Nuramer 1. JET 1)E TOELATINC. DEK MILITAIRE OVEKHEII) October 1917. HALLE EN OMSTREKEN Bestuur- en Opstelraad : E. II. I Adresveranderingen te zenden aan Leop. B^RICHAUX, brigadier, A Sainte-Adresse. Ons Blad. Halle !... de «kanten» van Halle!... 't is het alonde stadje met de dorpjes door 's Heeren Voorzienig'heid er rond gezaaid ; 't zijn de vrnchtbare velden en de weelderige weiden, door onze inbeelding, binst dezen langdurigen oorlog, zoo dikwijls afgeteekend ; 't is de streek ons zoo lief met haar groen en baar loover, en zoo sehoon boven aile schoon, met haar boo-men, haar planten en haar bloemèn, daar het is... ons eigen schoon. In de.genegenheid die wij voelen voor onze dunrbare Hallestreek moest ons blad de eerste reden van zijn ontstaan vinden. Van Halle en haar « kanten » moeten wij kunnen lezen en schrijven en spreken want Halle is ons harte-lijk lief, Halle bovenal !.. De liefde moet zich uiten in daden en ons blad is er een staaltje van. Aan Halle, waar \ve 't daglicht zagen, De streek, zoo lief, waar moeder bidt. En 't vrouwtje teêr in 't huisje zit. Aan Halle, wil ik liefde dragen. Daar, waar de Zenne kronkelend spoelt door 't mollige gras en 't stadje in haar armen vat, staat ons huisje, als een trouwe schildwaeht van de omliggende velden of met een leger kamèraden rondom hun generaal, den statigen toren, die met zijn kloeke stem zijn bevelen geeft. Toen het feestdag was of een pleéhtigheid te wege — jongens, weet g' het nog?.. 't is reeds zoo lang geleden — dan bromde de groote klok van Maria's heiligdom en haar zwaré doflfe klanken dreunden, als een maçHtigè bieënzwerm, door de lttchtruimte, de Zenne-valei overheen. ■ De-« Bourdon-» riep het volk ter kerke en we gingen, met vader of moeder, met broer 01 znsier, mente uiiripte oeue\ ciaruers, ons seharen onder de wijde plooien van 0. L. Vrouwenmantel oin haar zegeii af te smeeken. We waren gelukkig toen.... we wareh t'huis! We gevoelden het zoo niet le dien tijde, we beseffen het nu maar al te wel. 't Zijn zoete herinneringen, die sehoone dageji van weleer, toen we 'I lief en 'I leed deelden le gaar, toen we samen leefden, samen baden in den grooten lamiliekring van ons duurbaar stadje Halle. De wreede oorlog kwaiti ons wegHikken uit dat zoet en zalig samenzijn en wierp ons als éénlingen, zoo alleen van Halle en zoo alleen van ailes, verre van huis, in een vreemd midden waarin we van Halle of haar streek weinig of niets meer hooren moehten. Er was een band noodig, om, tusschen onze jongens in het leger, de vroegere betrekkin-gen weer mogelijk te maken; een band, die den familieband van voorheen eenigzins zou vervangen ; een band, die ons samensnoert als broeders le gader. Een klok moest luiden en weergalmen lot bij ieder Hallenaar of zijn gebuur om ze te vereenigen, niet in een lempel, maar in één geest, om wcderzijdsehe gevoelens en gedaeh-ten te deelen, om weer te leven ons leven van Halle, Ons blad zal die band zijn en als een klok zal het luiden troost en verlichting, moed en opoffering, vrede en vreugde, lijden en droef-lieid, storm en brand voor het welzijn onzer jongens, voor de eer der Hallestreek en voor den roem van het Vaderland. Liefde voor Halle, liefde voor onze jongens waren de twee beweegredenen die ons blad tôt het leven riepen. Elkeen boude zijn krachten veil om het te doen groeien en bloeien! Zoo bereikt het

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.