waarom geen afzondsriijke vrede? Waarom hebben Engeland, Frankrijk en Rusland zich onderling verbonden om geen enkel van hen afzonderlijk vrede met Duitsch-land te sluiten ? Ziehier wat dienaangaande uit New-York ge-schreven wordt : r Er is hier een in Rusland gevestigd Ameri-^ kaan aangekomen, de heer Victor Lassen, eigenaar van eene belangrijke wapenfabriek. Hij is door de Russische regeering met eene handelszending gelast. Een Russisch minister heeft hem medege-1 deeld, verklaart hij, dat de czaar van den Duitschen keizer een telegram ontvangen had hem vragende zijne troepen terug te trekken en vredesvoorstellen te doen. De czaar maakte het telegram over aan Londen en aan Parijs, en 's anderendaags teekenden de bondgenooten s hunne onderling© verbintenis, en in eene open-> bare redevoering verklaarde de czaar, dat hij ' slechts te Berlijn den vrede zou teekenen. Het moderne siagveld Hamilton Fife geeft de volgende schets van het vreeslijke van den modernen oorlog : "Dit is geen oorlog van menschen, het ;s 1 oorlog van machienen." Zoo sprak een gewoon officier, en hij zegde het vol bitterheid, waat s hij had meer dan de helft van het bataljon, dat g hij had gecommandeerd, zian wegvagen als het - gras onder de zeis, door die vreeslijke mitrail-' leuzen. "Er is iets vireeslijks zielloos in", vervolgde e hij ; "het is beestachtig onmenschelijk. Man- n ^ ||, , ï---- I1IM—I■ ■ .ï. ,xien draaien een handvat om en de dood vliegf *er uit "in groote bundels". Wat deze veldslag geweest is, — het is in werkelijkheid één slag de Marne en de Aisne —- kan niemand bese' fen>, die het niet heeft bijgewoond. Menschen konden elkander nooit dooden bij hoopen, bij honderden te gelijk. Zij zouden walgen van zulk een slachten op groote schaal. Zij zouden uitroepen : "Wij zijn soldaten, geen slachters. Een siagveld moet geen s1 achthuis zijn.' Slechts vernuftig uitgedachte machienen, ge-maakt om menschen te dooden als sprinkha-nen ,wanneer die over een vruchtbaar land komen ; slechts automatische moordenaars zon der hart of medelijden, of wroeging, konden de aarde bedekken met dooden, op zulk een vreeslijke wijze." Een groote kura&sier vertelde hoe, nadat een massa Duitsche infanterie uiteen geslagen was, en nog eens uiteen geslagen, er een wal van lijken was, een wal, waarover men met de paarden heen moest springen. Een andere man, een jager te voet, be-schreef een beetwortelveld, waar de Duitschers dood lagen, als eene p^aats, "waar zij lagen bij honderden, alsof zij door den bliksem wa-ren getroffen. De "soixante-quinze" is het Fransche 75-mil-limeter-kanon, waarover de soldaten met ge-negenheid spreken. Zij hebben eigenaardige manier en. Hun artillerie leeft voor hen. Zij spreken er over met een persoonlijk gevoel van dankbaarheid en bewondering. Ook de bajon-netten, hebben zij verpersoonlijkt. Een der ge-wonde Spahis sprak van een man-tegen-man -gevecht — zij zijn zeldzaam geweest — waarbij "Rosalie" grootsch werk had gedaan. "Rosalie", verklaarde hij, "zoo noemen wij ons blanke wapen. Wij doopten het zoo op een avond, toen wij het met welslagen gebruikt hadden. Maar het aantal dat "Rosalie" voor haar rekening heeft, is klein in vergelijking van de massas, die " automatisch" gedood zijn Aan Duitschen kant is het de mitrailleuze, het Maxim-kanon, dat de meeste schade aanricht ; aan Fransche zijde, de "soixante-quinze". Ver-schillende dokters vertelden mij, dat de won-den der Duitschers meerendeels veel ernstiger zijn dan die der Fransche of Britsche soldaten. De Fransche granaten barstten met vrees-lijk geweld. Zij scheuren beenen en armen aan stukken. Als zij hoefél af o :derlijf raken is ailes voor-bij. Iiet is volkomen juist, voegde hij er bij op mijn desbetreffende vraag, dat mannen dood gevonden werden zonder eenige verwonding. Wii vinden hen als wij over het siagveld gaan, knielcnde, zittende in de loopgraven in na-tuurlijke houdingen, alsof zij nog leefden ; juist zooals zij knielden