HET NIEUWS VAN DE WEEK KRISTEN VOLKSBLAO Brieven, pakken en al wat het blad betreft, ge-lieve men te sturen, vôôr Dijnsdag avond, aan Het Nieuws van de Week, Meiboom, 5, Halle. Medewerkers, buiten de redaktie, blijven verantwoordelijk voor hetgeen zij schrijven. — Ongeteekende stakken worden niet opgenomen. Bestuur en Opstel : Halle. — 5, Meiboom, 5. AANKONDIOINGEN : Kleine annonskens, de 3 regels, 60 centwnen.— Vcrkoo-pingm en handelsreklamen, prijzen volgens duur en grootle.—Ailes in te zenden tegen Donderdag morgend. DE OORLOG Korte inhoud der ambtelijke mededeelingen. Berlijn West en : Bij Celles (Vogezen) na-men wij de eerste en de tweede Fransche loopgraaf in. Nabij Givenchy veroverden wij eene loopgraaf.Ooslen : Ten Z. van het meer van Narocz veroverden wij de Russische stellingen tusschen Stanarocze en Stachowoce. Op zee sloegen wij een Engelschen aanval af langs de Belgische kust. Onze luchtschepen hebben de oostelijke graafschappen vanEngeland gebombardeerd. » * « Weenen Oosten : Ten N. van Mlynow ns.-men wij de vooruitgeschovene Russische stellingen in. Italie : In den sector van Sugana ontruim-den de Italianen hunne loopgraven tusschen Votto en Roncegno. * * * Konstantinopel Suez-kanaal : Nabij Katia versloegen wij vier skadronnen Engelsche ruiterij. Irak : De Engelschen die te Kut-el-Amara sedert 143 dagen omsingeld waren, hebben zich eindelijk, ten getalle van 13.300 raan, aan onze troepen moeten overgeven, bij ge-brek aan eetwaren. »** Parijs : Ten N. van den Mort-Homme na-men wij eene loopgraaf in. Wij vei'overden er 00k epne ten N. van Cumières. Onze vîiegeniers voerden eenige welge-lukte uitstapjes uit boven de vijandelijke stellingen en steden. * * * Londen : De oasis van Katia (Suez-kanaal) is gedeeltelijk van vijanden gezuiverd. Ons oorlogsschip « Russel» is op eene mijn geloopen en gezonken. De generaal Towshend en zijne moedige soldaten, hebben zich, bij gebrek aan voe-dingsmiddelen, moeten overgeven aan den vijand die hen gedurende 143 dagen heeft omsingeld gehouden. * * * Rome : Nabij Seeten bezetten wij den Sen-tinellapas.* * * Petrograd : Langs het spoor Kowno-Ko-wel -veroverden wij het dorp Chromiakow. TIJDWIJZER Zondag 7 Mei, 2e na Paschen. Maandag8. Verschijning van den H. Mi-chaël, aartsengel. De H. Kerk die sedert de eerste eeuwen den H. Michaël vereert, heeft dit feest ingesteld ter gedachtenis der twee verschijningen van den Aartsengel : de eene (IVe eeuw) te Colossos in Phrygië, de tweede (Ve eeuw) op den berg Gargan (heden berg « San Angelo » bij Napels in Italie). Dijnsdag 9. H. Gregorius van Nazianze, bisschop en kerkleeraar, te Nazianze in Cap-padocië geboren in 328 en er gestorven in 38g. Hij deed luisterrijke studiën te Cesarea, te Alexandrie, en eindelijk te Athenen, waar hij met den H. Basilius in de getrouwste vriendschap leefde. St Gregorius ontving het doopsel in 360, en wierd weldra priester. Later wierd hij bisschop van Sasimos (372), daarna van Nazianze gedurende eenigen tijd. In 379, dringend uitgenoodigd de christenen van Konstantinopel te helpen snelde hij toe om het katholiek geloof tegen de Arianen te verdedigen. Als patriark dier stad zat hij de eerste kerkvergadering van Konstantinopel voor (381). Van aile schrijvers der christene oudheid, komt hij het dichtste bij de klassieke volmaaktheid. Woensdag 10. Plechtigheid van den H. Jozef, bruidegom der H. Maagd Maria, belij-der, patroon der katholieke Kerk. Vrijdag 12. HH. Nereus en Achilleus, Do-mitillia,Maagd, en H.Pancratius, martelaars. Zaterdag 13. H. Servatius, bisschop van Tongeren (300-384). Hij woonde de kerkver-gaderingen van Keulen (346) en Sardiniën (384) bij, en streed tegen de Arianen. De stad Tongeren waar hij stierf, vereert hem als patroon. OE LIEFOADIGHEIO BiJ HET KIND ! De oorlogstijd leent er zich zoo wel toe, 00k onze kinderen tôt weldoen aan te zetten en hun de lust tôt helpen op tijd mee te dee-len. Daarbij hebben