I dat hij, de zoon van een Aztekenhoofdman, aan de luimen van twee knapen moest gehoorzamen, die jonger waren dan hij. Als pater Diego hem vriendelijk had toege-sproken, dan voelde hij zich weliswaar weer opgewekt en vormde de beste voorne-mens5 maar steeds opnieuw maakte de zwaarmoedigheid zich van hem meester, en zijn zuster zoowel als de pater bemerkten met droef.heid, dat zijne gezondheid er onder begon te lijden. Hij vermagerde zichtbaar, en het was te voorzien, dat hij van heim-wee zou sterven, als de hertog hem niet spoedig naar zijn geboorteland terugzond. Maar hierop bestond weinig kans. Juanita hield zeer veel van haar broeder en zijn lot bekommerde haar meer dan haar eigen toestand, ofschoon ook zij van het ongewone ldimaat leed. Iederen avond bad zij op haar knieën : a Lieve Jezus, ik breag u gaarne mijn leven en mijn vrijheid ten offer, als U zulks behaagt. Maar red mijn broeder en laat hem naar zijn land en zijne ouders terugkeeren. Gij zijt zoo goed en zoo barmhartig, zegt Pater Diego. Vervul dan deze mijne bede ! » Maar week na week verliep, en Juanita zag haar bede niet vervuld. Juan werd van dag tôt dag bleeker en magerder ; toch gaf zij de hoop niet op, maar bleef bidden. i (Slot volgt.) IJONG LEVEN Grootmoeder. g m r | . , , - Qrootrn^eder. Ze was al twee en ne" — ——- gentig !... De heer schepene was haar komen geluk-wenschen met haren hoogen ouderdom en had verzekerd, dat ze de oudste van 't dorp was. De oudste van 't dorp !... Ja, daar was ze fier op, maar : « Nu zal 't wel mijn toer zijn, want lang zal 't niet meer duren, » zei ze. 't Was nog maar sinds eenige weken, dat ze niet meer buiten ging ;... doch te bed wilde zij niet blijven ; ze was immers niet ziek ? Op zoo'n leeftijd echter willen de beenen niet mee, Hare gaankrukken hadden nu boven 'n plaatsje gekregen : die hadden hun taak volbracht,, zeide zij. En nu zat zij in haar leuningstoel, die ze overdag niet meer verliet.... Ze was oud, ja, maar ze bleef toch vroolijk, jong van harte. Zij beminde de jeugd, en bijzonder de kinde-ren.Als wij 's avonds uit de school thuiskwa-men, schaarden wij ons allen dicht rond Grootje, om te luisteren naar haar stil, vroolijk stemmeken. Ze kon zoo schoon vertellen, die goede oude, uit schoone boeken over Jezus en S. Janneke, en over andere Heiligen, en ook nog over haar jongen tijd. «Ailes was toen veel eenvoudiger als nu ; er bestond meer vrede onder de menschen en er was zooveel nijd niet. O ! lieve kinderen, weest altijd eenvoudig en benijdt niemand, dan zult gij steeds gelukkig zijn, » zoo besloot zij elken avond hare historiekens, Vooraleer we naar bed gingen, las ze ons een schoon gebedeken voor : « O Jezus, wij gaan ons ter rust begeven, opdat het U zou believen ons te verkwikken, om U morgen beter te kunnen dienen. 't Is voor U, dat wij waken, slapen, leven en sterven. In de hoede van onzen Engelbewaarder, in de bescherming van Maria, bevelen wij onze ziel en ons lichaam. Amen. » — « Gaat nu braaf slapen, kinderen ! » zei zij dan nog. En onze rust werd gezegend ! We droomden van de Engeltjes uit den Hemel, en van 't geen we hooren vertellen hadden. 's Morgens maakten we allen spoed, om ons morgengebed aan 't bed van Grootje te mogen gaan zeggen, Dan bad ze ons weer voor, lijk 's avonds : « O Jezus, w7e danken U, omdat Ge ons gedurende dezen nacht hebt bewaard. Zegen ons, zoo vragen we U ootmoediglijk ; al onze werken, al onze spelen, al ons lee-ren van dezen dag zijn voor U, » en dan volgde nog 'n gebedje tôt Maria. — « Nu, kinderen, gaat samen naar school, hé ! Weest braâf en vlijtig, leert goed, dat ik van u geen klachten hoor. » En als we 's middags thuis kwamen, moes-ten wij haar vertellen van 't geen we in school geleerd hadden. Och ja, ik vond het zoo ge zellig bij de knieën van Grootje ! Op zekeren morgen, kwam m en ons boven zeggen, dat Grootje niet met ons zou kunnen bidden. Dit vonden wre toen toch zoo vreemd ! We mochten enkel van verre Grootje eens loeknikken, en zij, ocharme, had de kracht niet meer om ons te groeten. Grootmoeder was ziek, erg ziek. We gingen niet zoo blij als anders naar de school. Gedurende den speeltijd, zat ik met mijn leerboek in handen, w7ant spelen ging me niet. Ik dacht steeds aan grootmoeder.... Wie weet, of ze nu niet zou doodgaan !... En ter-wijl ik zoo aan 't peinzen was, werd mijne aandacht getrokken, door 'n gebel in de buurt. Tin-ge-ling ! Tin-ge-ling.... Dit belleken he? kende ik. Tin-ge-ling ! Tingeling. Dat wa? immers 't J^elleken der berecbting ? Tingeling.,. IL i HET S. HER.MAN-TOZEFSBLAADTE * a9

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.

Il n'y a pas de texte OCR pour ce journal.