of zaten toen de granaat barstte en hen in een oogenbiik door de me-linie^dampen verdoofde. — O, dat siagveld aan de Marne ! Nooit ;s er een oorlog geweest, die iets zoo vreeslijks te zien gaf. Denk eens aan het aantal — twee millioen. Da,t is nooit geëvenaard. Denk aan de juist-heid der doodende machienen ! Aan het aantal dier machienen ! Aan de ontzettende voor-raden ammunitie, die zij verslinden. Duitsch-land moet één groot gasthuis zijn. Frankrijk begint hetzelfde te worden. Reeds worden bedden schaars,al zijn er ge-lukkig zoovele lichtgewonden, dat zij spoedig genezen en ruimte kunnen maken voor ande-ren. Maar men gaat het onzettende der wor-steling beseffen als men elke beschikbare school, gesticht, openbaar gebouw zich her-scha.pen ziet in een gasthuis, even goed als vele groote spoorwegstatiën en tal van bijzondere woningen, en dan te bedenken dat nev in D'uitschland nog veel erger is. En nog altijd duurt aan de Marne, en aan de Weichsel, en aan de Sava, en op de zeeën die vreeslijke slachting voort! Hoe lang nog? Hoe lang? Sn Oost-Viaanderen TE AALST. Sinds woensdag laatst werd de stad door den bevelhebber der bezetting, Kessler, die zich in de woning van den heer schepen Moeyereoen MVJtt trrT^-rr n| ,,yM|—■■ n,.,,, M—-, nemei ' heeft gevestigd, "officieel" aan Duitschland gehecht. De heer Jaak Van den Bergh, gemeente-raadslid, die gevangen genomen was, werd door de krijgsoverheid tôt burgemeester be-noemd, en op de deur van zijn huis hechtte men een plakschrift " Burgmeister". Hij werd verplicht de policie in te richten, die thans dienst doet, wel te verstaan in het belang van den vijand, en die samengesteld is uit eenige burgers, die een armband dragen, met de wapens van Duistchland. Al wat eenige waarde heeft, wordt in auto-mobielen opgeladen en naar Brussel overge-bracht, onder anderen bij Borreman-Buyl, De Paepe, Van Beveren, D'Haese-Blommaert, Van de Sype, Limbourg, -in de apotheken Ghysselinckx, Van Caelenbergh, De Valcke-neer, in de ijzerwinkels, enz. De woning van den heer schepen De Wolf, bleef tôt nog toe onaangetast ; op de deur staat geschreven "Gute Leuten". Verscheide-ne fabrieken zijn door den brand vernield. De toestand verbetert. Gisteren morgend heeft de heer schepen De Wolf, van Aalst in de Lakenhalle te Gent, aan da Aalstersche vluchtelingen medegedeeld, dat de toestand te A'alst verbeterd is, het gros van van het Duitsch leger is er weggetrokken en er blijven enkel een paar patroeljen achter. De menschen die er gebleven zijn, worden thans beter behandeld. De Duitschers zijn er betrekkelijk zacht mede geworden en ver-schaffen hun voedsel. Men mag in en uit de stad gaan;. De heer De Wolf raadt echter nog niet aan e" heen te gaan, vooral de jongeren niet. Er zou te Aalst eene "Taube" neergedaald zijn, die aan de Duitsche officieren eene mede-deeling gaf, welke verscheidene van hen deed weenen. De "Taube was nauwelijks weg, als er algemeen bevel tôt oprukken werd gegeven. Enkel een paar patroeljen bleven ter plaats. TE SCHOONAARDE. Dinsdag morgend werd het kanonvuur door de Duitschers hernomen, welke door de Belgen werd beantwoord. Rond 9 1/2 ure heeft de Belgische artillerie de fabriek van scheikundige voortbrengselen waar de Duitschers hunne kanonnen hadden opgesteld, beschoten en deze stond na korten tijd in brand. Men dacht dat in de fabriek groote hoeveel-heden hout lagen, dat door de Duitschers zou gebruikt worden om te pogen eene brug over de Schelde te leggen. Welnu, het schijnt dat in de fabrielk eene brug geheel kant en klaar lag, om den stroom over te trekken. De Duitschers trokken door of naar Dender-monde, doch onze artillerie beschoot gedurig den vijand, die ten slotte moest aftrekken. TE IMPE. Een 250tal Duitschers poogden dinsdag van aan den windmolen, waar zij verscholen zaten, de Belgen te omsingelen, langs de bosschen "De Klaarte" genaamd. De Belgische artillerie schoot verscheidene shrapnells in het bosch. De Duitschers werden