wij daari'i een uiterst waardevol opvoedingsmiddel voor onze kinderen. De aard van het kind is ikzucht ; het keat en voelt in den beginne niets dan zich zelf ; en zulks is noodzakelijk, als een krach-tige bescherming van de natuur. Doch uit het kind moet een mensch, uit den ikzuchti-ge moet een waardevol, nuttige persoonlijk-heid groeien. Vroeg reeds moet men hier den eigen persoon aan de gemeenschap, den en-keling aan de wereld koppelen. Het medelij-den van een natuurlijk voelend kind wordt gemakkelijk opgewekt. Arme kleinen die hem eene almoes vragen malcen aanstonds een grooten indruk op hem. In dit geval de hel-pende daad uit het medeiijden te doen ont-staan, is van groote opvoedkundige beteeke-nis. Medeiijden hebben is met iemand lijden. Nochtans voor de kinderen is het geen gewin, dat hun opgewekt medeiijden ver-sterlet worde, maar wel dat het opkomende medeiijden tot een daad voere. Het opgewekte gevoel van medeiijden breng't het kind in on-rust, in innerlijke verwarring. Laten wij het in deze.n toestand, dan hebben wij een last op zijn ziel gelegd. Indien wij zijn medeiijden tôt handelen voeren, dan verwijderen wij den druk, dan ontstaat er uit de kwelling een gevoel van verlossing. Om deze reden moet men bij voorbeeld nooit oie aandacht van het kind vestigen op de armoede, zonder de eene of andere vinger-wiizing b. "■ : « indien gji den ce'tt d'en k gisteren gaf, niet opgesnoept hadt, dan kon-det gij hem nu aan den armen man geven, om er brood mee te koopen. Hij heeft zoo'n grooten honger! » Daardoor wordt aanstonds het gedacht van het kind op een nuttige daad gericht, op het zelfmissen ten gunste van be-hoeftigen. Een kleine almoes uit den zak is dan wel voldoende om den arme niet met ledige handen te laten weggaan. Niets is ech-ter meer verkeerd en nadeelig dan een voor-bijgaan zonder almoes aan den noodlijdende en daarbij een gesprek over zulke ellende. Fijngevoelige kinderen komen daarbij in een zware innerlijke onrust, zooals het immer geschiedt wanneer een opgewektgevoel niet tôt ontspanning- geraakt. Zulk krachtverlies van de ziel is des te betreurlijker, dat het den medelijdende schaadt en den noodlijdende niet helpt. Kinderen die wij van de natuur-lijke neiging tôt geven weerhouden, zullen er enkel toe komen, dat aile opkomend mede-gevoel gedood wordt. Er is niets dat fijngevoelige kinderen meer tegengaat dan een hardvochtige behandeling en een ruw afwe-ren van den arme. Daardoor worden zij in hun warm medevoelen, zooals in hun recht-vaardigheidsgevoel erg getroffen. En zij ver-liezèn dikwijls achting en genegenheid in een cogenblik, Zulke herinneringen blijven voor lange jaren diep in hun ziel gegrift. Het is schoon en nuttig dat kinderen regel-matig van hun zakgeld iets in een spaarpot doen, op voorwaarde^lat deze een doel hebbe dat voor kinderen begrijpelijk is : voor een weeshuis, voor gewonde soldaten of iets der-gelijks, opdat de kinderen er iets bepaalds bij kunnen denken. Ook zou elle kind moeten leeren zijn speelgoed dat het niet meer ge-bruikt en dat nog goed dienen kan, weg te geven. Het zal aile kinderen genoegen doen en ze ook zedelijk verheffen, oud speelgoed te herstellen om weg te schenken. Nooit ech-ter mag men kinderen leeren iets weg geven dat waardeloos of onbruikbaar geworden is. Kerkelijk Nieuws Qnderscheiding Mgr. Ladeuze, Rector-Magnificus der hoo-geschool van Leuven, is door Z, H. den Paus Huisprelaat benoemd. Sterfgeval Wij vernemen het overlijden te St-Gillis-Brussel van den E. H. C.-L. Gijsen, almoe-zenier der gevangenis. Hij werd de eerste onderpastoor van Es-schenbeek in Juni1885. Geboren te Brecht den 26 Oktober 1S58 werd de E. H. Gijsen priester gewijd te Mechelen den 30 Mei 1885. Uit een brief van een Priester-soldaat Dien avond — aldus vertelt in een brief • een priester-soldaat— ontving ik de opdracht om met vier brancardiers en een majoor de lijken te gaan begraven, die in de vlakte ach-ter het bosch X... waren blijven liggen. Het is hetzelfde bosch, waar ik reeds menigmaal geweest ben tôt op zeven meters afstand van de vijandelijke loopgraven, om de rottende lijken met een ontsmettend vocht te be-sproeien.Op 2 1/2 kilometer afstand gekomen van die plek, op een hoogte, vanwaar men den gezichteinder overziet, bevonden wij ons midden onder een hevig bombardement. Een wolk van rook, voortdurend dichter wordend door nieuwe ontploffingen, bedekte het bosch: kartetsen, bommen, granaten van verschil-lend kaliber, aile mogelijke projectielen fio-ten gedurende een half uur door de lucht. Achter ons hoorden wij een artillerie-officier van zijn observatiepost naar zijn batterijen, die een 1500 meter vandaar opgesteld waren, telefoneeren : « Maar schiet dan toch! Waar-op wacht ge ? schiet, schiet ! » — Dadelijk bralc het geweld los : pang-pang-pang ! en de granaten ioeien ons over de hoofden. Men hoort ze door de lucht gaan, het lijkt wel op het blaffend janken van een hond, dan ont-ploffen zij op de loopgraven te midden van een kolom van rook. « Wij treffen het ! zeggen wij tôt elkander, daar zullen weer wat scherven zijn ! » Wanneer wij bij den kommandant komen aan den j.gang van den post. na een wantieling v?n 3 kiiometer door de verbindingsloopgraven, is ailes weer kalm geworden. Daar komt een soldaal, bevend v.an ontsteltenis en vreugde, aan : hij vertelt clat een granaat van het vij-andelijk veldgeschut voor hem is gevallen zonder te ontploffen, maar slechts een paar dikke païen tegen hem geworpeti heeft. Een ander soldaat, bijna gestikt in zijn schuil-hoek door den rook en de gassen, heeft bloed opgegeven : de granaat is juist voor den ingang uit elkaar gespat ; overigens is hij on-gedeerd. Dat zijn er twee, die er goed afge-komen zijn ! In de loopgraaf gehurkt, kijken wij, in de halve schemering naar het een en weer ge-loop van een ongeveer honderd man, die belast zijn met het aandragen van munitie, van planken en païen, om de dekking te makenof te herstellen. Zij wringen zich langs elkander door de nauwe gang, waar slechts plaats is voor een enkelen doorganger ! Na een drie kwartier is de loopgraaf weer vrij. Een zwakke maneschijn schijnt onze werkzaamheden le zullen begunstigen. De commandant geeft ons nog een dozijn soldaten mee, en met spaden, houweelen, manden eu een ijzeren haak gewapend, begeven wij ons op weg door de verbindingsloopgraven. Op de aangeduide plaats klimt een soldaat op den rand, speurt over de vlakte en bemerkt weldra twee lijken, half bedolven onder de uit de loopgraaf geworpen aarde. Dadelijk geef ik aan vier man bevel met de werktui-gen naar boven te klimmen, en de dooden snel heel en al te begraven. Zij moeten op hunknieën werken,anders zoudèn zij getroffen kunnen worden door de geweerkogels, die van tijd tôt tijd over onze hoofden fluiten ; en wanneer een vuurpijl de omgeving ver-licht, is het zaak plat op den grond te gaan liggen en roerloos er te blijven ! Onderwijl kruipen wij, twee soldaten en ik, over de vlakte, nu eens plat op den buik, dan weer op handen en voeten, lijken zoe-kende. Wij vinden er een op 50 meters afstand. Ik neem het identiteitsbewijs, zijn papieren ; dan sleuren wij den doode, met touwen en een ijzeren harpoen, in een gat gemaakt door een kanonsbal en bedekken hem met aarde. N£een kwartier rusten, trek ik er opnieuw uit met vijf vrijwilligers. Wij kruipen over de vlakte gedurende een uur, tôt 150 à 200 meters van de loopgraaf af. Wij hebben vier lijken, ha de identileits-plaatjes afgenomen tè hebben, in de kuilen begraven. Telkens echter moesten wij ons doodstil houden van-wege de vuurpijlen, die de omgeving verlich-ten ; wij waren anders een al te gemakkelijk mikpunt geweest, want de vijand lag op' nog geen 500 meters voor ons uit. Aile kogels zijn over ons heengegaan, zonder iemand te deren, en in de verte hoorden wij het onafgebroken geweervuur en het bombardement