uiteengeslagen en na-men de vlucht, in wanorde naar Aalst, langs Smetlede en Impe naar Erpe. TE LEDE. De Belgen hebben maandag tusschen Lede Impe en Erpe, 6 kanonnen der Duitschers be-machtigd. De Duitschers trachtten ze terug te nemen, doch ze werden verjaagd door het vuur der Belgen. Duitschers overvallen. Maandag waren 12 Duitschers in de woning van Pieter Uyttendaele zich gaan verschuilen ; die woonist werd beschoten ; 10 Duitschers werden gedood en 2 gevangen genomen. Te Lede, wijk Vrijdagmarkt, had dinsdag eene ontmoeting plaats tusschen eene patroelje Duitschers en eene patroelje gidsen ; 4 Duitschers werden gedood en verscheidenen ge-kw-etst. Aan Belgische zijde geen verlies. i ten postkantoore hunner woonplaats. TE HERZEELE. Dinsdag morgend, rond 10 ure, werd de gendarmerie alhier verwittigd dat eene Duitsche patroelje, bestaande uit 5 uhlanen en een officier. in den omtrek aangekomen was. Twee gendarmen, bij^estaan door eenige vrijwi,lli-gers, gingen dadelijk op zoek.Zij doodden den officier en kwetsten een soldaat, die met den andere uhlaan krijgsgevangen genomen werd. De gekwetste werd in het bezit gevonden van een groot aantal koepons van actiën der "Maatschappij van den Dender". De andere gevangene scheen gelukkig zich in veiligheid te bevinden. IN BRABANT. TE LEUVEN. De Hoogeschool. De rector der Universiteit van Leuven heeft den overheden der Hoogeschool bericht, dat men zou pogen de onderbreking der academi-sche jaren te varmijden. Aile maatregelen zullen genomen worden, opdat de studenten zoo weinig vertraging mogelijk in hunne studiën zouden ondervinden. De professors der Hoogeschool worden ver-zocht onmiddellijk hun adressen te doen ken-nen ; degene die zich in de bezette streken bevinden, aan den bestuurder van het Instituut St-Louis, te Brussel ; dezen die verblijven in de niet bezette sitreken of in het buitenland, aan den heer Van den Heuvel, Staatsminister, Sa-vaanstraat, 29, te Gent. IN HENEGOUWEN. TE DOORNIJK. De geleiders der wagenSj die door de Duitschers waren opgeëischt, zijn in de gemeent© Hertain teruggezonden. In de stad werden dinsdag eenige Duitsche automobielen gezien en rond 9 ure zag men drie vliegtoestellen, die zoo hoog vlogen, dat men onimogelijk kon zien van welke nationali-teit zij waren. De Duitschers hebben vijf hunner gekwet-sten ,die in^ het burgerlijk gasthuis en het krrijgsgasthuis verzorgd werden, per automobiel naar Bergen overgebracht. TE LUIK. De gezondheid van generaal Léman. Mej. Margueriet Léman, heeft dezer dagen op buitengewone wijze tijdingen gekregen van haar vader. De kaart die haar overhandigd werd, was met andere brieven van vrouwen van officieren gevonden op een Pruisischen officier, te Hof-stade gedood. Generaal Léman, thans te Maagdenburg, is hersteld van zijne shrapnell-wonden, maar spuwt nog altijd bloed, ten gevolge van het in-ademen van nitrietgas, voortkomende van het picriet der houwitsers Mej. Léman heeft nu sedert 15 dagen geen nieinvs meer ontvangen. '8UJTENLAND. IN FRANKRIJK. De Duitschers in Frankrijk Men rekent dat de Duitschers bij het begin van den oorlog twintig legerkorpsen naar Frankrijk hebben gezonden, elk van drie af-deelingen, hetzij eene totale legermacht van 1.275.000 manschappen. Per afdeelingen gerekend, moesten er veer-tig v.'orkdadige afdeelingen zijn en twintig re-serve afdeelingen, niet medegerekend veertien werkdadige en twintig reserve-afdeelingen, t.e zenden tegen de Russen en ook als strategi-sche reserve dienende. Waarschijnlijk bevinden zich thans in Frankrijk G6 Duitsche legerafdeelingen, werkdadige reser /e, en landwehr, of 33 legerkorpsen elk van twee afdeelingen. Het Duitsche leger na de algemeene mobili-seering moest bestaan uit 54 werkdadige le- 12 Feuilleton der GAZETTE VAN GENT. DE LICHTENDE STAD ROMAN UIT DE KAAP. o — Hoe gaat het, mijnheer 1 zegde hij pijnli, beleefd, terwijl hij naar de zoldering staard Toen liet hij zijn driekanten hoed naast zi, stoel vallen en