der voorste loopgraven. Om twee uur 's nachts waren wij in ons kantonnement en konden wij uitrusten van die vermoeiende expeditie. Terwijl mijrie makkers den laatsten doode begroeven, bad ik het De profundis en gaf den zegen. Welk een begrafenis ! Welk een kerkhof! Het kan immers niet anders, of de man-nen, die dezen oorlog meemaken, die midden in de verschrikking leven, die voortdurend staan op de grens tusschen "leven en dood, die dapper vechten voor hun vaderland en tevens omhuld zijn door de sombere wolken van de nachtmerrie der verdelging, — zij moeten, eenmaal weergekeerd, andere men-schen zijn geworden, met dieper begrip, met sterker bewustheid, met echt geloof en een eindloos hevig verlangen naar het vreedzaam geluk en naar de stille stralende wonderen van den godsdienst ! Iets over 't Vlaamsch geknipt uit een werk van wijlen Pastoor Davrdts Pastoor Davidts leefde te Droogenbosch over meer dan een halve eeuw. Hij was een verstandige, voorbeeldige zielenherder en ook een Vlaming tait één stulc : één uit de duizenden die werken en wroeten dag en nacht voor hun kerk en volk. Onze kostscholen zijn nog voorzien van vele fransche boekskens. Maar hebt ge er al eens aan gedacht dat er lang vôôr al dit Fransch, deugdelijker Vlaamsch werk be-stond ? Pksioor Davidts schreef over vele onder-werpen : de dagelijksche Communie, het ge-bed, enz. 't Is gelijk welk boekske gij van hem onder handen neemt, overal komt er de blijde, de Vlaamsche strijder door. In zijn boekske : Wat doet de Priester in den Biechtstoell vind ik vier bladzijden, over de klaarheid en de noodzakelijkheid van het Vlaamsch, en het Vlaamsch alleen, in de scholen. — « Als het waar is, — en wie kan daaraan twijfelen ? — dat hij die het wçord begrijpt, ook beter de zaak begrijpt, dan is men zot fransche woorden ter onderwijzing te gebrui-ken, aangezien wij eerst Latijn en Grieksch moeten geleerd hebben eer wij de Fransche woorden grondig kunnen verstaan ; en dan, waartoe dienen de woorden ? Om de zaak te verstaan ; tôt niets anders !!... Waarom de wetenschappen blijven leeren bij middel van het Frrransch...\\ Wanneer toch zal men eens die postpeerden afdanken ? Hoe lang nog zal men tijd en geld blijven ver-liezen, om aan de kinderen te leeren wat en-kelijk moet dienen om de wetenschappen te bekomen. » Dat werd geschreven in 1850 ! — De Vla-mingen waren toen nog zoo verstooten ! Pastoor Davidts was recht voor de vuist ; lees maar verder, uit hetzelfde werk : « Het Vlaamsch, bij sommigen aanzien als rudis indigestaque moles, als zand, is nochtans in elk woord verbazend schoon ! Ik sla het inhoudsblad van den catechismus open ; hier leest gij de grondwoorden van geheel het boek ofvandegeheelegodsdienst wetenschap: Drij-vul-digheid, mensch-word-ing, hem-el-vaart.... elke letter-greep bediedt iets verschil-lend. » Maar waarom in zijn schrijven, in 't lang en in 't breed gehandeld over het Vlaamsch als werktuig om te onderwijzen ? Luister, PastoorDavidts zal het u zeggen : i° Om te doen tasten dat de godsdienstleer er oneindig zou bij winnen, indien men enkel wat meer aan-dacht op de taalstudie gaf, des te meer dat deze kennis gemakkelijk is, en van niemand... ntemand mag voor beuze- larij aanzien worden ; 20 ; 30 om de oogen te pellen aan nog al Groote (?) mannen, die liever den weg op zeven doen, den goeden Vlaamschen nationalen grond verlaten, om in den vreemde wat blinkend zand te halen en het aan de jeugd in de oogen te werpen en de jongelingen half-gebakken, lichtzinnig, oppervlalckig uit de kost-school heen te zenden...»Doodjammer, zielspijtig, dat de goede Vlaamsche Pastoor van jDroogenbosch niet meer leeft. Hij ware vast en zeker een strijder van het allooi der weinigen die eeuwig trouw blijven. Ter overweging aan allen. Tweede jaar — 19e Nummer 5 Centiemen Zondag 7 Mei 1910 kbêkmhb*êgêêmsmbemmëmêkaie9miu iii iij; i i

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.