ging weer zitten. Zijn zutser, mevrouw Van Renan, was zic zelf veel meer meester. Zij was een jonge w duwe, van het hoofd tôt de voeten in ontza wekkend zwart gekleed, zoodat zij iemai deed denken aan een doodkist, die overeii stond ! terwijl een groote verzameling ringi de aandacht vestigden op haar dikke handi e*i gele vingers, waarvan de nagels wel ei beurt verdiend hadden. Johannes had een bruin papieren pak o der den arm. Hij legde het op zijn knieën < glimlachte verlegen. Zijne zuster ging we naast hem zitten, en nu volgde een pijnlij! stilte. Ik trachtte het gesprek gaande te houd door te praten over het weder, de jonge ge 3es, de stemming onder de inboorlingen, c den laatsten tijd erg onrustig geweest ware maar ailes te vergeefs. Atherstone bewaar een wrevelig stilzwijgen, en Johannes schc enkel heen en weer op zijn stoel, legde z: bruin, papieren pak recht, en zegde op manie J&y mijnheer. Mevrouw Van Renan zuchtte. Tweemaal kwam Sanna binnen.om iets v het buffet te halen, met haar donkere oog «n heel haar knap, zwart gezicht lachend. merkte op, dat elke beweging van de deur <] "«mes deed schrikken en opkijken en dat ! na elke teleurstelling zijn pakje weer recht - legde. Eindelijk verscheen Marion. Zij had haar huishoudschort afgedaan en zag er nu uit, frisch en liefelijk als een lente-morgend. Zij bracht eene schaal beschuitjes mede en Sanna volgde haar met koffie. In een oogenblik was Johannes op de been, zijn gelaat glinsterde van plezier ; zijn dom, k saai voorkomen, waar iemand om moest la-e- chen, was geheel veranderd. BJijkbaar had hij 11 gewacht op Marion, en op Marion alleen. — Goeden morgend, mijnheer Van Blerk, e. zegde Marion, hem met hare gewone gemakke-g_ lijikheid begroetend ; het is heel vriendelijk dat lcj gij ons zoo dikwijls komt bezoeken en me vrouw Van Renan ook. Hebt gij den heer Re-în tief wel eens meer ontmoet ? Mijnheer Retief, 3]1 dit zijn onze naaste buren, en zich van den een 3n naar den ander wendend, straalde zij haar vriendelijkheid uit, alsof de zonneschijn veran-n, dering bracht in de temperatuur van het ver-în trek. er — Sanna, ging zij voort, bied mevrouw Van ie Renan de koffie eens aan. Mijnheer Van Blerk, wilt gij een beschuitje? Zij zijn van sn morgen gebakken. En hoe gaat het met dat it- zieke paard, Boschman ? lit, Johannes volgde haar met gretigen blik — n, zijn oogen straalden van iets hoogers dan wtj de er tôt dusverre in gezien hadden. Welk een of man zou hij kunnen worden, als hij voortdu-jn rend onder de betoovering van deze fee bleef 1 r : De spraakzame, overeind staande doodkist was geheel vergeten. an — Als 't u blieft, juffrouw Atherstone, been gon hij zacht, ik heb een geschenk voor u me-Ik degebracht. o- En kleurend en min of meer aarzelend, gaf lij hij haar het bruine papieren pak over, Marion was zelden verlegen ; zij wist zich gewoonlijk best te redden, doch nu scheen zij bijna van haar stuk gebracht. Moest zij het aannemen 1 Misschien was het iets van groote waarde, en zou zij, door het aan te nemen, in eene moei-lijke verhouding tegenover Van Blerk komen. Die gedachte yloog haar door het hoofd. — Wat is het? vroeg zij, het pakje voor-zichtig vasthoudend. — Het is gedroogd vleesch, juffrouw Atherstone, zegde mevrouw Van Renan, haar le hulp komend. Johannes heeft het al zoolang voor u bewaard. Hij zegde : Dit is lekker springbokkenvleesch ; dat zal haar wel smaken. De dame sprak met een zeurigen klank, die mij deed denken aan één enkelen toon, voort-durend door eene gebarsten klok aangeslagen. Zij sprak meest Hollandsch. Ik meende te be-speuren, dat Joannes geen Engplsch kende, doch zijne zuster was blijkbaar trotsch op haar kennis van die taal en gebruikte ze soms met treurigen uitslag. Met een zucht van verlich-ting en een lachenden blik, in mijne richting, legde Marion het pakje neder. — O, dat is vriendelijk van u, zegde zij, naar den onhandigen reus opkijkend ; maar zoudt gij het wel kunnen missen ? Johannes had het veel te druk om te ant-woorden. Hij zocht in zijne zakken en rimpel-de zijn voorhoofd van inspanning. Eindelijk bracht hij een aantal uitgezochte appelen te voorschijn en legde ze een voor een op tafel met denzelfden blijden, afwachtenden glim-lach aan het adres van Marion, waarmede hij het andere pakje had aangeboden. — Wat, zijn die ook allemaal voor mij, mijnheer Van Blerk? riep zij. Dan ben ik werkelijk rijk ! Het is heel vriendelijk van u. De verlegen reus ging weer zitten, blijkbaa* recht in zijn aehik, omdat zijn geschenk wan aangenomen. Marion ving mijn blik op, en zocht iets op het buffet. Zelfs de heer Ather stone uitte zijn gevoelens in een ontevreden glimlach. Het was een vermakelijk tafereel. Nu mengde mevrouw van Renan zich in het gesprek. Maar het kopje in de eene haar scho-teltje in de andere hand en den zwart geran-den zakdoek met een beschuitje erin op den schoot, begon zij : Juffer Atherstone, wat maakt hij daar? — wat voert hij daar uit ? — en zij wees met haar kopje naar Johannes, die gedwee zijn zuster zat aan te staren. Ach ! Ik weet niet. Hij moest opstaan en spreken. Maar neen, daai zit hij als een pop en laat mij het woord doen. Ach, ik voel mij erg ziek, en de arme vrouw zette haar kopje neer, en veegde haar gezicht af met haar zakdoek, met beschuitje en al. Toen begon zij opnieuw : Juffer Atherstone, wij kwamen hier om u en uw broeder, en mijn heer ook, als hij komen wil, en zij bewoog haai hoed naar het hoofd van de tafel, uit te noodi-gen op een danspartij op vrijdag avond. Ziet gij, juffer Artherstone, dan is het zijn verjaar-dag. Dan wordt hij zeven-en-twintig, al ziet hi; er niet naar uit, en hij zegde wij mogen geeii danspartij hebben zonder juffer' Atherstone. Dat gaat heelemaal niet. Ziet gij, hij wil da1 gij kennis maakt met zijne vrienden, en dal gij het huis ziet. Juffer Atherstone, zult gi, komen. Zij sprak met verbazende zekerhedd, en doopte de gebroken beschuit in de koud ge worden koffie, "terwijl Johannes glimlacjhte, angstig kleurde en achter zijn hand kuchte Zijn stomme blikken waren welsprekend, er getuigden eveneens met blijde zekerheid : Zult gij komen. Het was een oogenblik vol opwinding. Vooi de tweede maal aarzelde Marion. Johannei voelde het, haalde zijn grooten, rooden zak doek te voorschijn, snoot zijn neus, stofte zijn knieën af, en stopte den rooden doek in zijn hoed. Ten slotte streek hij in wanhoop met zijn vochtige vingers door zijn haarbos, en keek Marion smeekend aan, terwijl hij fluister-de : Och ja. — Werkelijk, mevrouw Van Renan, begon Marion, zich op de lippen bijtend om niet te . glimlachen, dat is een zeer vriendelijke uit-noodiging, maar — — Ach, juffer Aitherstone", viel mevrouw Van Renan in, de hand opheffend, wacht een beet-je ! Ik vergat te zeggen, dat Johannes natuur-!ijk juffer Atherstone zal komen halen en haar weer thuis zal brengen, en hij heeft het huis la- en opschilderen, en er een kamer bij laten bouwen. — Ja, zegde Marion glimlachende, ik ben overtuigd dat het heel schoon moet wezen. — Ailes groen en geel juffer Atherstone, ■ egde de arme Johannes, weer wat moed vat-l.end, met een blauw randje om de ramen. — Zoo, zoo ! antwoordde zij. Toen ging zij met haar gewone opgewektheid en stoutmoe-digh id voort : Als gij in dat schoone huis uw vrouw brengt, mijnheer Van Blerk, moet gij mij aan haar voorstellen. Wij zullen heel goed® vriendinnen zijn. De arme kerel sloeg de oogen neder, en scheen te verlegen om te spreken. ■ Maar, ging zij voort, wij gaan zoo weinig uit, en gij weet, ik dans nooit. — zij zag hem niet haar onweerstaanbaren glimlach aan —• gij moet het dus niet kwalijk nemen, als wij niet op uwe danspartij komen. Misschien ko-i men vader en Charlie en ik eens op een mid-dag een kopje koffie bij u drinken en, wie weet zegde zij vroolijk, of mevrouw Van Blerk dan • niet reeds in de nieuwe kamer woont. ' (Wordt voortgezet.) I

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.